Hlynur - 15.02.1975, Blaðsíða 6

Verkamenn til sjós. Guórún Björt Zophóníasdóttir til vinstri og GuÓrún
Asta Kristinsdóttir.
fínn mórall hér um borð en hvað
við verðum lengi kemur bara í
ljós. Annars er Guðrún Björt lærð
smurbrauðsdama ,og Guðrún Ásta
langt komin með það nám. En við
pössum að smyrja ekki ofan í skips-
félaga okkar. Þeir gætu hlaupið
í spik.
Og nú er komið að aðaltilgangi
ferðarinnar. Við héldum til ibúðar
Arnórs Gíslasonar skipstjóra og
tökum hann tali. Arnór er maður
lágur vexti en brosmildur og ein-
hver veginn finnst okkur, að gott
væri að vinna undir stjórn þessa
manns.
— Þú ert búinn að vera nokkuð
lengi á Sambandsskipunum Arnór?
— Ja, það eru víst orðin 25 ár,
a.m.k. fékk ég silfurmerki á árs-
hátíð sambandsstarfsmanna núna
í janúar. Ég var fyrst á Hvassa-
fellinu en hef svo verið á Helga-
fellinu i öll þess ár, en Það er
núna 21 árs. var afhent í júni 1954,
smiðað í österhamn i Svíþjóð.
Helgafellið hefur verið sannkallað
happaskip og reynst mjög vel í
alla staði. Ég hef líka verið hepp-
inn með mannskap. Annarsvill það
vera svo, að lélegir menn ílengjast
ekki á sjónum. En fyrstu átta ár-
in var næstum óbreytt skipshöfn
á Helgafelli.
—• En hvenær fórst Þú fyrst til
sjós?
— Það var árið 1926. þá var ég
15 ára. Þá var ég kokknr á mótor-
bát frá Seyðisfirði. Þið getið nú
ímyndað ykkur iþá matseld En síð-
an hef ég alltaf verið til sjós og
er þetta fimmtugasta árið mitt.
Fyrst var ég á fiskiskipum og tog-
urum en svo óslitið á fraktskipum
frá 1936. En sennilega hef ég reynt
flestar tegundir skipa.
— Og sennilega hefur aðbúnað-.
ur eitthvað breyst þennan tíma?
—• Biddu fyrir þér, það er eins
og hvítt og svart. Ég fengi ekki
nokkurn mann um borð núna á
þeim kjörum, sem menn gerðu sér
að góðu á árunum fvrir stríð. Ég
þori alveg að fullvrða að aðbún-
aður um borð í íslenskum frakt-
skipum og útbúnaður allur er ein-
hver sá besti sem gerist. Yfirleitt
held ég. að Islendingar standi mjög
framarlega í sjómennsku. enda
kannski vorkunnarlaust með hafið
á allar hliðar.
—- En hefur mannskapurinn
ekki líka breyst?
— Jú. auðvitað er það. Það eru
yngri menn um borð núna, en
voru áður og þeir hætta líka fyrr.
Það er orðið úr svo miklu að vel.ia
í landi. Hiá mörgum er hugmynd-
in sú að skoða sig dálítið um í
heiminum, annars er hrað'nn orð-
inn svo mikill á öilu. að menn
mega varla vera að því heldur.
Það er lika erfiðara fvrir fjöl-
skvldumann að vera alltaf til siós
heldur en einhleyping sem hefur
fyrir engum að sjá.
— En Þú ert ekki að fara í land?
— Víst gæti ég þegið að fara
í land og ég held, að það sé skyn-
samlegt að hætta á sjónum um
fimmtugt. En Þegar komið er á
minn aldur. ja, hvað skal gera
Þetta er iþað sem maður kann og
lítið gagn er að því í landi. Senni-
lega yrði ég ekki nothæfur í ann-
að en bera út Morgunblaðið.
— Hvað með eftirlaun?
— Ja, kaupið um borð er ágætt
og eftirlaunin eru 60% af kaupi
síðasta árs, en sá hængur á, að Það
er ekki verðtryggt, svo hætt er
við að upphæðin yrði fljótlega
heldur rýr með núverandi þróun.
— Hvaða vörur flytjið þið helst,
og þá fyrir hverja?
— Auðvitað flytjum við mest
fyrir Sambandið, en líka fyrir
ýmsa aðra. Það eru aðallega fóð-
urvörur og eins mikið af landbún-
aðarvélum. Þessu löndum við í
Reykjavík, en hingað komum við
í hverri ferð, en við löndum tals-
vert á Akureyri og komum líka
oft til Húsavíkur, Sauðárkróks og
Reyðarfjarðar. Þetta er yfirleitt
sama rútan og það er ósköp þægi-
legt.
— Svona að lokum, hvað gerið
þið í tómstundunum?
— Nú, það er mikið lesið og eitt
og annað dundað. Og þegar við
förum í land erlendis, eða eigum
við annars nokkuð að fara út í þá
sálma, piltar mínir.
Enda ekki ástæða til Þess. Skip-
ið er að því komið að leysa land-
festar og ef við ætlum ekki að
fara með verðum við að hraða
okkur í land. En eftir á að hyggja,
það væri ekki svo fráleitt að
bregða sér með einn túr eða svo.
G.R.J.
ViÓmœlendur okkar á dekki.
6 HLYNUR