Morgunblaðið - 26.04.2019, Blaðsíða 17

✝ Sigrún KristínÞórðardóttir
fæddist í Reykjavík
26. apríl 1964. Hún
lést á Heilbrigðis-
stofnun Vest-
urlands á Hvamms-
tanga 8. apríl 2019.
Foreldrar henn-
ar eru Þórður Jóns-
son rafvirkjameist-
ari, f. 15.5. 1940, d.
25.6. 2000 og Hall-
dóra Þorvarðardóttir blikk-
smiður, f. 13.10. 1942. Bróðir
Sigrúnar er Jón Þórðarson, f.
13.5. 1966 og börn hans eru
Tinna Rut, Íris Heiða og Þórður.
Eiginmaður Sigrúnar er Sverrir
Sigurðsson, f. 23.4. 1960. Börn
þeirra eru: a) Elísa Ýr Sverris-
dóttir f. 4.9. 1981, sambýlis-
firði þar til hún og Sverrir hófu
sambúð. Sigrún Kristín og
Sverrir bjuggu á Höfðabakka
frá árinu 2004. Sigrún Kristín
gekk í Víðistaðaskóla í 0.-8.
bekk og 9. bekk í Reykjaskóla í
Hrútafirði. Vorið 1989 útskrif-
aðist Sigrún Kristín frá Einka-
ritaraskólanum með bókhalds-
réttindi. Sigrún Kristín vann
ýmis störf fram til 1989. Eftir
það starfaði hún hjá Veli til 1994
en þá fluttu þau hjónin í Vestur-
Húnavatnsýslu og vann hún þar
hjá Vertshúsinu, Ferskum af-
urðum, tveimur smiðum og frá
árinu 2000 starfaði hún sem
skrifstofustjóri hjá Sláturhúsi
KVH. Félagsstörf Sigrúnar voru
fjölmörg en má þar helst nefna
skemmtinefnd hestamanna-
félagsins Sörla, formennsku í
Hestamannafélaginu Þyt til
fjölda ára og gjaldkerastörf í
stjórn Landssambands hesta-
manna.
Útför Sigrúnar fer fram frá
Hvammstangakirkju í dag, 26.
apríl 2019, klukkan 15.
maður Elísu er
Óskar Einar Hall-
grímsson, f. 7.3.
1977, börn Elísu
eru Victoría Elma
Vignisdóttir, f. 4.3.
2008, Sverrir Franz
Vignisson, f. 29.8.
2009, og Gabríela
Dóra Vignisdóttir,
f. 13.10. 2011, barn
Óskars er Róbert
Ingi Óskarsson, f.
6.11. 1997. b) Þórhallur Magnús
Sverrisson, f. 19.2. 1985, sam-
býliskona Þórhalls er Hafdís
Erla Valdimarsdóttir f. 15.8.
1988, barn þeirra er Matthías
Heiðar Þórhallsson, f. 15.9.
2018. Sigrún Kristín ólst upp á
Garðavegi frá 3-8 ára aldurs en
bjó þá á Blómvangi 20 í Hafnar-
Sterka sjálfstæða frænkan okk-
ar hefur kvatt. Sigrún, sem lét
engan segja sér fyrir verkum, var
einlæg, hispurslaus og með sterka
réttlætiskennd. Hún kom alls
staðar inn eins og stormsveipur,
skemmtileg, opin og hlý. Það er
komið skarð í frændsystkinahóp-
inn sem ekki verður fyllt.
Í minningunni vorum við alltaf
saman. Í flestum fríum, sumar og
páska voru þau komin norður, Sig-
rún og Jóndi, endalaus tilhlökkun
að fá þau. Mæður okkar systur,
önnur fjölskyldan í Hafnarfirði og
hin í Húnavatnssýslu á ættaróðal-
inu með ömmu og afa, alltaf nóg að
gera og fullt hús af fólki.
Við vorum á svipuðum stað í
aldri, og fylgdumst að með flest,
lærðum á lífið og kenndum hvort
öðru, Sigrún með nýjustu leikina,
tískuna að sunnan, og við með
sveitina, réttirnar, seinna ung-
lingaböllin og svo fullorðinsböllin,
rúntarnir, útihátíðir. Sigrún,
röggsöm og ákveðin, fékk að
fermast með frænkunum og
seinna að klára grunnskólann í
Reykjaskóla. Náðum loksins að
vera saman heilan vetur og deila
leyndarmálum jafnóðum.
Sigrún okkar var aldrei að tví-
nóna við hlutina og vissi hvað hún
vildi. Eftir að hún hitti Sverri sinn
varð ekki aftur snúið og fljótt
komin tvö yndisleg börn sem
bættust við í hóp nýrrar kynslóðar
og yngri systkina. Samverustund-
um hópsins fækkaði en strengur-
inn alltaf sá sami.
Við höfum fylgst með baráttu
hennar mánuðum saman sem hún
að lokum tapaði. Skiljum ekki til-
ganginn en þakklát fyrir tímann,
minningarnar og ógleymanlega
samveru. Hjartans Sverrir, Elísa,
Þórhallur og barnabörnin, Dóra
frænka og Jóndi, megi kærleikur
og ást umvefja ykkur, styrkja og
styðja. Hittumst síðar á nýjum
stað.
Kristín, Þorvarður, Bogey og
Jón Bergmann Sigfúsarbörn.
Sársaukinn er óbærilegur. Ég
varla trúi þessu enn þá. Það er
hægt að undirbúa sig eins og mað-
ur getur en maður er samt aldrei
tilbúinn fyrir þetta súrrealíska
símtal. Símtalið sem færði mér
fréttirnar. Eins óbærilegur og
sársaukinn er, þá er ekkert jafn
dýrmætt og minningarnar. Þegar
ég var krakki fékk ég að heyra oft-
ar en einu sinni og oftar en tvisvar
hvað ég væri lík þér. Aldrei sá ég
hvað aðrir sáu, og sé það í rauninni
ekki enn þá. En því eldri sem ég
verð finnst mér frábært að heyra
þetta. Þar var sko ekki leiðum að
líkjast! Dásamlegri, hjartahlýrri
og yndislegri manneskju var ekki
hægt að finna. Ég er svo þakklát
fyrir allt sem þú gerðir fyrir mig.
Það sem ég er þakklátust fyrir og
mun alltaf varðveita verður sum-
arið sem ég bjó hjá þér. Göngu-
túrarnir, boozt-vikurnar eftir-
minnilegu og samtölin sem við
áttum úti á palli með kaffibollana
okkar. Þú varst ekki bara frænka
mín, þú varst líka önnur mamma
mín og trúnaðarvinkona. Það var
svo auðvelt að tala við þig. Við gát-
um hlegið og grátið saman og var
það ómetanlegt.
Nú ertu komin á betri stað en
skilur eftir þig stórt skarð í hjarta
margra. Takk fyrir allt.
Þín frænka/dóttir,
Íris Heiða.
Elsku Sigrún mín.
Ég á bágt með að meðtaka það
að þú sért farin og að við þurfum
að lifa með því. Söknuður svo sár
að hann virkar eins og klumpur í
brjóstinu þegar ég hugsa til þín og
tárin brjótast fram.
En ég einblíni á hið jákvæða
sem umvafði okkar vinskap. Við
þessar tvær jarðýtur ruddum
ávallt okkar slóða hlið við hlið frá
því við hittumst fyrst. Aldrei bar
skugga á og aldrei sögðum við
styggðaryrði hvor við aðra. Þér
fannst ég oft of hvatvís og mér
fannst þú oft of föst á skoðunum
þínum. Þessa eiginleika okkar
virtum við í fari hinnar og sú virð-
ing og væntumþykja einkenndi
okkar vinskap. Allar gleðistund-
irnar eru mér dýrmætar.
Gestrisni ykkar Sverris var al-
gjörlega einstök, alltaf var maður
velkominn og er enn. Einstök hug-
ulsemi og staðfesta einkenndi þig,
Sigrún mín. Drifkrafturinn og
dugnaðurinn, maður minn. Ég
hugsa að fáir ef nokkrir taki heim-
ili sitt í nefið fyrir jólin núorðið
eins og þú gerðir á hverju ári. Það
var dreginn fram stigi, tröppur og
annað sem þurfti og svo prílað upp
í hæstu rim og allt þrifið í hólf og
gólf, gardínur þvegnar og strauj-
aðar og ekki linnt látum fyrr en
allt var orðið spegilgljáandi.
Eins tókstu hesthúsið horna á
milli öll haust, þannig að það hefði
mátt sleikja gólfin á eftir, og hest-
húsið ykkar er engin smá bygg-
ing. Það sem ég öfundaði þig af
þessum dugnaði þínum, þú bara
gekkst í verkin og hættir ekki fyrr
en þau voru kláruð og það með
glæsibrag.
Þannig komstu að öllu sem þú
tókst að þér með dugnaði, heið-
arleika og endalausri orku.
Gælunafnið Gustrún festist við
þig með rentu og þér líkaði það
alls ekki illa. Höfðabakkafrúin
fékk frekjukast, sagðir þú iðulega
þegar þér fannst hlutirnir ekki
vera í lagi einhvers staðar og lést í
þér heyra. Þú reyndist mér ómet-
anlega í mínum kollsteypum í líf-
inu, alltaf gat ég ausið úr mér og
þú hlustaðir, eins áttir þú mig allt-
af að þegar þú þurftir á að halda.
Þú byrjaðir að klífa þínu síð-
ustu brekku þegar þú greindist
með krabbamein fyrir tæpu ári.
Sú brekka reyndist þér ofviða og
það hallaði aldrei undan. Það var
sárt að fylgjast með baráttu þinni,
reyna að vera til staðar og stappa í
þig stálinu. Ljósið í myrkrinu var
að þú áttir verðskuldað bakland
þegar á hólminn var komið, við
þínir nánustu lögðust öll á árarnar
við að létta þér baráttuna.
Ég kom til að kveðja þig tveim
vikum fyrir andlátið, við gerðum
okkur báðar grein fyrir því. Við
vissum að nú stefndi hratt að lok-
um. Sá dagur var ómetanlegur og
ég mun varðveita hann sem fjár-
sjóð um ókomna tíð.
Hvíl í friði, elsku Sigrún mín, ég
sakna þín ómælt en hugga mig við
góðar minningar og dýrmætan
vinskap.
Elsku Sverrir, okkar góði vin-
ur. Þú stóðst eins og klettur við
hlið Sigrúnar og hún var heppin að
eiga þig sem lífsförunaut. Við vinir
þínir þurfum nú að halda utan um
þig. Elsku börn, makar og barna-
börn. Þið voruð hennar stolt og
ríkidæmi. Elsku Dóra, þið mæðg-
ur voruð svo líkar, ákveðnar og
sterkar. Guð gefi öllum nánustu
ættingjum og vinum styrk og
huggun. Minning um einstaka vin-
konu lifir.
Elín Íris Fanndal.
Vinátta er dýrmætust eðal-
steina segir í fallegum texta um
vináttu og er það svo sannarlega
rétt. Við æskuvinkonurnar, Sig-
rún, Halla, Alla Dóra og Anna
Vala, höfum frá unglingsárum
haldið í og hlúð að vináttu okkar.
Saman höfum við gengið í gegnum
gleði- og sorgartíma. Við höfum
fylgst hver með annarri eignast
börn, giftast og flytjast á milli
landa og landshluta, auk þess sem
við höfum knúsað og huggað hver
aðra á erfiðum tímum í gegnum
lífið.
Við höfum átt yndislega daga
saman í gegnum tíðina, allt frá því
að fara saman 15 ára gamlar í
enskuskóla í Exeter í Englandi í
sex vikur, óteljandi margar sum-
arbústaðaferðir, margoft hist á
Höfðabakka og farið í ófáar
kvennareiðir. Svo ekki sé talað um
nokkrar skvísuferðir til Noregs
þar sem Halla býr.
Á öllum þessum samverustund-
um okkar hefur ríkt mikil gleði,
hlátur, dekur og skemmtilegheit.
Í maí á síðasta ári hittumst við
allar á Spáni og nutum þess að
vera þar saman í viku. Í þeirri
ferð, eins og öllum hinum ferðun-
um okkar, bárum við saman bæk-
ur okkar og skipulögðum næstu
skvísuferð. Sú ferð átti að vera
tveggja vikna ferð til Spánar nú í
byrjun maí. Í haust var svo á dag-
skrá að fara aftur til Exeter og
halda upp á að það væru liðin 40 ár
frá því að við vorum þar saman.
Okkur fannst við eiga það skilið að
halda bara rækilega upp á 55 af-
mælisárið okkar.
Ekki grunaði okkur hvað biði
elsku Sigrúnar okkar nokkrum
dögum eftir heimkomu úr síðustu
skvísuferð. Hún átti pantaðan tíma
í myndatöku á hendi og vorum við
allar vissar um að hún væri bara
með klemmda taug. Annað mun al-
varlegra kom í ljós. Hún var komin
með krabbamein og strax var vitað
að á brattann væri að sækja. Elsku
Sigrún okkar barðist hetjulega til
síðasta dags og nú, ellefu mánuðum
síðar, á 55 ára afmælisdegi hennar,
kveðjum við elsku vinkonu okkar í
bili með þessu fallega ljóði Ingi-
bjargar Sigurðardóttur og þökkum
henni fyrir allt sem hún hefur gefið
okkur og gert fyrir okkur í gegnum
árin. Minning Sigrúnar mun lifa um
ókomin ár í hjörtum okkar allra.
Athvarf hlýtt við áttum hjá þér
ástrík skildir bros og tár.
Í samleik björt, sem sólskinsdagur
samfylgd þín um horfin ár.
Fyrir allt sem okkur varstu
ástarþakkir færum þér.
Gæði og tryggð er gafstu
í verki góðri konu vitni ber.
Aðalsmerkið: elska og fórna
yfir þínum sporum skín.
Hlý og björt í hugum okkar
hjartkær lifir minning þín.
Elsku Sverrir, Elísa, Þórhallur,
Dóra, Jóndi, Óskar, Hafdís og öll
börnin. Við sendum ykkur öllum
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur og óskum þess að Guð, ljós, hlý-
hugur og fallegar minningar um
elsku bestu Sigrúnu okkar megi
umvefja ykkur og styrkja í gegn-
um þennan erfiða tíma.
Anna Vala, Aðalheiður Dóra
og Aðalheiður Halla.
Sigrún Kristín
Þórðardóttir
HINSTA KVEÐJA
Hvers vegna er leiknum lokið?
Ég leita en finn ekki svar.
Ég finn hjá mér þörf til að þakka
þetta sem eitt sinn var.
(Starri í Garði)
Góðar minningar lifa.
Innilegar samúðarkveðjur
til aðstandenda.
Sigfús (Bóbó) og Gerða.
MINNINGAR 17
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 26. APRÍL 2019
✝ Ingibjörg Þor-bergsdóttir
fæddist í Reykjavík
14. september
1928. Hún lést 16.
apríl 2019 á Hjúkr-
unarheimilinu
Sunnuhlíð í Kópa-
vogi.
Foreldrar Ingi-
bjargar voru Ingi-
björg Lára Ágústs-
dóttir frá
Gaulverjabæ, húsmóðir í
Reykjavík, f. 15. apríl 1899, d. 6.
febrúar 1971, og Þorbergur
Gunnarsson, málari og bakari í
Reykjavík, f. 1. nóvember 1887,
d. 27. júlí 1959. Alsystkini Ingi-
bjargar voru Gunnar, f. 1927, d.
2013, og Þorbergur, f. 1930, d.
2013. Sammæðra Ingibjörgu
voru Ingibjörg Þuríður Unnur
Ingibjörg og Auðunn gengu í
hjónaband 20. október 1951.
Fyrstu búskaparárin bjuggu
Auðunn og Ingibjörg við Holts-
götuna í Reykjavík. Þau byggðu
hús við Melgerði í Kópavogi og
þangað fluttist fjölskyldan vorið
1957. Árið 1995 færðu hjónin
sig í Gullsmára 11 þar sem þau
bjuggu fram til 2016 er þau
fluttust á Hjúkrunarheimilið
Sunnuhlíð. Þau létust bæði í
Sunnuhlíð.
Ingibjörg og Auðunn eign-
uðust þrjá syni sem eru: 1)
Bergsveinn, skólastjóri, f. 12.
júní 1949, d. 28. apríl 1998. 2)
Guðjón Atli, efnafræðingur, f.
25. júní 1953, maki G. Jórunn
Sigurjónsdóttir, f. 1950, búsett í
Reykjavík. 3) Haraldur, jarðeðl-
isfræðingur, f. 24. september
1956, maki Sigurbjörg Arndís
Guttormsdóttir, f. 1956, búsett í
Reykjavík. Barnabörn þeirra
eru átta og barnabarnabörnin
tólf. Barnabörnin eru Ingibjörg
og Auðunn Bergsveinsbörn, Júl-
ía Sif, Auður og Ingibjörn Guð-
jónsbörn og Einar Baldvin, Jón
Arnar og Guðrún Haraldsbörn.
Fyrstu æviárin bjó Ingibjörg
ásamt fjölskyldu sinni á
Hverfisgötu 83 í Reykjavík.
Þegar Ingibjörg var um tíu ára
flutti hún ásamt bræðrum sín-
um Gunnari og Þorbergi að
Svanastöðum í Mosfellssveit, og
skömmu síðar að Seljabrekku í
sömu sveit. Þar bjuggu þau
systkinin öll unglingsárin. Eftir
dvölina í Seljabrekku fluttist
Ingibjörg til Hafnarfjarðar 16
ára gömul, vann ýmis störf, s.s.
heimilishjálp, kaupavinnu og
sem starfsstúlka á Farsótt.
Ingibjörg hannaði mikið af
munstrum á peysur og barna-
föt.. Samhliða því að reka heim-
ili starfaði Ingibjörg meðal ann-
ars í Val á Kársnesi, var um
árabil umboðsmaður tímaritsins
Fálkans, var með heimilisiðnað
og verktöku við hanskagerð í
Melgerðinu og vann mörg ár
sem starfsstúlka á Landakoti og
á Borgarspítalanum.
Útför Ingibjargar fer fram
frá Kópavogskirkju í dag, 26.
apríl 2019, klukkan 15.
og Ragnheiður
María Pálsdætur
og Magnea Hulda
Magnúsdóttir, og
samfeðra Elsa Sig-
urbjörg, Magnús
Pétur, Bergur
Thorberg, Kristín
Fjóla, Gunnar
Bergmann og
Stella Esther.
Kristín Fjóla lifir
systur sína.
Eiginmaður Ingibjargar var
Auðunn Bergsveinsson, raf-
virki, f. 11. febrúar 1929 á
Fróðá við Ólafsvík, d. 10. maí
2016. Auðunn var sonur
hjónanna Magdalenu
Ásgeirsdóttur, húsmóður og
brúðuviðgerðarkonu, og Berg-
sveins Haraldssonar, bónda,
verktaka og kennara.
Hvert örstutt spor var auðnuspor með
þér,
hvert andartak er tafðir þú hjá mér
var sólskinsstund og sæludraumur
hár,
minn sáttmáli við guð um þúsund ár.
(Halldór Laxness)
Þá er komið að kveðjustund,
elsku Imma.
Síðustu vikur voru þér erf-
iðar, en nú hefur þú fengið
hvíldina og eflaust margir tekið
á móti þér í sumarlandinu.
Ég kynntist þér fyrir rúmum
47 árum, er kynni okkar Guð-
jóns byrjuðu, þá báðar nýbúnar
að missa mæður okkar. Það má
eiginlega segja að þú hafið veri
smá mamma mín með árunum,
höfðum símsamband nær dag-
lega alla tíð. Ég held að ég
skrökvi því ekki þótt ég segi að
við urðum aldrei ósáttar, vita-
skuld vorum við ekki alltaf sam-
mála, en reiðar út í hvor aðra
urðum við aldrei. Þú varst alltaf
útivinnandi eftir að ég kynntist
þér en samt taldir þú aldrei eftir
þér að passa. Þegar pabbi lá
banaleguna þá tókst þú alltaf
Júlíu Sif í pössun svo ég gæti
verið hjá honum. Þannig var það
alla tíð, þú varst alltaf tilbúin að
hjálpa öðrum, og mikla hjálp
gafstu okkur.
Á námsárum Guðjóns, er við
dvöldum í Svíþjóð, komstu oft í
heimsókn, ýmist ein eða þið
Auðunn saman. Þá var ferðast
mikið bæði um Svíþjóð og Dan-
mörku. Það var mikið hlegið, þú
fórst með vísur, þulur og svo
gastu gert ótal undurfurðuleg
hljóð með fingrum, vörum og
andlitinu öllu, það þótti börn-
unum skemmtilegt.
Þegar við hringdum í þig frá
Lundi í byrjun níunda áratug-
arins til að tilkynna þér að von
væri á nýju barni, þá hringdir
þú aftur eftir litla stund til að
segja, að þú kæmir fyrir fæð-
ingu, og yrðir hjá okkur. Þetta
efndir þú vitaskuld.
Þú varst snögg við allt sem þú
tókst þér fyrir hendur. Þú varst
nýjungagjörn í bakstri og mat-
argerð. Öll matarboðin og veisl-
urnar sem þú hélst bæði fyrir
fjölskylduna og ykkar vini voru
á fárra færi. Ég fékk til að
mynda í fyrsta skipti kjúkling og
svínabóg hjá þér en slíkur varn-
ingur var nýjung í byrjun átt-
unda áratugarins. Margt annað,
sem ég hafði ekki fengið áður,
fékk ég fyrst hjá þér. Ég lærði
og margt af þér og ósjaldan
komstu með góð og vel þegin
ráð við barnauppeldi og búskap-
inn hjá okkur Guðjóni. Ekki má
gleyma öllum prjónagripunum,
sem þú gerðir og hannaðir á
okkur flest og fyrir vini og
kunningja.
Það var þér og okkur öllum
mikið áfall er þú veiktist í lok
nóvember 2015. Eftir það dofn-
aði tilveran smám saman þar til
þú lést í faðmi þinnar nánustu
16. þessa mánaðar í Sunnuhlíð.
Þar hafðir þú dvalið sl. þrjú ár.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær,
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Hvíl þú í friði, elsku Imma, og
takk fyrir allt.
Þín tengdadóttir,
Jórunn.
Elsku yndislega amma mín.
Það var fátt betra þegar ég
var yngri en að koma til þín og
afa í spil og spjall. Og mín beið
alltaf ísblóm eða karamellukak-
an þín, sem mér leiddist ekki.
Þær voru ófáar ferðirnar ykkar
afa til Kanarí, og þegar þið kom-
uð heim færðuð þið mér alltaf
eitthvað sem ég gat ekki tekið
augun af. Man að eitt sinn fékk
ég dansandi dúkku og skrifaði
ég um það ritgerð í grunnskól-
anum að þetta væri dýrmætasti
hlutur sem ég átti.
Eitt efast ég ekki um, að ég
fékk húmorinn, og kaldhæðnina,
frá þér – ef einhver var með
kímnigáfu varst það þú. Veit
reyndar ekki hvort þú varst að
grínast eða ekki þegar þú gafst
mér gælunafnið Mjása, en þú
kallaðir mig Mjásu þína í 26 ár,
og var alltaf jafn hlýlegt að
heyra þig segja það.
Þú varst svo hlý, létt og
glæsileg. Þó svo að mikið hafi
verið tekið frá þér seinustu þrjú
árin varstu samt alltaf eins og
þú áttir að þér að vera. Ég gæti
skrifað heila bók um þig, þú
kenndir mér svo margt, elsku
amma mín.
Ég kveð þig, hugann heillar minning
blíð,
hjartans þakkir fyrir liðna tíð,
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiði sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir frá
Brautarholti.)
Ég er einstaklega heppin og
stolt að hafa átt þig sem ömmu,
amma mín. Takk kærlega fyrir
allt, fyrir allar þær yndislegu og
dýrmætu stundir sem þú gafst
mér og minningar. Elska þig.
Þitt barnabarn,
Guðrún Haraldsdóttir.
Ingibjörg
Þorbergsdóttir
 Fleiri minningargreinar
um Sigrúnu Kristínu Þórð-
ardóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.