Morgunblaðið - 15.10.2018, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 15. OKTÓBER 2018
✝ Jónína Mar-grét Ólafs-
dóttir fæddist 24.
september 1943 í
Keflavík. Hún lést
7. október 2018
eftir löng veikindi.
Foreldrar henn-
ar voru Margrét
Guðmundsdóttir, f.
18.11. 1909, d.
16.9. 1973, og Ólaf-
ur Gíslason, f. 25.7.
1904, d. 5.3. 1989. Systkini
hennar eru Guðmunda Bjarný
Ólafsdóttir, f. 20.2. 1938, d.
10.3. 2009, Gísli Grétar Ólafs-
son, f. 1.10. 1939, d. 1.2. 2013,
og Sigríður Svanhvít Ólafs-
dóttir, f. 21.10. 1949.
Jónína giftist David F. Scott,
leikara og rithöfundi, í Lund-
únum árið 1969 en þau skildu
1978. Þau eignuðust eina dótt-
vann við leik í leikhúsi en árið
1969 fluttist hún aftur til Lund-
úna til að giftast David. Jónína
bjó þar næstu 18 árin og lék á
þeim tíma í ýmsum hlut-
verkum, bæði í leikhúsi og
sjónvarpi.
Síðustu árin í Lundúnum
nam hún Alexandertækni en
Jónína var alkomin heim til Ís-
lands árið 1986. Hún starfaði í
Leiklistarskóla Íslands frá
heimkomu til ársins 1999 og
var einnig með einkakennslu,
ásamt vinnu við leikhús og
kvikmyndir. Hún var alla tíð
mjög sjálfstæð og athafnasöm,
því var atvinnumissir sumarið
1999 henni mikið áfall. Hún
veiktist stuttu síðar og náði sér
aldrei aftur á strik. Hún
greindist með Alzheimer árið
2005, heilabilunarsjúkdóm sem
hafði að lokum sigur eftir
langa baráttu. Jónína tókst á
við sjúkdóminn af miklu æðru-
leysi og jákvæðni.. Jónína lést á
hjúkrunarheimilinu Skjóli.
Útför Jónínu fer fram frá
Dómkirkjunni í dag, 15. októ-
ber 2018, klukkan 15.
ur saman; Sonju
Margréti Scott, f.
27.4. 1972. Maki
Sonju er Axel Ein-
ar Guðnason, f.
4.5. 1970, og börn
þeirra eru Felix
Guðni, f. 6.7. 1998,
Lára, f. 3.9. 2002,
og Alexía Margrét,
f. 18.7. 2004.
Jónína ólst upp í
Keflavík til 16 ára
aldurs og fékk snemma áhuga
á leiklist. Hún nam við Leiklist-
arskóla Reykjavíkur frá 1960
til 1963 og flutti til Lundúna
árið 1964 og stundaði leiklist-
arnám við Central School of
Speech and Drama. Hún út-
skrifaðist 1967 og hafði þá m.a.
unnið til verðlauna sem efnileg-
asti nemandinn. Eftir námið
fluttist hún heim til Íslands og
Mín elskulega systir er horfin
mér, mikið sakna ég þín.
Mikið erum við búnar að spjalla
saman í gegnum tíðina, hlæja og
gráta.
Þessi andstyggilegu veikindi eru
búin að taka þig í burtu frá okkur
öllum fyrir nokkrum árum, persón-
an sem þú varst, þessi greinda
systir mín, sem var svo dugleg að
koma sér áfram í lífinu.
Ég man svo vel eftir tímanum í
London, þá varstu að nema leik-
listina og ég kom í heimsókn með
vinkonu minni. Ég man svo vel eft-
ir kaffiilminum og ristaða brauðinu
á morgnana, ég var þá 16 ára.
Okkur kom alltaf vel saman og
ég naut þess að fá að vera með þér.
Við vorum alltaf í sambandi, hvort
sem það var í gegnum símann eða í
heimsóknum. Smám saman fór
þetta allt að breytast, sjúkdómur-
inn tók við. Ég reyndi mitt besta að
koma í heimsókn eins oft og ég gat,
ég bý erlendis, það var ekki hægt
öðruvísi. En á meðan þú gast skilið
og þekkt mig var ég ánægð.
Eins og alltaf gerist fór sjúk-
dómurinn að ágerast, og alltaf meir
og meir niður á við. Það var svo
mikil sorg að sjá allar líkamlegu
breytingarnar sem systir mín fór í
gegnum, en hún var svo sterk, ætl-
aði sko ekki að láta segja sér til með
að fara.
Allar mínar minningar um hana
systur mína á ég eftir að geyma í
hjarta mínu.
Nú er hún komin í sitt síðasta
rúm, og frjáls frá sjúkdómnum sem
hefur pínt hana síðastliðin 14 ár.
Ég er alltaf svo þakklát fyrir að
hafa átt þig sem systur. En nú er
komið að því að kveðja þig, mín
elskulega systir, ég mun alltaf
sakna þín.
Ég þakka þér fyrir allar okkar
samverustundir. Góður guð geymi
þig. Þín systir,
Svanhvít.
Það var fyrir tæpum 60 árum að
ung stúlka ættuð úr Keflavík kom
sem sumarstúlka að Múlakoti í
Fljótshlíð en þar var veitingarekst-
ur og gistiheimili á þessum tíma.
Vegna tengsla minna við Múlakot
kynntist ég fljótt þessari yndislegu,
skemmtilegu og fallegu stúlku,
Jónínu Ólafsdóttur. Hún vann
strax hug og hjörtu heimilisfólksins
og kannski ekki síður gesta og
gangandi sem komu í Múlakot. Við
urðum fljótt góðar vinkonur og þar
sem hún var eldri og reyndari leit
ég mjög upp til hennar.
Við gerðum ýmislegt saman,
fórum á böllin á Hvoli, en skemmti-
legast var að fara í Seljavallasund-
laugina á kvöldin eftir vinnu ef ein-
hverjir herrar voru tilbúnir að
keyra okkur.
Stundum fórum við með gítar-
inn og gosdrykki frá Láru í upp-
lýsta fallega garðinn í Múlakoti og
áttum yndislega stund með ná-
grannakrökkunum. Það var alltaf
hægt að finna sér eitthvað
skemmtilegt að gera í sveitinni.
Jónína var mjög ánægð með dvöl-
ina og kom aftur sumarið eftir. Það
sumar kom líka önnur sumar-
stúlka, Ingibjörg Ásgeirsdóttir
sem vakti líka mikla athygli og
urðu þær vinkonur fyrir lífstíð.
Þær fóru síðan báðar í leiklistar-
nám til London, giftu sig þar og
voru alla tíð með mikið samband
sín á milli.
Um þær vinkonurnar orti Þórð-
ur Helgason í ljóðabókinni sinni
„Þar var ég“:
Daginn sem Jónína og Ingibjörg
komu í Múlakot
nýju kaupakonurnar
streymdu að
úr öllum áttum
ungir menn í jeppum
að skoða viðfrægan trjágarð
Guðbjargar heitinnar
Þetta ljóð, Spenna, lýsir svo
skemmtilega þeim áhrifum sem
kaupakonurnar höfðu á sveitina
fögru.
Jónína gleymdist ekki þótt hún
yfirgæfi sveitina og flytti til út-
landa. Hún sagði aldrei alveg skilið
við Fljótshlíðina, hún kom í heim-
sókn þegar hún kom til landsins og
eftir að heimilisfólkið í Múlakoti
var horfið, heimsótti hún foreldra
mína á meðan þau lifðu.
Jónína hafði mikil áhrif á mig á
þessum tíma. Við ræddum um
ferðalög til annarra landa og um
skóla erlendis og hún var þarna
ákveðin í að fara til London að læra
leiklist. Ég smitaðist af ferðabakt-
eríunni og hefur hún ekki skilið við
mig enn.
Jónína var gæfusöm í lífinu.
Hún lærði leiklist í London og vann
þar bæði í leikhúsi og í kvikmynd-
um. Hún giftist David Scott og
eignuðust þau eina dóttur, Sonju.
Þær mæðgur fluttu svo til Íslands
þegar Sonja var 15 ára. Jónína var
alla tíð mikill íslenskuunnandi og
talaði fallegt mál. Ég dáðist alltaf
að henni fyrir að tala ávallt við dótt-
ur sína á íslensku.
Nú er Jónína mín horfin eftir
löng og erfið veikindi. Þótt hún
þekkti mig ekki lengur þegar ég
kom í heimsókn kom samt alltaf
glampi í augun hennar þegar ég
ræddi við hana um gamla daga í
Múlakoti og færði henni fréttir af
fólkinu fyrir austan. Það var eins
og hún færi að muna gamla daga.
Þegar við hlustuðum á „Oh Danny
boy“ eða einhver gömul lög sem
hún þekkti, var eins og hún lifnaði
við.
Það er svo sárt að sjá fólk hverfa
inn í þennan erfiða heim veikinda
þar sem engin leið er til baka.
Ég sendi mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur til Sonju og fjölskyldu
hennar og til Svanhvítar systur
hennar.
Hrefna Jónsdóttir.
Það er komið að leiðarlokum
fyrir mína elsku vinkonu sem lést
7. október síðastliðinn, nýorðin 75
ára. Ég hef syrgt hana í mörg ár
eftir að hún hvarf til óminnishegr-
ans illskeytta sem kenndur er við
Alzheimer. Enga kveðjustund var
að fá.
Við kynntumst í London fyrir
margt löngu og með okkur tókst
vinátta sem fyrir mig var engri lík.
Jónína var nefnilega engri lík.
Tíguleg, greind og skemmtileg,
natin, vönduð og útsjónarsöm. Og
svo ótrúlega falleg. Hún gat lifað á
engu, bakaði eigið brauð, ræktaði
kryddjurtir í garðinum og bjó til
naglasúpu ef annað var ekki fáan-
legt. Hún ræktaði einnig vini sína
og fjölskyldu og var gestrisin með
eindæmum þótt efnin væru oft rýr.
Hún hafði ung flutt frá Keflavík
til Reykjavíkur til að komast í leik-
listarskóla og að námi loknu fór
hún til London í Central School of
Drama. Kynntist þar David Scott
skólabróður sínum sem varð henn-
ar besti vinur og seinna eiginmað-
ur. Synd að til skilnaðar skyldi
koma. Börnin okkar urðu vinir. Í
nokkur ár komum við saman
nokkrir foreldrar með börn heima
hjá okkur Valgarði vikulega fyrir
jólin til þess að tryggja að þau
lærðu íslenska jólasiði og söngva.
Úr þessu spratt sú hugmynd að
setja á stofn íslenskan barnaskóla í
London. Bækur voru útvegaðar og
sendiráðið beðið um að hýsa hópinn
á sunnudögum. Fyrir greiðvikni
Sigurðar Bjarnasonar og Ólafar
Pálsdóttur gekk það eftir. Valgarð-
ur og Jónína voru burðarásar skól-
ans sem seinna fékk stuðning frá
menntamálaráðuneytinu íslenska
svo hægt var að ráða kennara í
hlutastarf, Guðbjörgu Þórisdóttur.
Þegar Einar Vésteinn, yngra
barnið okkar, fórst í slysi 3. mars
1979 stóð Jónína eins og klettur
mér við hlið. Sá stuðningur gleym-
ist aldrei.
Við Valgarður fluttum heim til
Íslands það ár með Jórunni dóttur
okkar en Jónína og Sonja komu
nokkrum árum seinna. Jónína hafði
þá bætt við sig námi í Alexander-
tækni og kenndi hana hér heima í
mörg ár, þar á meðal við Leiklistar-
skólann og í Kramhúsinu. Hún fékk
einnig hlutverk sem leikkona, t.d. í
kvikmyndinni Atómstöðinni þar
sem hún lék frú Búa Árland eft-
irminnilega með agúrkur á augn-
lokunum. Í London hafði hún feng-
ið mörg bitastæð hlutverk að námi
loknu, t.d. í sjónvarpsþáttunum um
Dr. Who, sem lengi voru vinsælir.
Hins vegar þegar hennar var loks-
ins getið og hrósað í What’s on in
London tókst tímaritinu að fara
rangt með nafnið og kalla hana Je-
mimu Scotland. Því nafni var ekki
auðvelt að gleyma.
Þótt ég syrgi Jónínu að leiðar-
lokum þá er það vissulega gleði
blandið af því að hún losnar loks við
þá heljarfjötra sem hún var í öll
þessi ár en ekki síður gleði yfir því
að hafa fengið að vera vinkona
hennar.
Katrín Fjeldsted.
Jónína Margrét
Ólafsdóttir
✝ Þorsteinn Mar-inó Kristjánsson
fæddist á Gásum við
Eyjafjörð 10. nóv-
ember 1922. Hann
lést 1. október 2018.
Foreldrar hans
voru Kristján Krist-
jánsson og Friðrika
Jakobína Svein-
björnsdóttir. Systk-
inin voru 11 talsins
og eru þau öll látin, í
aldursröð: Indíana Sigríður, Karl
Hákon, Sveinbjörn, Aðalsteinn
Kristján, Gunnþór Ragnar, Sig-
urbjörg Hallfríður, Þorsteinn
Marinó, Davíð Sigurður, María,
stöðinni Stefni á Akureyri.
Þorsteinn kvæntist eftirlifandi
konu sinni, Þóreyju Skagfjörð
Ólafsdóttur frá Garðshorni í
Kræklingahlíð, 17. júní 1954. Þau
áttu heima á Akureyri alla tíð,
fyrst í Hamarstíg 3 og síðan í
Suðurbyggð 12. Dætur þeirra
eru: 1) Stefanía, maður hennar er
Gísli Pálsson, búsett á Akureyri.
2) Kristín Jakobína, maður henn-
ar er Kristinn Sigurharðarson,
búsett á Akureyri. 3) Sigrún
Hrönn, maður hennar er Rögn-
valdur Ólafsson, búsett í Flugu-
mýrarhvammi í Skagafirði. 4) Ás-
dís Alda, maður hennar er Árni
Þór Bjarnason, búsett í Reyjavík.
5) Ólöf Ásta, maður hennar er
Sigurþór Guðmundsson, búsett í
Reykjavík. Afkomendur Þor-
steins og Þóreyjar eru 42 talsins.
Útförin verður gerð frá Akur-
eyrarkirkju í dag, 15. október
2018, klukkan 13.30.
Sveinfríður og Sig-
urlína.
Þorsteinn ólst upp
á Gásum við hefð-
bundin sveitastörf. Í
Héraðsskólanum á
Laugum var hann tvo
vetur og einnig tvo
vetur á Bændaskól-
anum á Hólum í
Hjaltadal. Hann vann
einnig í Síldarverk-
smiðjunni á Dagverð-
areyri. Þorsteinn var vörubílstjóri,
hann eignaðist snemma vörubíl og
hafði atvinnu af því að selja sand af
Gásareyri í byggingar á Akureyri.
Eftir 1967 vann hann á Vörubíla-
Elsku afi.
Í gegnum árin í æsku okkar
barnabarnanna að sunnan voru
Akureyrarferðirnar ein skemmti-
legustu ævintýrin og að fá að koma
til ykkar ömmu í pönnukökur var
draumi líkast. Páskarnir voru sér-
staklega ómissandi fasti í lífinu sem
allir hlökkuðu til. Það var allra best
þegar þú leyfðir okkur að hlusta á
sjóræningjaplötuna á flotta plötu-
spilaranum þínum og fá að sitja í
fanginu á þér í hægindastólnum
þínum í stofunni, nú eða stelast til
að sitja þar þegar þú sást ekki til
því það var klárlega besti stóllinn.
Allir vinirnir heima í Reykjavík
fengu svo að heyra um alla ævin-
týralegu bíltúrana í Volvo-vöru-
bílnum og göngutúrarnir um Suð-
urbyggðina munu alltaf lifa í
hjartanu. Seinna meir er fátt sem
er hægt að tengja meira við ró og
frið en að fá að sitja í stofunni eða
eldhúsinu í Suðurbyggðinni, hlusta
á taktfast tif klukkunnar og njóta
kyrrðarinnar sem ríkti hjá ykkur
ömmu. Það voru bestu fríin að fá að
koma og slappa af hjá ykkur og
leyfa sér kannski að fá heimabak-
aðan kleinuhring eða pönnukökur í
morgunmat eins og þið amma
gerðuð, bara af því að þið vissuð ná-
kvæmlega hvernig væri best að
njóta. Allir sumardagarnir sem
fóru í það að sitja úti á veröndinni
munu seint gleymast, baða sig í sól-
inni og gleyma um stund öllum
áhyggjum lífsins. Við verðum alltaf
þakklát fyrir að hafa fengið á full-
orðinsárum að heyra sögur frá því
hvernig var að alast upp á Gásum,
af erfiðisvinnunni á vörubílnum og
heyra hvernig lífið var hjá ykkur
ömmu á tímum sem maður, sem
forréttindapési dagsins í dag, á erf-
itt með að ímynda sér. Þannig
lærðum við margt um lífið sem
mun geymast í hjartanu og höldum
áfram að kenna þessar lexíur til
næstu kynslóða. Á síðustu árum
þegar heilsunni fór hrakandi skein
samt alltaf í gegn góðmennskan
sem mátti sjá í því hvernig þú
fékkst ekki nóg af hundinum At-
henu og hve góður þú varst við
Samir litla. Það var sjaldan sem
maður sá þig án bross á vör og þú
hafðir það einstaka lag að geta allt-
af fengið mann til þess að brosa
með þér.
Takk fyrir allt, elsku besti afi.
Bjarni Þór, Helga Björk,
Linda Ósk og Tómas Viðar.
Elsku afi.
Daginn sem fyrsta snjóinn festi í
byggð þennan veturinn kvaddir þú,
líkt og farfuglarnir. Saddur lífdaga
eftir langa ævi.
Afi kenndi okkur að hlusta og
taka eftir fuglunum og náttúrunni í
kringum okkur. Þetta kenndi hann
án þess að hafa um það svo mörg
orð heldur með athöfnum sínum.
Afi var einstaklega hlýr og blíður
og kom fram af virðingu við sam-
ferðafólk sitt, ekki síst börn og svo
blessaðar skepnurnar.
Við systkinin nutum þeirra for-
réttinda að búa í nágrenni við afa
og ömmu og þá vitneskju að til
þeirra væri alltaf hægt að leita.
Með ömmu Tótu skapaði afi hlýtt
heimili þar sem allir voru ávallt vel-
komnir. Með dýrmætustu æsku-
minningunum eru heimsóknirnar í
Suðurbyggðina í nýsteiktar pönnu-
kökur hjá ömmu og að hitta afa þar
sem hann sat í stólnum sínum við
gluggann og spurði frétta. Þegar
lokið var við að segja helstu fréttir
kom jæja já, svo horfði hann út um
gluggann og benti oftar en ekki á
krumma sem sat á ljósastaur eða á
skógarþresti í hreiðurgerð, lítt‘á,
lítt‘á.
Afi var mikil fyrirmynd í lífi okk-
ar á sinn hógværa hátt. Hann var
einstaklega nægjusamur og nýtinn
og kunni að njóta hins smáa í lífinu,
nokkuð sem margur nútímamaður-
inn sækist eftir en reynist oft örð-
ugt. Núvitund er orð sem afi hefur
líklega ekki þekkt en án efa kunnað
betur en flestir aðrir.
Það er með þakklæti og virðingu
sem við fylgjum afa Steina hinstu
skrefin.
Takk fyrir allt, elsku afi.
Í steinum, trjám og himninum yfir okkur
finnum við fullnægju,
þá lífsfyllingu sem þarf til að vera sátt við
lífið og njóta sannrar hvíldar.
(Bob Brown)
Ólafur, Hulda Þórey,
Inga Vala og Bjarki.
Ég held ég hafi aldrei hitt fyrir
mann sem var meiri töffari en hann
Steini afi. Og líklega hef ég ekki
dáðst jafn mikið að neinum manni.
Þegar ég var lítill strákur á Akur-
eyri vissi ég engan mann merki-
legri en Steina afa. Að fá að fara
með afa í vörubílinn var enda hreint
ævintýri. Í hvíta Volvoinum lærði
ég að drekka kaffi úr lokinu á hita-
brúsanum og borðaði samlokur
með osti sem amma hafði smurt um
morguninn. Oft var líka kleina með.
Með honum göslaðist ég í
keyrslu um alla Akureyri með möl,
með sand, jafnvel í malbikunar-
vinnu. Hann snaggaralegur, þótt
kominn væri á sjötugsaldur gaf
hann yngri mönnum ekkert eftir.
Ég tók líka eftir því að alls staðar
þar sem við komum var borin virð-
ing fyrir afa, hann var bara þannig
maður. Salt jarðar.
Þegar við fluttum vestur í Skaga-
fjörð minnkaði tíminn með afa en
það var alltaf jafn gott að hitta
hann. Á árum mínum í menntaskól-
anum kom ég oft í Suðurbyggðina,
alla vega vikulega, og naut elda-
mennskunnar hjá ömmu og fé-
lagsskapar þeirra beggja. Með eng-
um manni hefur mér reynst jafn
þægilegt að þegja eins og afa. Þögn-
in var aldrei vandræðaleg, hún var
létt og stundum þrungin merkingu.
Ég vildi að ég hefði getað verið í
meira sambandi, hitt afa oftar á síð-
ari árum. Þær stundir sem við náð-
um saman voru dýrmætar.
Ég sakna þín afi minn, takk fyrir
að hafa alltaf haft tíma fyrir lítinn
strák sem var að læra á heiminn.
Freyr Rögnvaldsson.
Fallinn er Þorsteinn Kristjáns-
son, tengdafaðir minn.
Kynni okkar Steina, eins og hann
var jafnan kallaður, ná yfir ríflega
fjóra áratugi. Allt frá því ég fór að
venja komur mína á heimili þeirra
Þóreyjar í Suðurbyggðinni 1974 til
að heimsækja Sigrúnu dóttur
þeirra. Það er ekki sjálfgefið að
jólasveinn í slíkum erindum fái góð-
ar móttökur frá föður stúlkunnar en
ég þykist geta fullyrt að okkur
Steina varð fljótt vel til vina. Ým-
islegt kom þar til. Þó þrjátíu ár
skildu okkur að í aldri var uppruni
okkar um margt svipaður. Báðir
vorum við sveitamenn með rætur
djúpt í moldinni og oft fann ég það á
Steina að þó hann væri sáttur við
ævistarfið sem vörubílstjóri hefði
hann vel getað hugsað sér að verða
bóndi enda menntaður búfræðingur
frá Hólum. Alla tíð var hann áhuga-
samur um búskap og fylgdist vel
með hjá okkur hjónunum. Við vor-
um áhugamenn um söng, sérstak-
lega karlakóra, og sóttum tónleika.
Steini var söngvinn og lagviss og
hafði ágæta söngrödd og söng um
tíma í blönduðum kór í Kræklinga-
hlíð.
Steini hafði ljúfa lund, þó vissi ég
að hann gat verið fastur fyrir en
beitti því eins sjaldan og mögulegt
var. Hann hafði lágstemmdan en
hárfínan húmor sem hann notaði af
listfengi sem létti geð. Það var
notalegt að sitja í borðkróknum eða
stofunni og spjalla við hann. Hann
var hafsjór af fróðleik um menn og
málefni á Akureyri og við Eyja-
fjörð. Ekki var síðra að sitja og
þegja með honum. Hann kunni þá
fágætu list að hlusta á þögnina með
öðrum án þess stundin væri þving-
uð. Svo var risið úr sæti, farið í bíl-
skúrinn og sótt hákarlsbeita eða
harðfiskur og boðið bragð af kræs-
ingunum.
Hjálpsemi Steina var viðbrugð-
ið. Þess nutu ættmenni hans og oft
vandalausir líka. Hér er stund til að
þakka alla hjálpsemi hans við okk-
ur hjónin en ekki síður börn okkar
sem öll gengu í skóla á Akureyri og
nutu þess að eiga þar afa og ömmu.
Snyrtimennska hans var einstök.
Það var þekkt að ef hlé varð á
akstri á sumardegi var Steini óðar
kominn með klút og bóndós í hönd
og partabónaði vörubílinn. Hann
gekk vel um sína bíla enda voru
þeir ekki bilanagjarnir.
Lengst af var Steini heilsu-
hraustur en á efri árum þurfti hann
að glíma við bæði hjartasjúkdóm
og krabbamein. Hann sigraðist þó
á hvoru tveggja. Fyrir allnokkrum
árum fór hins vegar að bera á
minnisleysi og heilabilun og það
var erfitt fyrir aðstandendur að
horfa á þennan öðling hverfa út í
fjarskann. Bót var í máli að hann
hélt alltaf sínu ljúfa geði og stund-
um komu góðir dagar. Þá mundi
hann gamla tíma og gjarna glitti í
gamla húmorinn. Aldurinn var hins
vegar orðinn hár og nú var nóg lif-
að.
Farðu vel, gamli vinur, þér á ég
aðeins gott upp að unna.
Rögnvaldur,
Flugumýrarhvammi.
Þorsteinn Marinó
Kristjánsson