Morgunblaðið - Sunnudagur - 31.03.2019, Síða 22

22 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 31.3. 2019
LÍFSSTÍLL
Glæsilegir skartgripir
innblásnir af íslenskri sögu
G U L L S M I Ð U R & S K A R T G R I PA H Ö N N U Ð U R
Skólavörðustíg 18 – www.fridaskart.is
H
anna Margrét Ein-
arsdóttir er öllu
þekktari fyrir ker-
amik sitt, einkum
skálar, en skartgripi
en um helgina sýnir hún skartgripal-
ínu sem stendur henni af ákveðnum
ástæðum einkar nærri hjarta.
Skartgripalínan, sem kallast Brot, er
til sýnis á Hönnunarmars í Akkúrat,
Aðalstræti 2.
„Fyrir um ári síðan gengu börnin
mín í gegnum mikið áfall, en börnin
mín þrjú misstu þá föður sinn, Björg-
úlf Ólafsson, sem lést snögglega úr
hjartaáfalli. Þetta gerðist með engum
fyrirvara og hefur verið mjög erfitt í
kjölfarið. Sorg barna er ólík sorg full-
orðinna, hún fer upp og niður og
getur tekið dýfur hvenær
sem er, oft þarf bara eitt-
hvert eitt lítið atriði sem
minnir þau á pabba
þeirra til að kalla
fram sárar tilfinn-
ingar, kannski bara
matur eða lykt,“
segir Hanna Mar-
grét en skartgrip-
alína hennar er partur
af því að vinna úr áfall-
inu. Hún og faðir
barnanna höfðu verið frá-
skilin í tvö ár og var álagið mikið.
„Ég á nú samt annan mann í dag,
Þorvald Emil Jóhannesson, sem hef-
ur stutt mig mikið og okkur í gegnum
þetta og á heiður skilinn. Ég tel mig
einstaklega heppna að hafa hann í
mínu lífi.
Besta þerapían að mínu mati við
erfiðleikum er listin og mér var svona
ráðlagt það að vera mikið í leirnum á
vinnustofunni minni og reyna að
skapa, það myndi styrkja mig til að
geta verið til staðar fyrir börnin mín.
Ég hafði spáð mikið í rými og lesið
kenningar heimspekinga á borð við
Gaston Bachelard og rit hans Poetics
of Space. Það er svo áhugavert með
líkamann, við líkömnum rýmið í
kringum okkur og líkaminn tekur allt
inn á sig. Hann er með minni á allt og
áföllin fara líka inn í líkamann. Ég
upplifði það þannig að ég var alltaf að
reka mig í, var sífellt að brjóta hluti
óvart. Það verða vissulega alltaf afföll
þegar maður er að vinna með postulín
en þarna voru afföllin langt umfram
það sem
eðlilegt er
og ég var að
gera mikið af
mistökum. Það sem
ég var að takast á við í vinnu-
stofunni birtist í því sem ég var að
takast á við í lífinu.“
Hanna Margrét ákvað fljótlega að
halda bara áfram og geyma brotin af
skálunum sem hún var að gera og það
gaf henni mikinn styrk.
„Ég fór að hugsa hvort ég gæti bú-
ið til eitthvað jákvætt úr brotunum og
tengt þau lífinu og mér sjálfri. Ég
mundi að ég hafði lesið um ævaforna
japanska hefð, kintsugi, sem snýst
um að ef hlutur brotnar er hann límd-
ur saman og gylling sett í brotið. Gyll-
ingin eykur á fegurð hans og sérstöðu
og heiðrar þessa reynslu. Á þann hátt
eru allir hlutir einstakir en um leið
ófullkomnir. Sem er svo fallegt.
Brotið segir að þú sért sérstakur
og berir með þér sögu, því það er
náttúrulega þannig að enginn fer í
gegnum lífið án þess að lenda í áföll-
um. Og við þurfum að vinna svolítið
gegn þessari fullkomnunarímynd
sem birtist okkur á samfélagsmiðlum
– að allt spretti fullkomið fram. Að við
kunnum að meta þá erfiðu reynslu
sem gerir okkur að því sem erum og
heiðrum það. Leyfum okkur að skína.
Í því felst heilunin.“
Máttur listarinnar mikill
Hanna Margrét segir að á vissan hátt
sé skartgripalínan nokkuð sem hún
geri fyrir sig og börnin sín. Línan sé
táknræn fyrir það að komast í gegn-
um erfiða lífsreynslu og líta á hana
sem part af því sem maður er. Þetta
verk kom til mín og varð að fá að fæð-
ast. Ég vissi að ég yrði ekki ánægð
nema það myndi gerast.
„Ég pússaði, brenndi og glerjaði
brotin og gyllti með ekta gyllingu, allt
brot sem höfðu brotnað í vinnsluferl-
inu á síðastliðnu ári. Þetta var vissu-
lega erfitt en hollt ferli og ég hef aldr-
ei trúað jafnmikið á mátt listarinnar
og nú og ég hef fengið mikil viðbrögð.
Skilaboð frá fólki sem langar að gefa
einhverjum sér kærkomnum sem
hefur gengið í gegnum áfall eins og
sorg svona skartgrip. Það er ótrúlega
góð tilfinning, að nýta reynslu sína í
gegnum listina til að finnast maður
vera að láta eitthvað gott af sér leiða.“
Engin tvö hálsmenanna eru eins
enda unnin úr einstökum brotum.
Brotin táknræn
fyrir lífsreynslu
Skartgripir Hönnu Margrétar Einarsdóttur endurspegla
erfiða lífsreynslu sem hún ákvað að gylla og heiðra.
Júlía Margrét Alexandersdóttir julia@mbl.is
Óvenjumikil afföll urðu af postulíninu fyrsta árið eftir áfallið og Hanna Margrét ákvað að nýta sér japanska hefð til að
vinna með þau og gera einstakan skartgrip úr hverju og einu brotanna. Hún segir ferlið hafa verið afar heilandi.
Hanna Margrét ber
sjálf fyrsta brotið sem
hún segir að hafi orðið
„hennar“ strax.
Morgunblaðið/Hari