Morgunblaðið - 06.11.2018, Page 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 6. NÓVEMBER 2018
✝ Ólafur Ind-riðason fædd-
ist í Reykjavík 27.
júní 1945. Hann
lést á heimili sínu
19. október 2018.
Foreldrar hans
voru hjónin Jó-
hanna Ólafsdóttir
frá Múlakoti á
Síðu í Vestur-
Skaftafellssýslu, f.
1. júlí 1918, d. 14.
maí 2007, og Indriði Bogason
hljóðfæraleikari, f. 13.12. 2011,
d. 6.9. 1992. Systkini Ólafs eru:
Sigríður Hjördís, f. 7.6. 1939,
Bogi, f. 16.4. 1941, og Magnús,
bænum í Reykjavík og lauk
stúdentsprófi frá Menntaskól-
anum í Reykjavík vorið 1965.
Hann fór til náms í Noregi árið
1967 og lærði rafmagnstækni-
fræði í Tækniskólanum í Þránd-
heimi. Ólafur og Anna hófu
sinn búskap í Noregi, en bjuggu
hjá foreldrum Önnu á Meistara-
völlum 7 eftir heimkomuna
1969 til 1971 þegar þau hófu
búskap í Barmahlíð 48, þau
fluttu síðan í Fellsmúla 20. Að
námi loknu hóf Ólafur störf hjá
Landsíma Íslands, sem síðar
varð Póstur og sími hf., og
vann þar alla sína starfsævi.
Hann gegndi þar stöðu for-
stöðumanns á sviði farsíma-
kerfa um árabil.
Útförin hefur farið fram í
kyrrþey.
f. 20.12. 1952.
Hinn 15. júlí 1967
kvæntist Ólafur
Önnu Eygló
Antonsdóttur, f. 13.
janúar 1947, þau
skildu. Þau eign-
uðust eina dóttur,
Eygló Björk, f. 19.
nóvember 1967, við-
skiptafræðing, maki
Eymundur Magn-
ússon, bóndi í
Vallanesi. Ólafur hóf sambúð
1984 með Þorgerði Benedikts-
dóttur, lögfræðingi í Reykjavík,
f. 28. febrúar 1945.
Ólafur ólst upp í Vestur-
Hinn 19. október sl. gaf lífið
mér löðrung þegar ég frétti að
pabbi minn hafði látist um nótt-
ina, aðeins 73 ára gamall. Það
var mikil gæfa að eiga hann sem
pabba, hann var í senn hlýr, hóg-
vær,vandaður og klár og með
hárfínan húmor. Undanfarin tvö
ár hafði heilsu hans hrakað án
fullnægjandi skýringa.
Pabbi var tæknifræðingur og
starfaði allan sinn starfsaldur
hjá Landsímanum, sem síðar
varð Póstur og sími hf. Þegar ég
var að alast upp fór ekki á milli
mála að starfið og viðfangsefnin
sem það bauð áttu hug hans all-
an, enda spennandi úrlausnar-
efni að byggja upp fjarskipta-
kerfi og síðar farsímakerfi á
landsvísu. Pabbi var einnig
áhugamaður um landið okkar og
náttúruna og það verkefni að
hanna og setja upp senda og
annan tæknibúnað á fjöllum og
heiðum, skipuleggja flókin kerfi
og koma í framkvæmd, samein-
aði vitsmuni og smá púl, en þetta
tvennt voru hans helstu orku-
brautir.
Vinnan krafðist mikils sam-
starfs við Norðurlandaþjóðirnar
og oft skein hrifning hans á þeim
í gegn og félagslegt réttlæti var
honum mikilvægt. Eftir nám í
Noregi átti hann auðvelt með
samskipti á Norðurlandamálum
og hafði greinilega gaman af því
að liðka málbeinið. Hann gegndi
stöðu forstöðumanns um árabil
og annaðist fyrstu farsímakerfin
s.s. NMT og GSM.
Pabbi var náttúrubarn, hann
eyddi æsku- og unglingsárum í
sveit á Síðunni hjá móðurbróður
sínum og fjölskyldu á Breiða-
bólsstað. Þar lærði hann að lesa í
náttúruna og fuglaskoðun varð
mikið áhugamál hjá honum.
Hann og mamma áttu útiveru og
ræktun að áhugamáli og keyptu
sér skika í landi Miðdals árið
1978, uppi á heiði þar sem varla
var stingandi strá og hófu skóg-
rækt. Grjótburður, mokstur og
ýmislegt stúss var í senn líkams-
rækt, hvíld og unaður því gróið
landið laðaði til sín fugla og skap-
aði skjól. Mamma var æskuástin
hans en þau skildu árið 1980.
Árin eftir skilnaðinn voru
annasöm hjá mér í ýmsum
íþróttum og hestamennsku. Á
því tímabili voru samverustundir
okkar pabba ekki margar, svona
eins og gengur, og það tók okkur
einhver ár að finna okkar sam-
skiptum farveg á ný. Við feðginin
fórum þó af og til í bíltúra á þess-
um árum og mér er minnisstætt
hvernig honum tókst, góðlega og
án nokkurs þrýstings, að halda
mér við efnið og beina mér inn á
brautir menntunar. „Hvað ertu
að lesa, Eygló?“ „Hvað langar
þig að læra, Eygló?“ o.s.frv.
spurði hann. Pabbi nýtti þessar
samverustundir á þessum árum
af mikilli skynsemi.
Nokkrum árum eftir skilnað-
inn tók hann upp samband við
mikla sómakonu, Þorgerði Bene-
diktsdóttur lögfræðing, hóf með
henni sambúð og bjuggu þau í
Vesturbænum. Þorgerður var
honum einstakur félagi og jafn-
ingi. Hjá þeim sátum við oft og
ræddum hugmyndir og heims-
málin, stjórnmál, sögu og menn-
ingu.
Pabbi var oft upptekinn af
ýmsum réttlætismálum s.s. stöðu
Palestínumanna og var félagi í
Ísland-Palestína. Hann las sig til
um ákveðin tímabil í sögunni, s.s
seinni heimsstyrjöldina og sögu
Atatürk í Tyrklandi, þetta þurfti
að sökkva sér ofan í og skilja til
hlítar.
Síðasta samverustundin okkar
var þremur dögum fyrir andlát-
ið, þá áttum við góða stund yfir
morgunmat en síðan var haldið
út á Reykjavíkurflugvöll þar sem
ég var að fara í flug eins og svo
oft áður. Óvænt bað pabbi mig að
koma í smá bíltúr í Skerjafjörð-
inn, því við höfðum tíma aflögu.
Ef ég hefði áttað mig á að í raun
höfðum við engan tíma, því hann
var orðinn veikari heldur en við
gerðum okkur grein fyrir, hefði
ég sagt: takk pabbi minn fyrir að
vera svona góður pabbi. Takk
fyrir allt samtalið, allt andlega
fóðrið sem þú hefur gefið mér og
fyrir að styðja mig í öllu sem ég
hef tekið mér fyrir hendur.
Takk fyrir allt elsku pabbi.
Eygló Björk Ólafsdóttir.
Góður maður er fallinn frá.
Lífsförunautur Þorgerðar systur
minnar til rúmlega þriggja ára-
tuga, Ólafur Indriðason, lést á
heimili sínu þann 19. október sl.
Andlát hans var skyndilegt og
kom á óvart.
Líf Ólafs einkenndist af því að
gera öðrum gott. Hann var ein-
staklega hjálpsamur og greiðvik-
inn og lék allt í höndunum á hon-
um. Hann var tæknimenntaður
og hafði því gott vald á öllum við-
gerðum á heimilum svo og þeim
tæknimálum sem þar þarf að
sinna og nutu margir góðs af
þessum hæfileikum hans. Stjúpa
okkar systra, sem nú er háöldr-
uð, naut góðs af hjálpsemi Ólafs
árum saman. Hann var ævinlega
boðinn og búinn til að dytta að
öllu því sem til þurfti á hennar
heimili og þegar hún fór að eiga
erfitt með að draga í búið gerðist
hann aðstoðarmaður hennar og
bílstjóri og engan vildi hún frek-
ar hafa nálægt sér. Ef ég bauðst
til að liðsinna henni var hún oft
fljót að segja mér að Ólafur væri
að koma.
Móðir okkar systra, sem er
látin fyrir mörgum árum, naut
einnig þessarar góðvildar hans
og umhyggju. Allt þetta ber að
þakka.
Ólafur var náttúruunnandi og
naut þess að ferðast um landið.
Fuglar voru í sérlegu uppáhaldi
og hann var áhugamaður um
trjárækt. Hann átti land nærri
höfuðborgarsvæðinu og ræktaði
þar árum saman ýmsar trjáteg-
undir. Eins og allir vita sem til
slíkrar ræktunar þekkja þarf
bæði mikla þolinmæði og bjart-
sýni til að sinna slíkri ræktun í
áravís. Þessa hæfileika tel ég að
Ólafur hafi haft í ríkum mæli og
nú er þetta land, sem var að
mestu leyti urð og grjót þegar
hann hóf að rækta það fyrir
margt löngu, orðið vel gróið
trjám og runnum.
Ólafur var vel gefinn og víðles-
inn, las bæði bókmenntir og
fræðirit og beindist áhugi hans
meðal annars að heimssögunni
fyrr og nú. Þeim áhuga deildi
hann með systur minni og fáa
þekki ég sem ræddu atburði og
vandamál hins stóra heims af
jafn miklum áhuga og þekkingu
og þau. Þau voru dugleg að
ferðast til útlanda, einkum til
Evrópulanda og lögðu sig eftir
því að fræðast um stjórnmála-
ástand og lífskjör fólks í lönd-
unum sem þau heimsóttu.
Ólafur hafði sérstaka kímni-
gáfu, hann sá oft spaugilegar
hliðar mála frá óvenjulegu sjón-
arhorni. Þetta birtist manni oft í
hnyttnum tilsvörum og jafnvel
orðaleikjum sem kannski ekki
allir viðstaddir skildu alltaf til
fulls.
Að leiðarlokum er mér efst í
huga sú góðvild og umhyggja
sem Ólafur sýndi okkur sam-
ferðafólki sínu og sem þakka ber.
Minningin lifir um góðan,
heiðarlegan og heilsteyptan
mann sem ekki mátti vamm sitt
vita. Blessuð sé minning hans.
Ragnhildur Benediktsdóttir.
Ólafur Indriðason
✝ HermannSmári Jónsson
fæddist á Akureyri
29. júní 2000. Hann
lést 25. október
2018. Foreldrar
hans eru Jón Her-
mann Hermanns-
son, f. 1965, og
Jónína Katrín
Guðnadóttir, f.
1970. Hermann
Smári var yngstur
þriggja bræðra. Elstur er
Bjarni Grétar Jónsson, f. 1990,
síðan Birkir Snær Jónsson, f.
1995.
Hermann Smári
var öll 10 ár grunn-
skólans í Oddeyrar-
skóla á Akureyri.
Þaðan lá leið hans í
Verkmenntaskól-
ann á Akureyri þar
sem hann var að
læra rafvirkjun.
Meðfram skóla
vann hann í Hag-
kaupum og einnig
hjá Hljóðkerfa-
leigunni HS hljóðkerfi.
Útför hans fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag, 6. nóv-
ember 2018, klukkan 13.30.
Fimmtudaginn 25. október
síðastliðinn myndaðist stórt
skarð í hóp fyrrverandi nem-
enda Oddeyrarskóla, fæddra
árið 2000. Þessi stóri hópur er
einstakur, þar ríkir mikil vin-
skapur og samheldni sem
kemur sterkt fram á sorgar-
stundu eins og nú. Það er
erfiðara en ég fæ með orðum
lýst hversu sárt það er að sjá á
eftir einu þeirra langt fyrir
aldur fram.
Hermann Smári, eða
Hemmi eins og hann var alltaf
kallaður, var nemandi hjá okk-
ur í Oddeyrarskóla í tíu ár og í
minni umsjón í þrjú ár.
Fyrir útskrift úr 10. bekk
árið 2016 lýstu bekkjarfélagar
hans honum sem fyrirmynd,
frábærum, fagmanni, góðum,
tölvukalli, svölum, hrikalegum
og duglegum. Öll þessi orð
lýsa Hemma mjög vel og fram-
tíðardraumar hans í 10. bekk
voru að verða lögreglumaður
eða rafvirki.
Þegar Hemmi var á ungl-
ingastigi var hann ásamt Óla
vini sínum aðaltæknimaður
skólans. Það var alveg sama
hvaða uppákomur voru í skól-
anum, alltaf var hann boðinn
og búinn til að græja sviðið,
ljósin, hljóðið og allt það sem
til þurfti til að halda stóra sem
smáa viðburði. Meira að segja
fyrir árshátíðarball nemenda á
unglingastigi árið eftir að
Hemmi útskrifaðist var hann
mættur fyrstur manna til að
setja upp græjurnar með ung-
lingunum.
Hemmi var góður og ljúfur
drengur sem gott var að hafa í
kringum sig, hans verður sárt
saknað. Elsku Jón, Jónína,
Bjarni Grétar, Birkir Snær,
ættingjar og vinir, mínar inni-
legustu samúðarkveðjur til
ykkar allra á þessari erfiðu
stundu.
Hrafnhildur Guðjónsdóttir.
Það var bjart yfir svart-
hærða unga manninum sem
tók á móti mér þegar ég var
að bjóða tilvonandi 1. bekk-
inga velkomna í skólann vorið
2006. Það var tilhlökkun og
spenningur yfir því að fara í
grunnskóla, ekki þótti unga
manninum samt verra að hafa
styrka hönd pabba nálægt.
Allavega svona fyrst um sinn.
Það fór ekki mikið fyrir Her-
manni Smára, hann var alltaf
glaður og ánægður, brosmild-
ur, ljúfur, hjartahlýr og naut
sín með bekkjarfélögum. Ég
var svo lánsöm að fá að kenna
Hermanni Smára í fjögur ár,
fékk að eiga pínulítið í honum.
Litli vinur minn, hugprýði
þín og ljúfmennska munu
fylgja okkur, og minning þín
verma hjörtu okkar.
Ég votta aðstandendum,
Jóni, Jónínu, Bjarna Grétari
og Birki Snæ, mína dýpstu
samúð. Það eru þung spor
fram undan en ég bið þess að
allt gott vaki yfir ykkur og
gefi ykkur styrk til að takast á
við þau. Minning um svart-
hærðan ljúfling og einstaklega
góðan dreng lifir með öllum
þeim er báru gæfu til að fá að
kynnast Hermanni Smára.
Sonja Dröfn Helgadóttir.
Hermann Smári
Jónsson
✝ Karl Haralds-son fæddist 26.
febrúar 1946 í
Reykjavík. Hann
lést á heimili sínu,
Gautlandi 15, 19.
október 2018.
Foreldrar hans
voru Haraldur Jós-
epsson, f. 1898, d.
1972, og Guðrún
Þórunn Karlsdótt-
ir, f. 1915, d. 2003.
Systkini hans eru Hrefna Har-
aldsdóttir, f. 1942, Ólafur Har-
aldsson, f. 1943, d. 2010, Helgi
Haraldsson, f. 1952, og Selma
Kolbrún Haraldsdóttir, f. 1958.
Hálfbróðir Karls var Birgir Þór-
hallsson, f. 1937, d. 2012.
Karl kvæntist Dröfn Guð-
mundsdóttur, f. 1947, d. 2013,
árið 1967 og eignaðist með
henni Guðrúnu Bryndísi, f. 1967,
Kolbrúnu, f. 1968, og Gunnlaug,
f. 1975. Þau slitu samvistum.
Karl giftist Erlu Ólafsdóttur, f.
1950, árið 1986 og eignuðust
þau soninn Harald, f. 1987. Fyr-
ir átti hún börnin Ólaf Frey, f.
1972, og Maríu Dís,
f. 1976. Þau slitu
samvistum. Karl
hóf sambúð með
Sigríði Fanneyju
Jónsdóttur árið
1998. Fyrir átti hún
dæturnar Sigríði
Soffíu, f. 1979, og
Svövu, f. 1980. Þau
slitu samvistum.
Karl ólst upp hjá
foreldrum sínum á
Sjávarhólum á Kjalarnesi. Hann
lauk stúdentsprófi frá Mennta-
skólanum í Reykjavík 1966 og
læknaprófi frá Háskóla Íslands
1974.
Karl bjó ásamt fjölskyldu
sinni í Þýskalandi 1978 til 1983
og lauk þar sérnámi í svæf-
ingum. Sína starfsævi starfaði
hann sem læknir, um alllangt
skeið í Vestmannaeyjum og
Reykjavík og víðar, eða þar til
hann lét af störfum af heilsu-
farsástæðum árið 2005.
Útför hans fer fram frá Há-
teigskirkju í dag, 6. nóvember
2018, klukkan 13.
Það er kveðjustund. Góður
skólafélagi, Karl Haraldsson,
hefur lokið sinni jarðvist og lagt á
eilífðarbraut. Við tilheyrðum
sama bekknum í Reykholti á ár-
unum 1958 til til vors 1961.
Hann Kalli eins og kölluðum
hann alltaf kom í bekkinn haustið
1959 og lauk landsprófi vorið
1961. Við Kalli vorum vistarfélag-
ar í öðrum bekk á nemendavist
sem kölluð var Útgarðar en húsið
var á fyrri tíð kennarabústaður
sem stóð norðan við sjálft skóla-
húsið. Eins og skiljanlegt er þá
mynduðust góð tengsl með þessu
unga fólki sem kom víðsvegar af
landinu. Í mörgum tilfellum einn-
ig vinátta. Vinátta sem enst hefur
allt til þessa þó stundum hafi
langur tími liðið milli samveru-
stunda. Það sem situr í minning-
unni frá þessum tíma er hversu
geðgóður og félagslyndur hann
Kalli var.
Hann átti gott með að gera
góðlátlegt grín jafnt að sér og
öðrum. Þessir eðliskostir fylgdu
honum alla tíð og fengum við fé-
lagar hans að njóta þess þegar
við fórum að hittast reglulega á
eftirlaunaárunum.
Að loknu landsprófi fór Kalli í
menntaskóla og svo í háskóla þar
sem hann lærði læknisfræði. Við
það starfaði hann síðan mestalla
sína starfsævi. Eftir því sem ég
best veit var hann vel látinn í sín-
um störfum og eftir því sem ég
hef heyrt dáður af sínum sjúkl-
ingum.
Kalli var duglegur að koma í
göngur með okkur skólafélögun-
um undanfarin ár. Þótt hann ætti
orðið erfitt með gang reyndi
hann alltaf að ganga með þó
stundum yrði spölurinn stuttur.
Þess betur naut hann sín með
okkur í kaffinu á eftir.
Í sumar lagði hann upp í ævin-
týraferð á bílnum sínum suður
Evrópu og komst alla leið til
Tenerife. Segja má að þessi ferð
hafi verið farin meira af vilja en
getu.
Hann veiktist í ferðinni en náði
samt að komast heim og eiga
nokkra daga áður en yfir lauk.
Ég heyrði í honum í síma nokkr-
um dögum eftir heimkomuna. Þá
var hann ekkert á förum og á
fullu að skipuleggja framtíðina.
En hér sannast að enginn ræð-
ur sínum næturstað. Við skóla-
systkini kveðjum góðan vin með
söknuði og vottum afkomendum
og aðstandendum Karls Haralds-
sonar okkar dýpstu samúð.
Snorri Bjarnason.
Við kveðjum nú kollegann
Karl Haraldsson. Þegar við í
Læknastöðinni þurftum á hjálp
svæfingalæknis að halda á síð-
asta áratug síðustu aldar hljóp
hann undir bagga.
Þar kynntist undirritaður hon-
um fyrst. Starfsemin þar var til-
tölulega lítil í byrjun en jókst með
tímanum eftir því sem fleiri
skurðlæknar komu inn á stofuna.
Það sem einkenndi Karl var
hjálpsemi.
Þegar ég spurði hann hvort til
greina kæmi að hjálpa mér með
svæfingar fyrir mína sjúklinga,
var það sjálfsagt. Hann þurfti
bara að gera smá tilfæringar og
koma með tillögur um skurðdaga.
Auðvitað leysti það sig fljótt og
vel. Hann var ævinlega tilbúinn
að koma og hjálpa til með svæf-
ingar, jafnvel um helgar ef svo
bar undir. Mér reyndist auðvelt
að vinna með Karli og hann náði
vel til sjúklingana bæði fyrir og
eftir svæfinguna. Hann lét sig
velferð þeirra varða og stundum
fór hann upp á stofu á kvöldin eða
um helgar til að leggja langvinn-
ar deyfingar á sjúklinga sem voru
illa haldnir af verkjum eftir mín-
ar aðgerðir.
Í Læknastöðinni í Mjódd skap-
aðist fljótt samhentur en lítill
hópur starfsfólks í kringum
skurðstofustarfsemina og var
Karl skjótt einn af miðpunktum
starfseminnar og var það á með-
an heilsa hans hélt. Hópurinn
umgekkst talsvert utan vinnu-
tíma og fórum við í ófáar
skemmtiferðirnar saman. Þar
kynntumst við Haraldi, þá barn-
ungum syni hans, sem bjó með
föður sínum. Þessar skemmti-
ferðir út um allar koppagrundir
voru bæði minnisstæðar og upp-
lífgandi.
Við Karl höfðum ævinlega næg
umræðuefni enda höfðum við
Vestmannaeyjar sem sameigin-
legan snertipunkt. Ég var fædd-
ur og bjó þar fram að gosi en
hann hafði starfað þar í mörg ár
eftir gos. Því var ekki vöntun á
umræðu um menn og málefni.
Karl hafði hæfileikann að geta
rætt um málefnin, jafnvel hin al-
varlegu, á léttu nótunum og tók
ekki heldur sjálfan sig of hátíð-
lega.
Samskipti okkar Karls fóru
minnkandi eftir að hann missti
heilsuna og ég fór til starfa í út-
löndum. Þó vorum við stöku sinn-
um í símsambandi hin síðari ár til
að ræða fyrri tíma eða ef hann
var að biðja mig um að kíkja á að-
standendur sína.
Nú þegar komið er að leiðar-
lokum fyrir Karl horfum við fyrr-
verandi samstarfsfólk hans til
baka og minnumst ánægjustund-
anna með honum. Við sem störf-
uðum með honum kveðjum hann
með söknuði.
Við vottum börnum, tengda-
og barnabörnum Karls samúð
okkar.
Brynjólfur Y. Jónsson og
starfsfólk skurðstofunnar í
Læknastöðinni Mjódd.
Karl Haraldsson
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsam-
lega beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Smellt á Morgunblaðs-
lógóið í hægra horninu efst og
viðeigandi liður, „Senda inn
minningargrein,“ valinn úr felli-
glugganum. Einnig er hægt að
slá inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Minningargreinar