Morgunblaðið - 07.08.2019, Side 16

16 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 7. ÁGÚST 2019
✝ Jóhann Sig-urðsson fæddist
í Reykjavík 25. júní
1965. Hann lést á
Akranesi 26. júlí
2019 eftir stutta og
erfiða baráttu við
krabbamein.
Jóhann ólst upp í
Reykjavík til 11
ára aldurs. Þá
flutti fjölskyldan
búferlum í Búr-
fellsvirkjun og átta árum síðar
að Skarði í Skeiða- og Gnúp-
verjahreppi. Jóhann lauk námi í
rafvirkjun við Fjölbrautaskól-
ann í Breiðholti og eftir nokk-
urra ára starf við fagið hóf
hann nám í Tækniskóla Íslands.
Þaðan lá leiðin til Kaup-
Sigurrósar, f. 1970, eru Þór-
hildur, f. 1988, maki Einar
Gestur Jónasson, Guðný Sigur-
rós, f. 2003, og Sigurður Kai, f.
2009.
Foreldrar Jóhanns eru Sig-
urður Björgvinsson vélfræð-
ingur, f. 1945, og Jenný Jó-
hannsdóttir kennari, f. 1946.
Þau eru búsett á Skarði í
Skeiða- og Gnúpverjahreppi.
Tengdaforeldrar Jóhanns eru
Ingimar Hólm Ellertsson, f.
1940, og Sigurrós Berg Sig-
urðardóttir, f. 1943.
Bræður Jóhanns eru Björg-
vin Guðni, f. 1970, maki María
Ragna Lúðvígsdóttir, Sigurður
Unnar, f. 1972, maki Vilborg
María Ástráðsdóttir, og Davíð,
f. 1979, maki Agnes Rós Jóns-
dóttir.
Útför Jóhanns fer fram frá
Akraneskirkju í dag, 7. ágúst
2019, klukkan 13.
mannahafnar, þar
sem hann lærði raf-
magnstæknifræði.
Í Kaupmanna-
höfn kynntist hann
eftirlifandi eigin-
konu sinni, Sigur-
rós Ingimars-
dóttur. Eftir fimm
ára búsetu fluttu
þau heim til Íslands
árið 1996. Framan
af bjuggu þau í
Laugateignum í Reykjavík en
fyrir áratug byggðu þau sér
hús á Akranesi þar sem heimili
þeirra hefur verið síðan.
Jóhann var einn eigenda og
lykilstarfsmanna Naust Marine
ehf. þar sem hann starfaði til
hins síðasta. Börn Jóhanns og
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
Þessi orðræða úr Hávamálum
á vel við á þessari stundu þegar
við kveðjum son okkar svo allt of
fljótt. Jóhann var elstur okkar
fjögurra sona og var þess vegna
óskoraður fyrirliði í strákahópn-
um. Við sjáum ekki aðeins á bak
bróður og syni heldur einnig
kærum vin.
Aldursmunur á Jóhanni og
okkur foreldrum hans var ekki
ýkja mikill, nítján og tuttugu ár.
Hann var skírður þegar við gift-
um okkur þennan sama mán-
aðardag 7.8. 1965.
Hann var ákaflega hlýr og
góður við alla og passaði vel upp
á bræður sína sem nú sakna vin-
ar í stað. Hann var þeirrar gerð-
ar að alltaf þegar maður hitti
hann hlýnaði manni um hjarta-
ræturnar, enda átti Jóhann
marga vini sem sakna hans.
Jóhann varð þeirrar gæfu að-
njótandi að hitta sinn góða lífs-
förunaut Sigurrós þegar hann
stundaði raftækninám í Kaup-
mannahöfn. Með henni komu
augasteinarnir okkar þau Þór-
hildur og svo seinna Guðný Sig-
urrós og Sigurður Kai. Þau hafa
öll sýnt mikið þrekvirki í þessu
hræðilega veikindastríði og sitja
núna uppi með sorgina. Þess ber
að geta að á meðan á þessu
stríði stóð sýndi starfsfólk á
sjúkrahúsi og heimahjúkrun al-
veg ótrúlega hjálpsemi og þjón-
ustulund sem ber að þakka.
Takk.
Nú þegar Jóhann er kominn á
ströndina gullnu til þeirra sem á
undan eru farnir er þjáningum
hans lokið. Það er sárt að upplifa
það að standa yfir moldu barna
sinna en það hlýjar inn að
hjartarótum öll sú væntumþykja
sem við finnum frá öllum ætt-
ingjum og vinum. Hvíl í friði
kæri vinur.
Pabbi og mamma.
Sólin vermir minninguna og
eilífð sumarlandsins er tekin við.
Lífshlaupi lokið eftir stutta og
snarpa baráttu við illvígt
krabbamein. Baráttu sem Jó-
hann bróðir minn tók af einstöku
æðruleysi og þeirri yfirvegun
sem honum var gefin.
Stórt skarð höggvið í sam-
henta fjölskylduna og óraun-
verulegt að þetta sé raunin.
Skeiðarvogurinn, Unufellið,
Hnausakot, Búrfellsvirkjun,
Skarð, Kaupmannahöfn, Lauga-
teigurinn og Seljuskógar. Stóru
staðirnir og vörðurnar á farsælli
og skemmtilegri lífsleið. Vin-
margur og vel liðinn hvar sem
komið var.
Jóhann var jafnaðarmaður frá
unga aldri og fylgdist af áhuga
með og tók þátt í framgangi
flokksins og félagshyggjunnar.
Við vorum mjög nánir bræðurnir
fjórir og aldrei bar skugga á
okkar miklu samskipti. Þvert á
móti urðu böndin sterkari eftir
því sem árin liðu.
Hestarnir, börnin og jörðin í
Gullhreppnum sameinuðu og
skópu farveg samveru og góðra
stunda.
Erfitt er að sætta sig við hið
óbærilega og ráðþrot læknavís-
indanna gagnvart veikindunum
sem seint og illa gekk að greina
og meðhöndla.
Þau verða erfið sporin héðan
og sérstaklega fyrir börn Jó-
hanns, barnabörn og eiginkonu
sem stóðu með honum af
aðdáanlegum styrk í gegnum
erfiðan tíma áfalla og veikinda.
Mitt í því ferli urðu góðu stund-
irnar áfram til. Síðasta ferðin
heim í Skarð, afmælisveislan á
Skaganum og heimsóknir vina,
frændfólks og félaga.
Eftir standa allar ómetanlegu
minningarnar sem lifa með okk-
ur um einstakt ljúfmenni sem
átti ekki marga sína líka.
Björgvin Guðni.
Að skrifa minningargrein um
mann í blóma lífsins er eitthvað
svo dapurlegt. Söknuðurinn er
sár og þá er gott að geta rifjað
upp og yljað sér við fallegar og
góðar minningar.
Hann Jóhann frændi minn
var fallegur maður með fallega
sál, hjartahlýr, dásamlegur og
einstaklega sjarmerandi þegar
hann brosti út í annað með
glampa í augunum.
Hann var stóri frændi minn,
bara nokkrum árum eldri, og
mér þótti alltaf mikið til hans
koma.
Þegar ég var yngri þótti mér
mjög spennandi og gaman að fá
að fara austur í Búrfell að heim-
sækja Jenný móðursystur mína,
Sigga og strákana. Það var alltaf
líf og fjör í Búrfelli og þótti mér
smástelpunni unglingsfrændi
minn afskaplega töff. Og ekki
var síður skemmtilegt þegar all-
ur frændsystkinahópurinn hitt-
ist í Hnausakoti á sumrin, þaðan
eru margar góðar minningar
sem gott er að rifja upp og varð-
veita. Fótbolti, rólur, drullubú,
spil, Borgarás, tjörnin, afi og
amma. Haustið 1991 fór Jóhann
í nám til Kaupmannahafnar og
ég sama haust sem au pair. Eins
og góðum stóra frænda sæmir
passaði hann vel upp á litlu
frænku sína og það ár urðum við
afskaplega góðir vinir. „Det er
min kusine“ er setning sem mér
þótti alltaf svo vænt um, en
þannig kynnti hann mig oft.
Þetta ár okkar saman í Kaup-
mannahöfn er stútfullt af
skemmtilegum minningum.
Samverustundirnar, partíin, fjöl-
skyldudansinn okkar við lagið
„In the Summertime“ og sú
skemmtilegasta auðvitað er sú
þegar ég hitti Rós vinkonu mína
við lyftuna á Öresundskollegíinu
laugardagsmorgun eftir gott
föstudagskvöld. Þar stóð hún
með dásamlegu Þórhildi og við á
leið upp á sömu hæð. Jóhann
hafði boðið í grjónagraut í há-
deginu þennan laugardag, hann
vildi ganga í augun á dóttur
kærustunnar með góðum
grjónagraut. Það var dásamlegt
að fá að fylgjast með sambandi
þeirra Þórhildar þróast, kærasti
mömmu varð pabbi og því hlut-
verki sinnti hann svo sannarlega
vel og samband þeirra Þórhildar
var alltaf fallegt og einlægt.
Það er svo dýrmætt að hafa
fengið að taka þátt í lífi hans Jó-
hanns frænda míns, fá að fylgj-
ast með Guðnýju Sigurrós og
Sigga Kai, en börnin mín hafa
verið svo lánsöm að vera vinir
þeirra. Nú erum það við Rós
sem viðhöldum þessum vinskap
og lítum til með hvor annarri.
Elsku frændi minn, ég er
þakklát fyrir að hafa verið hluti
af lífi þínu, þakklát fyrir þær
stundir sem við áttum saman,
þakklát fyrir vináttuna og þakk-
lát fyrir að hafa fengið kveðju-
stund með þér. Þín verður sárt
saknað en minning þín lifir.
Þar til við sjáumst aftur, Jó-
hann frændi.
Allt er öðruvísi og breytt
af er það sem áður var.
Þú ert ekki lengur hér,
enn eitt tárið féll í dag.
Tilfinningin undarleg
farið allt á annan veg.
Þú ert ekki lengur hér
enn eitt tárið féll með þér.
Engu betri, engu nær
engu betri en í gær.
Af er það sem áður var
enn eitt tárið féll í dag.
Tilfinningin undarleg
farið allt á annan veg.
Þú ert ekki lengur hér
enn eitt tárið féll með þér.
(KK)
Dagbjört Jóhanna
Þorsteinsdóttir.
„Fyrr var oft í koti kátt,
krakkar léku saman.“
Þessar hendingar um Hlíðar-
endakot gætu vel átt við um
Hnausakot. Á hverju sumri
komu foreldrar okkar norður í
sumarfríinu og þau lögðu
áherslu á að við systkinin níu
kæmum á sama tíma, einnig
tengdabörn og barnabörn. Jó-
hann var elstur barnabarna og
svo komu þau koll af kolli og
enduðu í tölu sem fáir höfðu á
hraðbergi nema afi þeirra og
amma. Lífið var leikur og leik-
urinn var lífið sjálft. Barna-
börnin voru lagskipt eftir aldri.
Hvert gengi myndaði órofa vina-
bönd sem rakna ekki þótt stund-
um verði drjúgur tími milli end-
urfunda. Knattspyrna var iðkuð
af kappi, myndarlegt bú rekið
niðri í móum, herbergi bætt við
kofann hans Jóa, dorgað fyrir
silung í Austuránni og svo mætti
lengi telja. Inni var spilað og
spilin hæfðu aldri; fantur og
langavitleysa fyrir byrjendur og
marías fyrir þau eldri. Svo var
giskað á hve margir silungar
kæmu í netið í tjörninni. Sumir
létu óskhyggju ráða en aðrir
settu fram raunsæjar tilgátur
byggðar á fyrri reynslu. Þegar
leið að háttatíma bjuggu barna-
börnin um sig í flatsængum og
ekkert lát á galsa þar til einhver
kallaði þungri raust: „Viljið þið
gjöra svo vel að fara að sofa í
hausinn á ykkur.“ Þá lækkuðu
allir róminn, en dágóða stund
mátti heyra lágvært pískur og
niðurbældan hlátur því í kvöld-
galsanum verður allt svo dæma-
laust skemmtilegt.
Enn er leikið í Hnausakoti.
Barnabörnin, orðin rígfullorðin,
sjá nú um Hnausakotsleika ann-
að hvert ár og alltaf stækkar
ættboginn. Á síðasta móti voru
tæplega hundrað þátttakendur.
Jóhann var virkur í þessu ævin-
týri frá byrjun, hægur og yfir-
vegaður og stutt í glens og glað-
an hlátur. Hans formlegu
þátttöku er nú lokið. Hann var
kallaður af leikvelli lífsins í
skyndingu. Þeim dómi verður að
hlíta hversu sárt sem það er.
Eftir lifir minningin um systur-
son sem var hvers manns hug-
ljúfi. Við móðursystkinin og fjöl-
skyldur okkar lútum höfði í þökk
fyrir að hafa átt samleið með Jó-
hanni.
Ólafur H. Jóhannsson.
Það er með óendanlegum
trega sem hópur 9 kveður sinn
kæra vin, Jóhann Sigurðsson,
sem allur Kínavinahópurinn
þekkti sem Jóa. Fyrir allmörg-
um árum hristist saman fólk á
misjöfnum aldri og frá ólíkum
stöðum af landinu en þegar
fyrsti hittingurinn átti sér stað
var hver einasti hópmeðlimur
með blik í auga. Í huganum var
einstakt ferðalag hafið þar sem
áfangastaðurinn var Kína.
Markmiðið var skýrt og tært;
fjölskyldurnar fimm höfðu
ákveðið að ættleiða barn.
Svo að segja frá byrjun mynd-
uðust vinatengsl milli þessara
fimm hjóna sem einungis áttu
eftir að styrkjast og dafna. Unn-
ið var af kappi að því að þétta
böndin og hrista alla rækilega
saman áður en haldið skyldi í
ferðalag sem átti eftir að breyta
lífi allra í hópnum til frambúðar.
Það er skemmst frá því að
segja að hópurinn telur það hafa
verið alger forréttindi að kynn-
ast Jóa. Hann var þannig mann-
gerð að allir í kringum hann
blómstruðu. Með húmor, hlýju
og yndislegheitum vafði hann
alla örmum. Það sýndi sig svo
sannarlega í Kínaferðinni ör-
lagaríku hvaða mann Jói hafði
að geyma. Ef einhverjar hindr-
anir urðu í veginum greiddi
hann úr þeim með sinni hæglæt-
islegu og yfirveguðu framkomu.
Húmorinn var aldrei langt und-
an og löngu eftir heimför yljaði
hópurinn sér aftur og aftur við
yndislegar minningar sem bæði
voru hugljúfar og skondnar.
Endalaust var hlegið að hotpot-
réttinum góða og dyraverðinum
glaða með sitt „gúda morning“.
Orðin drengur góður áttu svo
sannarlega við Jóa sem og
stúlka góð sem stóð ætíð sem
klettur við hlið hans, hún Rós
okkar. Hópurinn hafði sem bet-
ur fer vit á því að hittast með
reglulegu millibili, bæði til að
styðja við og viðhalda yndisleg-
um vinatengslum en líka til að
gefa stúlkunum okkar fimm dýr-
mæta gjöf, tengsl þeirra í mill-
um, sem og tengsl milli þeirra
barna sem fyrir voru í hópnum
og þeirra sem komu síðar.
Elsku Rós, Þórhildur, Guðný,
Siggi og fjölskyldur, okkar inni-
legustu samúðarkveðjur. Stórt
skarð er nú höggvið í okkar góða
vinahóp. Við eigum eftir að
sakna þín elsku Jói en minningin
um yndislegan vin lifir og við
eigum eftir að halda áfram að
hittast með Rós og börnunum,
þess fullviss að þú sért með
okkur. Hvíl í friði, kæri vinur.
Hópur 9,
Sólveig, Haraldur,
Selma, Jóhann,
Þórunn, Gunnar,
Kristín og Jens.
Það er ekki góð tilfinning að
kveðja jafnaldra og góðan vin,
sem fellur frá í blóma lífsins,
þegar enn ætti að vera nægur
tími til að hittast. Ef ekki á
morgun, þá hinn eða hinn, eða
næst þegar maður á leið um
Akranes. Svo líður tíminn og ár-
in, en aldrei náði ég að þiggja
síðasta heimboðið, sem bráðum
er orðið tveggja ára gamalt.
Loks gerði ég mér þó ferð
upp á Skaga þegar Rós bauð til
stórkostlegrar veislu á 54 ára af-
mælisdeginum hans Jóa núna í
lok júní. Þar rann það eiginlega
fyrst upp fyrir mér hve dýrmætt
það er að hafa fengið að kynnast
Jóa, og síðan öllu því dásamlega
fólki sem umkringdi hann, og
gildir þar einu hvort um er að
ræða gamla eða nýja vini,
frændur, frænkur, bræðurna
þrjá, eða foreldrana, þau Sigurð
og Jenný, eða tengdaforeldrana
Ingimar og Sigurrós. Ekki má
síðan gleyma sjálfri Rós og
systkinum hennar og börnunum
þremur.
Í veislunni ríkti einlæg gleði
endurfundanna. Bæði á meðal
okkar sem ekki höfðum hist
lengi og líka allra hinna. Og þótt
Jói hafi ekki getað tekið þátt í
samræðunum, þá litaði nærvera
hans andrúmsloftið á sama hátt
og svo oft áður, því Jóhann var
nefnilega sú manngerð sem á
einhvern óútskýrðan hátt gat
kallað fram gleði og kátínu með
nærveru sinni einni saman.
Jóhanni kynntist ég á náms-
árunum í Kaupmannahöfn, nán-
ar tiltekið á Öresundskollegíinu,
sem þá var hálfgerð Íslend-
inganýlenda. Þar var því oft kátt
á hjalla og vorum við mörg sem
bundumst þar ævarandi vináttu-
böndum eða rugluðum jafnvel
saman reytum. Þar kynntist
hann Sigurrós sinni og með
henni fylgdi litla hnátan Þórhild-
ur, og þar með hætti Jóhann að
vera bara Jói, því frá þeim degi
var alltaf talað um Jóa og Rós,
en saman gegndu þau svo lykil-
hlutverkinu í glaðværðinni og fé-
lagslífinu. Jói var oft með gít-
arinn á lofti og aldrei mun ég
gleyma þegar við æfðum fær-
eyska þjóðlagið „Saknur“ og
sungum m.a. fyrir hóp Færey-
inga við undirleik Jóhanns.
Mörg færeysk tár féllu yfir
flutningnum og sögðust sumir
aldrei hafa heyrt neitt jafn fal-
legt og trúi ég því.
Við vorum síðan þó nokkur
sem héldum hópinn eftir að heim
var komið og áfram voru Jói og
Rós í aðalhlutverkum. Nýja
heimilið þeirra á Laugateignum
varð strax að miðstöð heim-
fluttra Kaupmannahafnarbúa og
við bættust nú gamlir vinir,
frændur, frænkur, bræður og
systur. Og áfram hélt stuðið og
haldnar voru litlar útihátíðir á
Skarði í Gnúpverjahreppi,
heimahögum Jóa. Þar tóku þau
Sigurður og Jenný og yngri
bræðurnir Björgvin, Siggi og
Davíð fagnandi á móti okkur og
strax áttaði maður sig á því
hvaðan Jói hafði sitt einstæða,
glaðlega og hlýja viðmót, sem á
sama óútskýrða hátt kallaði ein-
ungis fram það allra besta hjá
öllum, enda kom annað einhvern
veginn ekki til greina.
Minning mín um Jóa er því
ekki bara um góðan vin, heldur
einnig um stóran hóp af því góða
og glaðværa fólki sem stóð hon-
um næst. Ég vona síðan heitt og
innilega að minningin um Jóa lifi
áfram í gleði og söng, og helst
þannig að börnin Sigurður,
Guðný, Þórhildur og síðan litlu
barnabörnin syngi með og spili
jafnvel undir.
Vinarkveðja,
Örn Þór Halldórsson.
Jóhann Sigurðsson, eða Jói
eins og hann var ávallt kallaður,
var ekki bara samstarfsmaður
minn til margra ára heldur einn-
ig góður vinur. Jói starfaði
lengst af sem yfirmaður tækni-
deildar Naust Marine en síðustu
fjögur ár var hann yfirmaður
þróunarsviðs fyirirtækisins
ásamt því að vera í stjórn félags-
ins til margra ára. Öllum þess-
um störfum sinnti hann af alúð
og metnaði. Reynsla hans og
þekking kom fyrirtækinu vel og
ekki síður það hversu framsýnn
hann var. Ég sakna þess nú þeg-
ar að geta ekki leitað til Jóa með
hin ýmsu mál. Því það var sama
hversu stór eða smá viðfangs-
efnin voru, manni leið alltaf vel
eftir fundi og símtöl við Jóa.
Hann var ávallt jákvæður og sá
björtu hliðarnar á málunum
sama hversu illa þau litu út.
Þessi eiginleiki hans var ein-
stakur.
Við Jói kynntumst fyrst þegar
ég vann í tæknideild Reykjafells.
Hann hafði þá, ásamt fjórum
ungum mönnum, nýstofnað
fyrirtæki, sem sérhæfði sig í
ýmsum sjálfvirknilausnum.
Við náðum strax vel saman og
fórum m.a. ásamt litlum hópi í
ógleymanlega ferð til Þýska-
lands til að læra forritun iðn-
stýrivéla. Eitt það skemmtileg-
asta sem Jói gerði var að fara í
veiðiferðir og fórum við saman í
nokkrar slíkar. Um þær á ég
góðar minningar en áhugasam-
ari veiðimann var vart að finna.
Nokkrum árum síðar lágu
leiðir okkar saman þegar ég höf
störf hjá Naust Marine en Jói
átti stóran þátt í því að ég höf
þar störf. Samstarf okkar þar
síðustu 12 ár hefur verið ótrú-
lega skemmtilegt, lærdómsríkt
og gefandi. Ekki eru nema tvö
ár frá því við fögnuðum þeim
áfanga saman í Vigó á Spáni að
ganga frá stofnun Naust Marine
Spain. Þar var Jói í essinu sínu,
búinn að sjá það fyrir hvernig
allt myndi þróast næstu ár og
uppfullur af nýjum hugmyndum.
Ári síðar hringdi hann frá
Tenerife og sagðist hafa fengi
flogakast, sem var upphafið að
þeim miklu veikindum sem
fylgdu í kjölfarið.
Undanfarna mánuði höfum
við samstarfsfólk hans og vinir
fylgst með harðri baráttu Jóa
við illvígan sjúkdóm. Á þeim
tíma hefur eftirlifandi eiginkona
hans Sigurrós staðið eins og
klettur við hlið hans. Það er ekki
annað hægt en dást að því
hversu vel hún hefur stutt Jóa í
veikindunum. Það var augljóst
að velferð hans og fjölskyldunn-
ar gekk þar fyrir öllu en einnig
gætti hún þess að halda okkur,
sem fjær stóðum, vel upplýstum.
Fyrir það erum við þakklát.
Það er mikil gæfa að hafa
fengið að kynnast og starfa með
Jóa í öll þessi ár. Mikið eigum
við, samstarfsmenn hans allir,
eftir að sakna þessa góða drengs
og vinar.
Starfsfólk Naust Marine
sendir Sigurrós, börnunum og
allri þeirra fjölskyldu innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Fyrir hönd Naust Marine og
starfsmanna,
Bjarni Þór
Gunnlaugsson.
Jóhann Sigurðsson
HINSTA KVEÐJA
Það er alltaf erfitt að
kveðja góðan vin, sérstak-
lega í hinsta sinn.
Kæri frændi, vinur og fé-
lagi, innilegar þakkir fyrir
allt það sem þú hefur gefið
okkur á okkar samferð.
Okkur er efst í huga þín
óendanlega jákvæðni og
óbilandi trú á að öll verk-
efni mætti leysa á farsælan
hátt. Takk fyrir allar góðu
stundirnar sem við áttum
saman með góðum mat,
tónlist, söng og gleði.
Minning um einstakan
herramann mun lifa með
okkur.
Hinsta kveðja, Herra-
menn og frúr,
Guðmundur og Ásta,
Indriði og Edda,
Bolli og Ásta.