Stjarnan - 01.06.1947, Page 3

STJARNAN
51
ert Kristur sonur Guðs. Jesús svaraði: Svo
er sem þú sagðir.” Þegar Jesús hékk á
krossinum, sögðu þeir, sem hjá stóðu:
'Hann ireysti Guði, hjálpi hann honum nú,
et hann hefir mætur á honum, þar hann
kvaðst vera Guðs sonur.” Matt. 27:43.
Lærisveinarnir voru allir sannfærðir
um guðdóm Krists. Við eitt tækifæri svar,-
aði Pétur fyrir þá: “Vér höfum trúað og
kannast við, að þú ert Kristur, sonur hins
lifanda Guðs.” Jóh. 6:69. Þannig prédikuðu
Þeir hann eftir uppstigningu hans. Jafnvel
hundraðshöfðinginn, sem var viðstaddur
úauða hans, gat ekki stilt sig um að segja:
Sannarlega hefir þessi maður verið son-
ur Guðs.” Mark. 15:39.
Þetta eru ekki marklaus orð. Líf, dauði
°g upprisa Jesú Krists og hin ævarandi á-
hrif kenninga hans, staðfesta þann sann-
ieika, að hann er Guðs sonur, sem kom í
heiminn til að frelsa synduga menn. Þeir,
sem hafa meðtekið geisla réttlætissólar-
innar í hjarta sitt, eru hreinsaðir af synd,
njóta hans frelsandi kærleika og hans dýrð-
iegu návistar. Þeir geta ekki annað en veg-
samað hann sem frelsara sinn og Drottinn:
‘Sannlega er hann sonur hins lifanda
Guðs.” S'lík reynsla staðfestir einnig vitnis-
burð Krists.
Vér ættum að geta tekið undir með fólk-
inu í Samaríu og sagt: “Vér trúum nú ekki
framar fyrir þín orð, því vér höfum sjálfir
heyrt og vitum, að þessi er sannarlega
heimsins frelsari, Kristur. Jóh. 4:42.
F. Lee.
4- 4-
f Princeton New Jersey, kom það.í ljós,
eð 23 börn af hundraði þjáðust af ormum
árið 1943, sagði Dr. Norman R. Stoll, er
hann hélt fyrirlestur fyrir félaginu til vís-
indalegra framfara. Algengasti ormurinn
er trichinella, sem flytst inn í líkama
mannsins frá svínakjöti og nú þjáir 21
millj. Ameríkumanna, eða um sjötta hvern
ibúa landsins, og framleiðir bletti í húð-
inni, bólgu, velgju fyrir brjóstinu, sem lík-
ist snert af sjóveiki verki um allan líkam-
ann, máttleysi og almenna veiklun.
4- ♦ 4-
Suður-Afríkubúar selja svo mikið af
lambaskinnum, að það nemur hærri upp-
hæð heldur en salan frá demanta námun-
um.
XXVIII-Vitnin
Til Emaus, sem er lítið þorp, átta mílur
frá Jerúsalem, gengu tveir af postulunum,
þegar kvöld var komið, þann sama dag er
Jesús reis upp frá dauðum.
Þeir vissu ekki, hvað þeir áttu að thalda,
um þessa nýafstöðnu viðburði, einkum frá-
sögn kvennanna, að þær hefðu séð englana
og mætt Jesú eftir upprisuna.
’ Þeir sneru heim aftur, með þeirri hugs-
un að yfirvega þetta nákvæmlega og biðja
guð um að veita þeim skilning á þessum
hlutum, sem voru svo dularfullir fyrir
þeim.
Meðan þeir voru á leiðinni, kom ókunn-
ugur maður og slóst í för með þeim; en þeir
voru svo niðursokknir í samtal sitt, að þeir
tóku naumast eftir honum.
Þessir harðgerðu menn voru svo yfir-
komnir af sorg, að þeir grétu. Hann sá í
mi'ldi sinni og kærleika, að hér var sorg,
sem hann gat linað.
Hann gaf sig á tal við þá sem ókunnur
maður. En augu þeirra voru haldin, svo
að þeir þektu hann ekki.
Og hann sagði við þá: “Hvaða samræður
eru þetta, sem þið hafið ykkar á milli, á
leið ykkar? Og því eruð þér svo daprir
í bragði?”
Og annar þeirra, að nafni Kleófas svar-
aði og sagði við hann: “Ert þú eini aðkomu-
maðurinn í Jerúsalem og veist ekki það,
sem gjörst hefir í henni á þessum dögum?”
Og hann sagði við þá: “Hvað þá.”
En þéir sögðu við hann: “Það, um Jesúm
frá Nazaret, sem var spámaður, máttugur
í verki og orði fyrir guði og öllum lýðnum.”
(Lúk. 24, 16-19).
Síðan sögðu þeir honum frá því, er gjörst
hafði, og endurtóku frásögn kvennanna, er
verið höfðu við gröfina, árla þenna morgun.
Þá sagði hann við þá:
“Ó, þér heimskir og í hjartanu tregir,
til að trúa öllu því, sem spámennirnir hafa
talað. Átti ekki Kristur að líða þetta og
ganga inn í dýrð sína? Og hann byrjaði á
Móse og öllum spámönnunum og útlagði
fyrir þeim í öllum ritningunum. það er
hljóðaði um hann.” (Lúk. 24, 25-27).
Lærisveinarnir urðu orðlausir af undrun
og gleði. Þeir þorðu ekki að spyrja þenna
ókunna mann, hver hann væri. Þeir hlýddu