Skessuhorn - 07.09.2000, Blaðsíða 10

10
FIMMTUDAGUR 7. SEPTEMBER 2000
jsi»unuu.
Yfirlýsing firá kaupmönnum á Akranesi:
Neikvæð umræða
og órökstuddar
alhæfingar
Kaupmenn á Akranesi fá ekki
lengur orða bundist vegna endur-
tekinnar neikvæðrar umræðu um
stöðu verslunar í bænum. Látið
hefur verið að því liggja í fjölmiðl-
um að með tilkomu Hvalfjarðar-
ganganna hafi fótunum verið
kippt undan rekstri margra versl-
ana í bænum. Því til stuðnings er
vísað til þess að verslanir hafi ým-
ist hætt rekstri eða séu til sölu.
I jafnstóru samfélagi og á Akra-
nesi eru breytingar í verslun óhjá-
kvæmilegar, rétt eins og í öðrum
atvinnugreinum. Afkoma verslun-
ar þarf ekki að vera slæm þótt hún
sé auglýst til sölu. I mörgum tál-
vikum er um einyrkja að ræða og
því þarf ekki ekki annað en óvænta
röskun á persónuhögum á borð vð
búferlaflutninga, barneignir, veik-
indi eða háan aldur til þess að
krefjandi vinna á borð við verslun-
arrekstur verði einstaklingi ofviða.
Þessi lögmál eiga reyndar við
um allan atvinnurekstur, þar sem
einyrkjar eiga í hlut. Litlar fregnir
hafa hins vegar verið af hræring-
um í öðrum atvinnugreinum á
Akranesi enda þær kannski ekki
jafh sýnilegar og gluggar verslana,
sem blasa við öllum við helstu
umferðargötur bæjarins. Það er
trú kaupmanna að með Hvalfjarð-
argöngum muni verslun á Akra-
nesi styrkjast frekar en hitt. Sam-
keppnin verður enn augljósari en
fyrr og þeir óttast ekki saman-
burðinn. Löngu áður en Hval-
fjarðargöng komu til sögunnar
höfðu kaupmenn á Akranesi gert
sér það ljóst að til þess að standast
samkeppni við höfuðborgarsvæðið
þarf vöruúrval, verð og þjónusta
að vera sambærileg - helst betri.
Með þessi atriði að leiðarljósi
sem fýrr halda kaupmenn á Akra-
nesi bjartsýnir til móts við nýja öld
og nýja tíma. Þeir óska þess eins
að þeir njóti sannmælis en frábiðja
sér órökstuddar alhæfingar, hvort
heldur er í fjölmiðlum eða á öðr-
um vettvangi.
F.h. kaupmanna á Akranesi,
Aðalheiður Oddsdóttir.
Frá leikritinu Lifðu sem sýnt var í Bjamarlaug síðastliðinn vetur
Rommý næsta verkefini
Skagaleikflokksins
Stóru leikhúsin, ný jafnt sem
gamalgróin, eru í óðaönn að kynna
vetrardagskrána og hafa m. a. skap-
ast heitar umræður um vinsæla
leikara sem ákváðu að skipta um
húsbændur. Félagsmenn Skagaleik-
flokksins á Akranesi eru að því er
best er vitað allir á sínum stað og
undirbúa vetrarstarfið af krafti.
Fyrsta verkefni vetrarins verður
gamanverkið Rommý sem víða hef-
ur verið sýnt við miklar vinsældir.
Að sögn Hermanns Guðmunds-
sonar sem mun leikstýra verkinu er
hugmyndin að setja verkið upp á ó-
hefðbtmdnum stað en ekki sé af-
ráðið ennþá hvar það verður.
“Við erum að leita að leikurum
þessa dagana og notum tfmann til
að svipast um efrir hentugum stað í
leiðinni, “sagði Hermann. Rommý
er fyrsta leikstjórnarverkefrii hans á
Skaganum en áður hefur hann leik-
stýrt verkum bæði fyrir börn og
fullorðna. Aðalfundur leikflokksins
verður haldinn næstkomandi
mánudag kl. 20.00 á Barbró þar
sem dagskrá haustsins verður
kynnt. “Jafrifram því að setja upp
Rommý ætlum við einnig að vera
með einþáttunga í léttari kantinum
sem ætlunin er að sýna vítt og
breitt um bæinn. Stjórn leikfélags-
ins vill hvetja alla sem vilja taka þátt
í skemmtilegu og fjölbreyttu starfi
að mæta og kynna sér hvað við
erum að gera,” sagði Hermann
Guðmundsson. K.K.
Landafundir og ýmislegt þeim
tengt hefur verið mjög í fréttum
að undanförnu. A fyrri hluta ald-
arinnar eða á svokölluðum bann-
árum voru „landa“ fundir einnig
sívinsælt umræðuefni manna á
meðal rétt eins og nú þó að vísu
væri merkingin lítið eitt önnur á
þeim tíma og „landafundanefndir
” þeirra tíma að líkindum óvin-
sælli en nú er. Bóndi einn í Fljót-
um norður ástundaði heimilisiðn-
að að þeirra tíma sveitasið og
seldi sér til búdrýginda. Birni
Blöndal ,, landafundamanni “
bárust tíðindi af þessari verslun
og gerði hann sér ferð norður en
bónda barst njósn af för hans og
kom framleiðslunni undan í tæka
tíð. Þeir Stefán Stefánsson og
Lúðvík Kemp sendu þá bónda
eftirfarand vísur:
Vítin ber að varast hér,
vondar eru blikur.
Blessun sérhver beristþér -
bæði ger og sykur.
Bakkus vandar vtða bú,
við það standa bljótum,
að besta landann bruggir þú,
brautryðjandi í Fljótum.
Margir gista bóndans bæ,
boðnar vistir grönnum.
Afsannri list þú sí og æ
svalar þyrstum mönnum.
Lagarefum segjum svei.
Sagnir hefég frá þér;
Drottinn gefi að þeir ei
oftarþefi hjáþér.
Leitar sjót á „ landa “ mót,
lífsins njóta sanna.
Aldrei þrjóti enfljóti um Fljót
fi-amtak ótal manna.
Sá er fyrstur hóf landabruggun í
Skagafirði mun hafa heitið Eiríkur
og um hann kvað Isleifur Gíslason:
Sykurgrautinn sýður hann,
sigur hlaut í landi,
allar þrautir yfirvann
Eiríkur brautryðjandi.
Það voru ófáar þrautirnar sem
frumherjar þessa iðnaðar áttu við
að stríða og ekki síður leitarmenn-
irnir enda betra að vera ekki mikið
að fleipra með erindið að þarflausu.
Magnús Finnsson orti kvæði sem
hann nefndi „ Landaleitin “ og lýs-
ir að nokkru hremmingum landa-
leitarmanna:
Hann Friðrik var æfur og ólmur
sem Ijón.
hann ætlaði lögum að þjóna.
Hann kallaði á Jóhann sérfylgja
umfirón
ogfinna nú bruggunarþróna.
Og eimreiðin blásandi öslaði afstað.
Þeim ámaði farsældar stúka
að kæmist þeir greiðlega kuklinu að
og krepptist að gutlinu lúka
En Galtarholtspóstur með glotti á
vör
hann gaf ekki vísbending neina.
það byrjaði illa sú farsældarfór,
þeirfundu ekki lyktina hreina.
Að Grófinni komu og gengu þar
inn,
þeir gönuðu á leiðimar villtar,
þá hrópaði hann Einar svo
hraustur á kinn:
„ Eg hefekki Islending piltar.”
Að Gljúfurá þræddu og
þrömmuðu greitt
en þar var nú eftir að messa.
Hann Kalli var allslaus og átti
ekki neitt
þær angruðu sálir að hressa.
En loksins þeir fundu í leitinni
samt
þann leka sem ull átti að bleyta.
Þeim virtistþað bruggið á bragðið
svo ramt,
þeir bölvuðu og hættu að leita.
Hann Friðrik kom angraður ofan
úr sveit,
hann ætlaði að græða og þjóra.
Það borgar sig ekki í
brennivínsleit
að bjóða út leiðangra stóra.
Eins og sjá má voru landaleitar-
menn ekki öfundsverðir af starfi
sínu því margir voru ölhitumenn á
þeim tíma og enn fleiri þorstlátir
sem töldu sér hvorki skylt né bráð-
nauðsynlegt að þegja yfir fréttum
af ferðum þeirra og hugsuðu eitt-
hvað líkt og Lúðvík Kemp.
„Drottinn blessi bruggarana,
bið ég hann af gömlum vana
aðfrelsa þáfrá böli og bana,
Blöndals nefi og stúku her. ”
Bílstjóri einn í kaupstað úti á
landi fékk skeytí um að hafa bifreið
til taks við komu strandferðaskips-
ins en þar sem hann hafði grun um
erindið ók hann sem ákaflegast til
bæjar í nágrenninu og síðan í of-
boði til baka og náði í tæka tíð til
að taka á móti Birni Blöndal og
flytja hann til sama bæjar. Ekki
hafði Bjöm mikið upp úr krafsinu
en bílstjórinn fékk báðar ferðimar
vel borgaðar, þó aðeins aðra úr rík-
issjóði. Einar Jónsson bílstjóri á
Eyrarbakka orti á bannárunum
upptalningu á þekktustu drykkjar-
fangaframleiðendum og skal hér
gripið niður í romsuna:
Margirfá ífjarlægð hrós,
erforðast háa boða.
Oft ég þrái upp í Kjós,
ölið gráa skoða
I Mosfellssveit á moðbásnum
myndaðist heitur landi,
hjá danska feita dólginum,
úr drullugu geitahlandi
Enn má kvarta, öls erþrot,
egþví skarta í bili,
líkamspai'ta legg áflot
og lendi á Svartagili.
Kaldadalinn kom ég á,
keifaði smalagötu;
inn ífalinn urðargjá
einni stal úrfótu.
Hugði ég skunda í Hafnimar
á hörðum grundarleiri,
gegnsær hundur gein við þar
og galdra undur fleiri.
Sögur gengu um að ölhitumaður
suður í Höfnum hefði grafið
bmggtæki sín vel djúpt og síðan
skotíð gamlan hund og grafið hann
ofaná en Blöndal hætt að leita þeg-
ar kom að hundinum.
Að endingu eru hinar „óhjá-
kvæmilegu!!” leiðréttingar. Sam-
kvæmt heimildum sem ég tel á-
byggilegar mun vísan „Varla fljótt
að velli hnígur“ vera efdr Stein-
grím Eyfjörð lækni um nafn-
greinda konu á Siglufirði. Var sú
Húnvetningur að ætt og stjórnsöm
í besta lagi og starfaði raunar sem
kennari um tíma.
Með þökkfyrir lesturinn
Dagbjartur Dagbjartsson
Refsstöðum 320 Reykholt
S 435 1367
*
Atthagafjötrar
Frá því Gunnar á Hlíðarenda ó-
hlýðnaðist útlegðardómi sökum þess
hve hlíðin var fögur hefur það þótt
dyggð á Isiandi að bindast heimahög-
unum slíkri tryggð að engin öfl fái
átthagaböndin rofið.
Þetta sést best á því að jafnvel
starfsfólk Byggðastofriunar, sem öðr-
um freinur ber hag landsbyggðarinn-
ar fyrir brjósti, neitar að flytjast um
set. Það elskar svo mjög sína fögru
hlíð, höfuðborgina, að það getur ekki
hugsað sér að setjast að á meðal aum-
ingjanna, skjólstæðinga sinna. Okkur
á Heygarðshominu finnst að slfldr
höfingjar eigi, ekki síður en Gunnar á
Hlíðarenda, skilið sitt lofkvæði:
Mabnquist vildi heldur bíða hel
m horfinn vera Reykjavíkur strimdum.
Grimmilegir haidur, byggðum sttuldri vél
bundu góðan dreng i heljar bondttm,
Mæta þó ég Mahmpiists sögu tel,
nrikil vandi kappa var á höndum.
Ham Ijiífa ást, er landsbyggð sttmdar trrgiv
er Ijósumfógru prýdda höfuðborgin.
Þar sem að áður Ingólfur nam völl
og wtdir steyptti götu lakur skoppar
í rtorði vaka emi hin öldnu jjöll
ev ávæmtrin - drýldin landsbyggð - bvppar.
A Satiðárkríki reistþeir hafa höll
hnípin borg í vanda - framfór stoppar.
En lágum hlífr bulinn ventdarkraftur,
- til hófiiðborgar Malmquist sneri afttcr.
Peng
Aðaiffétt vikunnar að mati Hey-
garðshyrninga var sú að hinn rómaði
mannréttindabrotamaður Lí Peng
nennti ekki í Alþingishúsið þar sem
nokkrir stúdentar norpuðu fyrir utan
í því skyni að agnúast eitthvað út í
hryðjuverk hins lónverska gæðablóðs.
Þess í stað sat karlinn að tedrykkju í
blokkaríbúð í Breiðholti á meðan
vaskir íslenskir stúdentar biðu utan
við þinghúsið.
Þar stúdentar stóðu í keng
og stuudu en hvergi sást Peng
þá var bami í te
í Vesturberge
Uns karlinn var kominn í spreng
Dagbók lögreglunnar
Þessi er dagsönn:
Lögregluþjónnn stöðvaði mann á
glansandi fínum Mersedes Benz fyrir
sunnan Borgarfjarðarbrú um daginn
og auk ökumanns sein er virðulegur
eldri maður var konan hans í bilnum.
Lögrcglumaðurinn: “Þú ókst að
minnsta kosti á 120 km hraða og veist
væntanlega að leyfilegur hámarks-
hraði er aðeins 90 km á klst.”
Maðurinn: “Nei þetta er ekki rétt
hjá þér, ég var á tæplega 100.”
Konan: “Láttu ekld svona elskan
rnín, þú varst á 140, ég sá það.”
Lögregluinaðurinn: “Eg þarf
einnig að setja á sektarmiðann að
annað bremsuljósið er brotið.”
Maðurinn: “Brotið bremusljós? Ég
vissi það bara ekki!”
Konan: “Æ, elskan mín, þú veist
að það er búið að vera brotið í nokkr-
ar vikur.”
Lögregluinaðurinn: “Ég þarf
einnig að setja á sektarmiðann að þú
hafir ekki verið með öryggisbelti.”
Maðurinn: “Heyrðu, láttu nú ekki
svona, ég losaði mig úr beltinu þegar
þú stoppaðir mig.”
Konan: “Elsku kallinn minn, ekki
segja svona, þú notar aldrei öryggis-
beltið.”
Maðurinn er nú greinilega orðinn
eitthvað pirraður yfir konunni, hann
snýr sér að henni og öskrar á hana:
Reyndu nú að þegja einu sinni!”
Lögreglumanninum var farinn að
finnast þetta nokkuð skemmtilegt svo
hann snéri sér að konunni og spurði
hana: “Frú, talar maðurinn þinn ailtaf
svona við þig?”
Konan: “Nei, bara þegar hann er
fullur!”