Morgunblaðið - 17.12.2018, Side 17

17
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 17. DESEMBER 2018
Róður fyrir Frú Ragnheiði Sjö slökkviliðs- og sjúkraflutningamenn ætla að róa stanslaust í eina viku á róðravél í versluninni Under Armour í Kringlunni til styrktar Frú Ragnheiði, sérinnrétt-
uðum bíl sem ekið er um götur höfuðborgarsvæðisins til að hjálpa hópum á jaðri samfélagsins, m.a. fólki sem er heimilislaust eða notar vímuefni í æð. Róðrinum lýkur á föstudaginn kemur.
Hari
Traust og trúnaður
er hin almenna regla í
samskiptum vinnuveit-
enda og starfsfólks.
Það er sem betur fer
alger undantekning
þegar samskipi þess-
ara aðila eru á hinn
veginn. Enda er það
ein meginforsendan
fyrir farsælum og ár-
angursríkum atvinnurekstri að sam-
skipti vinnuveitandans og starfsfólks
hans séu byggð á trúnaði og trausti,
þ.e. gagnkvæmri virðingu. Fullyrða
má að atvinnurekendur upp til hópa,
hvort sem þeir eru starfandi í versl-
un, þjónustu eða öðrum atvinnu-
greinum, leggi sig fram um að hafa
þessi samskipti á sem bestan veg.
Þær sjónvarpsauglýsingar frá VR
sem birtast þessa dagana eru að
mati SVÞ fjarri öllum raunveruleika
um það hvernig vinnuveitendur um-
gangast starfsfólk sitt. Það handrit
að mannlegum harmleik sem sett er
á svið á kómískan en um leið gildis-
hlaðinn hátt er verulega vand-
meðfarið og ekki til þess fallið að
gera gaman að. Við þekkjum a.m.k.
ekki þann vinnuveitanda sem vill
misbjóða starfsfólki sínu á þann veg
sem þar er lýst. Þó að mörgum þyki
þessar auglýsingar með þeim hætti
að þær nái að kitla hláturtaugar hjá
fólki er undirtónn þeirra og þau
skilaboð sem þær senda mjög alvar-
leg árás á atvinnurekendur almennt.
Ef kaupmaðurinn á horninu, sem er
aðalpersónan í auglýsingunum, er
gott dæmi um „skúrkinn“ á íslensk-
um vinnumarkaði þá er sú lýsing
okkur mjög framandi. Í það minnsta
væri áhugavert að þeir aðilar sem
standa að slíkri aðför standi keikir
með staðreyndir að vopni í stað al-
mennra alhæfinga um atvinnurek-
endur upp til hópa.
Hafa skal það sem sannara reynist
en SVÞ hafa á undanförnum árum
lagt sig fram við að eiga gott sam-
starf við VR á sem flestum sviðum.
Þetta samstarf á ekki hvað síst að
stuðla að bættri starfs- og endur-
menntun félagsmanna VR, enda
hafa báðir aðilar litið svo á að með
því verði hinn almenni starfsmaður
búinn undir þær miklu breytingar
sem fyrirsjáanlegar eru í verslun og
þjónustu á allra næstu árum. Breytt
starfsumhverfi verslunar- og þjón-
ustufyrirtækja kallar óhjákvæmi-
lega á breyttar kröfur um hæfni
starfsfólks.
Við lítum svo á að kröftum SVÞ og
VR verði mun betur varið í að vinna í
sameiningu við að takast á við þær
miklu áskoranir sem eru framundan
í stað þess að munnhöggvast um
veruleika sem er flestum mjög fjar-
lægur. SVÞ mun a.m.k. leggja sig
fram um að hafa samskiptin á þeim
nótum og áfram hvetja sitt fólk til að
hlúa vel að starfsfólki sínu og byggja
upp gagnkvæmt traust vinnuveit-
anda og starfsfólks. Það er von SVÞ
að VR sjái hag síns fólks að sama
skapi betur borgið með því að
tryggja slíkan framgang síns fólks í
stað þess að mála upp þá hræðilegu
mynd af framandi vinnusambandi
sem auglýsingar undanfarið hafa
teiknað upp.
Eftir Margréti
Sanders og Andrés
Magnússon
» Þær sjónvarps-
auglýsingar frá VR
sem birtast þessa dag-
ana eru að mati SVÞ
fjarri öllum raunveru-
leika um það hvernig
vinnuveitendur um-
gangast starfsfólk sitt.
Margrét Sanders
Margrét er formaður SVÞ og Andrés
er framkvæmdastjóri SVÞ.
Staðreyndavillur Georgs Bjarnfreðarsonar
Andrés Magnússon
Ég tók mér tíma
um daginn til að sjá
kvikmynd Benedikts
Erlingssonar „Kona
fer í stríð“. Þessi
mynd hefur verð-
skuldað hlotið fjöl-
mörg verðlaun og við-
urkenningar hér
heima og erlendis.
Hún er vel gerð og
fagmannlega. Mér
fannst framvindan í
sögunni ganga vel upp og handritið
ágætlega skrifað. Frammistaða
leikaranna var að mínum dómi
mjög góð. Benedikt hefur áður sýnt
sig í að vera góður kvikmyndagerð-
armaður og engum sem horfir á
þessa kvikmynd ætti að þurfa að
leiðast.
Það sem fær mig til að setjast
niður og skrifa nokkur orð um
þetta verk eru þær röngu ályktanir
sem áhorfendur virðast flestir
draga um boðskap
hennar.
Afkvæmi velferðar
Flest okkar skilja
vel að okkur, jafnt efn-
uðum sem öðrum, sem
minna hafa úr að spila,
farnast betur í lífinu ef
þjóð okkar tekst að
virkja þá möguleika,
sem land okkar hefur
upp á að bjóða, til að
bæta efnahag og auka
velsæld í landinu. Við
viljum flest geta aflað
okkur mannsæmandi tekna, búið í
góðu og þrifalegu húsnæði, haft
nóg að bíta og brenna fyrir okkur
sjálf og ástvini okkar og átt kost á
góðri heilbrigðisþjónustu, þegar á
þarf að halda. Við viljum jafnvel
flest eiga bifreið til að geta farið
milli staða, til dæmis þegar við för-
um í hugljúft sumarleyfi innanlands
með fólkinu okkar.
Líklega má telja, svona þegar á
heildina er litið, að okkur hafi tek-
ist bara nokkuð vel upp. Í okkar
litla landi hefur okkur tekist að
skapa lífshætti sem við gjarnan
kennum við velferð á ýmsum svið-
um. Við erum talin í hópi þeirra
þjóða sem hafa það hvað best í
heiminum.
Hvernig ætli þetta hafi komið til?
Ætli það geti verið vegna þess að
okkur hafi tekist að hagnýta kost-
ina sem land okkar hefur upp á að
bjóða sjálfum okkur til aukinnar
velferðar? Við erum kannski ekki
beint að hugsa um þetta þegar við
„stöndum upp og sturtum niður“ í
sérhönnuðum rýmum á heimilum
okkar. Þetta finnst okkur allt svo
sjálfsagt. Við erum afkvæmi vel-
ferðarinnar.
Afreksverk
Í kvikmynd Benedikts Erlings-
sonar er fjallað um athafnir sem
við Íslendingar getum talið til mik-
illa og arðvænlegra afreksverka
okkar og eru til þess fallin að bæta
hag landsmanna. Okkur hefur með
náttúruvænum hætti tekist að
virkja orku fallvatna, m.a. í þágu
öflugra atvinnufyrirtækja í landinu.
Spjótum myndarinnar er einkum
beint að álveri sem hér er starf-
rækt. Ætli þeim sem að myndinni
standa sé ami að áli? Ég er viss um
að þeir, eins og líklega flestir lands-
menn, hagnýta sér daglega varning
sem framleiddur er úr þessum
málmi. Ef hann væri ekki fram-
leiddur með vistvænni orku hér á
landi myndi bara að sama skapi
aukast framleiðslan á honum er-
lendis, þar sem orkan til þess yrði
fengin úr olíu eða kolum í stað
vatnsfalla okkar. Myndin felur
þannig í sér eins konar lofgjörð um
þessa framleiðsluhætti hérlendis.
Það eykur svo enn á þunga boð-
skaparins í þessari kvikmynd að
aðalpersóna myndarinnar þarf að
ferðast til Úkraínu í því skyni að
ættleiða barn þaðan. Sýndar eru
myndir frá því stríðshrjáða landi
sem birta annars konar umhverfi
en við þekkjum hér á landi og
myndin sýnir reyndar einnig. Ekki
veit ég hvort þeir í Úkraínu fram-
leiða ál, en geri þeir það er það
áreiðanlega gert með annars konar
orku en þeirri hreinu sem við not-
um.
Svo við eigum bara að þakka að-
standendum þessarar kvikmyndar
fyrir að hafa opnað augu okkar bet-
ur en áður fyrir hinum miklu kost-
um lands okkar á þessu sviði, sem
svo mörgum öðrum.
Takk fyrir mig.
Eftir Jón Steinar
Gunnlaugsson » Svo við eigum bara
að þakka aðstand-
endum þessarar kvik-
myndar fyrir að hafa
opnað augu okkar betur
en áður fyrir hinum
miklu kostum lands
okkar á þessu sviði, sem
svo mörgum öðrum.
Jón Steinar
Gunnlaugsson
Höfundur er lögmaður.
Lofgjörð um íslenska framleiðsluhætti