Morgunblaðið - 20.11.2018, Blaðsíða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 20. NÓVEMBER 2018
✝ Jón ÖrvarSkagfjörð
fæddist í Reykjavík
14. júlí 1928. Hann
lést á hjúkrunar-
heimilinu Grund
30. október 2018.
Foreldrar hans
voru Sigurður
Skagfjörð tré-
smiður, f. 18. ágúst
1878, d. 15. janúar
1964, og Guðfinna
Skagfjörð, f. 28. desember 1899,
d. 15. maí 1988. Alsystkini Jóns
voru Sigríður, f. 21. september
1933, d. 13. júlí 2007, Jórunn, f.
16. febrúar 1937, d. 5. júní 1948.
Hálfsystkini Jóns samfeðra voru
Vilhelm Stefán, f. 9. mars 1905,
d. 18. mars 1973, Björghildur
Klara, f 7. febrúar 1907, d. 30.
janúar 1985.
Hinn 12. júní 1953 kvæntist
Jón Unni Kristjánsdóttur f. 19
skólann og síðar Gagnfræða-
skóla Austurbæjar. Eftir gagn-
fræðapróf fór Jón í Loftskeyta-
skólann og lærði að því loknu
símvirkjun hjá Landssímanum,
að loknu símvirkjanámi starfaði
Jón á Radíóverkstæði Landsím-
ans. Árið 1960 fór Jón ásamt
fleiri símamönnum til Banda-
ríkjanna til að læra lórantækni
og starfaði hann í framhaldi af
því við Lóranstöðina á Gufuskál-
um til ársins 1966. Eftir það
starfaði Jón á skrifstofu ritsíma-
stjóra í Reykjavík til ársins
1975, þegar hann var skipaður
stöðvarstjóri Pósts og síma á
Selfossi. Árið 1989 varð Jón um-
sjónarmaður Póst- og síma-
minjasafnsins í Hafnarfirði og
var þar næstu tíu árin.
Jón og Unnur hófu búskap á
Skeggjagötu. Þau tóku þátt í
byggingu símablokkarinnar á
Dunhaga og þau fluttu í nýju
íbúðina 1957 þar sem þau
bjuggu alla tíð, fyrir utan árin á
Gufuskálum og Selfossi.
Útför Jóns verður gerð frá
Neskirkju í dag, 20. nóvember
2018, og hefst athöfnin klukkan
13.
maí 1926, d. 30. maí
2005. Börn þeirra
eru: 1) Guðfinna
Alda f. 2. nóvember
1953, gift Björgvin
Gylfa Snorrasyni f.
7. júlí 1951. Dætur
þeirra eru Karen
Lilja, f. 14. apríl
1985, sambýlis-
maður hennar er
Christian Parisot
Guterres, f. 16. maí
1984, synir þeirra eru Tao Lilja,
f. 27. júní 2012, og Soul Lilja, f.
16. júlí 2014, og Eva Björk, f. 28.
nóvember 1988, sambýlismaður
hennar er Anders S. R. Ødum, f.
18. desember 1987. 2) Gísli, f. 14.
ágúst 1957.
Jón ólst upp í Reykjavík en
var í sveit í Ölfusi hjá afa sínum
og ömmu öll sumur fram á ung-
lingsár.
Jón gekk í Austurbæjar-
Í dag kveð ég pabba minn og
margs er að minnast. Það var allt-
af gott að leita til þín og þú varst
alltaf tilbúinn að hjálpa.
Pabbi hafði mjög gaman af
ljóðalestri og kunni heilu ljóða-
bálkana utan að. Ég naut góðs af í
barnaskóla þegar átti að læra eitt
ljóð á viku utan að. Hann sat með
mér kvöldið áður en átti að skila
og munaði þar mest um útskýr-
ingarnar en það er ekki alltaf auð-
velt að skilja erfið ljóð.
Öll mín barnaskólaár bjuggum
við á Gufuskálum. Þar var gott að
vera barn með hraunið og fjöruna
sem leiksvæði.
Pabbi naut þess að ferðast.
Sem ungur maður ferðaðist hann
um landið með Ferðafélaginu
ásamt vini sínum. Mér er minn-
isstætt ferðalag um Norður- og
Austurland þegar ég var 10 ára.
Við sváfum í tjaldi og upplifðum
bæði menningu og náttúrufegurð
landsins. Þegar þau mamma voru
orðin ein í heimili fóru þau að fara
í utanlandsferðir. Þau fóru til
Spánar, Grikklands, Ítalíu og
Júgóslavíu svo eitthvað sé nefnt
og var Mallorca í miklu uppáhaldi
hjá þeim. Eftir að við fluttum til
Danmerkur komu þau að heim-
sækja okkur að minnsta kosti
einu sinni á ári. Þá var alltaf hátíð
hjá okkur. Þau vildu upplifa
danska menningu og voru margar
hallir og söfn skoðuð. Hápunkt-
urinn var að fá danskt „smörre-
bröd“ með bjór og snafs á gömlu
kránum í Kaupmannahöfn.
Hvíl í friði, elsku pabbi. Ég
sakna þín.
Guðfinna Alda.
Við Jón kynntumst áður en við
tengdumst, fyrst kynntist ég dótt-
ur hans, sem urðu örlagafundir,
sjálfsagt ekki þeir fyrstu og ekki
þeir síðustu í mannkynssögunni.
Þessi kynni, sem í fyrstu sjálfsagt
hafa haft snert af „passing by“,
þróuðust jákvætt, sérstaklega
eftir að barnabörnin bættust við.
Jón var maður rólegur og athug-
ull og ekki hámæltur, alltaf
snyrtilegur og leyfði engum öðr-
um að bursta skóna sína, kannski
eitthvað sem fylgir hans kynslóð.
Reglusamur var hann og ákveð-
inn í að hafa allt á réttum stað og
tíma.
Ég komst að því að meðal
starfsfólks á vinnustaðnum var
hann kallaður „síðasti Prussinn“.
Fyrir þá sem ekki vita er heitið
„Prussi“ í þessu samhengi notað
fyrir embættismenn sem gera
skyldu sína, taka starfið og
ábyrgðina alvarlega og eru ekki
„korrupt“. Íslendingar sem ekki
skilja það orð geta flett upp í gam-
alli orðabók.
Unnur Kristjánsdóttir var eig-
inkona Jóns og einlægara hjóna-
band er vart hægt að hugsa sér.
Unnur var einstaklega einlæg og
góð kona. Á þeim árum hét það
„að gera manni sínum gott heim-
ili“, en hún var Jóni sínum meira
en það, án annars var ekki hægt
að ímynda sér hitt.
Unnur kenndi mér að gera
kindakæfu og þegar við Alda fór-
um að taka slátur að íslenskum sið
sýndi hún kunnáttu sína. Unnur
lést of snemma og Jón saknaði
hennar mikið. Þau höfðu fundið
akkerið fyrir lífið hvort í öðru.
Okkur Jóni kom vel saman,
enda báðir einfaldir í umgengni.
Jón var svolítið erfiður með að
vilja hafa röð og reglu á hlutun-
um, að vísu með þeim jákvæðu af-
leiðingum að hægt var að vita
hvar hlutirnir voru.
Best náðum við saman þegar
við vorum tveir einir, þá var hægt
að gamna sér við gamla brandara
og smáklám, gjarnan með görótt-
um drykkjum og þegar húsráð-
anda þóknaðist með glasi af góðu
koníaki eða ennþá betra; spænsku
brandíi, mjúkt bragðið og minnti
á Spán.
Ég á eftir að sakna Jóns og
Unnar. Blessuð sé minning
þeirra.
Ég vona að Jóni líði vel þar sem
hann er nú.
Kær kveðja,
Gylfi.
Elsku afi,
þinn tími var kominn og þú
varst tilbúinn að fara. Við eigum
eftir að sakna þín mikið og við
munum alltaf eiga góðar minning-
ar um þig. Við höfum átt margar
góðar stundir með þér, bæði á
Dunhaganum í Reykjavík, í
Hvalsö og í Kaupmannahöfn í
Danmörku.
Þið amma voruð alltaf mjög
dugleg að heimsækja okkur og
góð að taka á móti okkur á Ís-
landi, þótt við byggjum langt í
burtu vilduð þið vera hluti af lífi
okkar, og við erum mjög þakklát-
ar fyrir það.
Við eigum eftir að sakna þess
að gista hjá þér á Dunhaga og
skemmta okkur með þér, þú tókst
alltaf mjög vel á móti okkur og
gerðir alltaf þennan fína mat
handa okkur.
Við bjuggum báðar hjá þér á
mismunandi tímum eftir að við
kláruðum menntaskólann, og átt-
um yndislegan tíma með þér sem
við munum alltaf muna eftir með
gleði. Ég, Eva minnist þessa tíma
vel. Það var æðislegt að hafa tæki-
færi til að vera með þér og kynn-
ast þér vel. Við skemmtum okkur
vel, fórum í göngutúra á Ægisíð-
unni saman, spiluðum spil, lásum
saman, og þú kenndi mér mikil-
væga lexíu í lífinu, að drekka
kaffi. Það var eitthvað sem var
gott að geta.
Við munum eftir ferðalögum
þegar við vorum krakkar. Þið vor-
uð alltaf dugleg að sýna okkur
landið og pössuðuð vel upp á okk-
ur. Ég, Karen, minnist tjaldferðar
sem þið amma fóruð með mig í, ég
minnist hvað það var huggulegt
að liggja í tjaldinu með ykkur og
þú sagðir söguna af Búkollu, og
þegar mér var mjög kalt um
morguninn, settumst við saman
inn í bílinn til að fá hitann. Ég
man þegar mamma og pabbi fóru
í ferðalag og þú sóttir mig til
Reykjavíkur til að fara með mig
heim til ykkar ömmu á Selfossi,
þið pössuðuð vel upp á mig og mér
leið mjög vel hjá ykkur.
Þegar við komum í heimsókn
bauðst þú okkur alltaf út að borða
og þegar við komum heim var
boðið upp á koníak og djasstón-
list. Okkur fannst alltaf gaman að
njóta félagsskapar þíns.
Síðastliðið sumar komum við
öll i heimsókn og héldum upp á 90
ára afmælið þitt. Það er frábært
að ná 90 ára aldri og við erum
þakklátar fyrir að hafa átt eins
góðan afa og þig í öll þessi ár. Þú
hefur alltaf verið hluti af lífi okkar
og það heldur þú áfram að vera í
gegnum þær góðu minningar sem
við eigum um þig.
Karen Lilja og Eva Björk.
Í dag er kvaddur sá maður úr
stórfjölskyldunni sem ég virti
hvað mest og leit upp til frá barn-
æsku.
Jón Skagfjörð var í mínum
huga einn þeirra kletta sem
mannlífið byggir á, stór og sterk-
ur í anda og atgervi öllu. Jón var
ekki bara einhver Jón, hann var
annar helmingurinn af Jóni og
Unni, en þeirra vegferð saman
hófst á vordögum 1951 og stóð allt
til þess dags að almættið kallaði
Unni til sín 54 árum síðar.
Og hver var þá Unnur? Jú, hún
var ein þeirra níu systkina sem
fæddust í Ytra-Skógarnesi í
Miklaholtshreppi á Snæfellsnesi,
á árunum 1922-1934. Öll þessi
systkini eru nú horfin á braut,
þeirra á meðal móðir mín, Jó-
hanna – en þannig voru tilkomin
tengsl mín við Jón og Unni. Unn-
ur var að auki guðmóðir mín, ekki
bara að nafninu til.
Það eru aðrir mér betri í að
rekja 90 ára æviferil Jóns – ég vil
einungis með fátæklegum orðum
minnast hans frá fyrri tíð, frá
þeirri tíð er til varð virðing mín
fyrir þeim hjónum, sem aldrei bar
skugga á.
Jón og Unnur voru í mínum
huga ímynd trausts og heiðar-
leika – það sem þau sögðu, það
stóð. Ætíð tilbúin að veita aðstoð,
með ráðum og dáð – klettar í ólgu-
sjó lífsins.
Ég minnist þess tíma sem þau
bjuggu á Gufuskálum, þegar Jón
starfaði þar við lóranstöðina. Ég
var ekki gamall þegar ég fékk að
dvelja hjá þeim þar að sumarlagi
og varð á fyrsta degi eitt barna
þeirra, fremur en frændi. Þar
urðu til ævintýr – þar festist í
sessi það álit mitt á Jóni, sem í
upphafi er getið.
Jón sýndi mér og mínum mál-
um ætíð áhuga og vildi greiða
götu mína, ef hann mætti verða að
liði. Sem sannur „símamaður“
velti hann því upp hvort ég vildi
verða símvirki, nú eða trésmiður,
og kvaðst ef til vill geta komið því í
kring. Svo fór þó ekki, en þar réðu
mínar ákvarðanir, hann vildi mér
ávallt vel.
Jón saknaði Unnar afar mikið
og nefndi stundum seinustu árin
að hann vildi fá að fara til hennar;
hans verkefnum hér á jörðu væri
lokið. Jóni hefur nú orðið að ósk
sinni og Gísli hefur sagt mér að
faðir hans hafi kvatt á afar frið-
sælan hátt, sofnað svefninum
langa skömmu eftir að Gísli sett-
ist við rúmstokk hans, þann dag
sem tíminn var kominn.
Ég sendi Gísla og Öldu og
þeirra fólki öllu mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Birgir Sigmundsson.
Tíminn líður, vinir hverfa á
braut. Góður vinur og samstarfs-
maður, Jón Örvar Skagfjörð,
fyrrv. símamaður og símstjóri á
Selfossi, lagði upp í sína hinstu
ferð 30. október sl. Hann var
fæddur og uppalinn í Reykjavík
og fékk snemma áhuga fyrir alls-
konar tækni sem þá var að ryðja
sér rúms hér heima sem og alls
staðar. Síminn, hin nýja undra-
tækni, var við bæjardyrnar hjá
honum svo ekki var óeðlilegt að
þangað leitaði hugurinn. Jón
lærði því símvirkjun og fór utan í
framhaldsnám. Hann vann alla tíð
hjá Pósti og síma og þegar ég fór
að vinna á sama stað heyrði ég
fljótt af honum sem frábærum,
eldklárum starfsmanni, því á
mannmörgum vinnustað er margt
rætt. Jón var duglegur að fylgjast
með nýjungum hjá Símanum og
tók að sér margvísleg störf þar.
Ég kynntist konu hans Unni
smávegis, en hún vann hjá Póst-
inum og Gísla syni þeirra, sem var
verkfræðingur hjá Símanum en
svo tóku örlögin við. Dóttir Jóns
og Unnar, Guðfinna Alda, og
Björgvin Gylfi, sonur minn, fundu
hvort annað og bundust tryggða-
böndum. Þau hófu búskap hér
heima fyrir rúmum 30 árum en
árið 1989 bauð Det Kongelige
Danske Kunstakademi Gylfa
deildarstjórastöðu við skólann og
fluttu þau þá búferlum til Dan-
merkur og hafa búið þar síðan
ásamt dætrum sínum tveimur.
Fyrst þótti okkur þetta ekkert
mál, eitt ár væri fljótt að líða, en
árin liðu og þau eru enn ókomin
heim. Við söknuðum þeirra mikið
en sérstaklega þó að geta ekki
fylgst með telpunum vaxa og
dafna dag frá degi, en Jón og
Unnur sóttu þau oft heim og einn-
ig kom litla fjölskyldan hingað á
hverju sumri.
Vinátta þessara tveggja fjöl-
skyldna varð æ meiri eftir því sem
árin liðu. Yngri sonur okkar, Ás-
geir Valur, féll vel inn í hópinn og
einnig kona hans Hildur og dætur
þeirra. Og þegar Snorri maðurinn
minn féll frá auðsýndu þau Jón,
Unnur og Gísli mér einstaka hlýju
og nærgætni.
Samverustundum fjölskyldn-
anna fjölgaði með árunum og oft
var hringt á milli með nýjustu
fréttir Á hátíðarstundum, eins og
við fermingar eða stúdentsveislur
telpnanna fórum við saman til
Danmerkur. Það voru gleðistund-
ir sem lifa í endurminningunni.
En svo komu sorgarstundir eins
og þegar Unnur féll frá fyrir 13
árum. Það var mikið áfall fyrir
okkur öll, ekki síst fyrir Jón Örvar
og börnin, sem og alla sem hana
þekktu. En lífið heldur áfram. Jón
bjó áfram í sinni íbúð þar til fyrir
um tveimur árum er hann flutti á
dvalarheimilið Grund, en þá var
heilsu hans farið að hraka. Gísli
sonur hans hefur sýnt honum af-
burða hugsunarsemi og heimsótt
hann daglega í mörg ár. Jón varð
90 ára sl. sumar og hélt upp á af-
mælið með fjölskyldunni.
Þá óskaði ég þess að liðinn tími
væri kominn aftur, og að Unnur
og Snorri minn væru komin í hóp-
inn.
Það er sárt að missa góðan og
traustan vin. En Jón Örvar var
búinn að lifa góðu og farsælu lífi í
mörg ár, skila af sér góðu starfi,
eignast frábæra konu, yndisleg
börn og barnabörn. Ég mun
sakna hans mjög, það var alltaf
svo gaman að hitta hann og
spjalla.
Ég samhryggist börnum,
barna- og barnabörnum Jóns
Örvars innilega vegna fráfalls
hans. Minning hans mun lifa með-
al þeirra sem eftir eru.
Kristjana Heiðberg
Guðmundsdóttir.
Jón Örvar
Skagfjörð
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann
Elskulegur eiginmaður minn og faðir okkar,
AÐALSTEINN HALLSSON,
Þrastarnesi 7, Garðabæ,
lést laugardaginn 10. nóvember.
Jarðarförin fer fram frá Grafarvogskirkju
fimmtudaginn 22. nóvember klukkan 13.
Ebba Stefánsdóttir
Atli Stefán Aðalsteinsson
Bergljót Aðalsteinsdóttir
Brynja Aðalsteinsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Ástkær eiginkona mín, amma og
langamma,
SIGRÚN EINARSDÓTTIR,
Langagerði 58, Reykjavík,
andaðist á Hrafnistu í Reykjavík
föstudaginn 16. nóvember.
Útför hennar fer fram frá Bústaðakirkju
þriðjudaginn 27. nóvember klukkan 13.
Ragnar Haraldsson
Ragnar Haraldsson
Halla Ósk Haraldsdóttir Jón Stefán Schewing
Sigrún Elín Haraldsdóttir Sveinn Þór Sveinsson
Harpa Lind Haraldsdóttir
Berglind Haraldsdóttir
og barnabarnabörn
Elskuleg föðursystir og vinkona okkar,
ANNA BORG,
sem andaðist sunnudaginn 11. nóvember
á heimili sínu, Hrafnistu, Boðaþingi í
Kópavogi, verður jarðsungin frá Fossvogs-
kirkju fimmtudaginn 22. nóvember kl. 13.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir en þeim sem vilja
minnast hennar er bent á Styrktarfélag lamaðra og fatlaðra og
Gigtarfélagið.
Anna Elísabet Borg Rein Norberg
Elín Borg Benedikt Hjartarson
Óskar Borg Berglind Hilmarsdóttir
Páll Borg Ingunn Ingimarsdóttir
Ástkær eiginkona mín, móðir, amma
og langamma,
JÓNÍNA HÓLMFRÍÐUR
VÍGLUNDSDÓTTIR,
Álfaskeiði 84, Hafnarfirði,
andaðist á heimili sínu miðvikudaginn
7. nóvember.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Þórir Björnsson
Gunnhildur Gigja Þórisdóttir Þröstur Bjarnason
Björn Þórisson
Fjóla Þórisdóttir Stefan Andersson
Jónþór Þórisson
Sonja Þórisdóttir
ömmu og langömmubörn