Morgunblaðið - 21.08.2019, Qupperneq 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 21. ÁGÚST 2019
✝ GunnlaugurValgarð Briem
fæddist í Reykjavík
31. janúar 1925.
Hann lést á hjarta-
deild Landspítal-
ans 31. júlí 2019.
Foreldrar hans
voru Ólafur Jó-
hann Gunnlaugs-
son Briem, f. 1884,
d. 1944, skrif-
stofustjóri hjá
Kveldúlfi & SÍF og Anna Val-
gerða Briem, f. Claessen, f.
1889, d. 1966, húsmóðir og pí-
anókennari. Systkini Valgarðs:
Anna Margrjet Þuríður, f. 1912,
1994; Guðrún, f. 1915, 2006;
Gunnlaugur Friðrik, f. 1918,
1997; og Eggert Ólafur, f. 1933,
d. 2006. Valgarð kvæntist 14.
mars 1950 Bentu Margréti Jóns-
dóttur, f. 6. maí 1925, skólasyst-
ur sinni úr V. Í. Foreldrar henn-
ar: Karitas Guðmundsdóttir
húsmóðir, f. 1899, d. 1982, og
Jón Steingrímsson sýslumaður,
f. 1900, d. 1961. Börn Valgarðs
og Bentu eru: A) Ólafur Jón
Briem, skipaverkfræðingur, f.
1953. Maki: Sóley Enid Jóhanns-
dóttir, f. 1956. Börn Ólafs og
Sesselju Margrétar Magnús-
dóttur, f. 1956, d. 2005: a) Eirík-
ur Atli, f. 1979. Maki: Ásdís
Halla Arnardóttir; börn þeirra:
i) Embla Sól, f. 2000, (dóttir Ás-
dísar Höllu og Loga Bjarna-
sonar); ii) Benedikt Kristinn, f.
2003, (sonur Eiríks Atla og Ing-
unnar Guðbrandsdóttur); iii)
Kolfinna Margrét, f. 2006; iv)
Styrmir Darri, f. 2014; v) Sölvi
Hrafn, f. 2016. b) Anna Margrét,
f. 1982. Maki: Emil Haraldsson.
Börn hennar og Gunnars Páls
Pálssonar: i) Ólafur Páll, f.
sjórétti og sjótryggingum í
London 1950-51 og hlaut
löggildingu sem niðurjöfnunar-
maður sjótjóna 1951, málflutn-
ingsréttindi fyrir héraðsdómi
1953 og Hæstarétti 1971.
Valgarð var lögfræðingur
Bæjarútgerðar Reykjavíkur
1951-59 og jfr. framkvæmdar-
stjóri Umferðarnefndar Reykja-
víkur 1955-59. Forstjóri Inn-
kaupastofnunar Rvíkurborgar
1959-66. Rak lögmannsstofu í
Reykjavík 1966-99. Valgarð var
formaður nefndar sem annaðist
framkvæmd breytingar úr
vinstri í hægri umferð á Íslandi
1968.
Valgarð var virkur í félags-
málum frá unga aldri. Var for-
maður Málfundafélags
Verzlunarskóla Íslands 1942 og
í stjórn Nemendasambands V.Í.
1946-1950, í stjórn Heimdallar,
F.U.S. 1943-49, formaður Vöku,
félags lýðræðissinnaðra stúd-
enta 1947-48. Hann sat í þjóðhá-
tíðarnefnd Reykjavíkur 1963-
65, formaður 1966-67. Formað-
ur Samtaka sjálfstæðismanna í
Nes- og Melahverfi 1969-71, for-
maður Landsmálafélagsins
Varðar 1972-73. Í flokksráði
Sjálfstæðisflokksins 1972. Val-
garð var varaborgarfulltrúi fyr-
ir Sjálfstæðisflokkinn í Reykja-
vík 1974-86, formaður
Umferðarnefndar Reykjavíkur
1974-1978. Formaður stjórnar
Innkaupastofnunar Reykja-
víkurborgar 1974-82. Þá var
hann formaður Umferðarráðs
1983-90 og sat í stjórn Hins ís-
lenska sjóréttarfélags. Valgarð
gekk í Oddfellowregluna 1963,
stúkuna nr. 5 Þórstein, og var
mjög virkur í starfi hennar. Val-
garð var sæmdur riddarakrossi
Fálkaorðunnar 1975. Útför
Valgarðs fer fram frá Dóm-
kirkjunni í Reykjavík í dag, 21.
ágúst 2019, klukkan 13.
2008, og ii) Margrét
Þóra, f. 2010; barn
hennar og Emils er:
Ingólfur Andri, f.
2017. c) Benta
Magnea, f. 1986.
Maki: Magnús Þór
Guðmundsson; börn
þeirra: i) Valdimar
Atli, f. 2015, og ii)
Guðmundur Óli, f.
2018. d) Þóra Krist-
ín, f. 1993. Maki:
Sindri Snær Jónsson; barn
þeirra: Valtýr Breki, f. 2018. B)
Garðar Briem, lögmaður, f.
1956. Maki: Elín Magnúsdóttir,
f. 1956. Börn Garðars og Ás-
laugar Viggósdóttur: a) Val-
garð, f. 1979. Maki: Brynja
Brynjarsdóttir; börn þeirra: i)
Garðar, f. 2009, ii) Brynjar, f.
2013, og iii) Birta, f. 2017. b)
Viggó Davíð, f 21.06.1982. Maki:
Lára Aradóttir; barn þeirra:
Viktor Breki, f. 2019. Börn
Garðars og Elínar Magnús-
dóttur: c) Ingibjörg, f. 1989. d)
Þórhildur, f. 1992. C) Gunn-
laugur Briem, viðskiptafræð-
ingur, f. 1960. Maki: Hanna
Björg Marteinsdóttir, f. 1962;
börn þeirra: a) Marteinn, f.
1989. Maki: Edda Björg Bjarna-
dóttir; barn þeirra: Bjarni Val-
garð, f. 2017. b) Jón Arnar, f.
1991.
Valgarð ólst upp í Reykjavík,
bjó fyrst að Sóleyjargötu 17, síð-
an Sogavegi 84, en í rúm 50 ár
að Sörlaskjóli 2. Hann gekk í
Miðbæjarbarnaskólann, síðan í
Verzlunarskóla Íslands og varð
stúdent þaðan vorið 1945 í
fyrsta stúdentsárgangi skólans.
Lögfræðiprófi frá Háskóla Ís-
lands lauk hann vorið 1950.
Hann stundaði framhaldsnám í
Valgarð, tengdafaðir okkar,
var stór maður, ekki bara hávax-
inn og glæstur á velli heldur einn-
ig stór í huga og hjarta. Hann var
lífsglaður og hlýr og hafði gaman
af að segja sögur og hlýða á.
Hann lifði tímana tvenna og með
frásagnarhæfileikum sínum gat
hann miðlað til okkar einstökum
minningum. Eftir að hann lauk
störfum gafst tími til að skrifa
margar þessara sagna niður. Á
gleðistundum tók hann gjarnan í
píanó eða gítar og spilaði eftir
eyranu nánast hvað sem var.
Einnig átti hann auðvelt með að
setja saman vísur af ýmsu tilefni.
Gleði og glettni kom þar gjarnan
fram. Hann var gefandi í sam-
skiptum og vinmargur eins og sjá
mátti á samstarfshópum, skóla-
félögum, spilahópnum, „klíkunni“
og fleiri vinahópum sem fóru eft-
irminnilegar ferðir saman, jafn-
vel þótt upphaflegur tilgangur
væri löngu farinn eins og að
„sækja hestana“. Fjölskyldan var
Valgarð mikilvæg og samband
þeirra hjóna kærleiksríkt. Með
Bentu sér við hlið hlúði hann að
fjölskyldunni og skapaði ótal
tækifæri fyrir okkur að hittast og
safna sameiginlegri reynslu. Oft
var glatt á hjalla í Sörlaskjóli
þegar öll fjölskyldan kom þar
saman og ávallt voru móttökur
hlýjar, sama á hvaða tíma bankað
var upp á. Veiðiferðirnar í Gljúf-
urá voru okkur einstakar. Val-
garð sá til þess að barnabörnin
hefðu veiðistöng og lærðu hand-
tökin en sjálfur hafði hann unun
af veiði. Á kvöldin var spjallað og
sögur sagðar og fyrstu skrefin í
briddsinu æfð. Ótal gæðastundir
áttum við saman í sumarhúsum
þeirra og í skíðaferðum sem gefa
okkur nú ómetanlegar minning-
ar. Í samskiptum við afa sinn
lærðu barnabörnin gömul og góð
gildi eins og að heilsa og kveðja.
Valgarð sýndi börnunum traust
og virðingu og talaði við þau sem
jafningja. Hann fylgdist með
þeim af áhuga í leik og starfi.
Valgarð tókst á við breytingar
af framsýni og skynsemi. Kom
það vel fram á efri árum með
þverrandi starfsþreki. Hann
fylgdist með samtímanum, lærði
á tölvu og skrifaði greinar um
ýmis málefni. Þá lærði hann af
Bentu sinni að sauma út og
prjóna. Hélt hann því áfram fram
á síðasta ár og árviss jólagjöf til
okkar tengdadætranna var
herðatré sem hann hafði prjónað
utan um.
Við kveðjum nú kæran tengda-
föður með innilegu þakklæti fyrir
þá hlýju sem við höfum notið og
fordæmi og fyrirmynd sem hann
hefur verið okkur.
Elín, Hanna og Sóley.
Í dag er kvaddur hinstu kveðju
mætur maður, „lífskúnstner“ og
fagurkeri, sem ávallt naut trausts
til hinna fjölmörgu og ólíkustu
verka. Ég var á barnsaldri í for-
eldrahúsum þegar ég man fyrst
eftir frænda mínum Valgarð
Briem, fjallmyndarlegum ungum
lögfræðingi, sem átti víða eftir að
koma við. Mér þykir við hæfi að
geta þess að langalangafi Val-
garðs var Gunnlaugur Guð-
brandsson Briem sýslumaður, f.
1773, d. 1834, er fyrstur tók upp
ættarnafnið Briem, dregið af
Brjánslæk á Barðaströnd.
Náin kynni okkar Valgarðs
hófust ekki fyrr en hann var kom-
inn að miðjum aldri. Hann var
frændinn sem ég bar mikla virð-
ingu fyrir. Hann var skemmtileg-
ur, fjölfróður og mikill sögumað-
ur. Mannkostir Valgarðs voru
auðsæir og drengskapurinn sá
eiginleiki í fari hans sem við dáð-
um mest. Ástúð og umhyggja
gagnvart samferðamönnum sín-
um voru aðalsmerki Valgarðs.
Þau Benta kunnu að fanga ham-
ingjuna og fara vel með hana
enda voru þau gæfusmiðir hvort
annars.
Á áttunda áratugnum dundi
ógæfan yfir fjölskyldu mína er
bróðir minn og kona hans féllu
bæði frá með fjögurra ára milli-
bili frá fjórum ungum börnum
sínum. Þar kom Valgarð sjálfboð-
inn að erfiðu máli sem ekki var
leyst í einu vetfangi. Þar sýndi
frændi minn sinn mannlega styrk
og færni til að fást við óeigin-
gjarnt og víðtækt verkefni, sem
seint eða aldrei verður nægilega
vel þakkað. Þegar lífi öðlings sem
Valgarðs er lokið stendur eftir
mikið tómarúm. Guð veri með
sálu Valgarðs á æðri tilverustig-
um þar sem hans bíða verkefni
okkur hulin.
Við Hrafnhildur vottum ást-
vinum Valgarðs dýpstu samúð og
þökkum áratuga vináttu.
Garðar Briem.
Fyrstu minningarnar um föð-
urbróður okkar, Valgarð, tengj-
ast Sóleyjargötu 17. Húsið reisti
faðir hans, Ólafur Jóhann Briem,
og þar sleit hann barnsskónum,
eins og við gerðum löngu síðar.
Um það leyti sem við munum
fyrst eftir okkur rak Valgarð lög-
fræðistofu á 2. hæð og fundarstað
nefndar til undirbúnings hægri
umferð á Íslandi. Litríkir „H“-
límmiðar á hjólhestum í nágrenn-
inu voru áberandi og umstang í
kringum þennan undirbúning.
Löngu síðar fannst okkur gaman
að fræðast um mannlífið við upp-
haf byggðarinnar í nágrenni Sól-
eyjargötu 17, sögu húsa, garða og
mannlífs. Bernskuminningar
Valgarðs náðu nefnilega nánast
aftur til upphafsins, og hann var
bæði góður penni og hafði gaman
af að skrá söguna.
Síðar fluttum við í Fossvoginn
og áfram átti Valgarð frændi eftir
að verða á vegi okkar sveipaður
sama ævintýraljóma og nú á hest-
baki. Þá var komin hægri umferð,
en það virtist ekki skipta máli.
Hann átti í einhverjum erindum,
kom við í Grundarlandi og bauð
okkur krökkunum far um óbyggð
lönd og út Fossvoginn á tveimur
eða þremur hestum sem fylgdu
með í taumi.
Hann sagðist hafa ætlað að
verða bóndi eða prestur, en svo
hringdi skólastjóri Verzlunar-
skólans að nýloknu verzlunar-
prófi. Skólastjórinn sagði skólann
bjóða nú upp á nám til stúdents-
prófs og væri hann að leita að
efnilegum kandídötum. Valgarð
tók boði skólastjóra og gerðist
síðar lögmaður. Eftir því sem
hann varð eldri og félagarnir
týndu tölunni mátti samt grínast
með á Verzló-endurfundum að
100% mæting væri hjá fyrsta
stúdentsárgangi Verzlunarskól-
ans þegar hann var orðinn sá eini
eftir í útskriftarhópnum.
Áratugum saman hittist fjöl-
skyldan árlega í kringum afmæl-
isdag Önnu Valgerðu ömmu, síð-
sumars, í sumarbústað Valgarðs
og Bentu, Skoti í Nesjum við
Þingvallavatn. Þetta var alger
ævintýraheimur fyrir okkur og
síðar börnin okkar, sem nutu
þess að fara á þetta ættarmót, fá
að fara á bak og róa báti út á
vatnið, ganga um náttúruna og
spila knattleiki. Valgarð var
næstyngstur fimm systkina, og
þrátt fyrir ákveðinn virðuleika
var mikil glaðværð sem fylgdi
þeim systkinum, og mikil tónlist
og kveðskapur. Hann hélt vel ut-
an um skemmtisögur og kveð-
skap þeirra systkina og kom sí-
fellt á óvart með nýjar frásagnir
og vísur. Hann var sá síðasti af
þeim að kveðja þennan heim og
erum við þakklát fyrir þá frænd-
semi og hlýju sem hann veitti alla
tíð. Blessuð sé minning Valgarðs
frænda.
Ása, Kristín og Ólafur Briem.
Við minnumst Valgarðs Briem
sem eins mesta höfðingja sem við
höfum kynnst. Faðir okkar,
Gunnar, sagði okkur frá því að
hann hefði snemma séð hvað í
hinum unga frænda bjó. Vinátta
þeirra tveggja og gagnkvæm
virðing varði alla tíð meðan báðir
lifðu. Eftir lát föður okkar stofn-
aði Valgarð minningarsjóð er
varðveita skyldi minningu
frænda síns. Hann hefur síðan
drengilega stutt við sjóðinn
ásamt Bentu og sonunum, og
verður það seint fullþakkað.
Trygglyndi Valgarðs gagnvart
móður okkar og okkur systkinum
eftir lát föður okkar hélst alla tíð.
Þegar við hittum hann var eins og
hann ætti í okkur hvert bein.
Hann vildi fræðast um áhugamál-
in og afkomendurna, alltaf hlýr
og notalega glettinn. Á bak við
var bráðskarpur hugur sem sá
skemmtilega í gegnum flækjur
mála og gat með einni setningu
brugðið skýru ljósi á það sem
skipti máli. Það var mannbæt-
andi að hitta þau hjónin, Valgarð
og Bentu. Við minnumst þorra-
blóts í Efstaleiti, þar sem móðir
okkar bjó og hafði boðið þeim
hjónum í teitið. Er Valgarð og
Benta svifu um dansgólfið varð
Maríu, systur okkar, að orði:
„Svona vil ég vera þegar ég verð
áttræð.“ Það var tign og hlýja yf-
ir þeim hjónum sem ekki verður
tjáð með orðum.
Við kveðjum Valgarð með mik-
illi þökk og virðingu.
Ásgeir, Sigurður, Dóra
og María Kristín
Thoroddsen og makar.
Viðburðaríkri ævi Valgarðs
Briem er lokið, nú þegar fá ár
vantar upp á öld síðan hann
fæddist. Hann var næstyngstur
fimm systkina, þar sem móðir
mín, Anna Margrjet Þuríður, var
elst. Allur var systkinahópurinn
eins og ég get best hugsað mér;
velvild, umhyggjusemi og hlýja
ríkjandi öllu öðru fremur – og
glettni í góðum metum. Er ég
þeim öllum óendanlega þakk-
látur.
Valgarð hét nafni móðurafa
síns, fyrsta landsféhirðisins, og
móðurbróður síns dr. Gunnlaugs
Claessen, brautryðjanda rönt-
genlækninga hérlendis, fyrir það
hve vel sá reyndist systur sinni í
veikindum fyrir fæðinguna.
Snáðinn var þó sprækur og er
gaman að sjá mynd af honum
tveggja ára sitjandi á hestbaki
fyrir framan föður sinn, vísi þess
sem koma vildi.
Ungur fór Valgarð í sveit að
Arnbjargarlæk í Borgarfirði. Það
hérað kom við sögu hans ævina
langa. Hann naut þess í æsku að
heimsækja í Borgarnesi Guðrúnu
systur sína, sem þangað hafði
gifst; þar tók hann á háskólaár-
unum að gera hosur sínar grænar
fyrir Bentu, skólasystur sinni úr
Verzló sem varð hinn einkar far-
sæli lífsförunautur hans, þau
settu upp trúlofunarhringana á
miðri Hvítárbrúnni gömlu; settur
sýslumaður í Mýra- og Borgar-
fjarðarsýslu var hann um stund
eftir óvænt lát Jóns Steingríms-
sonar tengdaföður síns; þar um
slóðir fór hann margar hestaferð-
ir og veiddi lax með fjölskyldu
sinni; og í Ási nálægt Reykholti
reisti hann sér síðla á ævinni
vandað sumarhús því þar vildi
Benta vera.
Vandað var það sem Valgarð
kom nærri; honum mátti treysta,
rósemd hans og yfirvegun. Eftir
stúdentspróf, þar sem hann var
að áeggjan hins merka skóla- og
útvarpsmanns Vilhjálms Þ. Gísla-
sonar í fyrsta sjö manna hópnum
sem útskrifaðist stúdentar frá
Verzló 1945, fór hann í viðskipta-
erindum til Bretlands og kom
heim með Ford-bíl. Í honum fór-
um við foreldrar mínir, Kristján
bróðir og Guðríður föðursystir
fyrstu ferð okkar norður í land;
Valgarð var á leið í síldarverk-
smiðju Kveldúlfs á Hjalteyri, þar
sem hann vann á skrifstofunni
nokkur sumur. Bíllinn var kom-
inn allhátt í langa brekkuna upp
Vatnsskarð og orkaði þá ekki
meir. Valgarð var ekki brugðið,
bað okkur að hraða okkur nú öll
út, því teinabremsurnar héldu
ekki nema skamma hríð. Allt fór
vel, eins og vænta mátti þegar
Valgarð var við stjórn. Þess nutu
margir – ekki síst er hann með
góðum samstarfsmönnum inn-
leiddi hægri umferð á Íslandi
1968.
Lögmannsstörf létu Valgarð
vel. Ég þurfti einu sinni að bera
undir hann álitaefni. Er mér
minnisstætt hvernig hann liðaði
málið skipulega niður þannig að
niðurstaðan lá öldungis ljós fyrir.
Skrif stundaði Valgarð frá
unga aldri og var vel máli farinn;
frábær sögumaður. Liggur fjöl-
margt eftir hann sem veigur er í,
fræði, frásagnir og margur smell-
inn bragur. Óborganleg er lýsing
hans, 11 ára, á brúðkaupi foreldra
minna og fyrsta heimili í bréfi til
Gunnu systur sinnar. Þar óskar
hann sér líka að fá harmonikku í
afmælisgjöf „en ekki ef hún er
mjög dýr“.
Valgarð var sífellt að iðja og
ern til hinstu stundar en kvaddi
sáttur; síðasta ferðin – fyrir þá
löngu – var í sumar að Arn-
bjargarlæk.
Margt yljar á erfiðri stund –
minningar frá ótal gleðiríkum
dögum allt síðan Valgarð á leið í
skólann bar litla frænda á háhesti
af Sól. 17 til ömmu og frænku á
Grundarstíg 5a. – Það mildar
missi Bentu og þeirra góðu sona
hver maður hann var.
Guð blessi minningu Valgarðs
og hans fólk.
Ólafur Egilsson.
Það er með trega að ég sest
niður og minnist látins vinar eftir
áratuga vináttu og samveru sem
aldrei bar skugga á. Valgarð
Briem var þeirrar manngerðar
að jákvæðni og bjartsýni var allt-
af í fyrirrúmi og setti svip sinn á
þegar fundum okkar bar saman.
Hann var fróður og glaðsinna og
því fór maður jafnan glaðari af
hans fundi. Notaleg gamansemi
var honum eiginleg en aldrei var
sú gamansemi á annarra kostnað.
Þess vegna er gott að minnast
hans.
Valgarð var farsæll lögmaður
og embættismaður sem kom víða
við á ferli sínum. Hann var minn-
isgóður með afbrigðum og hafði
frá mörgu að segja. Hann var í
fyrsta stúdentahópnum sem út-
skrifaðist frá Verzlunarskóla Ís-
lands árið 1945 og lauk lagaprófi
frá Háskóla Íslands, fyrstur stúd-
enta Verzlunarskólans til að ljúka
því námi. Að því loknu nam hann
sjórétt sem sérgrein í framhalds-
námi, annar í röð Íslendinga til að
hljóta löggildingu sem niður-
jöfnunarmaður sjótjóna. Valgarð
bjó yfir afburða þekkingu á því
sviði sem reyndist honum vel.
Eitt af einkennum Valgarðs
var að hann var aldrei hræddur
við að ganga ótroðnar slóðir. Til
marks um það var að hann varð
frumkvöðull stöðumælavæðingar
hér á landi. Fyrir rúmum 50 ár-
um var hann valinn til forystu í
framkvæmdanefnd hægri um-
ferðar og á það var minnt í fyrra
þegar hann ók bíl sínum frá
vinstri akrein yfir á þá hægri,
fyrstur allra hér á landi. Enginn
vafi er á því að forysta hans átti
mikinn þátt í að þetta varð farsæl
framkvæmd.
Báðir vorum við gæfusamir að
tengjast ungir starfsemi Odd-
fellowreglunnar og vinna saman
innan hennar og hennar hugsjóna
um margra áratuga skeið. Ótald-
ar eru samvistir okkar á þeim
vettvangi. Lagði hann mörgum
framfaramálum lið og var tals-
maður fjölmargra góðra verka og
naut mikils trausts innan regl-
unnar. Samvinna okkar innan
Oddfellowreglunnar leiddi til
góðrar vináttu okkar. Af þeirri
vináttu leiddi að við stofnuðum
svonefnt sumarhúsaeftirlit, okk-
ur öllum til mikillar gleði. Á góðra
vina fundum kom í ljós hve hag-
mæltur Valgarð var. Og á ferðum
okkar um landið létu hagmæltir
óspart í sér heyra og var Valgarð
fremstur í flokki þeirra sem tjáðu
sig í bundnu máli. Minnisstæð er
ferð okkar um Borgarfjörðinn
fyrir ári sem hann stóð fyrir og
við nutum leiðsagnar hans og frá-
sagna og heimsóttum stórbýlin í
héraðinu.
Æskuheimili hans við Fjólu-
götu var honum afar kært og til
marks um ræktarsemi hans og
söguvitund er að hann tók saman
fyrir nokkrum árum yfirlit yfir
húsin í götunni og nágrenninu
lýsti byggingu húsanna og fólk-
inu sem í þeim bjó.
Þegar litið er til baka yfir far-
inn veg er ofar öðru og koma
fyrst í hugann hlýjan og ræktar-
semin sem ætíð var hans ein-
kenni. Hann var heilsteyptur í
öllu sem hann tók sér fyrir hend-
ur. Hann ræktaði sína fjölskyldu
og var einstakur eiginmaður, fað-
ir og afi og stoltur af sínu fólki.
Við Sigríður vottum Bentu og
sonunum Ólafi, Garðari og Gunn-
laugi og fjölskyldum þeirra inni-
lega samúð.
Hjalti Geir Kristjánsson.
Sjö daga við svifum hér um fjöllin
sæl og glöð í náttúrunnar geim,
okkur gladdi Eyvindur og tröllin,
erum nú á leið frá þessum heim.
Dásamleg var dvölin uppi á fjöllum,
draumar okkar margir rættust þar.
Kveðjur fáið þið frá okkur ölllum,
Eiki, Siggi, Kobbi og Valdimar,
og allir hinir.
Þetta var ein af Kerlingar-
fjallavísum Valgarðs Briem, sem
hann sendi okkur úr bíl sínum á
leiðinni heim eftir viku dvöl á
skíðanámskeiði í Kerlingar-
fjöllum.
Með Valgarði er genginn einn
af dyggustu stuðningsmönnum
Skíðaskólans í Kerlingarfjöllum.
Í 20 ár samfellt komu hann og
Benta með fjölskylduna á nám-
skeið skólans. Þau studdu skól-
ann auk þess með ráðum og dáð.
Valgarð skrifaði greinar í blöðin
og tók að sér formennsku í nem-
endasambandi skólans, sem stóð
meðal annars að því að borað var
eftir heitu vatni og varmaskipta-
dæla keypt til upphitunar húsa
skólans og í heita potta. Kom
þetta okkur skíðaskólamönnum
ákaflega vel og var ómetanleg að-
stoð við uppbyggingu skólans.
Valgarð Briem var magnaður
maður sem dæmi sanna; fæddur
foringi, fastur fyrir og alvörugef-
inn við fyrstu kynni en léttur og
skemmtilegur húmoristi þegar á
reyndi. Eins og til dæmis á kvöld-
vökum Skíðaskólans sem hann
tók þátt í af lífi og sál. Þar kom í
Valgarð Briem