Morgunblaðið - 29.05.2019, Blaðsíða 17

yndisleg móðir, sívökul og börn
hennar ávallt í fyrirrúmi. Hún var
næm á umhverfi sitt, forvitin og
spurul, opin og víðsýn, hreinskipt-
in um tilfinningar sínar og ann-
arra.
Æðruleysi hennar voru engin
takmörk sett og tók hún örlögum
sínum þannig að sæmd er að, í
senn opin og vongóð en raunsæ.
Sorgin er mikil og missirinn sár
en ljósið sem hún skilur eftir sig
lýsir upp tilveru þeirra sem
syrgja. Minningin hennar mun
ávallt lifa í hjarta þeirra og andi
hennar vera með þeim alla tíð.
Vottum syrgjendum okkar inni-
legustu samúð. Elsku Arnar Snær
og Inga Lilja, þið eigið hug okkar
og samúð alla, megi þessi reynsla
ykkar þó að sár sé, þroska ykkur
og minningin um yndislega mann-
eskju og móður verma um alla tíð.
Rósir út um allt
vængjahafið þúsundfalt.
Þér líður betur
eins vel og getur,
við sólsetur kveðjumst nú.
Fýkur í vindi blað
finnur alveg nýjan stað.
Þér líður betur
eins vel og getur,
við sólsetur kveðjumst nú.
Ljósið langt og mjótt
heimleiðina upp lýsir skjótt.
Þér líður betur
eins vel og getur,
við sólsetur kveðjumst nú.
(R.Þ.)
Rúnar og Arna.
Með trega í hjarta stöndum við
andspænis sorginni sem hefur
hellst yfir okkur. Söknuðurinn er
mikill og minningar um góða vin-
konu hlaðast upp í hugskoti okkar.
Vinátta okkar hófst er við hóf-
um skólagöngu í Öldutúnsskóla
sex ára. Guðrún Fjóla var sterkur
karakter og átti auðvelt með að
umgangast fólk. Hún hafði ein-
staklega hlýja nærveru og var ein-
stök vinkona, góðhjörtuð, bros-
mild, barngóð, ákveðin og
sjarmerandi.
Þegar kom á unglingsárin urðu
skemmtanir nokkuð fyrirferðar-
miklar hjá okkur vinkonunum,
tjaldútilegur við Hvaleyrarvatn og
Galtalæk, Æskó, Stöðin og fleira í
þeim dúr.
Minningarnar sem við áttum all-
ar saman geymum við sem dýr-
gripi, Júlladiskó, matarboðin og
samverustundirnar sem við áttum
vinkonurnar. Ofarlega í huga er
heimsókn okkar til Huldu á Akur-
eyri á Bleika daga þar sem við átt-
um yndislegar stundir, einnig er
það Belfastferðin okkar góða þar
sem við leigðum hús saman. Þessir
fjórir dagar sem við áttum saman
voru frábær tími og skemmtum við
okkur vel. Fórum í flottar búðir,
skoðunarferð, kaffihús, vorum
prinsessur í eitt kvöld og áttum
huggulegar stundir í íbúðinni.
Það hefur verið átakanlegt að
fylgja vinkonu okkar í gegnum
þessa erfiðu vegferð sem veikindin
hafa skapað. Þrátt fyrir að hún hafi í
gegnum ferlið oft á tíðum staðið
með vindinn í fangið mátti aldrei
greina neikvæðni, reiði eða vonleysi
í fari hennar. Þvert á móti naut hún
hverrar mínútu sem lífið hafði upp á
að bjóða, gaf af sér, hlustaði og var
trygg vinkona.
Guðrún okkar var algjör hetja og
barðist fram á síðasta dag. Með
bjartsýni, húmor og ekki síst æðru-
leysi vann hún hverja orrustuna á
fætur annarri. Að lokum höfðu veik-
indin betur og tóku hana allt of
snemma frá okkur. Við hin sem eft-
ir lifum þurfum að læra að lifa upp á
nýtt með öllu tómarúminu sem því
fylgir. Stórt skarð er höggvið í okk-
ar vinahóp sem ekki verður fyllt.
Fyrir okkur var Guðrún hetjan
okkar sem við eigum eftir að sakna
mikið. Núna er hún komin í sum-
arlandið góða þar sem mamma og
pabbi taka á móti henni.
Hugur okkar er hjá Arnari Snæ
og Ingu Lilju, megi Guð gefa ykkur
styrk.
Birna, Brynja, Gyða, Hulda,
Klara og Olga.
MINNINGAR 17
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 29. MAÍ 2019
vinur vina sinna. Hún lét ekkert
stoppa sig.
Lóló var ekki eigingjörn kona,
hún var sanngjörn en ákveðin, og
lá ekki á skoðunum sínum þar
sem hún hitti oft naglann á höf-
uðið. Fjölskyldunni unni hún,
fagnaði hverjum degi sem hún átti
með þeim. Seinasta daginn sem
við áttum tal saman áður en hún
greindist með illvígan sjúkdóm
sátum við lengi og skoðuðum
myndir af barnabörnunum henn-
ar. Sjáðu hvað hann er fínn, sjáðu
þessa mynd er hún ekki sæt? Hún
var svo stolt af gullunum sínum.
Það er ótrúlegt hvað lífið tekur
oft óvænta stefnu. Frá því að hún
greindist með alvarlegan sjúkdóm
liðu aðeins 24 dagar þar til yfir
lauk. Við sem eftir lifum drúpum
höfði og spyrjum spurninga sem
enginn kann svör við. Á slíkum
stundum skynjum við kannski
best smæð okkar gagnvart al-
mættinu.
Síðustu dagar Lólóar voru erf-
iðir. Hún gerði sér fulla grein fyr-
ir hvert stefndi. Hún var hetja.
Innst inni hafa þessar ljóðlínur ef
til vill hljómað í huga hennar.
Dauði, ég óttast eigi
afl þitt né valdið gilt,
í Kristí krafti’ eg segi:
Kom þú sæll, þá þú vilt.
(Hallgrímur Pétursson)
Megi Lóló systir hvíla í friði.
Hafi hún þökk fyrir samfylgdina.
Fjóla Haraldsdóttir.
Ólafía Kristrún, eða Lóló
frænka eins og hún var venjulega
kölluð í fjölskyldunni, er burtköll-
uð úr okkar jarðvist. Örþreytt
kona eftir ævi sem var ekki átaka-
laus.
Ung að árum var hún send í
sveit til móðursystur sinnar vest-
ur í Patreksfirði þar sem hún í all-
mörg sumur gætti ungra frænda,
umhyggjusöm og ólöt við hvað-
eina sem starfa þurfti á sveita-
heimili þar sem nútíminn hafði lít-
ið látið á sér kræla.
Ekki er ég viss um að þessar
vesturfarir hafi verið nákvæm-
lega að hennar skapi, en ekki tjó-
aði að andmæla. Og eitthvað hefur
hún örugglega lært af lífinu í
sveitinni, því ekki minnist ég þess
að hún hafi æðrast eða haft orð á
því að hún sæi eftir þessum ung-
dómsárum sínum.
Þá var ekki síður tekið vel á
móti sveitavarginum þegar hann
sótti höfuðstaðinn heim síðar meir
eftir að heimili hafði verið stofnað
með Tryggva Hannessyni, ágæt-
um manni sem gott var að hitta.
Tryggvi hvarf síðar úr fjölskyld-
unni og fannst mér eftirsjá að
honum.
Sjálfur var ég um skeið heima-
gangur á heimili þeirra Tryggva
og eftir á að hyggja held ég að
Lóló hafi stundum gengið nærri
sér við að sinna þörfum ættingj-
anna að vestan svo fjölbreyttar
sem þær gátu verið.
Endurgjald hlaut hún að vísu
stundum, en æði fátæklegt miðað
við það sem hún lagði á sig, um
síðir einstæð móðir líklega við
bágan fjárhag.
En Lóló var ekki þeirrar gerð-
ar að barma sér. Harmur hennar
var borinn í hljóði, þó að stundum
þyngdist skap og svipur harðnaði.
Ólafía Kristrún var stór á alla
lund, gestrisnin ósvikul, álit á mál-
um sagt fram skýrt og skorinort
og kröfur til samfélagsins afdrátt-
arlausar. Hún gat líka komist
hnyttilega að orði svo að meining-
in misskildist örugglega ekki.
Með Lóló er horfin skemmtileg
frænka sem gott er að minnast og
ekki seinna vænna að þakka henni
fyrir alla þá umhyggju sem hún
hefur sýnt okkur í Hænuvíkurfjöl-
skyldunni fyrr og síðar.
Börnum hennar bið ég bless-
unar. Megi minningin um svip-
mikla móður verða þeim huggun á
þessari kveðjustund.
Sigurjón Bjarnason.
✝ Helgi Vilbergfæddist 22. maí
1952 í Skipasundi
25 í Reykjavík.
Hann lést á krabba-
meinslækninga-
deild LSH 20. maí
2019.
Móðir Helga Vil-
bergs var Kristjana
Sigríður Pálsdóttir,
f. í Reykjavík 7.3.
1931, d. í Reykja-
nesbæ 15.3. 2018. Foreldrar
Kristjönu Sigríðar voru Mar-
grét Jónsdóttir úr Reykjavík, f.
18.10. 1908, d. 1.12. 1983, og
Páll Gíslason vörubifreiða-
rstjóri, f. 23.7. 1903 á Vatneyri,
d. 30.7. 1995 í Reykjavík. Faðir
Helga var Jóhann Valdimar
Guðmundsson strætisvagna-
stjóri, f. 22.4. 1921 í Gilhaga í
Bæjarhreppi, Strand., d. 12.9.
2002 á Hvammstanga. Móðir Jó-
hanns var Ragnheiður Guðbjörg
Sigurðardóttir frá Junkara-
gerði í Höfnum, síðar húsfreyja
á Borðeyri, f. 28.10. 1885, d.
2.11. 1946 í Reykjavík. Fóstur-
foreldrar Jóhanns voru Guðrún
lifandi eiginkonu sinni, Sigur-
dísi Þorláksdóttur frá Arnar-
drangi í Landbroti, f. 29.5. 1950.
Þau giftust í Reykjavík 24.6.
1972. Fyrir átti Sigurdís tvö
börn, Samúel Gíslason og Ingi-
björgu Þóru, sem Helgi ætt-
leiddi árið 1973, f. 11.6. 1970,
gift Róberti Þór Rafnssyni og
eiga þau tvo syni, Inga Rafn,
unnusta hans er Tara Kristín
Kjartansdóttir, dóttir þeirra er
Sara Björk, og Bergþór. Börn
Sigurdísar og Helga eru: 1) Jó-
hann Valdimar, f. 30.11. 1973,
sambýliskona hans er Bára Ey-
land Garðarsdóttir, börn þeirra
eru Helgi Vilberg og Guðbjörg
Birna. 2) Kristjana Sigríður, f.
23.2. 1979, gift Einari Þór
Sigurgeirssyni, börn þeirra eru
Þórdís Ósk, Katrín Ýr og Bjarki
Þór. 3) Helga Dís, f. 29.8. 1986,
sambýlismaður hennar er Ró-
bert B. Gíslason, börn þeirra eru
Sigurdís Ósk, Kristinn Máni og
Svanhvít Marín.
Árið 1992 hóf fjölskyldan bú-
skap á Arnardrangi í Landbroti
þar sem Sigurdís fæddist. Þar
hafa þau síðan búið. Undanfarin
ár hafði Helgi kennt veikinda
sem ágerðust og drógu hann
loks til dauða tveimur dögum
fyrir 67. afmælisdag hans.
Útför hans fer fram frá Selja-
kirkju í dag, 29. maí 2019,
klukkan 13.
Finnbogadóttir frá
Fögrubrekku í
Hrútafirði og Hall-
dór Ólafsson, bóndi
og barnakennari
þar. Kristjana Sig-
ríður og Jóhann
Valdimar giftust
30.6. 1951 í Reykja-
vík.
Systkini Helga
eru Sigurður Svan-
berg, f. 11.4. 1954,
Guðrún, f. 21.6. 1958, Margrét,
f. 26.12. 1960, Páll, f. 15.7. 1964,
og Ragnheiður Guðbjörg, f.
7.12. 1967.
Helgi Vilberg ólst upp í
Skipasundi 25 og síðar í Barða-
vogi 22. Hann var gagnfræð-
ingur frá Vogaskóla 1968 og
lauk síðan rennismíðanámi við
Iðnskólann í Reykjavík með
meistararéttindum. Hann starf-
aði í allmörg ár við iðn sína í
Stáliðjunni í Kópavogi en einnig
var hann um nokkur ár vagn-
stjóri hjá Strætisvögnum
Reykjavíkur og fetaði þannig í
spor föður síns.
Árið 1971 kynntist hann eftir-
Ást
Þó móti blási
og lokuð virðast
sundin öll
enn þú heldur
fast um mína hönd.
Hvíslar hljótt
í mitt eyra,
ég elska þig.
Þín eiginkona
Sigurdís.
Orð fá því ekki lýst hvað ég
er sorgmædd. Besti vinur minn,
kletturinn í lífi mínu, hann pabbi
minn er dáinn. Þú stóðst eins og
hetja í gegnum þessi veikindi og
barðist alltaf á móti straumnum.
Þú kenndir mér svo margt og
varst alltaf fyrstur til þegar eitt-
hvað bjátaði á, sama hvar ég var
stödd þá komstu alltaf elsku
pabbi. Það sem þú vildir fyrst og
fremst var að allir væru vinir.
Þú slepptir aldrei takinu á litlu
stelpunni þinni. Sama hvað ég er
orðin gömul er ég er alltaf litla
stelpan þín. Pabbi minn, ég er
svo óendanlega þakklát fyrir að
þú skyldir alltaf standa við hlið
mér og fyrir allan tímann sem
við áttum saman. Við styrktum
hvort annað á erfiðum tímum og
tókum skírn á sama degi í CTF-
kirkjunni okkar. Ég er svo
þakklát að börnin mín fengu að
alast upp með þér og að þú
skyldir taka þátt í öllu með okk-
ur. Minningarnar eru svo sterk-
ar og margar. Allar stundirnar
sem við áttum saman úti í fjár-
húsi að gefa kindunum og þegar
ég var með þér á traktornum og
hlustaði á þig segja sögur af þér
litlum og prakkarastrikunum
sem þú gerðir með systkinum
þínum, hvað við hlógum mikið.
Ferðirnar á vörubílnum þegar
þú varst að keyra áburðinn og
svo ótal margt fleira. Þegar ég
var lítil fór ég allt með þér og
var með þér í öllu sem þú gerðir
því að við vorum eitt. Nú ertu
ekki lengur hér á jörðu. Þú ert
kominn í friðinn endalausa. Þín
verður sárt saknað, elsku pabbi
minn.
Helga Dís.
Elsku afi okkar. Takk fyrir
allar skemmtilegu minningarnar
í sveitinni með þér. Það var svo
gaman að koma og vera með þér
að stússast í fjárhúsinu og á
traktornum. Það var líka svo
gaman að hlusta á sögurnar sem
þú sagðir okkur frá því að þú
varst strákur. Við eigum eftir að
sakna þín mikið, elsku afi. Hvíl í
friði.
„Vísa mér veginn og gjör mig fúsan
að fara hann. Gef sálu minni frið
og hvíld. Í Jesú nafni.“
(Leiðsögn á vegi trúarinnar eftir Karl
Sigurbjörnsson)
Þín,
Helgi Vilberg
og Guðbjörg Birna.
Stóri bróðir minn er látinn.
Það er einungis rúmt ár frá því
móðir okkar lést og er ég enda-
laust þakklát fyrir að hún þurfti
ekki að lifa það sem margir for-
eldrar gera, það að sjá á eftir
börnum sínum í gröfina.
Minningar. Ég veit ekki hvar
á að byrja aldrei slíku vant.
Kannski mun ég sakna þess að
heyra skilaboðahljóðið í síman-
um um miðnætti þegar ég er að
festa svefninn og Helgi bróðir er
kominn í spjallstuð. Hann var B-
maður, sem þýðir að hann var
oft í besta gírnum þegar aðrir
voru að fara að sofa á kvöldin.
Hann gat rætt fram og aftur um
málefni bænda, vélar, tæki og
pólitík, og það skal viðurkennast
að við vorum hreint ekki alltaf
sammála um þá hluti.
Hér áður fyrr meðan ég bjó í
Reykjavík fór ég oft austur til
Helga og Dísu og fann hann mér
iðulega verkefni í málun þegar
hann hafði lokið við að gera eitt-
hvert tækið upp. Eftirminnileg-
ast er þegar hann smíðaði stóra
aftanívagninn sem hann kallaði
„Titanic“, fékk sér einkanúmera-
plötu á hann og allt. Flottasti
vagninn í sveitinni sagði hann.
Það tók alla þá helgina að mála
vagnskömmina. En vagninn var
flottur, það var rétt hjá honum.
Það var ekki auðvelt verk fyr-
ir iðnaðarmann úr Reykjavík að
hefja búskap á nánast húsalausri
jörð austur í Skaftafellssýslu,
hafandi enga reynslu af slíku.
En þau Helgi og Dísa höfðu eytt
öllum sínum sumarfríum með
fjölskyldunni þarna fyrir austan
hjá Þorláki móðurbróður Dísu
svo langt aftur sem ég man.
Þorlákur, sem átti ekki afkom-
endur, treysti þeim fyrir jörðinni
og Helgi hóf þegar í stað að
húsa upp. Hann náði að festa
rætur þar fyrir austan og var
undir lokin sífellt með hugann
þar eystra og hvað þyrfti að
gera.
Helgi bróðir var ekki allra.
Hann lét gjarna vaða það sem
hann hugsaði og fannst. Það
reyndist misjafnt til vinsælda en
hann átti góða vini sem reyndust
honum vel, einkum eftir að veik-
indin komu upp. Þetta síðasta ár
var mikið breytingaár fyrir
hann. Veikindin gerðu hann
meyran, þakklátan og viðkvæm-
an, þegar hann fékk að vita að
lífið væri ekki lengur sjálfsagt.
Hann sá fram á að eitthvað
sterkara myndi að lokum vinna
á honum og það jafnvel fyrr en
hann héldi. Það stoppaði hann
þó ekki í leit sinni að krafta-
verkum, en síðustu mánuði hef-
ur hann leitað þeirra ákaft. Trú-
in á almættið fór að skipta
meira máli en áður og lotningin
fyrir lífinu sem hann átti ekki
lengur sjálfgefið. Hann hélt
samt alltaf í vonina um að ná því
að sjá barnabörnin sín ungu
vaxa úr grasi, og notaði hvert
tækifæri til að láta þau vita hve
heitt hann elskaði þau.
Ég kveð stóra bróður minn,
Helga Vilberg Jóhannsson, með
hlýju í hjartanu og er þakklát
fyrir að hafa náð að geta kvatt
hann hinstu kveðju.
Horfinn, farinn héðan,
svo hljótt er allt um stund.
Við horfum öll til himins,
er hinsta sofnum blund.
Þá kvaddur kær er bróðir,
er kvikan alltaf sár,
þú enda varst hér alltaf,
öll hin liðnu ár.
(Sigr. Guðný Jónsdóttir)
Elsku Dísu minni, börnum
þeirra og öðrum afkomendum
votta ég mína innilegustu sam-
úð.
Helgi bróðir verður jarðsett-
ur í Reykjavík við hlið föður
okkar að eigin ósk.
Guðrún Jóhannsdóttir.
Elsku Helgi. Þegar ég hugsa
til þess tíma er ég var í sveit hjá
ykkur Dísu, þá fyllist hjarta
mitt af gleði og hlýju. Þetta eru
tímar þar sem nær föðurlaus,
ungur og ómótaður drengur
fékk sína fyrstu föðurímynd.
Aldrei mun ég gleyma þegar
þessi stóri, sterki og hláturmildi
maður tók utan um mig og
huggaði, þegar ég var svo þjak-
aður af heimþrá að ég gat ekki
sofið.
Ég mun heldur ekki gleyma
þeim stundum sem við áttum
saman, hvort sem við vorum að
keyra fé á fjall eða á fullu í hey-
skap. Þá var aldrei logn í kring-
um hann Helga og þessar stund-
ir einkenndust af endalausum
hlátri, söng, lygasögum, gleði og
kærleik.
Sú saga af mér sem þú hafðir
hvað mesta unun að segja er lík-
lega sú eftirminnilegasta af þeim
öllum. Þegar við vorum að smala
heimatúnin og hrútarnir stungu
af inn í hrútahús. Þú skipaðir
mér að fara á eftir þeim þar inn
og reka þá út. Ég hélt nú ekki,
fullvaxta hrútar voru það sem ég
óttaðist mest af öllum húsdýr-
um. Þá sagðir þú við mig með
þínum einstaklega föðurlega tón:
„Þetta er ekkert mál, þú bara
gerir þig breiðan, stappar niður
fótunum og öskrar á þá. Þeir
eru miklu hræddari við þig en
þú heldur“. Og viti menn. Ég
hvarf inn í myrkrið í kofanum,
svo allt í einu kom strollan af
hrútunum út á harðahlaupum og
fast á eftir þeim lítill pjakkur, al-
veg eldrauður í framan, baðandi
út höndunum, stappandi niður
stígvélum nr. 37, algjörlega á
orginu. „Helgi! Ég gat það …
Ég gat það!“ öskraði sá stutti af
öllum mætti. Svo þegar ég var
að róa mig niður, þar sem ég
stóð við girðinguna, lagði hend-
urnar á vírinn og hvíldi mig,
hafði ég ekki áttað mig á því að
þetta var rafmagnsgirðing fyrr
en allt í einu ég var sleginn með
straumpúls, „aarrg!“.
Enn í dag má um það deila
hvor okkar orgaði hærra. En
hann Helgi hló svo mikið að
hann var nærri dottinn af fjór-
hjólinu. Þessi saga endurspeglar
vel okkar samverustundir fyrir
austan. Það var alltaf nóg að
gera og alltaf mikið fjör.
Elsku Helgi. Ég veit að þú
vissir það, en ég náði aldrei að
segja þér hve mikil áhrif þú
hafðir á mig og hve mikið ég leit
alltaf upp til þín. Þú átt alltaf
stóran hluta í mér og áttir stór-
an þátt í því að þessi litli dreng-
ur varð sá maður sem ég er í
dag. Ég verð þér ævinlega þakk-
látur. Takk fyrir allt. Þinn vinur
og frændi,
Stefán Gunnar Stefánsson.
Helgi Vilberg
Jóhannsson
 Fleiri minningargreinar
um Helga Vilberg Jóhanns-
son bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
ÞÓRÓLFUR JÓNSSON,
fyrrverandi aðalbókari Rafmagnsveitna
ríkisins,
Drápuhlíð 35, Reykjavík,
lést að morgni sunnudagsins 26. maí.
Jarðsungið verður frá Háteigskirkju miðvikudaginn
5. júní klukkan 15.
Hulda Guðrún Þórólfsdóttir
Haukur Þórólfsson
Anna Laxdal Þórólfsdóttir Elfar Bjarnason
Friðný Heiða Þórólfsdóttir
Sonja, Guðný, Þórólfur, Ingvar, Rúnar, Þorsteinn Jökull
Heiða og Emma
Sálm. 86.5
biblian.is
Þú, Drottinn,
ert góður og fús
til að fyrirgefa,
gæskuríkur öllum
sem ákalla þig.