Árbók Nemendasambands Samvinnuskólans - 01.06.1983, Qupperneq 206

Vigdís Bjarnadóttir vildi ekki að ríkið þyrfti að halda
piparkerlingum uppi, þær væru ekki of góðar til þess
sjálfar.
Ingibjörg Engilbertsdóttir vildi setja á stofn hjónabands-
miðlun til að fækka piparkerlingunum.
Sigrún Friðfinnsdóttir taldi að kvenréttindamálum væri
ekki langt komið ef konan hefði alltaf sagt já og amen.
Ósk Axelsdóttir minnti á, að kvenréttindasambandið
samanstæði aðallega af kerlingum sem ekkert gætu.
Sigrún Friðfinnsdóttir sagði það ekki vera konur yfir-
leitt, heldur kvenréttindakonur sem væru ómögulegar.
Þorbjörg Jónasdóttir taldi hjúskaparmiðlun óþarfa, en
mælti með því að konan ynni úti eftir að börnin væru
komin upp.
Unnur Helgadóttir áleit allt í lagi að konan færi út í
stjórnmál þegar hún hefði myndað sér skoðun og komið
börnunum upp.
Eva örnólfsdóttir sagði að konan ætti að nota hæfi-
leika sina og standa við hlið mannsins.
Kristin Bragadóttir vildi leiðrétta þann misskilning að
kvenréttindafélagið ynni að réttindum kvenna framyfir
karla.
Vigdis Bjarnadóttir taldi Kvenréttindasambandið aðeins
gamlar kerlingar sem söfnuðu fötum handa börnum í
fjarlægum löndum.
Sigrún Friðfinnsdóttir vildi að kvenréttindakonur ynnu
að góðgerðarstarfsemi hér en ekki í fjarlægum löndum.
Margrét Ólafsdóttir bar fram þá tillögu að ef konur yrðu
leiðar á körlunum ættu þær bara að skipta, því nóg væri
af þeim.
Elin Sigurgeirsdóttir vildi heldur láta góðgerðarstarf-
semina renna til f jarlægra landa sem hefðu meiri þörf fyrir
hana en ísland.
Sigrún Friðfinnsdóttir benti Elínu þá á heimili fyrir
vangefin börn sem alls ekki væri hirt nægilega um af
hendi foreldra.
Dagbjört Aðalsteinsdóttir kvaðst hafa breytt um skoðun
202