Stjarnan - 01.12.1933, Blaðsíða 12

i88
ST!ARN A N
Ahrif kœrleikans
Prestur nokkur var á ferðalagi og
þurfti að skifta um lest. Hann varð aÖ
biða fullan klukkutíma eftir lestinni sem
hann ætlaði meÖ, og fór því aö heimsækja
vin sinn, sem rétt á þeim tíma þurfti að
fara og líta eftir einverju í fangahúsinu
sem var þar rétt hjá, svo presturinn fór
þangað með honum. Þegar þeir gengu
gegnum einn ganginn, tóku þeir eftir
stórum hrikavöxnum manni, sem sat einn
sér í hnypri úti í horni. Hann hafði
hlekki með járnbolta festa við fætur sér,
og opið sár var á hinu illúðlega andliti
hans. Hann leit svo aumkvunarlega út
að presturinn kendi í brjósti um hann.
“Hve lengi á hann ao vera hér?” spurði
hann fangavörðinn.
“Æfilangt.”
“Hversvegna er hann einn sér í klefa?”
“Hann reyndi að flýja. Gæzlumaður-
inn varð að skjóta áður en hann gat hand-
samað hann. Hann er óþjáll og gjörir
oss mikið erfiði.”
“Á hann nokkra ættingja sem láta sér
ant um hann, konu, móður, systur eða
bróður?”
“Það fæst ekki orð út úr honum. Alt
sem eg veit er, að enginn hefir gefið hon-
um nokkurn gaum síðan hann kom hér.”
“Má eg fara inn í klefann og tala við
hann ?”
“Hann svarar þér ekki einu einasta
orði,” sagði fangavörðurinn.
“Má eg reyna?”
“Já, en viö getum beðið aðeins fáein
augnablik.”
Meðan klefinn var opnaður hugsaði
presturinn um hvað hann gæti sagt á einu
augnabliki, sem gæti hjálpað vesalings
manninum. Nú gekk hann inn, beygði
sig niður að honum þar sem hann sat
hnypraður saman, strauk þá kinnina, sem
sárið var á og sagði blíðlega: “Eg er svo
hryggur, vinur minn. Eg vildi eg gæti
hjálpað þér. Bandinginn leit á hann undr-
unar augum, drættirnir á andliti hans urðu
þýðlegri, en hann mælti ekki orð. Prest-
urinn hélt áfram: Eg verð að fara og
sé þig ef til vill aldrei aftur, en þú átt
vin, sem mun verða hjá þér hér inni i
fangaklefanum.” Bandinginn reisti sig
upp, hann starði á prestinn og beið með
eftirvæntingu þess, sem hann hefði að
segja.
“Hefir þú heyrt um Jesúm?”
“Já,” svaraði hann í lágum hljóðum.
“Hann stendur þér nær heldur en nokk-
ur jarðneskur vinur. Vertu góður. Bib
hann að hjálpa þér. Eg veit hann vill
gjöra það, og seinna, þegar hann kemur
aftur, þá mun hann gefa þér frelsi, taka
þig til himins og lofa þér að vera þar með
sér.”
“Tíminn er liðinn,” sagði fangavörð-
urinn.
Presturinn sneri sér við til að fara út,
fanginn dró sig eitt eða tvö fet á eftir
honum, greip hönd hans og hélt henni í
báðum sínum. Tárin streymdu niður
særða andlitið og presturinn gat heldur
ekki tára bundist.
Nú liðu 14 ár. Presturinn hafði fyrir
löngu síðan gleymt þessum atburði. Einu
sinni heimsótti hann kolanámu. Meðan
þeir voru að fara niður sagði leiösögu-
maður hans að nú ætluðu þeir að heim-
sækja þann hluta námunnar þar sem saka-
menn væru látnir vinna. Þegar þeir komu
inn í stærsta herbergið tók presturinn eft-
ir stórvöxnum manni sem vann af kappi
þótt hann virtist vera gamall og slitinn.
“Hvaða maður er þetta?” spurði hann
umsj ónarmanninn í námunni.
“Lífstíðarfangi, áreiðanlegur maður,
bezti vinnumaðurinn, sem við höfum
hér,” svaraði verkstjórinn.
Nú rétti maðurinn sig upp og sneri
sér við. Hann hafði þekt málróminn.
Þeir þektu hvor annan. Presturinn rétti
honum hönd sína. Þrátt fyrir svita og