Stjarnan - 01.02.1934, Blaðsíða 14

30
STJARNAN
MikiÖ af tímanum urðum viS aÖ hanga
með öllum okkar þunga í reipunum. J?au
urðu sverari eftir því sem við komum
lengra áleiðis.
Eg tók eftir því, að fagri, hviti vegg-
urinn var með blóðblettum, og það hrygði
mig. En þessi tilfinning hvarf eftir
augnablik; því að eg áttaði mig skjótt á
því, að þetta væri eins og það ætti að vera.
Þeir, sem koma á eftir, mlunu geta séð
af þessu, aö aðrir hafa gengið þennan
mjóa, erfiða veg áður en þeir, og þeir
munu komast að þeirri niðurstöðu, að
fyrst aðrir gátu haldið göngunni áfram,
þá geti þeir það einnig. Og þeir munu
ekki alveg missa kjarkinn, þegar blóðið
rennur úr særðum fótum þeirra, því að
þeir munu sjá blóðblettina á veginum og
vita af því að aðrir hafa þolað samskonar
þjáningar.
Loks komum við að miklu djúpi, þar
sem vegurinn endaði. Nú var ekkert,
er við gætumi stígið fótum vorum á, til
að hvíla okkur. Nú urðurrt við að treysta
eingöngu á reipin, er höfðu alt af orðið
sverari og sverari unz þau voru orðin á
gildleika eins og líkamir okkar. ,Hér
komumst við um stund í vandræði. Ótta-
slegin hvísluðuná við hvert að öðru: “í
hvað eru reipin fest?”
Maðurinn minn var rétt á undan mér,
Stórir svitadropar runnu af enni hans.
ÆÖarnar voru þrútnar og frá brjósti hans
liðu niðurbældar angistarfullar stunur.
Svitinn draup af andliti mínu og yfir mig
kom angist, sem eg hafði aldrei fundið til
fyr. Við áttum hér ægiiega baráttu fyrir
höndum. Alt það sem við vorum búin að
þola á leiðinni mundi ekki gagna okkur
neitt, ef okkur mistækist hér. B:eint á
móti okkur hinum megm við djúpið var
yndisleg grasivaxin slétta, og var grasið
á að giska 6 þumlunga hátt. Eg sá ekki
sólina, en skærir mildr ljósgeislar, líkastir
skíru gulli og silfri, lýstu sléttuna. Ekk-
ert, sem eg hafði séð í heiminum jafnaðist
á við þetta land hvað snertir fegurð og
yndisleik.
En gátum við náð þangað ? Þetta
var sú þýðingarmikla spurning, sem
þrengdi sér inn í huga okkar allra. Ef
reipið slitnaði, væri okkur dauðinn vís.
Aftur hvíslaði einn til annars þessum
orðum: “í hvað eru reipin fest ?” Augna-
blik hikuðum við við að hætta okkur út.
En þá kölluðum við: “Eina vonin okkar
er í því fólgin að treysta algerlega á reip-
in. Við höfum treyst þeim á hinum vand-
farna vegi; þau svíkja ekki heldur nú.”
En við vorum enn kvíðafull og ráðþrota.
Þá voru þessi orð töluð: “Guð heldur í
reipin; við þurfum ekki að óttast.” Þeir,
senl voru á eftir okkur, endurtóku orðin
og bættu við: “Hann bregst okkur ekki
nú, hann hefir leitt okkur öruggt hingað
til.”
MaSurinn minn sveiflaði sér svo yfir
hyldýpið og yfir á hið fagra landsvæði
hinum megin. Eg fór strax á eftir hon-
um. Ó, hversu okkur létti! Ó, hversu
þakklát við vorum! Eg heyrði raddir er
tóku að lofa og vegsama Guð. Eg var
hamingjusöm, fullkomlega hamingjusöm.
Eg vaknaði og fann, að eg skalf og
nötraði af þeirri angist, er eg hafði verið
í meðan við gengurh upp eftir veginum.
Þennan draum þarf ekki aS útskýra.
Hann hafði slík áhrif á mig, að hann
mun standa mér lifandi fyrir hugskots-
augum meðan eg lifi.
“Sæll er sá maður, sem treystir Drotni.”
“Eg beið Drottins öruggur, hann beygði
sig til mín og heyrði mitt hróp.” Sálm.
40:4, 1.
“Sæll er sá, sem annast hinn lítilmót-
lega; á þeim vonda degi mun Drottinn
bjarga honum.”
“Drottinn mun varðveita hann og halda
honum við lífið; hann mun verða sæll á
jörðunni, og þú munt ekki afhenda hann
vild hans óvina.”
“Drottinn mun styrkja hann á hans
sóttarsæng; öllu hans rúmi snýr þú við
(til lækningar) í hans sjúkdómi.” Sálm.
4i :i-3-