Fréttir - Eyjafréttir - 21.12.2016, Qupperneq 13

13Eyjafréttir / Miðvikudagur 21. desember 2016
G
U
N
N
A
R
J
Ú
L
A
R
T
Ísfélagið óskar öllum Vestmannaeyingum nær og fjær
gleðilegra jóla og farsældar á nýju ári, með þökkum
fyrir samskiptin og viðskiptin í gengum árin.
Stofnað 1901
almenningur við. Innan gulu
borðanna eru fulltrúar rannsóknar-
deildarinnar enn að störfum, auk
ljósmyndara og tveggja fulltrúa úr
tæknideild. Á svæðinu miðju er stór
blóðblettur sem er orðinn svartur,
og í kring eru minni blettir og sums
staðar bara dropar, hver einn og
einasti merktur með litlu gulu merki
með númeri á. Ljósmyndarinn
smellir af frá öllum hugsanlegum
sjónarhornum, tæknideildin mælir
vegalengdir og fínkembir allt
svæðið en fulltrúar rannsóknar-
deildarinnar sitja á hækjum sér,
hugsi á svip.
Fórnarlambið bíður krufningar,
morðinginn gengur enn laus.
Þeir Hörður og Vigfús standa vörð
við gula borðann þar sem hann sker
sundur svæðið milli viðbyggingar
alþingishússins og lóðar Odd-
fellowahússins við Vonarstræti. Þeir
eru í neongrænum vestum utan yfir
jakkana. Af og til koma forvitnir
vegfarendur að vettvangnum, og eru
þá vinsamlegast beðnir að halda sig
fjarri. Enn er eitthvað af blaða-
mönnum á sveimi en þeim fer
fækkandi.
„Er eitthvað vitað um morðingj-
ann?“ spyr Hörður. Hann slær sér til
hita, svo lítið ber á. Úti er hrollkalt
og hann svaf frekar illa.
„Það er bara þessi lýsing sem var
dreift í morgun,“ segir Vigfús. „En
mér skilst að læknirinn telji að
árásarmaðurinn hafi verið örvhent-
ur. Það stemmir víst við lýsingu
vitnanna.“
„Hvern fjandann erum við að gera
hér?“ spyr Hörður, vonsvikinn og
pirraður. „Ættum við ekki frekar að
leita að morðingjanum?“
„Það eru aðrir í því,“ segir Vigfús.
„Umfangsmesta leitin var í nótt, frá
klukkan ellefu og fram á morgun.
En menn hafa nú lítið að styðjast
við.“
„Hver voru þessi vitni?“ spyr
Hörður.
„Tvær konur sem voru á heimleið
úr miðbænum,“ svarar Vigfús. „Þær
gátu gefið þokkalega lýsingu á
gerandanum en voru víst í algjöru
sjokki.“
„Ég skil,“ segir Hörður. „Ertu
annars með lýsinguna?“
Vigfús stingur hanskaklæddri
hendi í vasa og réttir félaga sínum
samanbrotið blað.
„Takk.“ Hörður brýtur blaðið
sundur og les lýsingu vitnanna á
morðingjanum. Á að giska tuttugu
til tuttugu og fimm ára gamall.
Meðalmaður á hæð. Ljóshærður,
hugsanlega með ör á enninu.
Klæddur í ljósar gallabuxur, hvíta
skó og svartan jakka. Í rauðum bol
eða skyrtu.
Hörður les textann tvisvar, síðan
hugsar hann sig um. „Hver
andskotinn!“
„Hvað?“ spyr Vigfús.
„Hann var á Ölveri í gær,“ segir
Hörður. „Ég get svo svarið það.“
„Ertu viss?“ spyr Vigfús efins.
„Nokkuð viss,“ segir Hörður. „Hver
fer með rannsókn málsins?“
„Ég held að það sé Engilbert,“ segir
Vigfús.
Hörður skimar yfir vettvanginn og
kemur fljótlega auga á Engilbert.
Hann stendur við hlið eins ljós-
kastarans, í rykfrakka, með einnota
latexhanska á höndunum og bláar
plasthlífar utan yfir skóna. „Halló!
Engilbert! Betti!“
Rannsakandinn lítur hægt upp,
síðan gengur hann yfir til lögreglu-
mannsins. Af svip hans að dæma
kann hann lítið að meta truflunina.
„Já?“
„Ég sá hann, morðingjann,“ segir
Hörður. Hann er æstur en reynir að
halda ró sinni. „Hann var á Ölveri í
gær. Það var leikur í Meistaradeild-
inni, Ajax gegn Arsenal. Hann var
þar, þessi strákur. Lýsingin passar
alveg. Rauði bolurinn er Arsenal-
treyja. Og hann er með ör á enninu.
Það er eins og Nike-merkið í
laginu.“
„Ertu viss?“ spyr Engilbert.
Hörður yppir öxlum. „Lýsingin
passar.“
Engilbert horfir stíft í augu
lögreglumannsins, svo kinkar hann
snöggt kolli. „Ég læt athuga þetta.
Þakka þér fyrir …“
„Hörður,“ segir rauðhærði risinn.
„Hörður Grímsson.“
Engilbert kinkar aftur kolli, síðan
gengur hann til baka inn á flóð-
lýstan vettvanginn. Hann tekur upp
farsíma, velur númer og ber símann
að eyranu.
„Hann virðist hafa tekið mark á
þér,“ segir Vigfús.
Hörður fær bakþanka. „Ég vona
bara að þetta sé ekki einhver
vitleysa í mér.“
„Kemur í ljós, ekki satt?“ segir
Vigfús. „Það væri verra að þegja
yfir einhverju langsóttu sem svo
reyndist vera vísbending.“
„Rétt.“ Hörður stappar niður
fótunum til að koma blóðinu á
hreyfingu, síðan lítur hann á úrið.
„Hvenær verðum við leystir af?“
„Bara hvað úr hverju,“ segir Vigfús.
„Ég væri til í heitt kaffi,“ segir
Hörður.
„Sama hér,“ segir Vigfús, svo
bendir hann á tvo lögregluþjóna
sem koma gangandi frá Vonarstræti.
Annar þeirra er Bjarni eða Björn.
„Sælir, piltar,“ segir Vigfús.
„Eitthvað títt?“ spyr annar lög-
regluþjónninn.
„Nei, ekkert,“ segir Vigfús. „En það
er eins gott að það fari eitthvað að
gerast. Þetta er eitthvert kaldrifj-
aðasta morð sem hefur verið framið
hér í fjölda ára. Rannsóknardeildin
er undir gríðarlegri pressu. Það er
varla að þeir fái vinnufrið.“
„Þú lést þig bara hverfa í gær,“
segir Bjarni eða Björn.
„Já, ég var eitthvað illa fyrirkall-
aður,“ segir Hörður. „Hélt kannski
að ég væri að verða veikur. En svo
reyndist nú ekki vera.“
Bjarni eða Björn réttir honum
umslag með seðlabúnti í, samtals
fimmtán þúsund krónur. „Hér er
potturinn. Þú spáðir rétt. Til
hamingju.“
„Ha, er það?“ Hörður tekur hikandi
við umslaginu. Hann sem hefur
aldrei unnið eitt eða neitt.
„Þið leysið okkur svo af klukkan
tíu, ekki gleyma því,“ segir Bjarni
eða Björn.
Hörður og Vigfús rölta yfir að
bílnum.
„Hvað heitir hann aftur, þessi sem
lét mig hafa umslagið?“ spyr
Hörður. „Bjarni? Eða er það
Björn?“
Vigfús horfir á hann með spurnar-
svip. „Ertu að grínast eða … Þetta
er hann Fritz!“
Þeir fara í Björnsbakarí við
Hringbraut og kaupa sér kaffi í
pappamáli og kleinuhring, setjast á
barstóla við gluggaborð og horfa á
morgunumferðina á meðan þeir
safna hita í kroppinn og njóta
veitinganna.
„Hugsa sér,“ segir Vigfús. „Ekki
manndráp í tíu mánuði, næstum því
ár, svo er alþingismaður myrtur úti
á götu. Fyrir framan alþingishúsið.“
Hörður kinkar kolli. „Allsvakalegt.“
„Eins gott að hann finnist,“ segir
Vigfús og sýpur á kaffinu. „Al-
menningur mun ekki vera í rónni á
meðan svona morðingi gengur
laus.“
„Það er eitthvað bogið við þetta.“
Hörður bítur í kleinuhringinn.
„Af hverju segirðu það?“ spyr
Vigfús.
„Ef þetta var strákurinn sem ég sá,
þessi í Arsenal-treyjunni,“ segir
Hörður, „þá er mér fyrirmunað að
skilja hvað honum gekk til. Ég
meina, þetta er bara venjulegur
strákur, ungur, snyrtilegur og vel til
fara. Hann er að horfa á leik með
uppáhaldsliðinu sínu, fer svo niður í
bæ og stingur manneskju á hol!“
„Hann hlýtur að eiga við geðræn
vandamál að stríða,“ segir Vigfús.
„Það sést nú ekki beinlínis utan á
fólki.“
„Já, kannski,“ segir Hörður. „Hann
var reyndar eitthvað einkennilegur í
fasi. Eins og hann væri dópaður.
Skakkur eða á lyfjum.“
„Þarna sérðu,“ segir Vigfús.
„En samt.“ Hörður sýpur á kaffinu.
„Það er eitthvað bogið við þetta.“
Vigfús ræskir sig. „Talandi um
skrýtna hluti. Við höfum enn ekki
rætt atvikið á gatnamótunum í gær.
Banaslysið.“
„Er eitthvað að ræða?“ spyr Hörður
þurrlega.
„Þú hljópst af stað áður en bílarnir
skullu saman,“ segir Vigfús. „Þú
baðst mig meira að segja að kalla
eftir sjúkrabíl. Hvernig gastu vitað
að það yrði slys?“
Það dimmir yfir Herði. „Ég vissi
það ekkert. Ég giskaði bara á það.
Stundum liggja atburðir einhvern
veginn í loftinu.“
„Giskaðir?“ hváir Vigfús.
„Ég vil ekki tala um þetta,“ segir
Hörður. „Það varð slys. Ungur
maður dó. Og hvort sem ég fann
eitthvað á mér eða ekki, þá gat ég
engan veginn komið í veg fyrir það
sem gerðist. Því miður.“
„Ekkert mál.“ Vigfús klárar kaffið
úr pappamálinu. „Eigum við að fara
á rúntinn?
„Já, gerum það.“ Hörður stígur
niður af stólnum.
„Takk fyrir kaffið og kleinuhring-
inn,“ segir Vigfús og klappar félaga
sínum á bakið.
„Ekkert að þakka.“ Hörður brosir út
í annað. „Þá sjaldan ég fæ vinning
finnst mér sjálfsagt að deila
auðnum.“