Tímarit Máls og menningar - 01.11.2004, Blaðsíða 39

Daginn sem skipið sökk
Hér mætti rifja upp söguna af því þegar ég fékk þá hugmynd að taka
viðtal við síðustu Arnarflugsfarþegana sem urðu strandaglópar í Dan-
mörku þegar félagið fór á hausinn en eigendur DV áttu þá allstóran hlut
í Arnarflugi. Þegar ég stakk upp á þessu sem góðu efni í helgarblaðið hall-
aði Jónas Kristjánsson sér fram í stólnum, horfði illilega á mig og spurði:
„Finnst þér þetta fyndið Páll?“
Svo var það mál ekki rætt frekar en ég taldi þetta ótvíræða höfnun og
talaði aldrei við farþegana.
Það var síðan fyrir röð tilviljana að ég hætti störfum á DV, að mig
minnir haustið 1991, og þótt ég hefði ýmis samskipti við blaðið sem
lausapenni næstu ár á eftir kom ég ekki þangað inn sem fastur starfs-
maður fyrr en haustið 1999.
Mættur aftur
Ég tók fljótlega effir því að það höfðu orðið nokkrar breytingar á yfir-
stjórn fyrirtækisins. Eyjólfur Sveinsson, sonur Sveins Eyjólfssonar sem
lengst af hafði verið aðaleigandi blaðsins, var orðinn hæstráðandi til sjós
og lands og hafði þegar byggt upp flókið veldi dótturfyrirtækja, eignar-
haldsfélaga og samstarfsfyrirtækja sem enginn virtist hafa yfirsýn yfir
nema hann. Þessi flókna spilaborg stóð undir regnhlífinni sem var Frjáls
fjölmiðlun. Þegar þetta er ritað eru lögfræðingar enn að reyna að greiða
úr flækjunni sem varð til þegar Frjáls fjölmiðlun varð gjaldþrota í einum
stærsta skelli íslandssögunnar.
Þá voru komnir nýir eigendur að DV í formi einhvers konar útgáfu-
félags sem enginn vissi nákvæmlega hver átti en fulltrúi þess í ritstjórn
blaðsins var Óli Björn Kárason. Sífellt voru einhver umsvif í bígerð sem
áttu að færa fyrirtækið nær því að verða stórveldi en þau urðu einhvern
veginn aldrei að veruleika. Þrálátur orðrómur um stórfelld fjárhagsvand-
ræði leið um gangana eins og reykur sem síðan leystist upp og gekk í
samband við andrúmsloffið.
Sjálfur hitti ég Eyjólf eiginlega aldrei í eigin persónu meðan ég vann
þarna ef frá er talinn fundur sem flestir eigendur og yfirmenn blaðsins
héldu. Þar var beðið eftir Eyjólfi í 30 mínútur. Þegar hann kom gaf hann
sér tíma til að bjóða fundargestum sælgæti, talaði nokkur símtöl í far-
símann sem hringdi án afláts og stóð við í 15 mínútur. Einu sinni stöðv-
aði hann mig þó á ganginum og spurði hvort ég vildi selja bílinn sem ég
var þá nýkominn á.
Svarið var nei.
TMM 2004 • 4
37