Stjarnan - 01.02.1934, Síða 4

20
STJARNAN
sem ritaS er í lögmáli Móse, spámönn-
unum og sálmunum um mig.” Lúk. 4144.
ÞaÖ er eftirtektavert hve mikiS af lífi
og reynslu Krists er sagt fyrir í DavíSs
sálmum. Jafnvel hugsanir hans og bænir.
Þegar vér lesum sálmana meS íhugun, þá
sjáum vér hvernig líf Krists er uppmálaÖ
í jreim. TakiS eftir upphafinu á þessum
sálmi:
“Eins og hindin þráir vatnslindir, þráir
sál mín jjig, ó GuS.”
Flý tii Guðs. Eins og veiÖimaSurinn
sækir eftir lífi hindarinnar, þannig sóttu
óvinirnir eftir lífi Krists. FaSirinn á
himnum var hans GuS eins og hann er vor
GuS. Jesús varÖ að reiSa sig á hann,
flýja til hans, og treysta honum alveg eins
og vér verSum aS gjöra í viSureign vorri
viS hinn sama óvin. Jesús sagSi viS
Maríu á morgni upprisudagsins : “Snertu
mig ekki, þvi eg er ennþá ekki uppstiginn
til föSur míns, en far þú til bræSra minna
og seg þeim: Eg stíg upp til föSur míns
og föSur yÖar, GuSs míns og GuSs yðar.”
Jóh. 20:17.
“Sál rnína þyrstir eftir GuÖi, eftir lif-
andi GuÖi.” Eins og hindina þyrstir þeg-
ar hún flýr undan veiSimanninum, joannig
var reynsla Krists. Hann lætur í ljósi
löngun sína í þessum orSum: “Hvenær
mun eg fá aS koma og birtast fyrir augliti
GuSs?” Sálm. 42.3. Þessari þrá hans var
fullnægt á upprisumorguninn, þegar hann,
eftir aS hafa birst Mariu, sté upp til
FöÖursins til aS fá fullvissuna um aS fórn
hans fyrir mannkyniS var viðurkend. Á
krossinum hafði hann hrópaS sem í ör-
væntingu: “GuS minn, GuS minn, hví
hefir þú yfirgefiÖ mig?” Flann vildi ekki
taka móti tilbeiÖslu frá neinum fyr en
hann hafSi komiÖ fram fyrir FöSurinn.
Reynslu hans áSur en hann var kross-
festur, lesum vér um í Sálm. 42 :3-7.
“Tár mín urSu fæSa mín dag og nótt,
af því menn segja viS mig liSlangan dag-
inn: Hvar er GuS jnnn? Ufn þaS vi! eg
hugsa og úthella sál minni sem í mér er,
hversu eg gekk fram i mannþrönginni,
leiddi þá til GuSs húss meÖ fagnaSarópi
og lofsöng, meS hátíÖaglaumi.” Svo spyr
hann: “Hví ert þú beygÖ sál mín, og
ólgar í mér? Vona á GuS, því enn mun
eg fá aÖ lofa hann, hjálpræSi auglitis
míns og GuS minn.” GuS minn, sál mín
er beygÖ í mér, fyrir því vil eg minnast
þín langt í burtu frá Jórdan.”
HvaS var þaS frá Jórdanar landi, sem
hann vildi minnast, þegar sál hans var nið-
nrbeygð, er hann gekk út í grasgarSinn
Getsemane? ÞaS var á bökkum Jórdanar
sem hann heyrSí rödd FöSursins segja:
“Þessi er minn elskaði sonur, sem eg hefi
velþóknun á.” Trú Jesú hélt honum uppi
í hinum þyngstu raunum hans, eins og
gefiS er til kynna í spádómunum.
“Eitt flóðið’ kallar á annaS, jregar foss
ar þínir duna, allir boðar þínir og bylgj
ur ganga yfir mig, um daga þýSur Drott-
inn út náS sinni, um nætur syng eg hon-
um ljóS, bæn til GuSs lífs míns. Eg mæli
til GuSs: þú bjarg mitt, hví hefir þú
gleymt mér ? Hví verS eg aS ganga
harmandi, kúgaSur af óvinum? HáS
fjandmanna minna er sem rotnun í bein-
um mínum, er þeir liÖlangan daginn segja
við mig: Hvar er GuS þinn?” Sálm. 42:
8-11. "
Alítið það gleðiefni
Kristnu vinir mínir, ef Drottinn vor og
herra þjáSist og var ofsóttur, eins og hind
sem veiSimaSur eltir, en lét þó ekki hug-
fallast, þótt þaS liti út eins og bylgjurnar
ætluSu aS svelgja hann, heldur lyfti hjarta
sínu til FöSursins í bæn og trausti, ættum
vér þá ekki aS gjöra hið sama? Vér get-
um líka sigraS hina þyngstu erfiSleika og
freistingar meS því í trú aS líta upp til
vors himneska föður, og reiða oss á hann
sem er vort bjarg og vor frelsari. Hefir
ekki Ritningin bent oss á aS vér munum
mæta erfiSleikum? Vér þurfum því alls
ekki aS undrast þótt slíkt komi fyrir.
Jakob postuli hughreystir oss viS slík
tækifæri: “ÁlítiS þaÖ bræður mínir ein-
tómt gleSiefni, er þér ratiS í ýmiskonar
raunir, meS því aS þér vitið aS reynsla
Framh. á bls. 27)