Morgunblaðið - Sunnudagur - 13.07.2019, Qupperneq 10

10 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 14.7. 2019
H
ann er bóndasonur úr Eyja-
firði, núverandi forstjóri, fað-
ir og stangveiðimaður og lifir
lífinu eftir bestu getu eins og
við hin. Jón Gunnar Benja-
mínsson þarf þó að hafa mun meira fyrir hlut-
unum en flestir aðrir því hann þarf að notast
við hjólastól eftir bílslys sem lamaði hann fyr-
ir neðan mitti. Hann lætur samt stólinn ekki
koma í veg fyrir að lifa innihaldsríku og
skemmtilegu lífi, en Jón Gunnar rekur ferða-
skrifstofu, ferðast um heiminn með unnustu
sinni, stundar stangveiði af miklu kappi og
leikur við litlu dóttur sína sem kom loks inn í
líf þeirra eftir langa bið.
Jón Gunnar féllst á að spjalla um lífið og til-
veruna á kaffihúsi einn góðan veðurdag í vik-
unni. Við komum okkur vel fyrir úti í horni og
Jón Gunnar talar á einlægan hátt um slysið
sem breytti öllu, ástina í lífinu, lífið í hjólastól,
ferðabransann og litla fimmtán mánaða auga-
steininn hans.
Eina skiptið án bílbeltis
Norðlenskan heyrist enn á málróminum þótt
Jón Gunnar hafi búið um langt skeið í
Reykjavík. Hann segist sækja mikið norður í
heimahagana þar sem litla fjölskyldan á af-
drep í Kjarnaskógi og finnst honum alltaf jafn
gott að heimsækja æskuslóðir og heilsa upp á
vini og ættingja. Jón Gunnar er einn fjögurra
bræðra, sonur kennarans Huldu Magneu
Jónsdóttur og bóndans Benjamíns Baldurs-
sonar á Ytri-Tjörnum í Eyjafjarðarsveit. Þar
sleit hann barnsskónum undir fögrum fjalls-
hlíðum sveitarinnar. Eftir grunnskóla hugðist
hann verða kokkur og eftir nám í Verk-
menntaskólanum flutti hann til Danmerkur til
þess að nema þá list. „Svo leiddist ég út í
ferðamennsku og fór í diplómanám í Ferða-
málaskólanum í Kópavogi og síðar fór ég að
vinna hjá mjög flottu litlu ferðafyrirtæki í
Reykjavík sem ég svo átti eftir að eignast lít-
inn hlut í, þegar ég lenti í bílslysi. Ég seldi
svo seinna þann hlut og tveimur árum seinna
stofnaði ég ferðafyrirtækið Iceland Unlimi-
ted,“ segir Jón Gunnar.
Hann rifjar upp versta dag lífs hans sem
var í september 2007, en þá fór Jón Gunnar í
gæsaveiðiferð með félögum sínum til Vopna-
fjarðar. Á planinu var að skjóta gæs og fara
þaðan til Egilsstaða í sund. Leiðin lá yfir
Hellisheiði eystri og voru þeir þrír vinirnir á
ferð í pallbíl.
„Það var mjög vont veður og hvasst. Við
vorum á léttum pallbíl og það má segja að það
hafi ekki verið sæti aftur í; þetta var hálf-
gerður hundabekkur, og engin öryggisbelti,“
segir Jón Gunnar.
„Strákurinn sem keyrði missti stjórn á bíln-
um þegar það kom mjög sterk vindhviða und-
ir bílinn sem eiginlega lyfti okkur upp. Bíllinn
missti allt veggrip og við húrruðum þarna nið-
ur snarbratta fjallshlíð. Bíllinn endastakkst
og valt. Ég var eins og skopparakringla inni í
bílnum en hinir tveir voru sem betur fer í
beltum og meiddust ekki,“ segir hann.
„Því var ekki að skipta hvað mig varðaði.
Þetta er líklega í eina skipti sem ég notaði
ekki bílbelti,“ segir Jón Gunnar.
Slysið sjálft er að vonum í móðu. „Ég man
eftir mér fyrir utan bílinn og ég held ég hafi
verið dreginn út. Ég man þegar þetta gerðist
eða þegar þetta var að byrja að gerast, þegar
við vorum að fara niður fjallshlíðina, en svo
endar þetta í móðu. Það næsta sem ég man er
að frændi minn og héraðslæknirinn fyrir aust-
an, Baldur Friðriksson, var að stumra yfir
mér á slysstað. Síðan man ég ekkert fyrr en
mánuði seinna þegar ég vaknaði á gjörgæsl-
unni. Þá var ég búinn að vera mánuð meðvit-
undarlaus; haldið sofandi,“ segir Jón Gunnar
og segir að ýmislegt annað og hættulegra en
hryggbrot hafði gerst í slysinu.
Í mat hjá Pavarotti
„Það kom í ljós að ósæðin hafði rifnað og það
pumpaðist blóð út í brjóstkassann. Mér skilst
að læknarnir á Egilsstöðum hafi tekið þá
ákvörðun að létta ekki á þessum þrýstingi
sem myndaðist, þó að hann væri farinn að
valda mér öndunarerfiðleikum. Það varð mér
meðal annars til lífs því mér hefði blætt út á
stundinni. Þeir hefðu ekki ráðið við neitt,“
segir Jón Gunnar.
Flogið var með Jón Gunnar rakleiðis til
Reykjavíkur og var hann kominn þangað
nokkrum klukkutímum eftir slysið. Þar beið
hans teymi af læknum og undir handleiðslu
Tómasar Guðbjartssonar hjartaskurðlæknis
var ósæðin saumuð saman og það sett í for-
gang því lífið lá við. Hann segir Tómas í dag
vera góðan vin sinn. „Ég á honum líf mitt að
launa og teymi hans auðvitað líka.“
Mænuskaðinn var það næsta sem læknarn-
ir þurftu að glíma við og var hryggurinn
spengdur saman. „Það fóru tveir hryggjarliðir
alveg í mask og olli það lömun fyrir neðan
mittið,“ segir hann.
Morgunblaðið/Ásdís
Vorkunnsemi gerir ekkert fyrir mig
Jón Gunnar Benjamínsson lætur ekki deigan síga þrátt fyrir að lífið hafi tekið skarpa beygju einn septemberdag árið 2007.
Hann lamaðist fyrir neðan mitti í bílslysi og hefur tekist á við lífið síðan þá með miklu æðruleysi og dugnaði. Í dag er
hann sáttur maður sem rekur sitt eigið fyrirtæki, á góða fjölskyldu og nýtur lífsins þrátt fyrir hindranir.
Ásdís Ásgeirsdóttir asdis@mbl.is
Alicja Wiktoria Stokłosa og
Jón Gunnar Benjamínsson biðu
lengi eftir barni. Kamilla Björg
kom í heiminn fyrir rúmu ári
og er sólargeislinn í lífi þeirra.
Jón Gunnar nýtur föðurhlut-
verksins til hins ítrasta.
’Bíllinn missti allt veggrip ogvið húrruðum þarna niðursnarbratta fjallshlíð. Bíllinn end-astakkst og valt. Ég var eins og
skopparakringla inni í bílnum en
hinir tveir voru sem betur fer í
beltum og meiddust ekki.

VIÐTAL