Morgunblaðið - 20.04.2019, Qupperneq 12

12 DAGLEGT LÍF
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 20. APRÍL 2019
Sjóntækjafræðingar Sjónlags starfa náið
með augnlæknum stöðvarinnar.
AÐ VIÐ BJÓÐUM EINNIG
UPP Á SJÓNMÆLINGAR.
Vissir þú?
SJONLAG.IS
HEILSUVERA.IS
PANTAÐU TÍMA Í SJÓNMÆLINGU
Kristín Heiða Kristinsdóttir
khk@mbl.is
Það er sannarlega líf eftir 67ára. Mér finnst fólk stund-um full svartsýnt og talaniður það sem kemur eftir
að það nær þeim aldri, sem er sorg-
legt, því ef heilsan er góð og fólk
sinnir líkama og sál, þá er þessi tími
fullur af tækifærum. Ég hef svo
mörgu að fagna. Ég varð sjötug í
janúar, við Friðrik áttum brúð-
kaupsafmæli í desember og ég á
fermingarafmæli í vor. Við fögnuð-
um sjötugsafmæli mínu á Græn-
höfðaeyjum með vinum og þar söng
ég í stórum sal fyrir nokkur hundruð
manns. Þá kviknaði hugmynd að
henda í tónleika hér heima líka. Fólk
á ekki að láta sér leiðst, það er van-
virðing við lífið,“ segir Þuríður Sig-
urðardóttir, söngkona og mynd-
listarkona, sem ætlar að halda
tvenna tónleika í Bæjarbíói í
Hafnarfirði í næstu viku og er yfir-
skrift þeirra Hjartað syngur dátt,
sem tónar aldeilis vel við hina lífs-
glöðu Þuru. Hún segir tónleikana
vera upprifjun á söngferlinum, en
fyrst og fremst ætli hún að syngja
uppáhaldslögin sín. „Ég syng ein
með hljómsveit en Sigurður Helgi
sonur minn verður gestasöngvari.“
Söng sex kvöld vikunnar
Sextíu og þrjú ár eru frá því að
Þuríður söng í fyrsta sinn í hljóð-
nema fyrir framan gesti, þá aðeins
sjö ára.
„Það var í fermingarveislu
bróður míns, pabbi kallaði okkur
óvænt upp á svið til að syngja og ég
man hvað ég var feimin. Ég var líka
feimin þegar ég 16 ára söng í fyrsta
sinn opinberlega, á unglinga-
skemmtun í Þórskaffi. Þar söng ég
eitt lag með Lúdó sextett og Stefáni.
Svavars Gests sá efni í mér þarna 16
ára og lét kippa út einu lagi á plötu
sem hann var með í vinnslu með
Lúdó sextett og Stefáni, til að koma
að einu lagi með mér,“ segir Þura
sem var 17 ára þegar Vilhjálmur Vil-
hjálmsson og Magnús Ingimarsson
heyrðu hana og sáu syngja á sýning-
unni Unga kynslóðin, og réðu hana
daginn eftir í hljómsveit sína sem
staðgengil fyrir Önnu Vilhjálms,
söngkonuna þeirra sem þá var
barnshafandi. „Ég söng með þeim á
Röðli sex kvöld vikunnar, en þangað
kom fólk til að dansa og hlusta á
hljómsveitina. Við fórum oft út á völl
sjöunda kvöldið. Þetta varð mitt líf, í
mörg ár.“
Lét Villa raka af sér bartana
Þuríður segir að henni ung-
lingnum hafi fundist allir í hljóm-
sveitinni mjög gamlir, þótt þeir hafi
verið aðeins örfáum árum eldri en
hún, rétt rúmlega tvítugir.
„Ég varð tískulöggan þeirra og
gerði í því að bæta útlitið hjá þeim.
Ég heimtaði að þeir létu hárið vaxa,
að Villi rakaði af sér bartana og
hætti að vatnsgreiða sér. Ég teikn-
aði hljómsveitarbúninga og heildar-
útlit hljómsveitarinnar breyttist
skemmtilega mikið á skömmum
tíma,“ segir Þura og bætir við að
hljómsveitin hafi verið með gömlu
rokklögin, en þau svo fært sig yfir í
nýja tíma. „Ég kom inn í þetta tíma-
bil þar sem rokkinu sleppir og Bítla-
kynslóðin tekur við. Söngkonurnar
sem ég hlustaði á voru Cher, Sandie
Shaw, Dusty Springfield, Cilla
Black.
Magnús fékk krakkann mig í
hendurnar sem hann þurfti aðeins
að móta, og gerði það mjög fag-
mannlega og af algerri tillitssemi.
Hann kenndi mér líka að standa á
sviði og gefa af mér, hugsa um fólkið
sem er fyrir framan. En þeir gerðu
sér allir grein fyrir því að ég var
óharnaður unglingur og þeir tóku
ábyrgð á mér og pössuðu vel upp á
mig. Þetta var eins og hjá Mjallhvíti
og dvergunum sjö, ég fór undir sæng
að sofa og þeir buðu mér góða nótt
og læstu á eftir sér ef þeir fóru í
partý þegar við vorum að spila úti á
landi,“ segir Þuríður og hlær.
„Foreldrar mínir höfðu auðvit-
að áhyggjur, ég veit að pabbi hringdi
í Magnús og bað hann fyrir mig.
Mamma sagði að allir yrðu fyllibytt-
ur og aumingjar sem væru í hljóm-
sveitarbransanum, sem er auðvitað
ekki rétt. En á þessum tíma þótti
sjálfsagt að fólk sem var að spila
drykki í vinnunni. Ég sagði mömmu
að hafa engar áhyggjur, því ég hefði
engan áhuga á að drekka. Ég hef
haft fyrir reglu allar götur síðan að
smakka ekki vín í vinnunni,“ segir
Þura og bætir við að foreldrar henn-
ar hafi alltaf treyst henni. „Mamma
sagði gjarnan: Gerðu ekkert sem þú
vilt ekki að ég sjái til þín. Sem var
gott veganesti.“
Varð fræg á einni nóttu
Þura segir að hún hafi aldrei
ætlaði sér að verða söngkona.
„Ég ætlaði að verða myndlistar-
maður, sem ég lét reyndar verða af
löngu síðar. Þetta með sönginn gerð-
ist bara, eitt leiddi af öðru. Ég varð
fræg á Íslandi á einni nóttu þegar ég
kom fram með hljómsveit Magnúsar
og Villa og Ómari Ragnarssyni í
öðru áramótaskaupi Íslandssög-
unnar áramótin 1967/1968. Öll þjóðin
sat við sjónvarpið, en á þessum tíma
voru fáar ungar stúlkur að syngja,
svo eftir mér var tekið. Ég fann aldr-
ei fyrir neinum fordómum af því ég
var kona, enda varð hugsunarhátt-
urinn að breytast hjá þjóðinni og
heiminum öllum, unga fólkið kom
inn með sín lífsviðhorf og heimtaði
sinn tilverurétt. Það var stórkostlegt
að fá að vera hluti af Bítlakynslóð-
inni og vaxa upp í hippakynslóðina.
Þetta var tími gerjunar og nýs upp-
hafs, allt varð frjálsara.“
Varð að hleypa heimdraga
Þuríður segist hafa tekið pásu
frá söngnum í nokkur skipti á ferl-
inum.
„Þegar ég hafði unnið við að
syngja í fjögur ár, þá fannst mér ég
hafa misst af því að vera samferða
vinum mínum sem höfðu verið að
mennta sig og kynnast heiminum á
meðan ég var föst inni á veitingastað
í vinnunni. Mér fannst ég vera til
hliðar við mína kynslóð. Þar fyrir ut-
an var ég að syngja fyrir fólk sem
var eldra en ég. Mér fannst ég þurfa
að hleypa heimdraganum svo ég
flutti til Spánar 1972 og starfaði þar
sem flugfreyja fyrir spánskt flug-
félag sumarlangt. En ég fór aftur að
syngja þegar ég kom heim,“ segir
Þuríður og bætir við að hún hafi ver-
ið svo heppin að um borð í þeim
hljómsveitum sem hún hefur starfað
með í gegnum tíðina voru bestu
hljóðfæraleikarar Íslandssögunnar.
„Margir þeirra spiluðu klassík
til jafns á við dægurlög. Ég fór að
syngja með hljómsveit Jóns Páls
Bjarnasonar á Hótel Loftleiðum, en
með honum voru Guðmundur Ing-
ólfsson og Árni Scheving auk ann-
arra meistara. Þetta var mjög
skemmtilegur tími, með þessum
fantagóðu hljóðfæraleikurum fékk
ég að syngja meira af standördum,
enda meira af útlendingum meðal
gesta á hótelinu en á Röðli.“
Málar bráðnandi jökla
Þuríður var búin að eignast
eldri son sinn og byrjuð að starfa
sem flugfreyja hjá Arnarflugi, þegar
hún gekk til liðs við hljómsveit
Ragnars Bjarnasonar 1975. Í fram-
haldinu varð hún hluti af Sumargleð-
inni sem ferðaðist um landið til
margra ára.
„En myndlistin tók svo alveg yf-
ir þegar ég fór í Listaháskólann fyrir
tuttugu árum, rétt áður en ég varð
fimmtug. Að því námi loknu einhenti
ég mér í myndlistina og ég hætti að
vinna við sönginn. Myndlistar-
draumurinn var loks að verða að
veruleika og ég vildi ekki gera þetta
með hangandi hendi. Ég hef sinnt
myndlistinni af fullum krafti síðan
og ég held einkasýningu í Hann-
esarholti 10. maí næstkomandi,“
segir Þura sem ætlar þar að sýna
allt annars konar verk en hún hefur
áður sýnt.
„Verkin mín á þessari sýningu
eru af bráðnandi jöklum. Þetta hefur
orðið mér að yrkisefni eftir að ég fór
að fylgjast betur með umræðunni
um umhverfismál. Mér finnst að við
þurfum að hnippa í hvert annað. Mér
lætur betur að mála en skrifa, svo
þetta er mitt framlag til umræð-
unnar,“ segir Þura sem leggur sitt af
mörkum til að vinna gegn sóun, en
hún málar allar myndirnar á striga
sem áður hefur verið málað á.
„Ég endurnýti striga hálfklár-
aðra eigin verka og verka sem nem-
endur hafa skilið eftir hjá mér.“
Þura Heimasætan árið 1965, þá
byrjuð að koma fram sem söngkona.
Brosir og hlær sig í gegnum allt
Hún segir það vanvirð-
ing við lífið að láta sér
leiðast. Þuríður Sigurð-
ardóttir var aðeins 16
ára og feimin þegar hún
söng fyrst opinberlega, en
tilviljanir réðu því að
söngurinn varð aðalstarf
hennar í áratugi.
Ljósmynd/Ragnheiður Arngrímsdóttir
Flott Ég hef svo mörgu að fagna, segir hin síkáta syngjandi sjötuga Þuríður.
Tónleikar Þuríðar verða 25. og
26. apríl í Bæjarbíói í Hafnarfirði.
Uppselt er á fyrri tónleikana en
miðar fást á þá seinni á midi.is.