Stjarnan - 01.03.1933, Side 14

46
STJARNAN
Eg er reiðubúin
“Eg hef beÖið í mörg ár og er oröin
gráhærð meðan eg var að bíða eftir þessu
tækifæri. En Guði sé lof, nú er eg reiðu-
búin að deyja.”
Þetta voru orð gömlu konunnar er hún
sté upp úr vatninu eftir að hún var skírð.
Af sögu hennar lærum vér hvernig Guð
leiðir einlægar sálir til þekkingar á sann-
leikanum. Einhver starfsmaður Krists,
líklega bókasölumaður, útvegaði manni
nokkrum Biblíu. Maðurinn elskaði þessa
bók, og rétt fyrir andlátið sagði hann við
dóttur sína: “Dóttir mín, eg læt þér eftir
þennan fjársjóð, lestu bókina og fylgdu
kenningum hennar í öllu, sem þú getur
skilið, einhvern tíma kemur maður til að
útskýra hana fyrir þér.”
Unga stúlkan fylgdi ráðum föður síns
og las í Biblíunni með mestu kostgæfni,
þótt hún í allri einlægni tryði kenningum
katólsku kirkjunnar.
Einu sinni er hún var að lesa kom hún
ofan á io boðorðin og varð ekki lítið
hissa að sjá að þau voru öðruvísi heldur
en boðorðin í lærdómsbók katólsku kirkj-
unnar. Næsta sunnudag þegar hún gekk
til skrifta, spurði hún prestinn hvort boð-
orðin væru rétt eins og þau væru í Biblí-
unni. Hann svaraði að þar væru þau
skrifuð alveg eins og Guð hefði gefið þau.
Þá spurði hún: “Hversvegna tilbiðjum
vér þá myndir og myndastyttur í vorri
kirkju?” Prestur sagði henni að það væri
ekki nauðsynlegt, því myndirnar væru að-
eins ímynd Guðs og dýrðlinganna.
Upp frá þessu tilbað hún aldrei myndir
né hneygði sig fyrir þeim, og setti aldrei
framar kerti á altari heima hjá sér. Plún
tók Biblíuna aftur til að lesa boðorðin ná-
kvæmar og athuga hvort sér hefði ekki
misskilist. Nú varð hún aftur forviða,
er hún las þar að sjöundi dagurinn væri
hvíldardagur. Næsta sunnudag spyr hún
prestinn hvernig því sé varið með hvíldar-
daginn, hvort hún mætti halda hann heil-
agan. Presturinn svaraði: “Já, því María
mey hélt líka hvíldardaginn, og helgaði
hann jafnvel eftir að Jesús var dáinn,
þess vegna er það kallaður nteyjar dag-
urinn.”
Hún hélt áfram að lesa og fann fleira,
sem ekki var í samræmi við kenningar
kirkjunnar. Einu sinni spurði hún prest-
inn hvað tíundargjald meinti. Hann
skýrði það fyrir henni þannig að tiundi
parturinn af tekjum hennar ætti að ganga
til kirkjunnar. Upp frá þeim degi borgaði
hún tíund. En hún var ennþá ekki full-
komlega ánægð, því faðir hennar hafði
sagt að einhver mundi korna og skýra
fyrir henni Biblíuna.
Nokkru seinna var mikill ys niður i
skemtigarði bæjarins. Mótmælendaprest-
ur kom þangað til að prédika. Henni
geðjaðist svo vel að heyra til hans að hún
bauð honum heim til sín til að lesa Biblí-
una með sér, en hún varð heldur fyrir
vonbrigðum, þegar hann sagði henni að
hvíldardagurinn væri gyðinglegur og
hefði verið afnuminn. Prédikarinn reyndi
að telja henni trú um að hún hefði rangt
fyrir sér, en hún hélt áfram að mæla með
hvíldardeginum og tíundarskyldunni,
þangað til presti fer að leiðast og hann
segir við hana: “Þú ert Aðventisti.” Hún
hafði aldrei heyrt þá nefnda fyr og
spurði hverjir þeir væru. “Það eru menn,
sem halda sjöunda daginn heilagan og
borga tíund. Hún spurði hvar hún gæti
fundið þá, en hann vildi ekki segja henni
það.
Þetta atvik hughreysti hana, því nú
vissi hún að til var fólk einhversstaðar,
sem trúði Biblíunni eins og hún gjörði,
svo nú fór hún að biðja Guð að senda
þangað einhvern Aðventista.
Skömmu seinna kom maður að dyrun-
um hjá henni, sem var að selja kristileg-
ar bækur. Hún spurði hann strax hvort
hann tryði Biblíunni og hvort hann héldi