Morgunblaðið - 06.11.2018, Page 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 6. NÓVEMBER 2018
✝ Hildur RúnaHauksdóttir
fæddist í Reykjavík
7. október 1946.
Hún lést á Landa-
koti 25. október
2018.
Foreldrar henn-
ar voru Guðrún Ás-
mundsdóttir, f.
21.5. 1927, d. 2.9.
1980, og kjörfaðir
Haukur Guðjóns-
son, f. 1.11. 1921, d. 11.10. 2010.
Faðir Guðjón Þórir Tómasson, f.
8.12. 1923, d. 18.6. 2001. Syst-
kini sammæðra: Hrefna, f. 1950,
maki Mike Draper, f. 1953.
Sverrir Gísli, f. 1958, maki
Kristín Guðmundsdóttir, f. 1958,
barn Haukur Guðmundsson, f.
1986. Systkini samfeðra: Mar-
grét, f. 1958, maki Hörður Krist-
jánsson, börn Þórir Hrafn, f.
1981, og Haukur
Þór, f. 1989. Arnór
Steingrímur, f.
1961, maki Frank
A. Wijshijer, börn
Nanna Ólína, f.
1996, og Vilhjálmur
Svavar, f. 1999.
Börn Hildar: 1)
Björk Guðmunds-
dóttir, f. 1965,
hennar börn Sindri
Eldon, f. 1986, maki
Morgan, f. 1986, og Ísadóra, f.
2002. 2) Arnar Sævarsson, f.
1970, maki Hrund Einarsdóttir,
f. 1977, börn þeirra Sturla, f.
1999, Soffía, f. 2007, Bjarni, f.
2009, og Unnur, f. 2018.
Hildur helgaði sig náttúru-
vernd síðastliðna áratugi.
Útför hennar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 6. nóvem-
ber 2018, klukkan 13.
Þegar foreldrar mínu fluttu úr
Vogahverfinu, þar sem við höfð-
um búið allt frá barnæsku minni,
yfir í Háaleitishverfið skipti ég
um skóla og hóf nám í Gaggó aust.
Það varð til þess að ég eignaðist
nýjan vinahóp og allt lífsferli mitt
gjörbreyttist. Í nýja vinahópnum
var Hildur og með okkur tókst
vinskapur. Við áttum sameiginleg
áhugamál og höfðum svipaðar
skoðanir á því hvernig samfélagið
ætti að þróast. Bæði áttum við
eftir að verða virkir baráttumenn
fyrir okkar hugsjónum.
Á þessum tíma, sjöunda áratug
síðustu aldar, stóðu yfir miklar
samfélagslegar breytingar. Við
vorum bóhemar; ég gekk um á
tréklossum í lopapeysu og útvíð-
um buxum, annað var ekki í fata-
skápnum og reyndar engin löng-
un til þess að eignast annars
konar föt.
Á þessum tíma stóð ungt fólk
fyrir mótmælum gegn stöðnuðu
samfélagi. Mótmælaaðgerðir
urðu nánast daglegt brauð. Víet-
namstríðið var efst á baugi og
óeirðir í helstu borgum víða um
heim.
Við strákarnir í hópnum kom-
um okkur upp jeppum og víða var
farið í útilegur á Willys-jeppanum
mínum, sem var reyndar jafn-
gamall Hildi, og hann nýttist til
að skapa margar samverustundir
í útilegum í helstu náttúruperlum
landsins. Útivera í náttúrunni dró
okkur til sín og togaði fram
kynjatóna sem við vildum njóta
og mótuðu lífsskoðanir okkar.
Hildur var alla tíð mjög virkur
náttúruverndarsinni.
Náin kynni okkar Hildar
leiddu til þess að stúlkubarn kom
í heiminn og þrátt fyrir lífsstíl
okkar tóku ráðandi viðhorf þessa
tíma völdin og annað kom ekki til
greina en að ganga í það heilaga
og stofna heimili, þá bæði tæp-
lega tvítug. Eftir stutta sambúð
varð okkur hins vegar ljóst að við
værum ekki tilbúin að undirgang-
ast þessar miklu breytingar, sem
varð til þess að við slitum sam-
vistum. Þrátt fyrir skilnað okkar
héldust vinatengslin og litla
stúlkan okkar var mikið hjá móð-
ur minni. Þær áttu mjög margt
sameiginlegt, söngelskar og
spiluðu á hvaða hljóðfæri sem
var.
Hildur hafði um nokkurt skeið
búið við slaka heilsu sem leiddi til
ótímabærs fráfalls. Þegar góður
vinur hverfur koma fram í hug-
ann margs konar brot minninga.
Lífið heldur áfram en minningar
um vini sem maður hefur eignast
verða svo verðmætar. Það hefur
óafturkræf áhrif á viðhorf og hug-
arfar að sitja fyrir framan tjöldin
og horfa á daginn skila sér inn í
nóttina.
Hvernig fjöllin standa sperrt
og roðaslegin yfir dalnum. Spóinn
rauf vellandi kyrrðina og hrossa-
gaukurinn renndi sér um himin-
geiminn og myndaði seiðandi
tóna með fjöðrum sínum.
Allt þetta rann saman við hvell
köll álftanna og langdregið væl
eða jafnvel hlátur og skemmtilegt
jóðl frá himbrimanum á fjalla-
vatninu. Smám saman breiddi
nóttin mjúka töfrablæju sína yfir
allt með töfraljómi nætursólar-
innar.
Takk Hildur fyrir allt sem þú
gafst okkur. Við Helena sendum
fjölskyldu Hildar okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Guðmundur Gunnarsson.
Börnin,
ég þori ekki segja
en mig grunar
um mikla klæki
fyrir ákveðnar mannskepnur
í þjóðfélaginu
En best er að hugsa eitthvað gott.
Þar sem saklausa barnið hrópar
elskum.
(Hulda Vilhjálmsdóttir)
Ég sagði Braga Kristjónssyni,
afa yngstu barna minna, frá and-
láti Hildar og þá svaraði hann
með þessum orðum: „Hún var
fáguð og elegant kona.“ Mér
finnst þessi orð vera lýsandi fyrir
hennar persónuleika.
Ég kynntist elskulegu Hildi
fyrir allnokkrum árum og naut
þess að ræða við hana um meðal
annars hlutskipti einstæðra
mæðra.
Ég fann mikinn styrk við að
hlusta á svo fjölfróða konu og sér-
staklega sterkt fyrir skilningi
hennar, næmni, tilfinningalegu
innsæi og réttlætiskennd. Ég er
þakklát fyrir að hafa kynnst
svona fallegri konu og móður.
Votta börnum hennar og fjöl-
skyldu mína dýpstu samúð.
Hulda Vihjálmsdóttir.
Ég var svo heppin að kynnast
Hildi fyrir tuttugu árum og við
urðum fljótt vinkonur þrátt fyrir
töluverðan aldursmun. Hildur
var alla tíð ungleg, hispurslaus og
heillaði þá sem kynntust henni
því hún fór ekki í manngreinar-
álit. Hún var fjölfróð og kunni að
miðla úr sínum viskubrunni og ég
naut meðal annars góðs af því.
Hildur hafði sterkar skoðanir á
mönnum og málefnum, var fem-
ínisti og baráttukona um náttúru-
vernd. Hún fór til að mynda í
hungurverkfall vegna Kára-
hnjúkavirkjunar þegar ég var
nýbúin að kynnast henni og ég
komst þá að því hversu mikil bar-
áttukona hún var. Hildur hafði
sterka réttlætiskennd og mikinn
áhuga á þjóðfélagsmálum. En
líka á listum, fólkinu sínu, fjöl-
skyldu, vinum og lífinu í öllum
sínum fjölbreytileik. Hún hafði
stórt hjarta og kunni að samgleðj-
ast og syrgja með öðrum. Það var
alltaf skemmtilegt að heimsækja
hana á þeim þremur heimilum
sem hún bjó sér, síðast á Grett-
isgötu 40 í litla sæta timburhús-
inu sínu, við urðum nágrannar
þegar hún flutti þangað. Hún var
fagurkeri fram í fingurgóma með
ákveðinn og vel ígrundaðan
smekk, allt svo kósí og snyrtilegt.
Ég lærði svo margt af henni. Hún
var skemmtileg og glettin, góður
húmoristi. Það var hægt að tala
við hana um heima og geima og
hún var sannur vinur sem ég mun
sakna alla tíð. Þær voru ótal
margar notalegu stundirnar sem
við áttum saman í gegnum tíðina
og núna síðast á Landakoti fyrir
skömmu. Og þó að hún væri orðin
lasburða líkamlega þá var hún
með sinn baráttuhug, sjálfri sér
lík og sá bara það jákvæða í
kringum sig.
Ég votta börnum hennar og
fjölskyldu mína dýpstu samúð.
Minningin um yndislega konu
mun ylja okkur um ókomin ár.
Blessuð sé minning Hildar Rúnu.
Áslaug Lilla Leifsdóttir.
Hildur Rúna Hauksdóttir,
mikilvæg baráttumanneskja
gegn Kárahnjúkavirkjun, er fall-
in frá. Fínleg kona sem tók á sig
einn stærsta slaginn. Konur voru
þungamiðja í þessari baráttu.
Hildur Rúna var ein þeirra sem
stóðu vaktina í daglegum mót-
mælum á Austurvelli. Hún mætti
á flesta baráttufundi, og var vakin
og sofin í baráttunni. Það er okk-
ur ekki síst eftirminnilegt að hafa
farið með henni í gönguferð um
svæði virkjunarinnar í aðdrag-
anda byggingar hennar. Við
gengum með Jöklu og sáum fossa
og land sem átti eftir að hverfa.
Það var ekki síður eftirminnilegt
að dvelja með henni að lokinni
göngu á heimili baráttufélaga
okkar á Vaði í Skriðdal, þeirra
Guðmundar Ármannssonar og
Grétu Óskar Sigurðardóttur. Það
var setið langt fram eftir nóttu yf-
ir bjór og höfgi að færast yfir fólk,
en hugur Hildar Rúnu var tær,
skýr og fagur. Okkur fannst að
hún væri það næsta við álfkonu
sem við hefðum kynnst og að það
byggi einhvers konar yfirskilvit-
legur andi í þessari fínlegu konu.
Hildur Rúna lét lítið yfir sér,
var hógvær og laus við yfirlæti.
Hún beitti sér af alefli en án fram-
hleypni. Málstaðurinn skipti öllu.
Það kom að ögurstundu og ráð
urðu dýr. Þá setti Hildur Rúna út
stóra trompið sitt, hungurverkfall
sem vakti heimsathygli. Hildur
Rúna sýndi svo um munaði – þótt
við yrðum að lúta í lægra haldi á
endanum – að til var fólk sem var
reiðubúið að leggja mikið á sig til
verndar náttúrunni. Sigríður í
Brattholti sagðist mundu kasta
sér í Gullfoss ef hróflað yrði við
fossinum. Til þess kom sem betur
fer ekki. Við höfum stundum séð
eftir því að hafa ekki staðið í
gljúfrinu þegar vatni var hleypt
yfir einstakar náttúruperlur. Að
mótmæla til hins ýtrasta. Við
gerðum það ekki. Hildur Rúna
var hugrökk, hún gekk alla leið og
naut þess. Því eins þversagnar-
kennt og það hljómar þá er bar-
átta fyrir náttúruvernd bæði gef-
andi og nærandi. Því að vera í liði
með náttúrunni endurgeldur og
blessar margfalt. Og þar kynnist
maður gulli af fólki. Eins og Hildi
Rúnu. Blessuð sé minning
hennar.
Þuríður Einarsdóttir
Sigríður Þorgeirsdóttir
Ósk Vilhjálmsdóttir.
Hildur Rúna
Hauksdóttir
✝ Geir Þórðar-son var fæddur
á Ásmundarstöðum
í Rangárvallasýslu
30. ágúst 1922.
Hann lést á heimili
sínu á Sólvöllum
28. október 2018.
Hann var sonur
hjónanna Þórðar
Brandssonar og
Guðbjargar Páls-
dóttur. Kona hans
var Lára Laufey Sigursteins-
dóttir, f. 8. júlí 1914, d. 18. maí
1991. Geir var einn fimm syst-
kina. Tvíburasystir Geirs var
Ingigerður og eldri bræður
hans voru Páll, Steinn og Valdi-
mar og eru þau öll
látin. Geir ólst upp
og bjó á Ásmundar-
stöðum til ársins
1963 en þá fluttist
hann til Hellu og
þaðan á Selfoss árið
1965. Þar starfaði
hann hjá Trésmiðju
Kaupfélags Árnes-
inga. Hann var bú-
settur á Selfossi til
ársins 2017. Síðustu
tvö árin bjó hann á dvalarheim-
ilinu Sólvöllum á Eyrarbakka.
Útför Geirs fer fram frá Sel-
fosskirkju í dag, 6. nóvember
2018, og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Ég minnist afa míns með sökn-
uði og miklum hlýhug. Fyrstu
minningar mínar sem lítill dreng-
ur eru á Heiðmörkinni í afahúsi
en þar bjó ég fyrstu ár ævinnar.
Afi var mikið snyrtimenni og
hugsaði vel um húsið sitt og fal-
lega garðinn sinn. Hann var mjög
nýtinn og eyddi engu í óþarfa fyr-
ir sjálfan sig. Hann var t.d. farinn
að flokka sorp löngu áður en orð-
ið endurvinnsla var fundið upp.
Á hverjum morgni í áratugi
eldaði afi sér hafragraut og
notaði svo afganginn að kvöldi í
hræring. Einu sinni eftir að hann
hætti að vinna kem ég í heimsókn
á kvöldmatartíma og þá er afi að
borða jógúrt.
Ég verð hissa og spyr af
hverju hann sé ekki að borða
hræring og hann svarar að hann
sé hættur að borða hræring,
honum hafi aldrei þótt hann góð-
ur þrátt fyrir að hafa borðað
hann fimm sinnum í viku í nokkra
áratugi. Svona var hann afi minn,
hann hafði stöðugleika og nýtni
að leiðarljósi og hugsaði ávallt vel
um hluti, fólkið sitt og jörðina
sína.
Eiginmaður var hann tryggur
og traustur og stóð þétt við hlið
ömmu í langvarandi veikindum
hennar. Afi var stöðugleikinn í lífi
mínu og margra annarra, hann
var traustur og jafnlyndur og var
hann minn besti vinur alla tíð og
var oft hlegið og gantast í tveggja
manna tali enda var hann mikill
húmoristi.
Afi var mikill handverks-
maður, skar út og renndi úr tré
og liggja eftir hann margir fal-
legir munir. Einnig gerði hann
upp og bólstraði húsgögn auk
þess sem hann lærði bókband og
stundaði það.
Afi hugsaði vel um heilsuna.
Hann velti fyrir sér því sem hann
borðaði og hreyfði sig alla daga.
Margir muna eftir afa litla á
göngu á Selfossi og seinustu árin
með göngugrindina sína og neta-
pokann að labba í búðina að
kaupa sér mjólk og kaffi.
Hann hafði mikinn áhuga á af-
komendum sínum og fylgdist vel
með leik þeirra og starfi allt fram
á síðasta dag.
Þegar ég lít til baka er efst í
huga mínum virðing og þakklæti
um einstakan mann sem skildi
eftir ljós í hjarta mínu og þeirra
sem kynntust honum. Ég er
þakklátur fyrir minningarnar
sem ég á um hann afa minn og
munu þær ylja mér ævilangt.
Vil ég að lokum þakka fyrir
hönd okkar aðstandenda starfs-
fólkinu á Sólvöllum sérlega góða
umönnun og hluttekningu allt til
síðasta dags.
Takk fyrir allt, elsku afi minn.
Þinn
Sigurgeir Kristmannsson.
Geir Þórðarson
Ég kynntist Óla
fyrir 20 árum, þegar
hann fór að vera
með Guðrúnu móð-
ur minni. Hann byggði sér fallegt
hús í Kjósinni, þar sem þau voru
öllum frístundum. Þau lifðu fyrir
að vera þar að dytta við húsið og
gera lóðina fallega. Þar nutu þau
sín. Á kveðjustund eins og þessi
hrannast upp minningarnar og
þær allar góðar. Hann var góður
Ólafur Örn
Ingimundarson
✝ Ólafur ÖrnIngimundarson
fæddist 10. júlí
1946. Hann lést 21.
október 2018.
Útför Ólafs fór
fram 30. október
2018.
maður og reyndist
börnunum mínum
vel. Hann var alltaf
hress og gaman-
samur.
Síðustu ár voru
erfið þegar hann
veiktist og þurfti að
fara á dvalarheimili
og síðar á hjúkrun-
arheimili.
Við kveðjum góð-
an mann með sökn-
uði og sendum Lóu, Sigga, Karól-
ínu, Guðbrandi og börnunum
þeirra innilegar samúðarkveðjur
og biðjum Guð að styrkja þau á
þessum sorgarstundum. Hvíl í
friði, kæri vinur!
Samúðarkveðja,
Anna Ólafía og Sandra Ösp.
Innilegar þakkir fyrir hlýhug og samúð
vegna andláts elsku móður okkar,
ÞÓRU ÞÓRARINSDÓTTUR,
fv. kaupmanns Laugavegi 76,
síðast til heimilis í Bogahlíð 2.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki
Grundar fyrir góða umönnun.
Dæturnar
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför ástkærs sonar
míns og bróður,
ÁSGEIRS EINARS STEINARSSONAR,
Bugðulæk 2,
Reykjavík.
Steinar Freysson
Jón Freyr Steinarsson
Ástkær eiginkona mín, móðir, dóttir
og systir,
PÁLÍNA GUÐMUNDA
BENJAMÍNSDÓTTIR
frá Patreksfirði,
lést á Svanevig hospice í Danmörku
miðvikudaginn 31. október. Bálför fer fram í Danmörku, en
minningarathöfn verður auglýst síðar.
Thor-Bjørn Klarmark Clemmensen
Davíð Klarmark Thor-Bjørnsson
Sigríður Guðmundsdóttir
Guðrún Benjamínsdóttir Magnús Þór Guðjónsson
Elskulegur sonur okkar, barnabarn og
frændi,
HLYNUR SNÆR ÁRNASON,
Fannafold 130, Reykjavík,
sem lést á heimili sínu föstudaginn
26. október, verður jarðsunginn frá
Lindakirkju í Kópavogi laugardaginn 10. nóvember klukkan 14.
Blóm og kransar eru vinsamlega afþakkaðir, en þeim sem vilja
minnast hans er bent á Einhverfusamtökin.
Guðlaug Rún Gísladóttir Árni Gunnar Ragnarsson
Guðlaug Bjarnadóttir
Eygló S. Gunnarsdóttir
Ragnar Ragnarsson Lea Oddsdóttir
Bjarni Jakob Gíslason Bylgja Rún Stefánsdóttir
Svavar Gíslason Katarina Hörnfeldt
Sigurlaug Birna Leudóttir
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Myndir | Hafi mynd birst í til-
kynningu er hún sjálfkrafa notuð
með minningargrein nema beðið
sé um annað. Ef nota á nýja mynd
skal senda hana með æviágripi í
innsendikerfinu. Hafi æviágrip
þegar verið sent er ráðlegt að
senda myndina á netfangið minn-
ing@mbl.is og láta umsjónar-
menn minningargreina vita.
Minningargreinar