Morgunblaðið - 26.04.2019, Blaðsíða 16

16 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 26. APRÍL 2019
 Fleiri minningargreinar
um Ágúst Þór Árnason bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
✝ Ágúst ÞórÁrnason fædd-
ist í Láguhlíð í
Mosfellssveit 26.
maí 1954. Hann
lést á heimili sínu
á Akureyri 11.
apríl 2019.
Foreldrar hans
voru Ólöf Þór-
arinsdóttir kenn-
ari (1928-2013) og
Árni Jóhannsson
(1933-2015) byggingaverktaki.
Systkini Ágústs eru Guðjón
Trausti, f. 1958, kvæntur
Kerstin E. Andersson, Guð-
björg Gígja, f. 1960, gift Sig-
urði Má Jónssyni og Jóhanna
Harpa, f. 1965, gift Þorsteini
Páli Hængssyni. Árni og Ólöf
skildu. Sambýliskona Árna var
Eygló Sigurjónsdóttir.
Ágúst kvæntist árið 1973
Margréti Rósu Sigurðardóttur,
f. 1954. Þau skildu. Dóttir
þeirra er Elísabet Ólöf, f. 14.
september 1977. Maður El-
ísabetar er Maik Cichon og
eiga þau börnin Carolin
Freyju, f. 2005, Sophie Sól, f.
2009, og Eric Thor, f. 2011.
Fyrir átti hann soninn Guð-
mund Árna, f. 6. október 1971,
með Dóru Guðmundsdóttur, f.
1956. Sambýliskona Guð-
mundar er Mojca Skraban.
Með Sunnu Vermundsdóttur,
f. 1958, eignaðist Ágúst soninn
and Letter í Ósló 2001-2002. Á
árunum 1986-89 var Ágúst
fréttaritari í Berlín fyrir
Bylgjuna og Ríkisútvarpið
1989-91. Hann starfaði sem
fréttamaður á RÚV í Reykja-
vík 1991-1993 og sem blaða-
maður á Tímanum 1993-94.
Hann var framkvæmdastjóri
Mannréttindaskrifstofu Íslands
frá stofnun 1994 til ársins
1998, formaður stjórnar
ReykjavíkurAkademíunnar
1997-98, framkvæmdastjóri
Lögfræðiakademíunnar 2000-
2002 og í stjórn Barnaheilla
og Norræna sumarháskólans.
Ágúst lagði stund á rann-
sóknir á stjórnarskrárfestu,
mannréttindum og stjórnmála-
heimspeki. Meðal rannsókn-
arverkefna hans voru: Stjórn-
skipun og velferðarríki
Norðurlanda og Þýskalands,
stjórnskipun örríkja, heim-
spekilegur grundvöllur mann-
réttinda, og lýðræði. Hann tók
þátt í mörgum alþjóðlegum
rannsóknarverkefnum, sér-
staklega á sviði stjórn-
arskrárfestu. Frá árinu 2002
starfaði Ágúst við Háskólann
á Akureyri. Fyrst sem verk-
efnastjóri og síðar aðjunkt í
lögfræði frá 2007. Meðal verk-
efna hans var uppbygging lög-
fræðináms og undirbúningur
meistaranáms í heimskauta-
rétti sem hófst við skólann
haustið 2008.
Útför Ágústs Þórs fer fram
frá Langholtskirkju í dag, 26.
apríl 2019, klukkan 15.
Brynjar, f. 15.
ágúst 1977. Brynj-
ar er kvæntur
Svönu Helgadótt-
ur og þeirra börn
eru Helga Björg,
f. 2001, Ragnhild-
ur Sunna, f. 2009,
Birta Guðrún, f.
2011, og Dagur, f.
2012. Árið 2001
kvæntist Ágúst
Ingvill Thorson
Plesner, f. 1969. Þau skildu.
Sambýliskona hans var Alma
Oddgeirsdóttir, f. 1964. Þau
slitu samvistum. Eftirlifandi
sambýliskona hans er Margrét
Elísabet Ólafsdóttir, f. 1965.
Ágúst ólst upp í Álfheimum
8 en fjölskyldan flutti í húsið
nýreist þegar hann var fjög-
urra ára. Sem ungur maður
vann hann ýmis störf og oft í
byggingarvinnu hjá pabba sín-
um. Þá vann hann á skóladag-
heimili og var starfsmaður
ICYE skiptinemasamtakanna á
Íslandi.
Ágúst las heimspeki, lög-
fræði og stjórnmálafræði við
Freie Universität 1986-91 og
lagði síðar stund á dokt-
orsnám við Johann Wolfgang
Goethe-háskólann í Frankfurt
am Main 1998-2001. Hann var
rannsóknarfélagi við Centre
for Advanced Study við Nor-
wegian Academy of Science
Við vorum vinir, við Gústi vor-
um meiri vinir en tengdafeðgin.
Það er svo einkennilegt með sumt
fólk, að manni líður eins og það
hafi nær alltaf verið í lífi manns.
Ég var 25 ára þegar ég hitti Ágúst
Þór í fyrsta skipti sem tengda-
dóttir hans, man ekkert hvert til-
efnið var, en við hittumst, tók-
umst í hendur og urðum strax
vinir. Mér leið samt eins og ég
hefði þekkt hann lengur, kannski
af því að hann þekkti bæði pabba
minn síðan hann var lítill og eins
höfðu hann og mamma unnið
saman. Sumu fólki á maður hrein-
lega að kynnast, það er eins og
manni sé ætlað það.
Okkur fannst gaman að hittast,
ræða málin, tala um bækur, börn-
in mín sem voru afabörnin hans,
hann var áhugasamur um þeirra
nám og vonir og drauma, hann
kom á sirkusæfingar og tók
myndir, kom í barnaafmæli og tók
myndir, kom í heimsókn á jólum
og tók myndir. Gústi var hjá okk-
ur ein áramót og tók myndir.
Hann gaf börnunum mínum
bækur í jóla- og afmælisgjafir,
bækur sem voru eigulegar og
skemmtilegar.
Hann var safnari sjálfur, bóka-
safnari, í hverju horni, krók og
kima í Hrafnagilsstrætinu voru
bækur eða blöð sem hann hafði
lesið. Hann vissi hvar flest var,
jafnvel þó að við hin sæjum ekki
nokkra reglu í uppröðuninni.
Gústi var maður sem sökkti sér
ofan í það sem hann gerði, ein af
síðustu minningarmyndunum í
huga mér er af Gústa sitjandi í
rauða sófanum með Cathrine og
Skúla að ræða um stjórnskipun,
lýðræði og Ísland. Mikið var gam-
an að hlusta á þau.
Það komu svo margir vinir í
heimsókn þessar síðustu vikur
hans og símtölin voru mörg. Þar
sem Gústi var búinn að missa
röddina var ég stundum röddin
hans í símtölum við fólk sem ég
þekkti ekki, það fannst Gústa fínt.
Mikið var hann þakklátur fyrir
vináttuna og hlýjuna.
Við sátum í Hrafnagilsstrætinu
og ræddum málin, töluðum um
það hvað skipti máli í lífinu, við
vorum sammála um að við værum
vinir. Mikið var hann þakklátur
þessa helgi sem öll börnin hans
voru hjá honum og við hlógum og
fífluðumst en nú voru það við hin
sem vorum á bak við myndavélina
að taka myndir af þessum ein-
staka manni.
Ég verð Gústa ævinlega þakk-
lát fyrir Binna minn, takk fyrir líf-
ið kæri.
Svana Helgadóttir.
Afi er farinn. Það er svolítið
skrýtið að vera búin að missa afa
eða einhvern náinn. Ég er mjög
leið. Síðustu orðin sem hann sagði
voru „síðasta vika er sú besta sem
ég hef lifað“. Það var vikan sem
við komum til hans. Það held ég
að hafi verið líka besta vika sem
ég hef lifað.
Afi Gústi gaf okkur alltaf bæk-
ur, við elskuðum bækurnar sem
hann gaf okkur, t.d. bókina sem
hann gaf Degi litla bróður mínum
– Stjáni og stríðnispúkarnir – og
þykku bókina sem hann gaf mér
um Lísu í Undralandi.
Hann starfaði við margt, t.d
sem fréttamaður og aðjunkt við
Háskólann á Akureyri.
Hann kom heim til okkar úr
geislameðferð og talaði svo lágt að
maður þurfti að hlusta af mikilli
einbeitingu. Næst þegar við sáum
hann á Akureyri var hann komin
með svona tæki og hátalara til að
heyrðist betur í honum. Við gerð-
um mjög margt skemmtilegt.
Nokkrum dögum eftir að við kom-
um heim fór pabbi aftur til Ak-
ureyrar því að afi var orðinn enn
veikari. Daginn eftir kom ég heim
úr badminton með vinkonu minni,
við komum inn í stofu, ég spurði
mömmu hvort afi Gústi væri dá-
inn, hún sagði já. Ég var leið en
samt svolítið glöð af því að honum
leið svo illa.
Ragnhildur Sunna
Brynjarsdóttir.
Mágur minn, Ágúst Þór Árna-
son, verður jarðsunginn í dag.
Gústi fékk hjartaáfall í ársbyrjun
2018. Það dróst að hann næði
fullri heilsu og eftir ítarlega rann-
sókn greindist hann með krabba-
mein í byrjun þessa árs sem ekki
reyndist ráðið við. Hann lést 11.
apríl síðastliðinn eftir til þess að
gera stutta sjúkralegu. Andlátið
reyndist hörð áminning fyrir okk-
ur sem trúum að það sé alltaf
nægur tími en það var eftirminni-
legt að sjá hann takast á við veik-
indi sín af æðruleysi.
Fyrstu kynni af Gústa voru
dæmigerð. Hann birtist þá í sam-
kvæmi þar sem við systir hans
vorum stödd, þá nýlega farin að
draga okkur saman. Hann var síð-
hærður mjög og fyrirferðarmikill
og strax hrókur alls fagnaðar.
Gústi var þá í stuttri heimsókn frá
Þýskalandi þar sem hann dvaldi
langdvölum. Dvöl hans erlendis
gerði það að verkum að við náðum
ekki að kynnast vel fyrr en síðar
þegar við vorum báðir starfandi
við íslenska fjölmiðla. Áhugi
Gústa á þjóðmálum og nánast öllu
því er tengdist mannlegri tilveru
gerði hann að áhugaverðum sam-
ræðufélaga. Ekki spillti fyrir að
hann var að eðlisfari jákvæður og
glaðvær og líklega birtist það í all-
nokkru kæruleysi framan af ár-
um. Það breyttist hins vegar og
honum var augljóslega í mun að
bæta sig og samskipti sín við vini
og ættingja. Gústa var umhugað
um að þroska sig og var stöðugt
tilbúinn að ræða nýjar hliðar á öll-
um málum. Hann var ekki dóm-
harður maður, vildi ræða málin til
skilnings. Mér reyndist því vel að
bera undir hann álitamál og leita
eftir skoðunum hans og fá upplýs-
ingar. Ekki spillti fyrir að hann
þekkti vel til innan Framsóknar-
flokksins eins og hann átti kyn til.
Stjórnskipunar- og stjórnar-
skrármál urðu að þungamiðju
fræðastarfs Gústa sem hafði óbil-
andi áhuga á þessum málum, sem
og mannréttindum almennt. Síð-
ustu tvo áratugi bjó hann og starf-
aði á Akureyri og varð strax mikill
Akureyringur. Um leið varð hann
baráttumaður fyrir háskólastarfi
á Akureyri og átti mikinn þátt í að
efla starf skólans. Þar sló hjarta
hans og skólamál voru rædd af
mikilli ástríðu. Gústi var vina-
margur með afbrigðum, svo mjög
að stundum varð maður að berj-
ast við að ná athygli hans þegar
hann kom í heimsókn. Síminn var
oft kröfuharður. Hann var einnig
heimsborgari og færði manni
stöðugt nýja strauma. Fjölskyld-
an varð honum þó sífellt mikil-
vægari og síðustu vikur naut hann
ástríkis og umönnunar hennar.
Kynnin við Gústa eru eftirminni-
leg og fyrir þau er ég þakklátur.
Sigurður Már
Jónsson.
Ágúst Þór Árnason skilur eftir
sig skarð sem ekki verður fyllt.
Leiðir okkar lágu fyrst saman á
árinu 2010. Þá var ég fluttur norð-
ur og fór að skyggnast um eftir
stað til að koma fyrir landakort-
um sem ég hafði safnað og vildi
gjarnan að fleiri fengju að njóta.
Ég var þá kynntur fyrir Ágústi
Þór. Áhugi á málefnum norður-
slóða tengdi okkur strax böndum
sem styrktust þegar á leið. Hann
var fremstur í flokki þeirra sem
hvöttu mig til að stofna Norður-
slóðasetrið við Strandgötu á Ak-
ureyri.
Ágúst Þór var forstöðumaður
Heimskautaréttarstofnunarinn-
ar, sem vistuð er í Háskólanum á
Akureyri, og átti sinn þátt í því að
ég tók að mér verkefni á hennar
vegum. Við urðum nánir sam-
starfsmenn og áttum reyndar
samskipti flesta daga. Líklega
kynntumst við best í utanlands-
ferðum í þágu stofnunarinnar og
málefna norðurslóða.
Ágúst Þór var vandaður mað-
ur, fjölmenntaður, feiknarfróður
og vel að sér. Hann hafði
ákveðnar skoðanir á mönnum og
málefnum og hikaði ekki við að
sigla á móti straumnum í sam-
félagsumræðunni. Hann var ekki
allra, eins og sagt er. Slíkt ein-
kennir gjarnan frumkvöðla og átti
vel við um Ágúst Þór. Hann var
ekki sérlega skipulagður maður
og hafði til að mynda sjaldan far-
angur sinn í ferðatösku þegar við
fórum af bæ í einhverjum erind-
um. Hann kaus frekar að taka
sína hluti með sér í plastpokum og
ég valdi mér það hlutverk með
ánægju að passa upp á að pok-
arnir gleymdust ekki á áningar-
stöðum! Nú er hann fallinn frá,
langt um aldur fram.
Ágúst Þór átti margt ógert og
nú í upphafi árs blasti ekkert ann-
að við en að hann kæmi því í verk
sem hann hafði brennandi áhuga
á að sinna. Það fór á annan veg og
ég sakna vinar í stað. Margréti og
fjölskyldu hans votta ég dýpstu
samúð.
Arngrímur B.
Jóhannsson.
Við slógumst á lóðinni við
Langholtsskóla. Hann var stærri
og sterkari en fyrir kraftaverk
náði ég honum undir, sló höfði
hans við stéttina og hann rotaðist.
Hann lá svo bara þarna hreyfing-
arlaus þar til hann var borinn inn
til skólahjúkkunnar. Daginn eftir
í skólanum gekk hann að mér,
horfði beint í augun á mér og
hvæsti: Ég mun hefna mín!
Það kom aldrei til þess að hann
dræpi mig því um vorið kláraðist
skólinn, ég flutti burt úr borginni,
var skráður í landspróf á Laug-
arvatni veturinn eftir og bjóst
ekki við að sjá Gústa nokkurn
tíma aftur.
Ég sat kvíðinn á dívaninum í
herbergi 52 í Mörkinni og beið
þess að sjá hver yrði herbergis-
félagi minn. Dyrnar opnast og inn
gengur... Gústi. Hann varð glaður
að sjá kunnuglegt andlit, gamlar
skærur löngu gleymdar.
Hann kenndi mér listina að
reykja sem á Laugarvatni snerist
mest um andóf og að bjóða heim-
inum birginn. Abbey Road og Let
It Be voru nýkomnar út og hann
átti vínrauð jakkaföt, skærlitar
skyrtur og ótal breið bindi. Síðan
þá hefur verið mislangt á milli
okkar, stundum nokkrir metrar,
stundum mörg þúsund kílómetrar
en aldrei svo langt að vináttu-
böndin slitnuðu.
Við deildum íbúð í Mjóstræti á
einu skrautlegasta tímaskeiði lífs
okkar. Þangað kom undarlegt
samansafn af alls konar fólki, allt
frá háskólaprófessorum til úti-
gangsmanna. Alla umgekkst
Gústi af sömu virðingunni og
áhuga á lífi og viðhorfum hverrar
manneskju. Þessa fordómalausu
nálgun á hið mannlega og sterka
réttlætiskennd hafði hann fengið í
arf frá ömmu sinni í föðurhúsum.
Í Köben vorum við samferða
nokkra hríð og brölluðum ýmis-
legt. Eitt sinn langaði okkur út á
lífið og fórum gangandi ofan af
Norðurbrú. Ég leiddi hjólið mitt,
heiðarlega stolið, en hann var
hjóllaus. Við vegginn á Assistens-
kirkjugarðinum þar sem þeir
grófu skáldið Jónas forðum geng-
um við fram á hjól, „en herreløs
skrammelbøtte for en cykel“ með
opinn lás. Gústi brá sér á bak og
við hjóluðum niður Norðurbrú.
Þegar kirkjugarðinum sleppti
sat löggan fyrir okkur. Það er
nefnilega bannað að hjóla ljóslaus.
Þeir læstu hjólinu og báðu Gústa
að opna lásinn. Hann byrjaði
strax að spinna upp sögur um að
þetta væri lánshjól og gleymst
hefði að kenna honum á lásinn.
Við vorum handteknir fyrir
brugstyveri og færðir til yfir-
heyrslu. Ég játaði strax glæpinn
og var lokaður inni í fangaklefa
alla nóttina meðan Gústi sat í
góðu yfirlæti, drakk löggukaffi,
reykti sígaretturnar þeirra og
skemmti þeim með hverri lyga-
sögunni á fætur annarri.
Eldsnemma um morguninn
játaði hann loksins og okkur var
sleppt. Gústi, glaður og reifur bú-
inn sitja í góðu yfirlæti kjaftandi á
honum hver tuska alla nóttina, en
ég lokaður inni í pyntingaklefan-
um þar sem ég gat hvorki setið né
legið, drukkið né reykt. Við geng-
um út í morgunsólina, höfðum
ekki hugmynd um hvar í borginni
við vorum staddir.
Minningar um dýrmæta vin-
áttu, hvatvísan, sístarfandi og op-
inn huga, skapandi hugmynda-
flug, ríka réttlætiskennd og
umfram allt hlýja og yndislega
manneskju munu lifa áfram þótt
hylkið utan um allt þetta hverfi út
í buskann.
Björgvin Ólafsson.
Sunnudaginn 7. apríl 2019
gengum við félagarnir að Hrafna-
gilsstræti 31 þar sem við blasti
risaskilti heiðurskonsúls Þýska-
lands. Erindið var að kveðja kær-
an vin til hartnær hálfrar aldar.
Fjórum dögum síðar var hann all-
ur. Síðasti fundur okkar var í
ágúst, skömmu fyrir hálfmara-
þonið þar sem hann gerði gott
hlaup (flögutími 2:10:13).
Á móti okkur tóku synirnir
tveir og tengdadæturnar og beðið
var eftir lokum kveðjusímtals
Gústa og gamals fransks vinar.
Gústi væri vel hvíldur og kraft-
mikill miðað við aðstæður. Hann
birtist loks í kínverskum klæðum,
mitt á milli náttslopps og vinnu-
samfestings, með slöngur í nösum
og míkrófón festan á eyrað til að
magna upp veika röddina. Við tók
70 mínútna ræða með einstaka at-
hugasemdum gömlu félaganna.
Að henni lokinni var komið að
næstu gestum.
Hann rakti sjúkdómsferlið og
eigin leikmannsgreiningu. Hugs-
anlega mætti rekja upphafið til
streituvalda í lífi hans fyrir fimm
árum sem aldrei var tekið á. Í
kjölfarið fór hann að finna fyrir
framandi einkennum, s.s jafn-
vægisleysi, brjóstsviða og ónota í
iljum, sem engar skýringar feng-
ust á. Hann dró upp lifandi sviðs-
mynd af aðdraganda og atburða-
rás hjartaáfallsins í byrjun síðasta
árs þegar hann var hársbreidd frá
dauðanum. Aldrei hefði verið lagt
heildrænt mat á heilsuvanda
hans.
Hann greindi frá andlegri
vakningu á degi úrskurðarins um
lungnakrabbann í febrúarbyrjun.
Honum birtist sýn sem líktist því
að vera umlukinn regni sem ekki
féll til jarðar. Samtímis öðlaðist
hann kraft sem hann nýtti til að
ljúka verkefnum. En fyrst og
fremst öðlaðist hann ró og fylltist
hamingjutilfinningu og þakklæti
fyrir fjölbreytt og innihaldsríkt
líf. Hann var hamingjusamur allt
til enda. Í löngu lokafaðmlagi vin-
anna ríkti einhugur um að lífið
væri dýrmæt gjöf og hamingjan
æðsta takmark þess.
Arnar Páll Hauksson,
Hannes G. Sigurðsson.
Nú kveðjum við kæran og
skemmtilegan vin til yfir 40 ára,
svo allt of fljótt. Það hlaut að
koma að því þar sem hann fór
hraðar um en flestir aðrir sem við
kynntumst á lífsleiðinni. Það var
alltaf veisla þar sem Gústi var,
ekki matarveisla heldur umræðu-
veisla. Við erum svo þakklátar
fyrir starfsmannafundinn heima
hjá Dollu á gamlársdag og spjallið
í mars. Við munum sakna þessara
stunda en þangað til næst, kæri
vinur.
Kolbrún Jónsdóttir (Dolla),
Kolbrún Vigfúsdóttir (Kolla).
Ágúst Þór kom til starfa þann
1. ágúst 2002 sem verkefnastjóri
fyrir uppbyggingu á laganámi við
Háskólann á Akureyri. Ágúst
vann með nefnd háskólaráðs HA
að tillögum um uppbyggingu
náms í lögfræði sem voru síðan
samþykktar af háskólaráði. Ágúst
varð strax mjög virkur hluti af
teyminu sem byggði upp námið
og var ötull baráttumaður þess að
heimspekilegur grundvöllur
mannréttinda og heimskautarétt-
ur yrðu sérstaða námsins. Lög-
fræðinám hófst við HA haustið
2003 og hélt Ágúst áfram störfum
við uppbyggingu námsins.
Á næstu árum kom Ágúst
meira að kennslu innan lögfræð-
innar. Í janúar 2007 var hann ráð-
inn aðjúnkt í lögfræði við laga-
deild Háskólans á Akureyri. Það
umrót sem varð í íslensku há-
skólakerfi í kjölfar fjármála-
kreppunnar haustið 2008 gerði
það að verkum að öll uppbygging
laganámsins varð erfiðari og
skipta varð yfir í varnarbaráttu
fyrir skólann í heild sinni. Í þeirri
baráttu var Ágúst trúr sýn sinni á
sérstöðu laganámsins við HA með
áherslu á heimskautarétt. Meist-
aranám í heimskautarétti hófst
við skólann haustið 2008 og var
sérstaða námsins þar með tryggð
með afgerandi áhrifum á skólann
sem norðurslóðaháskóla.
Ágúst var ötull hvatamaður
þess að koma á fót Heimskauta-
réttarstofnun. Stofnunin hefur
lagt áherslu á útgáfu fræðirita og
staðið fyrir alþjóðlegri ráðstefnu
(Polar Law Symposium) um lög-
fræðileg málefni heimskauta-
svæða. Ráðstefnan hefur verið
haldin á hverju ári frá 2008; fyrstu
þrjú árin á Akureyri en árið 2011 í
Nuuk á Grænlandi og eftir það á
ýmsum stöðum um heiminn allt
frá Tasmaníu til Rovaniemi –
Tromsø og Alaska.
Styrkleikar Ágústar komu vel
fram í þessum störfum. Hann
hafði einstakt lag á því að fá fólk
til að koma saman og ræða fræði-
leg og fagleg málefni heimspek-
innar, mannréttindi og lögfræði.
Hann var umsjónarmaður lög-
fræðitorgs við HA um árabil þar
sem honum tókst með einstöku
tengslaneti sínu að fá til leiks
marga áhugaverða fyrirlesara.
Þessi torg verða mörgum minn-
isstæð fyrir áhugavert efni og líf-
legar umræður.
Sama gildir um Heimspeki-
kaffið sem haldið hefur verið á
kaffihúsinu Bláu könnunni hér á
Akureyri um margra ára skeið í
samstarfi Akureyrarstofu, Félags
áhugafólks um heimspeki og HA.
Með sinni sérstöku lagni tókst
Ágústi oft að fá fólk til að taka
þátt í fræðilegri, en jafnframt að-
gengilegri umræðu um heim-
spekileg málefni – kl. 11 á sunnu-
dagsmorgnum. Viðburðir þessir
hafa verið vel sóttir og eru til
marks um það hversu áhugaverð-
ir þeir hafa verið – og er þar ekki
síst að þakka ákafa og eftirfylgni
Ágústar við að fá fólk til að vera
með framsögu á þessum stund-
um.
Samstarfsfólk Ágústar kveður
með söknuði brautryðjanda sem
með baráttuvilja sínum, ákefð og
áhuga setti mark sitt á þróun og
uppbyggingu Háskólans á Akur-
eyri síðastliðin 17 ár. Fráfall hans
er okkur öllum áfall og áminning
um hverfulleika lífsins.
Fyrir hönd starfsfólks Háskól-
ans á Akureyri sendi ég Margréti
Elísabetu, börnum, barnabörn-
um, öðrum ættingjum og hinum
stóra vinahópi sem Ágúst tengd-
ist um ævina, okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Eyjólfur Guðmundsson,
rektor.
Ágúst Þór Árnason