Fréttablaðið - 26.10.2019, Síða 24

frá ýmsum stöðum; allt frá barna-
verndaryfirvöldum til bréfa frá
umsjónarkennara hans í grunn-
skóla.
„Ég ákvað að skoða betur hvað
það var sem gerðist þegar ég var
lítill drengur. Reyna að átta mig á
því. Færa þennan dreng nær mér.
Ég hafði búið til einhver skil þarna
á milli og síðan fest mig við aðra
ímynd, hinn sterka handbolta-
mann. Ég ákvað að rífa og skemma
ímyndina sem fólk hefur af mér og
sem ég samsamaði mig stundum
líka. Ég er ekki villtur og brjálaður.
Ég er blíður, mjúkur og rólegur. Og
hef alltaf verið það og haft þörf fyrir
að vera nákvæmlega þannig. En
kannski var ekki pláss fyrir þannig
dreng og þess vegna var ég erfiður á
skólalóðinni.
Þegar ég var lítill snerist allt um
að vera bestur og betri en hinn.
Að sýna hvað maður getur. Ég var
að leita að einhverri útrás og var
reiður og hræddur. Að lokum fann
ég útrásina sem ég þurfti í hand-
boltanum og hætti að vera erfiður
á skólalóðinni. En þessar mjúku
hliðar héldu áfram að vera van-
ræktar,“ segir hann.
Erfið lífsreynsla
Björgvin deilir með lesendum mjög
persónulegum upplýsingum um
líðan sína í æsku á BUGL og erfiðar
heimilisaðstæður. „Í pappírunum
mínum frá BUGL er viðtal við mig
þar sem ég óska þess að foreldrum
mínum þætti vænna um mig og ég
fengi að vera meira með þeim,“ segir
Björgvin frá.
Hann spyr sig oft hvað hefði gerst
hefði hann verið settur á lyf. „Hand-
boltinn var mitt lyf. En var það rétt
ákvörðun að setja mig ekki á lyf?
Ég er ekki viss um það en álasa ekki
móður minni sem þvertók fyrir að
ég yrði settur á rítalín.“
Hann tekur fram að hann sé
alls ekki að dæma foreldra sína og
það fólk sem ól hann upp. Þau hafi
ekki haft tíma eða ráð til að annast
hann. Vandinn hafi verið orðinn of
f lókinn. Hann segist einnig náinn
Björgvin Páll með Emilíu og Einari Leó, eiginkonu sinni Karen og dóttur sinni Emmu. „Bestu stundirnar verða ekki í einhverju lúxuslífi, eða í því að lyfta bikar,“ segir hann. MYND/LINE THORØ ØSTERBY
Kafli úr bók Björgvins Páls, Án filters
1. Brunarúst
Klukkan er tvö eftir miðnætti
hinn 21. janúar 2019 og ég sit á
kirkjutröppunum fyrir framan
dómkirkjuna í Köln. Í kvöld
tapaði íslenska handboltalands-
liðið fyrir Frökkum á HM. Það er
nánast enginn á ferli fyrir utan
mig, enda niðdimmt, mið nótt og
hávetur. Ég ætti að vera sofandi
á hóteli landsliðsins, í nágrenni
við lestarstöðina í Köln. Það er
mikilvægur dagur fram undan
og einungis tveir dagar í næsta
leik sem verður gegn Brasilíu. Ég
læddist út þar sem ég gat ekki
meir. Ég er svo sem orðinn vanur
því að þurfa oft að liggja í rúminu
með hausinn á fullu þegar ég á að
vera farinn að sofa en í kvöld eru
ofhugsanirnar á allt öðru stigi.
Þar sem ég lá þarna í rúminu jókst
hjartslátturinn í sífellu eftir því
sem mínúturnar liðu og þegar ég
var að fá alvarlegt kvíðakast sá ég
mér þann kost vænstan að koma
mér út undir bert loft. Mér fannst
ég vera mitt á milli þess að þurfa
að grenja og öskra og leið eins
og ég væri gjörsamlega að missa
vitið.
Í langan tíma hef ég reynt að
láta einkenni um líkamlegt hrun
sem vind um eyru þjóta. Ég hef
í margar vikur átt svefnlausar
nætur, aðeins sofið örfáar klukku-
stundir í senn á hverri nóttu. Svo
eru það blóðnasirnar á morgnana,
stanslaus höfuðverkur nánast
allan daginn, þungir stoðverkir
um allan líkamann, svimaköst,
jafnvægisleysi, sjóntruflanir, suð í
eyrum í tíma og ótíma, lítil matar-
lyst og stanslaus flensueinkenni.
Eitthvað hlaut undan að láta. Fyrir
utan erfiðleikana sem fylgja því
að eiga við öll þessi einkenni er
orðið allt of erfitt að reyna að
halda haus og láta eins og ekkert
sé innan um liðsfélagana.
Á leiðinni hingað að kirkjunni
frá hótelinu kom ég að aðal-
lestarstöðinni og varð skyndilega
sannfærður um að hryðjuverka-
menn væru á stöðinni og hún
yrði sprengd í loft upp á næstu
sekúndum. Raunveruleikakennd-
in yfirgaf mig þar sem ég var mitt
í mínu fyrsta ofsakvíðakasti. Ég
hljóp í gegnum lestarstöðina og
horfði stanslaust aftur fyrir mig
þar til óttanum létti loks fyrir
utan dómkirkjuna. Ég var gjör-
samlega bugaður á líkama og sál
og hrundi saman á kirkjutröpp-
unum. Ég hágrét eins og lítið barn
og leyfði mér loksins að finna
fyrir öllu því sem ég hafði reynt
að berja niður.
Nú þegar mesti gráturinn er
yfirstaðinn átta ég mig á því að
ég er kominn með algjört ógeð
á sjálfum mér, eða öllu heldur
þessum brjálaða handbolta-
manni sem ég bjó til í þeim
tilgangi að slökkva á líkamlegum
og andlegum vandamálum
sem ég hef glímt við í áraraðir.
Þessum karakter hefur tekist að
drepa alla verki, kvíða og aðra
kvilla, enda hefur hann þurft að
halda íslensku „sturluninni“ og
þjóðarstoltinu hátt á lofti. Það
hefur ekki verið annað í boði
en að finna leiðir til að búa til
aukaorku, sem skilar sér í fleiri
boltum vörðum og hjálpar öðrum
leikmönnum liðsins að sýna til-
finningar og hámarka sjálfa sig.
Auðvitað hefur á köflum komið
sér vel að geta sett sig í þennan
gír og kostirnir við það hafa verið
margir en nú hefur þessi hand-
boltakarakter einfaldlega öðlast
fleiri galla en kosti. Ekki aðeins
hefur hann verið að skemma
samskipti við liðsfélaga inni á
vellinum heldur er hann einfald-
lega að gera mig að verri mann-
eskju í alla staði.
Með því að setja mig stans-
laust í þennan gír og setja upp
þessa grímu hef ég smám saman
sokkið æ dýpra inn í veikindi sem
eru að bera mig ofurliði. Leið-
toginn, pælarinn, létti gæinn og
blíði faðirinn sem ég vil vera utan
vallar eru eiginleikar sem hafa
smám saman verið að hverfa
vegna stöðugs þrýstings frá
handboltatýpunni sem aldrei má
sýna veikleika. Undanfarið hefur
mér fundist ég vera byrjaður
að bregðast sjálfum mér með
hegðun minni og áttað mig á að
það er einfaldlega orðið of erfitt
að halda þessari grímu uppi. Ég
átta mig á því nú í kvöld að ef ég
ætla að halda áfram að rækta
gildi mín utan vallar, þar sem mér
er mun mikilvægara að vera góð
manneskja en góður í handbolta
og ekki síst að halda áfram að
vera til staðar fyrir börnin mín
þrjú, þá verður þessi gríma ein-
faldlega að falla.
móður sinni og hafa átt sterkt vina-
samband við hana sem varð stund-
um flókið því hún átti við drykkju-
vandamál að stríða og glímdi við
vanlíðan.
Hann axlaði mjög ungur þunga
ábyrgð. Hann deilir erfiðri minn-
ingu í bókinni sem lýsir vel heim-
ilisaðstæðum. Árið 2001 þegar
Björgvin var sextán ára gamall
gerði móðir hans eina af mörgum
tilraunum til þess að svipta sig lífi.
Björgvin var heima og gætti systur
sinnar sem var þá sjö ára gömul.
Honum var mjög umhugað um að
systir hans yrði ekki vitni að því
sem væri að gerast. „Upp frá þessum
degi leið mér eins og ég bæri ábyrgð
á því að ekkert kæmi fyrir hana,“
segir Björgvin.
Börn þurfa foreldra sína
Á meðan hann skrifaði minningar
sínar varð honum æ oftar hugsað
til mikilvægis þess að börn njóti
stuðnings foreldra sinna. Fái góðan
tíma með þeim. „Það eru ekki öll
börn sem þurfa á sálfræðingum
eða geðlæknum að halda. Heldur
foreldrum sínum. Ég er sannfærður
um að mörg barna í vanda þurfa
bara á mömmu og pabba að halda.
Á Íslandi erum við að berjast við
tímann, við vinnum alltof mikið
og börnin fá of lítinn tíma með
okkur. Við kvörtum yfir skóla-
kerfinu, finnst vandinn hljóta að
stafa þaðan. En hvað erum við sjálf
að gera fyrir börnin okkar? Við
þurfum að horfast í augu við þetta.
Við foreldrar þurfum að spyrna við
fyrir börnin okkar og krefjast tíma
með þeim. Þetta byrjar hjá okkur.
Hér í Danmörku eru börn sótt í leik-
skólann miklu fyrr, þau eru ekki
geymd þar til í lok dags.
Í mínum draumaheimi væri frá-
bært ef börn fengju að vera heima
með foreldrum sínum einn dag í
viku. Það væri skólaskylda fjöl-
skyldunnar einn virkan dag í viku.
Börn læra svo mikið af foreldrum
sínum og þau verða að finna til
öryggis.
Í fullri einlægni þá get ég sagt
þér að minn draumur er að verða
heimavinnandi húsfaðir. Ég sé það
fyrir mér í lok ferils míns. Og mér
finnst það virðingarvert og mikil-
vægt hlutverk. Ég átta mig alveg á
því að það er ekki dæmigert en ég er
alinn upp af konum í kvennaheimi.
Ég skil hvað þetta er dýrmætt og ég
sé líka hvernig samfélagið dregur
okkur samt í aðra átt. Í átt að for-
tíðinni og hinu karllæga. Ég vil ekki
að samfélagið fari ofan í þann pytt,
haldi áfram að þrengja að tímanum
og hinu góða lífi, hversdeginum
með börnunum, því það er betra líf
í boði.
En hvað get ég gert í núinu til
þess að framtíðin verði björt? Ég
get verið fyrirmynd og reynt að
láta gott af mér leiða. Ég er þakk-
látur fyrir að fá að rækta hlutverk
mitt sem faðir, handboltamaður og
manneskja. Ég ætla að nálgast hlut-
verk mitt af auðmýkt og gleði.“
2 6 . O K T Ó B E R 2 0 1 9 L A U G A R D A G U R24 H E L G I N ∙ F R É T T A B L A Ð I Ð
2
6
-1
0
-2
0
1
9

0
4
:4
1
F
B
0
8
8
s
_
P
0
6
5
K
.p
1
.p
d
f
F
B
0
8
8
s
_
P
0
6
4
K
.p
1
.p
d
f
F
B
0
8
8
s
_
P
0
2
4
K
.p
1
.p
d
f
F
B
0
8
8
s
_
P
0
2
5
K
.p
1
.p
d
f
A
u
to
m
a
ti
o
n
P
la
te
r
e
m
a
k
e
:
2
4
1
6
-D
6
B
C
2
4
1
6
-D
5
8
0
2
4
1
6
-D
4
4
4
2
4
1
6
-D
3
0
8
2
7
5
X
4
0
0
.0
0
1
8
B

F
B
0
8
8
s
_
2
5
_
1
0
_
2
0
1
C
M
Y
K