Stjarnan - 01.12.1933, Blaðsíða 9

*
STJARNAN
185
J
i

“LegÖu þaÖ fram fyrir Guð, LúSvík,”
sagði Guðrún systir hans. 'L'alaÖu ekki
meira um þaÖ, svaraðu því ekki og gjörðu
enga álcvörðun því viðvíkjandi fyr en þú
hefir lagt það fram fyrir Guð.”
Lúðvík svaraði systur sinni engu en
hélt áfram að ganga um gólf, hann var í
rnjög æstu skapi. Það mátti sjá á útliti
hans að hann var reiður, og það var ekld
að ástæðulausu. Hann hélt á opnu bréfi i
hendinni. Honum hafði verið næst skapi
að rífa það í sundur og troða það undir
fótum sér, en hann stilti sig. Ennþá hafði
liann ekki ráðið það við sig hvort hann
ætti að kasta þessu óþokka bréfi í eldinn,
eða láta það ofan í skúffuna á skrifborði
sínu. Meðan hann var að hugsa um
þetta kom systir hans aftur inn.
“Kæri Lúðvík,” sagði hún, “hafðu
sömu aðferð og Esekías.”
“Esekías, Esekías, hvað áttu við, Guð-
rún?” spurði liann byrstur. Lúðvík hafði
að vísu lesið í Biblíu sinni, en hann var
svo frá sér af geðshræringu nú, að hann
skildi ekki hvað hún fór með, hann heyrði
að vísu orö hennar en þau höfðu engin
áhrif á hann.
“Er þó ekki þetta ógeðslegt bréf, Guð-
rún, svaraðu mér,” sagði hann án þess
að gefa nokkurn gaum því, sem hún hafði
ráðlagt honum.
“Nú, þó eg segði já, lrvað gagnaði
það?” spurði Guðrún brosandi, jafnvel þó
hún í rauninni væri sár yfir ranglæti því,
sem bróðir hennar varð fyrir.
“Jú, það sannfærði mig því betur um
að maðurinn sem skrifaði þetta”—Nú
kreisti hann saman bréfið með hendinni
—“að maðurinn, sem slcrifaði þetta er
óþoklvi.”
“Lúðvík, Lúðvílr, minstu þess, að þar
sem eru mörg orð, þar er syndin ekki langt
í burtu,” tólí Guðrún fram í fyrir honum.
“Synd, Guðrún, það er ekki synd að
kalla hlutina sínum réttu nöfnum.”
“Og þó getur geðshræring sú verið
syndug, sem hvetur oss til að nefna hlut-
ina með sínum réttu nöfnum. Auk þess
getur oss misskilist, og þó bréfið sé bæði
óvingjarnlegt og ókristilegt, þá—”
“Guðrún, þú getur eld<i neitað því að
bréfið er óforskammað, livers vegna viltu
þá vera að reyna að draga úr því ?” greip
Lúðvík fram í fyrir henni.
“Jæja, setjum þá svo að það sé svo ilt
og ókristilegt sem mest má verða, en
minstu þess þá að liér lrefir þú tækifæri
til þess með hógværð og kærleilía að safna
glóðum elds yfir höfuð óvinar þíns.
Mundu það að þú ert lærisveinn hans, sem
eigi illmælti þó honum væri illmælt, og
hefndi sin ekki sjálfur, heldur gaf það í
hans vald, sem réttvíslega dæmir.”
“Þú álítur þá að eg eigi að taka móti
slíkum ranglátum ásökunum þegjandi og
lofa þeim sem skrifaði bréfið að hlaupa
hálfa leið kring um hnöttinn til að eyði-
leggja nafn rnitt og mannorð.”
“Kring um hálfan hnöttinn. Það er nú
nokkuð löng leið, Lúðvík. En betra er að
hann gjöri það heldur en að þú slryldir
gjöra nokkuð sem ekki væri rétt. Önnur
yfirsjón að þinni hálfu bætir ekki úr broti
hans, það veiztu sjálfur.” Lúðvík hætti
nú að ganga um gólf og settist við hlið
systur sinnar.
Hann var nú orðinn dálitið rólegri og
spurði: “Hvað á eg þá að gjöra, Guð-
rún ?”
“Legðu það fram fyrir Guð,” sagði
lrún aftur. “Reiðstu eklri svona ákaflega,
en legðu bréf þitt fram fyrir Guð eins og