Skessuhorn - 03.01.2007, Page 13

g]Bg§jSUjH[©iíM
MIÐVIKUDAGUR 3.JANUAR2007
13
Snemma beygðist krókurinn. Lítill pjakkur t bílaleik beima á eldhúsgólft.
hverfum þoli þunga bíla og gera al-
menninlega áætlun um hvemig á að
standa að málum. Aðgerðalisti þarf
að vera til staðar, allir þurfa að hafa
sitt hlutverk á hreinu."
En látum hér spjalli um slökkvi-
liðsmál og Mýraeldana lokið og snú-
um okkur að persónunni Bjarna
Kristni. Margt í æsku hans, uppvexti
og erfiðri persónulegri reynslu hefur
mótað hann og hert í tímans rás.
Jólin lítið skemmtileg
Bjarni Kristinn er eins og stendur
í kvæðinu þéttur á velli og þéttur í
lund og þrautgóður á raunastund.
Hann er kankvís og alltaf stutt í
glettnina í augum hans. Hann er
fæddur og uppalinn í Borgamesi.
Þar sleit hann bamsskónum og þar
býr hann enn og mun vafalítið búa
alla tíð, því hann er tryggur sínu
næmmhverfi og fólkinu þar. Ekki
var hann gamall þegar fyrsta áfalfið
knúði dyra. Hann var aðeins sex ára,
1965, þegar elsti bróðir hans, Unn-
steinn lést voveiflega í bílslysi, 11
desember. Stuttu síðar, eða 17. des-
ember fæddist litli bróðir hans sem
fékk nafnið Unnsteinn. A þeim tíma
var ekki til siðs að útskýra nákvæm-
lega fýrir börnum hvað gengi á eða
leyfa þeim að vera við jarðarfarir.
Þessir atburðir settu mark sitt á ung-
an dreng.
,Mér hefur aldrei fundist jólin
vera skemmtilegur tími og líklega
kemur það til af þessu. Eg hef varla
getað beðið efrir áramótunum, því
þá er þetta búið. Eftír að ég eltist hef
ég alltaf verið fylgjandi því að böm
fái að vera með í því sem er að ger-
ast, allavega að málin séu útskýrð
fyrir þeim. Þessir atburðir settu auð-
vitað sitt mark á mig og ég var ein-
fari sem bam og frekar lokaður. Lík-
lega hef ég orðið fyrir því í skóla sem
í dag er kallað einelti eða áreiti. Það
hafði þau áhrif á mig að skapið hert-
ist frekar og ég varð enn lokaðri, en
vinur vina minna. Trúlega hef ég
verið fremur ódæll krakki,“ segir
Bjami og brosir.
íslendingar búa
við minni aga
Hér í eina tíð höfðu börn skyldu-
störf sem átti að ynna af hendi áður
en leyft var að fara að leika sér. Slíkt
þótti sjálfsagt. Agi með stýrðu sjálf-
stæði hefur þetta kannski verið kall-
að.
„Pabbi og mamma héldu alltaf
kindur og þeim varð að sinna ásamt
ýmsu öðra. Við bræður þekktum
ekkert annað en að fara í fjárhúsin á
vetrum til gegninga. A vorin voram
við í sauðburði og á sumrin í hey-
skap. Þetta var allt þarft og sjálfsagt
og ég er ekki í vafa um að það hefur
þroskað okkur mikið, þessi um-
gengni við skepnumar. Held að þau
börn sem ekki fá að fara í sveit missi
mikið. Nú svo vora ýmis verk sem
hver og einn áttí að sinna. Og ávalt
átti að klára skylduverkin áður en
farið var út að leika sér. Það þótti al-
veg sjálfsagt. Maður var agaður,
hlaut gott uppeldi og það var gott.
Svo fóram við strákarnir kannski og
byggðum okkur bát sem við reynd-
um að láta fljóta undir okkur sjálf-
um,“ segir Bjami og skellihlær að
þessari minningu, „og margt annað
var sér til gamans gert sem reyndi á
okkur. Þetta var svona agi með
stýrðu sjálfstæði. Eg veit ekki hvar
okkur hefur borið af leið en Islend-
inga vantar tilfinnanlega meiri aga
og sjálfsstjórn í dag.“
Fékk skipunarbréf
átján ára
Borgnesingar vita að Bjarni hefur
lengi verið viðriðinn störf hjá
slökkviliðinu þótt hann hafi ekki
orðið slökkviliðsstjóri fyrr en árið
1999. Aður gegndi Hermann Jó-
hannsson starfinu meðfram öðram
störfum, en staða slökkviliðsstjóra
varð að fullu starfi þegar Bjarni tók
við.
„Eg fékk skipunarbréf, undirritað
af Húnboga Þorsteinssyni sveitar-
sjóra, þegar ég var átján ára gamall.
Svona var þetta gert í þá daga,“ og
Bjarni brosir að tilhugsuninni. „Við
fengum greitt fyrir æfingar og útköll
og á þessum tíma vora heybrunar al-
gengastir. Það var óþverravinna að
eiga við þá. Nú er öldin önnur í
þeim efhum. Eg hef svo sem víða
komið við hvað varðar vinnu. Lengi
var ég prjónari hjá Prjónastofu
Borgarness, svo var ég bílstjóri hjá
Bifreiðastöð Kaupfélags Borgfirð-
inga og slátrari hjá sama fyrirtæki.
Einhvem tíma vann ég hjá Vírneti
og einnig sá ég um Gúanóið sem
flestir muna hversu yndislegan ilm
framleiddi," segir Bjarni og hlær.
Enn knýr sorgin dyra
Bjami og Guðrún Kristjánsdóttir
kona hans, frá Hrísdal, eignuðust
tvær dætur, Unni Helgu og Þorgerði
Erlu. I ágúst 2002 kveðtu- Unnur
þennan heim, aðeins fjórtán ára
gömul, eftir baráttu við krabbamein.
Enn hafði sorgin knúið dyra.
„Eg tel mig ekki trúaðan mann af
því ég get það ekki lengur, ekki eftir
allt sem hefur gengið á,“ segir
Bjami, „og trúi ekki heldur á það
sem sumir vilja kalla skurðgoðadýrk-
un. Hinir ýmsu kirkjunnar þjónar
hafa ekki verið lýðnum til fyrir-
myndar. Framferði margra þeirra
einkennist af frekju, græðgi og virð-
ingarleysi fyrir öðrum manneskjum,
það þoli ég ekki. Hins vegar var það
svo að áður en Unnur kom í heim-
inn var mig búið að dreyma Unna
heitinn nokkra sinnum og hann hélt
alltaf á telpu. Því kom aldrei annað
til greina en að skíra stelpuna Unni.
Eg var alltaf með einhvern beig
gagnvart henni á þann hátt að ég var
hræddur um að ég myndi ekki njóta
samvista við hana lengi og kom
margt til. Meðal annars það að Unn-
steinn heitinn átti afar góðan vin
sem hann var miklum samvistum
við. Sá vinur eignaðist síðar dóttur
sem Unnur okkar var mikið með og
sagan endurtók sig. Eg er kannski
næmari á það sem við ekki sjáum og
einhver er með mér, svo mikið er
víst. Unnur missti líka oft út úr sér
hluti sem engin leið var að útskýra
hvaðan hún hafði, sá fyrir óorðna at-
burði, lék sér við börn á Kirkjuholt-
inu sem enginn sá, virtist sem sagt
bæði vita og sjá meira en við hin.
Hún undirbjó okkur fjölskylduna og
jafiivel skólasystkini sín tmdir eigin
dauða, eins og hennar var von og
vísa, því hún var afburða vel gefin.“
Bjarni segir fjölskylduna hafa
mætt ótrúlegum hlýhug Borgnes-
inga þegar hún gekk í gegnum þessa
erfiðu reynslu. „Það vantar ekki að
íbúar hér era eins og múrveggur til
stuðnings þegar eitthvað bjátar á,
eins og við getum verið sundurleit
og lin á öðram tímum. I dag stund-
ar yngri dóttirin Þorgerður Erla
nám á náttúrufræðibraut í Fjölbraut
á Akranesi og gengur afburða vel.
Stefnir, að því ég held, á læknisffæði
í framtíðinni. Hún blessunin, hefur
komið ótrúlega vel út úr þessari
raun.“
Alinn upp í hjálpsemi
Þar sem hjálpar er þörf hefur
Bjarni víða lagt lið. Hann var til
fjölda ára starfandi við sjúkraflutn-
inga, sá ásamt bræðram sínum þeim
Sigurði og Unnsteini um líkflutn-
inga fyrir Björgunarsveitina Brák á
sínum tíma, verið virkur félagi í
björgunarsveitinni Brák í röska þrjá
áratungi. Því hefur hann heyrt og
séð margt sem aðrir vilja gjarnan
losna við að koma nærri. Hann hef-
ur þó verið þeirrar gæfu aðnjótandi
að geta skilið málin eftir á vettvangi,
aldrei tekið neitt með sér heim sem
betur var geymt annarsstaðar.
„Bæði pabbi og mamma ólu okkur
næstunni,“ mælir Bjami brosandi.
„Þarf að taka í rassgatið á mér með
það. En auk þess að hafa gaman af
því að veiða hef ég mikinn áhuga á
flugi og öllu sem því tilheyrir. Eg
pæli mikið í flugvélagerðum og ýms-
um eiginleikum þeirra. Líklega hefði
ég lært að fljúga og haft atvinnu af
því ef sjónin hefði ekki hamlað. Eg
myndi vilja sjá framgang flugklúbbs-
ins Kára meiri og betri. Samgöngu-
ráðherra skuldar þeim félögum
gamalt loforð um lengingu og
breikkun flugbrautar. Ef það væri
efnt gæti þessi flugvöllur orðið til
meira gagns á allan hátt en hann er í
dag.“
Bættar samgöngur eru
lykillinn að öllu
Því miður vora dauðsföll í um-
ferðinni hér á landi árið 2006 afar
mörg. Athygli manna hefur beinst
að vegum landsins þar sem úrbóta er
víða þörf. Ibúar Borgarbyggðar hafa
ekki látið mikið í sér heyra varðandi
vegabætur á þeirra svæði þótt ástand
Með Unni Helgu dóttur sinni að sinna helsta áhugamálinu, veiðum.
bræður upp í því að líta til með þeim
sem af einhverjum ástæðum máttu
sín minna. Við drakkum það í okkur
með móðurmjólkinni, ef svo má
segja,“ heldur Bjami einlægur áfram.
„Pabbi safhaði til dæmis fræjum úr
heyinu til að eiga fyrir smáfuglana,
fékk að hirða lungu og þess háttar úr
sláturhúsinu, sem brytjað var niður
fyrir Krumma. Og við voram sendir
þangað sem tahð var að okkar hð-
sinnis væri þörf. Þetta hefur alltaf
þótt sjálfsagt. Líklega er það grunn-
urinn að því að við höfum haft þörf
fyrir að sinna svona þjónustustörf-
um. Laun era ekki aht í lífinu.“
Undir þessa hjálpsemi bræðranna
Sigurðar, Bjama og Unnsteins Þor-
steinssona geta vafalaust allir sem
þekkja til þeirra tekið. I sínu samfé-
lagi hafa þeir hver um sig verið í far-
arbroddi hvað ýmsa hjálpsemi varð-
ar; ætíð boðnir og búnir að leggja
góðum máltun lið og ekki síst ef um
lítilmagna er að ræða.
Lítdll tími fyrir
önnur áhugamál
Nærri getur þegar fólk kemur
víða við að lítill tími verður fyrir
önnur áhugamál. Bjami hefur gam-
an af veiðiskap, bæði á stöng og
skotveiðum. Ekki hefur hann gefið
sjálfum sér oft ffí til að stunda þetta
áhugamál sitt. Þó er hann í
Rotaryklúbbi Borgamess sem hann
segir mjög þroskandi og gefandi fé-
lagsskap og situr einnig í stjórn
Landssambands slökkviliðs- og
sjúkraflutningamanna.
„Eg þarf að fara að sinna fjölskyld-
unni meira en ég hef gert. Það ætti
að vera forgangsverkefhi hjá mér á
vega á svæðinu sé síst betra þar en til
dæmis á Suðurlandi.
„Það er ekki nóg að bæta bara vegi
á Norðanverðu Snæfellsnesi í kjör-
dæmi samgönguráðherra,“ segir
Bjami og leggur áherslu á orð sín,
„það era ýmis önnur svæði sem þarf
að lagfæra. Við þurfum að berjast
fyrir bættum samgöngum hér. Það
er ekki eingöngu umferðin sem slík
sem myndi græða á því. Störf okkar
sem erum að sinna hjálparstarfi á
einhvern hátt myndu léttast til mik-
illa mima ef aðgengi að slysstað eða
bruna yrði betra. Það yrði öllum til
heilla að vegirnir hér bötnuðu. Að
mínu mati erum við að verða á eftir.
Hér er gífurleg umferð og í raun
mikil mildi að ekki hafa orðið fleiri
slys. Við félagar í slökkviliðinu, sem
sjáum um klippurnar, höfum tekið
saman hvar við höfum orðið að fara
í flest klippu-útköll. Við setjum
rauðan díl á kort, þar sem slys hafa
átt sér stað. A svæðinu frá Skarðslæk
að Fomahvammi er díll við díl, svo
mörg hafa slysin orðið á þeim kafla.
Þessu verður að breyta,“ segir Bjarni
Kristinn Þorsteinsson að lokum.
Skemmtilegt kvöld hefur flogið
hjá í spjalli við skeleggan slökkviliðs-
stjóra sem ekki vílar fyrir sér að kalla
hlutina sínum réttum nöfhum og
getur rætt jaftit um sorg og gleði. Sú
hugsun flögrar um í kolli blaða-
manns að sumum hljóti að vera gef-
ið meira æðraleysi en öðram. Þakk-
að er fyrir sig og gengið út í hlýtt
desemberkvöld, þar sem ekkert f
náttúrunni minnir á þennan árstíma
nema nakin trén, kolsvart myrkur og
jólaljós við híbýli fólks.
BGK
Fjölskyldan í útlöndum, haustið 2002 eftirfráfall Unnar Helgu.