Morgunblaðið - 19.10.2018, Qupperneq 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 19. OKTÓBER 2018
Þessi glaðværi piltur, sonur
Jóns Snorra míns. Ég er svo
þakklát fyrir að hann komst til
að halda jólin í New York í
desember í fyrra með okkur og
börnum mínum tveimur Mannsa
og Sólveigu Evu. Þar náði ég að
kynnast honum betur heldur en
á hefðbundinni kvöldstund,
þegar hann kom í mat annað
slagið. Þeir Mannsi náðu vel
saman enda á svipuðum aldri og
sátu gjarnan tveir frameftir að
spjalla á meðan við gamla settið
fórum að sofa.
Lífið getur verið svo ósann-
gjarnt en við getum þrátt fyrir
allt glaðst yfir því að Snorri fékk
að upplifa sanna ást með Önnu
sinni í mörg ár og eftir að þau
skildu að skiptum þá voru þau
nógu þroskuð til að geta haldið
áfram að vera góðir vinir. Það er
ekki gefið. Við getum líka glaðst
yfir því hve vel Snorri var met-
inn af vinum sínum og fjöl-
skyldu, enda var hann alltaf til
staðar fyrir þau.
Snorri var trúr sjálfum sér og
hafði hugrekki til að grípa tæki-
færin, eins og þegar hann fluttist
búferlum til Hollands um tíma.
Suma dreymir alltaf um slíkt en
framkvæma það aldrei.
Hann hafði einfaldlega gaman
af lífinu og naut þess fram að
síðustu stundu.
Elsku Snorri minn, þú fórst
allt of fljótt frá okkur. Við sitjum
sem lömuð eftir. Orðlaus. Við
munum sakna þín.
Kristín Edda.
Til Snorra.
Hinn 18. ágúst síðastliðinn
skrifuðumst við á. Í þetta skiptið
var það til að minna á og fagna
átta ára vináttu okkar. Því fyrir
átta árum byrjaði eltingaleikur-
inn, ævintýrin, þessi dýrmæta
vinátta og samband.
Mér hlýnar alltaf í hjartanu
þegar ágústmánuður rennur
upp, þótt sólin sé tekin að lækka
á himni, flæða inn minningar um
okkur og okkar fallegu fyrstu
þrjú orð. Ég var sautján ára
menntaskólastelpa og þú tuttugu
og tveggja ára kóngur á Prikinu
nýbúinn að skrá þig í háskólann,
þegar við byrjuðum saman 4.
ágúst sumarið 2011. Ég var að
listaspírast og þú í viðskipta-
fræði.
Allar okkar minningar,
leyndarmálin og ferðalögin mun
ég geyma hjá mér, fyrir okkur.
Við vorum svo hamingjusöm og
ástfangin. Ég er þakklát fyrir
allan þann tíma sem við áttum
saman og í sundur en saman. Við
þroskuðumst, lærðum og hlógum
svo mikið.
Þú varst metnaðarfullur og
fylgdir alltaf öllu hundrað pró-
sent. Þú varst líka svo skilnings-
ríkur, kurteis en líka stundum
„algjör dólgur“.
Ég mun sakna nærveru þinn-
ar, bross og hláturs. Ég er svo
heppin að hafa kynnst þér, verið
ástfangin og lifað með þér í þess-
ari miklu vináttu. Þú veist ekki
hvað ég vildi óska þess að ég
væri ekki að skrifa þetta hér
heldur að ég væri að segja þér
þetta, ulla á þig og þú á mig. Því
þótt við værum hætt saman
hætti ég aldrei að elska þig og
sakna þín. Ég er svo þakklát fyr-
ir að við minntum okkur alltaf á
það þegar við hittumst í mínum
heimsóknum heim og þínum til
Hollands.
Ég vona að þú sitjir núna með
Al Pacino í Fossvoginum þar
sem fyrsta plata Mac Miller
hljómar í bakgrunninum og þú
kominn með Optimus Prime í
öllu sínu litaveldi yfir allan kálf-
ann á leiðinni á Prikið þar sem
strákarnir bíða eftir þér á efri
hæðinni þar sem þú sest í hornið
þitt.
Þín
Anna.
Snorri snerti hug og hjarta
okkar með sinni góðu nærveru
og einstaklega fallega brosi. Við
kynntumst Snorra árið 2011 eftir
að Anna dóttir okkar og hann
fóru að draga sig saman á Bestu,
kvöldið sem Katla hljóp og tók
brúna af Múlakvísl.
Næstu árin dvaldi hann
löngum hér á Digranesveginum
okkur til mikillar ánægju. Hann
og Anna voru fallegt par og sam-
hent.
Snorri var alltaf boðinn og bú-
inn að aðstoða við heimilishaldið
og smá og stór verk í garðinum
þegar hann hafði tíma til en á
þessum árum var hann ýmist á
kafi í námi eða vinnu. Lengi vel
fannst honum þó grænmetið úr
garðinum ofmetið sælkerafæði,
en það breyttist hægt og rólega.
Þá var Snorri uppáhaldskatta-
passarinn og -kelarinn þrátt fyr-
ir heiftarlegt kattaofnæmi. Ekki
var heldur amalegt að tengda-
sonurinn væri í sumarstarfi hjá
GKG fyrstu árin okkar í golfinu,
þar sem hann aðstoðaði okkur
við ýmislegt og gaf góð ráð.
Snorri var ljúfur, kurteis,
smekkmaður á föt og glæsilegur
afkomandi Snorra á Húsafelli.
Hann var hinsvegar ekki mikill
útilegumaður, en lét sig þó hafa
það að fara með okkur á tvö ætt-
armót, þrátt fyrir spár um rign-
ingu og rok! Vetrarferð rétt fyrir
jól eitt árið í bústað var öllu
þægilegri, og þar tókst honum
að sannfæra okkur um að „Die
Hard“, sem hann hafði meðferðis
á flakkara, væru jólamyndir.
Eftir það eru Bruce og Snorri
frændur í okkar huga. Eins hafði
hann gaman af því að spila og
ófá kvöldin sat hann með Önnu,
Birni bróður hennar, frænd-
systkinum og vinum við spil
langt fram á nótt. Á þessum ár-
um kynntumst við einnig fjöl-
skyldu Snorra sem er okkur dýr-
mætt, en þrátt fyrir að leiðir
Önnu og hans hafi að lokum skil-
ið þá var áfram mjög kært á
milli þeirra og fjölskyldnanna.
Minningarnar eru margar og
allar góðar. Við söknum Snorra
en sárust er þó sorgin yfir því að
hann fái ekki áfram notið þeirrar
áskorunar og þess ævintýris sem
lífið er.
Málfríður og Sigurður.
Mann setur hljóðan þegar
ungur, efnilegur og yndislegur
systursonur og frændi fellur svo
skyndilega frá og er okkur
drengjunum mínum, umtalsefni.
Í okkur er mikill tregi eins og
gefur að skilja, þegar um er að
ræða nákominn ættingja, sem á
mikinn hluta í hjarta manns og
tilveru.
Snorri var hinn góði og ein-
lægi gjafari, sem bjóst aldrei við
neinu hinu sama á móti. Þær
gjafir sem hann veitti ríkulegast
af sér og virtist eiga endalaust
af, var hans glaðlega og
skemmtilega nærvera. Með ár-
unum virtist litróf persónuleika
hans, vaxa og eflast. Við vissum,
að þar sem hann var, varð stund-
in skemmtileg og frískandi.
Hann sýndi öllu og öllum í kring-
um sig einstakan áhuga og átti
alltaf hressandi ráð eða tilmæli
fyrir okkur að fara eftir. Af hans
fundi var ávallt farið brosandi og
lundin léttari. Hann sá alltaf
marga fleti og sjónarhorn á mál-
efnum sem voru til umræðu og
gat velt mörgum steinum, þann-
ig að maður fékk oft dýpri skiln-
ing og skýrari.
Við erum ekki viss um að
Snorri hefði viljað að slaghörpur
hættu að óma, eða að höf sóp-
uðust burt, eins og segir í einu
fegursta erfikvæði sem ort hefur
verið. En við syrgjendur hans
munum sannarlega standa okkar
vakt í dag.
Við mæðginin vottum elsku
foreldrum hans, móðurömmu,
systkinum, mökum og litlu
systrabörnunum hans, sem hann
ræktaði svo yndislega í alla
staði, okkar einlægustu samúð.
Fordæmin mörgu og góðu,
sem Snorri sýndi, munu verða
okkar leiðarstef og heiður að
fara eftir.
Vertu kært kvaddur, elsku
Snorri okkar.
Kristín Björg Knútsdóttir,
Þórhallur Arnberg Sigur-
jónsson og Tryggvi
Klemens Tryggvason.
Í dag kveðjum við vin okkar
Snorra hinstu kveðju.
Með sorg í hjarta minnumst
við nú allra góðu stundanna sem
börnin okkar, og við öll, áttum
með Snorra og fjölskyldu hans.
Glókollarnir okkar, þau Snorri,
Stefán Björn og Ásta, fæddust
öll á sama árinu og urðu strax
bestu vinir.
Við brosum aðeins í gegnum
tárin og rifjum upp fyrstu ferð
þeirra þriggja með okkur í Sel-
vík, þegar Ásta sat og horfði
með aðdáun á þessa drengi sem
voru rétt búnir að læra að
ganga.
Eldri börnin þrjú, Tryggvi,
Bjarni og Hildur, voru stoð og
stytta hinna yngri, gættu þeirra
og voru fyrirmyndir í öllu. Mörg
urðu þau matarboðin, ferðirnar í
sumarbústaði og Selvík að
ógleymdri ferðinni í Kerlingar-
fjöll og úr þessu öllu varð ein-
stakur vinskapur. Uppátækin
voru af ýmsu tagi eins og þegar
drengjunum leiddist og þeir
ákváðu að ganga í næstu sjoppu,
nokkurra kílómetra leið. Ekki
gekk minna á þegar vinirnir
týndust í Hallormsstaðarskógi
eða röltu niður að Álftavatni og
Tryggvi hljóp á eftir þeim.
Við munum góðan dreng með
stóra spékoppa, brosið sitt
bjarta og tindrandi augun og
þökkum fyrir allar samveru-
stundirnar.
Okkar innilegustu kveðjur,
elsku Sigga, Jón Snorri, Tryggvi
og Hildur. Við vonum að þið
finnið styrkinn til að komast í
gegnum þessa erfiðu tíma.
Kristín, Gunnar, Margrét,
Pétur, Bjarni, Stefán Björn
og Ásta.
Þegar ég heyrði af því að
Snorri væri farinn var ég alveg
viss um að þetta hlyti að vera
misskilningur, það gat ekki verið
að það væri verið að tala um
Snorra vin minn: Snorra fyrsta
vin minn í Fossvoginum. Snorra
sem kom á náttfötunum yfir til
mín snemma á laugardögum til
þess að horfa á Afa í sjónvarpinu
þegar við vorum lítil eða kom til
mín í mat þegar við vorum orðin
eldri. En þetta er víst raunveru-
legt.
Síðastliðin ár vorum við ekki í
miklu sambandi en töluðum
stundum um að hittast og rifja
upp gamla tíma yfir kaffibolla.
Þó svo að sambandið hafi ekki
verið mikið voru tengslin alltaf
fyrir hendi.
Ég er þakklát fyrir allar
minningarnar sem ég á, sorgin
væri eflaust ekki til staðar ef það
væri ekki fyrir þær.
Í grenndinni veit ég um vin, sem ég á,
í víðáttu stórborgarinnar.
En dagarnir æða mér óðfluga frá
og árin án vitundar minnar.
Og yfir til vinarins aldrei ég fer
enda í kappi við tímann.
Sjálfsagt þó veit hann ég vinur hans
er,
því viðtöl við áttum í símann.
En yngri vorum við vinirnir þá,
af vinnunni þreyttir nú erum.
Hégómans takmarki hugðumst við ná
og hóflausan lífróður rérum.
„Ég hringi á morgun,“ ég hugsaði þá,
„svo hug minn fái hann skilið,“
en morgundagurinn endaði á
að ennþá jókst milli’ okkar bilið.
Dapurleg skilaboð dag einn ég fékk,
að dáinn sé vinurinn kæri.
Ég óskaði þess, er að gröf hans ég
gekk,
að í grenndinni ennþá hann væri.
Sjálfur, ef vin þú átt góðan í grennd
gleymdu’ ekki, hvað sem á dynur,
að albesta sending af himnunum send
er sannur og einlægur vinur.
(Höf. ók.)
Elsku Sigga, Jón Snorri,
Tryggvi og Hildur, ykkur sendi
ég mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Snorri var sannur vinur.
Jónína úr Brautarlandinu.
Það er skrýtið að hugsa til
þess að ástkær vinur okkar,
Snorri, sé fallinn frá. Á margan
hátt var hann miðjan í vinahópn-
um. Hann bauð alla velkomna og
hafði gott lag á að láta öllum líða
vel.
Traustari, áreiðanlegri og
ljúfari mann með einstakt
hjartalag er erfitt að finna.
Snorri var með góða nærveru og
alltaf tilbúinn að ræða málin í
góðra vina hópi, deila ævintýrum
og rifja upp skemmtilegar sögur.
Hann hafði gaman af að segja
frá því sem var að gerast í kring-
um hann og við elskuðum að
hlusta.
Snorri hafði ákveðnar skoðan-
ir á mönnum og málefnum, var
gagnrýninn en þá ávallt á
skemmtilegan hátt. Hann gat oft
verið málglaður og þá þannig að
hann hreif aðra með. Hann var
fljótur að fyrirgefa ef gengið var
fram af honum, átti auðvelt með
að setja sig í spor annarra og
hafði sterka réttlætiskennd.
Hann var með gullhjarta.
Ef einhver vinanna hafði ekki
verið í miklum samskiptum við
Snorra í lengri tíma voru endur-
fundir ávallt eins og maður hefði
hitt hann síðast í gær. Hann var
vinur vina sinna. Hlátur hans
var smitandi og var hann alltaf
tilbúinn að samgleðjast vinum
sínum þegar stórar stundir
komu upp í lífi þeirra.
Í matseld eldaði hann hag-
kvæmt og einfalt, nema þegar
einn af ófáum hittingum með
vinahópnum átti sér stað. Þar
stóð hann ætíð grillvaktina og
grillaði ekki hvað sem er. Hann
vildi bara það besta fyrir vini
sína.
Síðasta ævikvöldi vinar okkar
var varið í spjall, hlátur, dans og
karókísöng. Honum varð á orði
við æskuvin sinn hve ánægður
með lífið og tilveruna hann væri,
og hversu björtum augum hann
horfði fram á veginn. Einkenn-
andi brosið og hláturinn hans
Snorra var allsráðandi og þeir
vinirnir skemmtu sér vel þetta
kvöld.
Engan grunaði það sem fram
undan var. Eftir sitjum við hljóð-
ir en þakklátir fyrir þann góða
vin sem við áttum allir í Snorra.
Við munum halda minningu hans
á lofti um aldur og ævi.
Við sendum fjölskyldu Snorra
okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Fyrir hönd vinahópsins,
Gunnar Dagbjartsson.
Þeir sem deyja eru ekki
horfnir. Þeir eru aðeins komnir á
undan. Skilnaðarstundin er dag-
ur samfunda í himnasal.
Ólýsanleg var sú tilfinning og
sorgin mikil er Fannar sonur
okkur tilkynnti andlát Snorra
æskuvinar síns. Snorri hafði orð-
ið bráðkvaddur þá um nóttina.
Það er sárt að missa þá sem okk-
ur þykir vænt um, það vitum við
sem eftir lifum.
Við settumst hljóð. Hvernig
mátti þetta verða? Ungur maður
tekinn frá fjölskyldu og vinum
langt fyrir aldur fram. Fráfall
Snorra er svo óraunverulegt. En
sagt er að við ráðum ekki staf-
rófi lífsins og bókstafnum sem
okkur er úthlutað fáum við ekki
ráðið heldur.
Sorgin er mikil og sársauka-
full. Ástvinamissir er eitt erfið-
asta áfallið sem við verðum fyrir
og það er engin auðveld leið að
halda áfram. Við verðum að
finna hugrekki til að lifa með
sorginni.
Snorri var vinum sínum mikil-
vægur. Söknuðurinn er mikill.
Vinahópur hans er þéttur og
sitja nú allir eftir ráðvilltir og
sorgmæddir.
Snorri var glaðlegur, einlægur
og með fallega framkomu. Nær-
vera hans var þægileg og fallega
brosið hans aldrei langt undan.
Minning um góðan dreng lifir,
hún býr innra og gleymist aldrei.
Stiklur frá liðnum tíma birtast
okkur. Þau augnablik sem við
áttum með Snorra verða eilíf í
minningunni sem lifir áfram. Á
yngri árum gisti Snorri oft hjá
Fannari og voru þá gjarnan
tölvuleikirnir í fyrirrúmi. Góðar
minningar eigum við fjölskyldan
með Snorra þegar við fórum með
honum í sumarbústað eða til
Ítalíu. Hann naut sín vel í ferð-
inni ásamt syni okkar. Ferðalög
um hin ýmsu héruð Ítalíu, ítalsk-
ur ís og pitsur. Hláturinn var
aldrei langt undan og mikil
spenna að fá að prufa að aka
vespu.
Við munum sakna hláturs
Snorra og kveðjum góðan dreng
með söknuði og þakklæti fyrir
samfylgdina.
Sorgin er mikil og sendir fjöl-
skylda okkar, foreldrum hans,
systkinum, vinum og öðrum að-
standendum dýpstu samúðar-
kveðju. Mannsandinn líður ekki
undir lok, minning um góðan
dreng lifir í hjarta og minni. Líkt
og sólin sem virðist ganga undir,
en alltaf heldur áfram að lýsa.
Aðalheiður, Sveinn
og fjölskylda.
Nú er hann Snorri dáinn eru
orð sem pabbi sendi mér og syst-
ur minni í tölvupósti. Þá höfðum
við vitað í sólarhring að svo væri
en ég trúði því ekki. Þessi orð
festust í höfðinu, bergmáluðu og
stafirnir á skjánum staðfestu
raunveruleikann, eins óraun-
verulegur og hann er.
Orð búa nefnilega yfir krafti
og orð breytast eftir því hverjir
eru hjá þér, hverjir nota orðin,
hvernig og hversu oft. Nöfn eru
einmitt líka orð. Þau eru orð
sem, eins og fyrir töfra, eiga ör-
litla hlutdeild í manneskjunni.
Og þess vegna er þessi setning
svo erfið. Nöfnin, þessi orð ást-
vina okkar eru þau sem skipta
okkur mestu máli því í þeim
finnum við örlitla snertingu. Í
orðinu hans má finna örlítinn
hlut af honum. Snorri.
Fyrir átta árum byrjaði orðið
Snorri að taka breytingum í
huga mínum, og tíðni þess varð
meiri og meiri. Þegar ég heyrði
fyrst af Snorra var ég ekki par
ánægður. Einhver eldri maður
sem var byrjaður að hitta systur
mína. Hann var hennar fyrsti al-
vörukærasti og ég tók honum
ekki beinlínis opnum örmum.
Fyrst um sinn vakti orðið Snorri
því efasemdir og tortryggni í
huga mínum. En smátt og smátt
tók ég Snorra í sátt. Það var gott
að tala við hann og að fá hann í
heimsókn.
Hann var mikið fyrir lúxus og
þægindi sem stangaðist stundum
á við hætti fjölskyldunnar okkar
á Digranesveginum sem elskar
að fara í útilegur í rigningu eða
að vinna í garðinum. Snorri kom
í matarboð, þakkaði fyrir sig
ítrekað og fékk sér alltaf salat
þrátt fyrir að honum fyndist það
vont.
Hann tók því öllu með opnum
huga öfugt við mig sjálfan hvað
hann varðaði.
Fljótlega fór ég því að finna til
hlýju við að heyra orðið hans.
Þegar ég heyrði það tengdi ég
það við fallega nærveru í kjall-
aranum sem kúrði með Snúði
þrátt fyrir heiftarlegt katta-
ofnæmi, horfði þar á bíómyndir,
seríur um glæpamenn í Banda-
ríkjunum og var hitapoki systur
minnar sem er alltaf aðeins kalt
undir sænginni.
Með orðum smíðum við heim-
inn í kringum okkur, staðfestum
raunveruleikann og búum til
myndir í höfðinu. Og setningar
sem innihalda orðið hans eru
fallegar, eru mikilvægar. Þegar
ég heyri Snorri þá hugsa ég um
þegar Snorri gerði með okkur
stéttina. Þegar við fjölskyldan og
Snorri sáum stjörnuhröpin í bú-
staðnum. Snorri með okkur á
jólunum. Snorri okkar. Snorri er
orð sem er fallegt bros, umburð-
arlyndi fyrir vitleysisganginum í
lítilli fjölskyldu. Snorri er orð
góðmennskunnar. Líkt og stéttin
sem hann hjálpaði til við að
leggja á hlut í garðinum, fallegan
skika sem hægt er að sitja á í
kvöldsólinni, þá á Snorri fallegt
horn í hjarta mínu.
Takk Snorri fyrir tímann,
vertu sæll. Ég finn þig í orðinu.
Birnir Jón Sigurðsson.
Í dag kveðjum við góðan fé-
laga sem kallaður var frá okkur
fyrirvaralaust. Andlát Snorra er
okkur öllum mikið áfall og skilur
eftir tómarúm og spurningar um
lífið og tilveruna.
Snorri hóf störf hjá EY árið
2014 sem starfsmaður á endur-
skoðunarsviði og starfaði hjá EY
bæði í Hollandi og hér heima
fram á sinn síðasta dag. Hann
var ávallt boðinn og búinn að
miðla af reynslu sinni og aðstoða
okkur hin sem vorum skemmra
á veg komin. Hann var einnig
óhræddur við að tjá skoðanir
sínar og sjónarmið við þá sem
höfðu meiri reynslu með yfirveg-
uðum hætti og það var eiginleiki
sem var mikils metinn. Snorri
bjó yfir mikilli þekkingu og drif-
krafti sem gerði hann að vinsæl-
um og eftirsóknarverðum starfs-
krafti. Hann var ekki hræddur
við að ögra úreltum hugsunar-
hætti og leita lausna í fræðun-
um.
Snorri hafði beittan húmor og
var yfirleitt hrókur alls fagnað-
ar, hvort sem það var í eða utan
vinnu. Hann var virkur í fé-
lagslífi EY og sá fljótt um að
skipuleggja viðburði fyrir starfs-
fólkið, sem vakti mikla lukku.
Hann var mjög skemmtilegur
karakter, hafði sterkar skoðanir
á flestöllu, hvort sem það var
jólaskraut sem var of nálægt
borðinu hans eða pressukaffið
sem hann fékk sér daglega. Hon-
um fannst einfaldlega mikilvægt
fyrir vinnustaðarmenninguna að
láta aðeins í sér heyra, en þó var
alltaf stutt í grínið.
Snorri bjó yfir þeim eiginleika
að hann átti auðvelt með að ná
fólki á sitt band og var engin
undantekning á því innan EY.
Hann var einstaklega vel liðinn
af samstarfsfólki sínu og átti
marga góða vini hjá EY.
Við sjáum ekki bara á eftir
frábærum samstarfsfélaga held-
ur einnig einstökum vini.
Við þökkum Snorra fyrir sam-
verustundirnar og góð kynni og
vottum fjölskyldu hans og að-
standendum okkar dýpstu
samúð.
F.h. samstarfsfólks hjá EY,
Hildur Pálsdóttir.
Elsku Anna og fjölskylda
Snorra.
Við, fjölskylda Önnu, erum
harmi slegin yfir skyndilegu og
ótímabæru fráfalli elsku Snorra.
Hann kom inn í fjölskyldu okkar
og hefur verið hluti af henni frá
2011 þegar þau Anna Diljá,
bróðurdóttir, frænka og barna-
barn, kynntust. Við vorum af-
skaplega heppin að kynnast
þessum fallega öðlingi og
skemmtilega og gegnumheila
strák sem lýsti alltaf upp um-
hverfi sitt. Hann féll sannarlega
vel inn í okkar litlu fjölskyldu og
áttum við ógleymanlegar stundir
saman.
Það er óbærilegt að hugsa til
þess að hann sé ekki lengur á
meðal okkar.
Við kveðjum Snorra með sár-
um söknuði og sendum fjöl-
skyldu hans og Önnu Diljá og
fjölskyldu okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Guðrún, Áslaug og Þórður,
Þóranna og fjölskyldur.