Morgunblaðið - 16.09.2019, Side 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 16. SEPTEMBER 2019
Sálm. 14.2
biblian.is
Drottinn horfir á
mennina af himnum
ofan til þess að sjá
hvort nokkur sé
hygginn, nokkur
sem leiti Guðs.
✝ Höskuldur Að-alsteinn Sigur-
geirsson fæddist á
Húsavík 19. maí
1932. Hann lést á
Dvalarheimilinu
Hvammi á Húsavík
2. september 2019.
Foreldrar hans
voru Sigurgeir Að-
alsteinsson, versl-
unarmaður á
Húsavík, f. 5. mars
1898 í Haga í Að-
aldal, d. 25 mars 1938, og
Kristín Aðalsteinsdóttir hús-
freyja, f. 4. maí 1902 á Húsa-
vík, d. 22. desember 1964, dótt-
ir Aðalsteins Kristjánssonar,
kaupmanns á Húsavík. Systkini
Höskuldar eru: Helga, f. 1.
október 1926, d. 8. desember
2006; Kristín, f. 9. ágúst 1928,
d. 11. september 1941; Guð-
mundur Aðalsteinn, f. 13. febr-
úar 1937, d. 10. nóvember
1945.
Hinn 19. maí 1956 giftist
Höskuldur Hólmfríði Jónu
Hannesdóttur, f. 17. nóvember
1930, húsfreyju frá Staðarhóli í
Aðaldal. Foreldrar hennar voru
Hannes Jónsson, f. 24. febrúar
1900, d. 6. júlí 1966, og Hall-
steinn, f. 3. júní 1962, kvæntur
Jóhönnu Björgu Hansen, f. 12.
nóvember 1966. Börn þeirra
eru þrjú: Bjarni Páll, f. 12.
mars 1991; Anna Þuríður, f. 25.
maí 1994, unnusti Gísli Þór
Þórðarson; Elsa Björg, f. 31.
mars 2003. 4) Anna Helga, f. 3.
nóvember 1963, gift Halldóri
Páli Gíslasyni, f. 28. apríl 1964.
Þau eiga eina dóttur, Jónu
Svandísi, f. 27. september 1991,
unnusti Ómar Hvanndal Ólafs-
son. Barn þeirra er Anna Krist-
ín, f. 25. júlí 2017. 5) Sigurgeir,
f. 26. september 1968, kvæntur
Kristjönu Ríkeyju Magnús-
dóttur, f. 10. ágúst 1968, d. 21.
febrúar 2019. Börn þeirra eru
Hildur, f. 3. mars 2000, Ríkey,
f. 24. desember 2002, og Magn-
ús Máni, f. 14. október 2005.
Höskuldur útskrifaðist úr
Samvinnuskólanum í Reykjavík
1950. Hann var útibússtjóri hjá
Kaupfélagi Þingeyinga á Húsa-
vík 1951-1954. Eftir það starf-
aði hann hjá Fataverksmiðjunni
Heklu á Akureyri, var verk-
smiðjustjóri fataverksmiðj-
unnar Fífu á Húsavík í 12 ár og
svo verslunarmaður hjá Kaup-
félagi Þingeyinga til 1971. Það
ár hóf hann störf sem forstjóri
hjá Johns-Manville hf. á Húsa-
vík og starfaði þar til 1996.
Höskuldur var umboðsmaður
Morgunblaðsins 1969-1976.
Hann gegndi ýmsum trún-
aðarstörfum fyrir samfélagið.
Útför Höskuldar fer fram
frá Húsavíkurkirkju í dag, 16.
september 2019, og hefst at-
höfnin klukkan 14.
dóra Magnúsdóttir,
f. 9. október 1898,
d. 20. júlí 1976.
Höskuldur og
Hólmfríður eign-
uðust fimm börn.
Þau eru: 1) Hann-
es, f. 8. september
1956, kvæntur Elfu
Signýju Jóns-
dóttur, f. 12. mars
1957. Börn þeirra
eru Reynir Aðal-
steinn, f. 27. jan-
úar 1988, unnusta Ásgerður
Guðjónsdóttir; Sigþór, f. 16.
desember 1992, unnusta Helga
Björk Heiðarsdóttir; Erna Sig-
ríður, f. 10. desember 1993,
unnusti Hafþór Mar Aðal-
geirsson. Þau eiga eina dóttur,
Hafdísi Elfu, f. 21. mars 2019.
Dóttir Elfu er Jóna Björk
Gunnarsdóttir. Börn hennar
eru Elfa Guðrún, f. 19. júní
2006, d. 20. júní 2006; Hilmar
Bjarki, f. 9. júní 2007, og Þórey
Birna, f. 23. mars 2009. 2)
Kristín, f. 7. nóvember 1960, d.
7. apríl 2016. Börn hennar eru
Höskuldur Pétur, f. 25. febrúar
1985, unnusta Pegah June
Rezaee, og Hólmfríður Rósa, f.
4. mars 1991. 3) Páll Aðal-
Elskulegur tengdafaðir, Hösk-
uldur Aðalsteinn Sigurgeirsson,
er nú látinn 87 ára að aldri. Mig
langar sérstaklega að minnast
hans fyrir gæsku og elsku við
barnabörn sín. Börnin nutu frels-
isins í heimsóknum sínum til
ömmu og afa norður á Húsavík
og afi Höskuldur bauð börnunum
oft í bíltúra. Í þeim ferðum urðu
til ófá ævintýri og ógleymanlegar
minningar. Höskuldur var fullur
af fróðleik, víðlesinn og hann
miðlaði gjarnan þeim fróðleik til
yngri kynslóða.
Umhyggju og ástúð þína
okkur veittir hverja stund.
Ætíð gastu öðrum gefið
yl frá þinni hlýju lund.
Gáfur prýddu fagurt hjarta,
gleðin bjó í hreinni sál.
Í orði og verki að vera sannur
var þitt dýpsta hjartans mál.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Minningin um góðan föður,
tengdaföður og afa mun lifa
áfram.
Jóhanna Björg Hansen.
Elskulegur afi okkar er fallinn
frá. Þær eru margar dýrmætar
minningarnar sem við eigum um
hann afa. Á sumrin fórum við
barnabörnin oft norður til Húsa-
víkur þar sem við dvöldum í
Höfðabrekkunni hjá ömmu og
afa. Þar fengum við frelsi til að
uppgötva ný ævintýri og læra á
lífið. Síðsumars fórum við upp í
hlíðar Húsavíkurfjalls og tíndum
aðalbláber sem við svo borðuðum
með skyri eða rjóma. Ef kalt var í
veðri útbjó afi svo sitt fræga heita
súkkulaði fyrir okkur sem við
drukkum með bestu lyst. Afi var
sannarlega góðhjartaður maður
og við undum okkur alltaf vel
heima hjá honum og ömmu á
Húsavík. Afi var einnig alltaf vilj-
ugur að kenna okkur eitthvað
nýtt, eins og hvernig ætti að
keyra bíl. Hann hafði óbilandi trú
á okkur og hefur alltaf verið stolt-
ur af okkur og hvatt til dáða.
Takk fyrir allt, afi okkar. Hvíl í
friði.
Bjarni Páll,
Anna Þuríður og
Elsa Björg.
Elsku afi minn. Nú ertu farinn
og mun ég sakna þín á hverjum
degi. Það var virkilega gott að
eiga þig sem afa. Það er erfitt að
hugsa um framtíðina án þín því
þú varst mér svo mikið. Það var
gaman að koma til ykkar ömmu,
fá eitthvað í gogginn og spila við
þig. Við fórum oft saman í sjúkra-
þjálfun og það var alltaf stuð og
gaman hjá okkur. Við brölluðum
svo margt en sá tími sem við
fengum saman gefur mér góðar
minningar um þig sem er gott að
eiga. Nú hittir þú mömmu og er
ég viss um að þið eruð komin
saman í berjamó í einhverri góðri
laut í sumarlandinu.
Þín afastelpa,
Hildur.
Það er ljúfsárt að kveðja afa
sinn. Sorgin hellist yfir en á sama
tíma svífa til okkar yndislegar
minningar um afa og æskusumr-
in á Húsavík. Við barnabörnin
nutum þess að flýja borgina til
ömmu og afa á Húsavík, þar sem
við fengum að leika lausum hala í
Höfðabrekkunni. Amma laumaði
að okkur kandís úr búrinu og afi
var hvatamaður að okkar helstu
prakkarastrikum. Með honum
tíndum við kríuegg með potta á
höfðinu, reistum stíflur í fjörunni
og stríddum mávunum á bryggj-
unni. Frá 12 ára aldri fengum við
meira að segja að setjast undir
stýri á jepplingnum hans afa og
taka okkar fyrstu beygjur. Öku-
kennslan gekk oft brösuglega en
alltaf leiðbeindi afi okkur af hlýju
og kátínu. Þegar loks afi kallaði
„komdu og finndu mig aðeins“
var ekki ólíklegt að hann drægi
lítinn seðil úr rassvasanum og
laumaði til manns. Við vorum líka
svo heppin að vinur afa, sænski
álfurinn Alf Johansson, átti það
til að fela smápeninga í grjótinu
úti í garði.
Afi hugsaði vel um sína og á
leiðinni norður hringdi hann allt-
af alla vega þrisvar sinnum til að
fylgjast með hvernig gengi og
færa okkur nýjustu fregnir af
færð á vegum. Þessar upplýsing-
ar fékk hann að sjálfsögðu frá
textavarpinu. Afi var fullur fróð-
leiks og þegar við urðum eldri
kunnum við sífellt betur að meta
hvað hann var góður sögumaður.
Hann var alltaf réttsýnn og hall-
mælti engum.
Eins sárt og það er að missa
afa okkar, þá vitum við að vel
verður tekið á móti honum hinum
megin. Elsku afi, við biðjum að
heilsa!
Þín barnabörn,
Höskuldur Pétur,
Hólmfríður Rósa og
Jóna Svandís.
Elsku afi minn. Það er erfitt að
kveðja og þegar ég hugsa til þín
rifjast upp margar góðar stundir.
Það var svo notalegt að koma
til ykkar ömmu í Höfðabrekkuna
sem barn, sitja með þér í svarta
lazyboy-stólnum, horfa á Spaug-
stofuna meðan þú skarst niður
epli eða appelsínur.
Þú gafst þér ávallt tíma fyrir
okkur barnabörnin. Minningar
um fjöruferðir að gera stíflu,
kríuegg á vorin og berjamó síðla
sumars eru mér efst í huga.
Það var alltaf gaman að koma
til þín á skrifstofuna þar sem
maður gat gefið ímyndunaraflinu
lausan tauminn á ljósritunarvél-
inni meðan þú talaðir við útlönd.
Þú varst ævinlega svo rólegur,
mikill vinur og skammaðir okkur
aldrei.
Ef þú vildir ná af manni tali
sagðirðu ætíð „finndu mig að-
eins“. Þetta fannst mér undarlegt
orðalag sem barn því aldrei
varstu búinn að fela þig.
Þú hafðir einstakt lag á að
lauma að okkur vasapeningum og
oftar en ekki var það sænski álf-
urinn Alf Johannson sem kom
þar við sögu, faldi seðla undir
grjóti á bílaplaninu fyrir okkur að
finna.
Afi, þú varst alltaf svo flottur,
alltaf svo virðulega klæddur en
aldrei of alvarlegur. Það var stutt
í húmorinn og ég gat ávallt leitað
til þín. Þú varst uppfullur af fróð-
leik og alltaf svo glaður að sjá
mann.
Afi, við söknum þín, ég finn þig
seinna.
Reynir Aðalsteinn
Hannesson.
Höskuldur
Aðalsteinn
Sigurgeirsson ✝ Bjarni EyjólfurGuðleifsson
fæddist 21. júní
1942 í Reykjavík.
Hann lést á Sjúkra-
húsinu á Akureyri
7. september 2019.
Foreldrar Bjarna
voru hjónin Sig-
urborg Eyjólfs-
dóttir húsmóðir, f.
1906, d. 1997, og
Guðleifur Kristinn
Bjarnason símvirki, f. 1906, d.
1984. Systur Bjarna eru Kristín,
f. 1932, d. 1997, Anna, f. 1933,
Fjóla, f. 1944, og Hanna Lilja, f.
1951.
Bjarni kvæntist eftirlifandi
eiginkonu sinni Pálínu Sigríði
Jóhannesdóttur hinn 27. desem-
ber 1972. Pálína fæddist 9. mars
1949 á Egg í Hegranesi. For-
eldrar hennar voru hjónin Jón-
ína Sigurðardóttir húsmóðir, f.
1914, d. 2010, og Jóhannes
Hannesson bóndi á Egg, f. 1913,
d. 2007.
Börn Bjarna og Pálínu eru: 1)
Brynhildur, f. 1974, maki Sig-
urður Ingi Friðleifsson, f. 1974,
og eiga þau fjögur börn, Valdísi,
Katrínu, Sindra og Sölva. 2)
Brynjólfur, f. 1975, og á hann
sinn starfsferil var hann búsett-
ur á Möðruvöllum í Hörgárdal
og vann að rannsóknum á sviði
landbúnaðar. Rannsóknarsvið
hans sneri að sjúkdómum og þoli
plantna en einnig fékkst hann
við rannsóknir á smádýrum. Eft-
ir Bjarna liggur fjöldinn allur af
vísindagreinum, bókaköflum og
fræðilegum greinum auk al-
mennra greina og pistla sem
birst hafa í ýmsum tímaritum.
Hann ritstýrði bæði bókum og
tímaritum og má þar t.d. nefna
Heimaslóð, árbók hreppanna í
Möðruvallaklaustursprestakalli.
Bjarni var mikill fjallgöngu- og
útivistarmaður og skilur eftir
sig ófá spor á hálendi Íslands,
einkum á Tröllaskaga. Hann rit-
aði bækur um náttúruskoðun og
gaf auk þess út, bæði í formi
bóka og korta, göngulýsingar
um fjalllendi á Íslandi. Hann var
virkur félagi í starfi KFUM&K
og Gideonmanna alla sína tíð.
Hann stofnaði og stýrði Ferða-
félaginu Hörgi til margra ára og
kom að uppbyggingu Fólkvangs-
ins á Hrauni í Öxnadal. Auk
þessa gegndi hann marg-
víslegum trúnaðarstörfum í
ýmsum félagasamtökum og
stjórnum, og var hvatamaður
fjölda viðburða í heimasveit
sinni, Hörgársveit.
Útför Bjarna Eyjólfs fer fram
í dag, 16. september 2019, á Degi
íslenskrar náttúru, frá Möðru-
vallaklausturskirkju í Hörgárdal
og hefst athöfnin klukkan 13.30.
þrjú börn, Bjarna
Frey, Hrafnhildi
Tinnu og Hjörvar
Loga. 3) Sigurborg,
f. 1980, maki Jón-
atan Þór Magn-
ússon, f. 1980, og
eiga þau þrjú börn,
Magnús Dag, Júlíu
Karen og Rakel
Söru. 4) Sigríður, f.
1983, maki Brynjar
Þór Hreinsson, f.
1982, og eiga þau þrjú börn, Re-
bekku Sunnu, Andreu Pálu og
Benedikt Darra.
Bjarni ólst upp í Vesturbæ
Reykjavíkur, gekk í Melaskóla
og síðar Menntaskólann í
Reykjavík. Hann fluttist um tví-
tugt til Noregs þar sem hann var
við nám í níu ár. Þaðan lauk
hann kandídats- og doktorsprófi
frá jarðræktardeild Landbún-
aðarháskólans á Ási og fluttist
að námi loknu norður í land til
starfa við Tilraunastöð RALA á
Akureyri en sú starfsemi fluttist
síðar að Möðruvöllum í Hörg-
árdal. Hann starfaði lengst af
sem náttúrufræðingur við Rann-
sóknastofnun landbúnaðarins og
síðar sem prófessor við Land-
búnaðarháskóla Íslands. Allan
Hamingjumaður. Á þessu fal-
lega orði endar bókin Fyrirmynd-
ir – stutt sjálfsævisaga Bjarna E.
Guðleifssonar, rituð af honum
sjálfum í tilefni sjötugsafmælis.
Betra orð til að lýsa elsku pabba
mínum er vandfundið. Hann var
sannarlega hamingjumaður í öll-
um skilningi. Farsæll bæði í starfi
og einkalífi. Afkastamikill fræði-
maður, rithöfundur, fjallgöngu-
maður og ótal margt fleira. Fyrir
mér var hann fyrst og fremst kær-
leiksríkur faðir sem leiðbeindi,
studdi og miðlaði mér og mínum í
gegnum lífið.
Undanfarnar vikur hef ég setið
við sjúkrarúm föður míns og hald-
ið í hlýju mjúku höndina hans,
höndina sem hefur afrekað margt
á langri ævi. Höndina, sem leiddi
mig sem litla stelpu út á tún ým-
issa sveitabæja á Norðurlandi,
rétti mér skrifblokk og penna og
lét mig skrifa niðurstöður ýmissa
tilraunamælinga. Höndina, sem
leiddi mig upp á fjöll, inn í dali,
gegnum skörð og opnaði fyrir mér
dýrðir Tröllaskagans. Höndina,
sem benti mér á öll fallegu blómin,
smávinina, sem á vegi okkar urðu,
sýndi mér kóngulærnar og smá-
dýrin og opinberaði fyrir mér dá-
semdir sköpunarverksins. Hönd-
ina, sem að kvöldi dags kenndi
mér að spenna mínar eigin greip-
ar, loka augum og tala við Guð í
bæn, beiðni og þakkargjörð.
Pabbi kenndi mér að bera tak-
markalausa virðingu fyrir nátt-
úrunni, auðlindum hennar og
verðmæti. Það er einkar vel við
hæfi að útfarardagur föður míns
sé 16. september, Dagur íslenskr-
ar náttúru.
Elsku pabbi minn. Í mér togast
á bæði sorg og þakklæti. Sorg yfir
því að fá ekki að njóta samvista við
þig lengur. Sorg yfir að heyra þig
ekki oftar hvísla í eyra mitt hversu
vænt þér þykir um mig. Sorg yfir
því að þú, þessi mikli varðliði nátt-
úrunnar, sért ekki lengur til stað-
ar til að standa vörð um náttúr-
una, rannsaka, fræða og miðla. En
hjarta mitt er jafnframt fullt af
þakklæti yfir öllum þeim dýr-
mætu minningum sem ég á um
samveru okkar. Minningum um
yndislegan pabba, frábæran afa
og mikilsmetinn tengdaföður.
Takk fyrir allar samræðurnar,
alla þína takmarkalausu um-
hyggju og allar fyrirbænirnar –
þú varst, ert og verður mín fyr-
irmynd.
Ég enda þessi fátæklegu orð á
lokaerindi ljóðs sem pabbi þýddi
úr norsku og fjallar um uppá-
haldsblóm okkar beggja, dýra-
grasið. Litla, fallega blómið með
djúpbláa litinn sinn, blómið sem
gladdi okkur feðginin á ótal
gönguferðum um fallega landið
okkar:
Ég lærði af blóminu bláa
að biðja og þakka í senn,
og láta mér lynda hið smáa
í lífinu – sáttur við menn.
Guð geymi þig og varðveiti
elsku pabbi minn.
Brynhildur Bjarnadóttir.
Í dag kveð ég pabba minn í
hinsta sinn. Söknuðurinn er mikill
og verkefni mitt nú er að takast á
við sorgina. Fyrst og fremst er ég
þó fullur þakklætis. Ég er þakk-
látur fyrir góða og innihaldsríka
ævi sem þú deildir með mér. Ég er
þakklátur fyrir hvað þú kenndir
mér um lífið og þær ótal mörgu
minningar okkar sem ég nú
geymi. Þú varst svo sannarlega
brautryðjandi á ýmsum sviðum og
ég fékk að vera þátttakandi með
þér í mörgu af því sem þú tókst
þér fyrir hendur. Alltaf skein það í
gegn hve mikla ástríðu þú hafðir
fyrir að koma hlutum í verk, hlut-
um sem aðeins þér datt í hug að
framkvæma.
Ég fékk það hlutverk aðeins 10
ára að fylgja þér á fjöll, þar sem
ég hafði það hlutverk að hlaupa til
byggða eftir hjálp. Þú hafðir lent í
lífsháska í einni göngunni þinni og
lofaðir eftir það að þú myndir
aldrei fara aftur einn á fjöll. Allar
götur síðan gengum við mikið á
fjöll saman þar sem þú kenndir
mér að meta fegurð náttúrunnar.
Allar ferðirnar sem þú tókst
mig með til Reykjavíkur þegar ég
var unglingur og við vorum að
fara að hlaupa saman hálfmara-
þon eru mér dýrmætar minning-
ar. Á þeim tíma þótti það bara
skrýtið fólk og sérvitringar sem
stunduðu fjallgöngur og almenn-
ingshlaup. Fyrir okkur báða sner-
ist þetta ekki síst um að njóta
samverunnar. Á þessum vettvangi
áttum við okkar tíma saman.
Mér er minnisstætt þegar ég á
fullorðinsárum var á leið til fjalla
og hitti þar bónda við heyskap þar
sem ég spurði hann um staðhætti
varðandi gönguna sem fram und-
an var. Hann sagði við mig: „Þú
ættir að tala við hann Bjarna á
Möðruvöllum, hann þekkir hverja
þúfu hér á Tröllaskaganum“. Mér
fannst gaman að geta svarað hon-
um: „Já, ég tala þá bara við
pabba.“
Elsku pabbi minn, á þessum
degi þegar ég kveð þig vildi ég
geta sagt: „Já, ég tala þá bara við
pabba,“ en minni sjálfan mig jafn-
framt á, fullur þakklætis fyrir það
að ég fékk að vera sonur þinn.
Takk fyrir að vera pabbi minn.
Þinn sonur,
Brynjólfur.
Í dag kveðjum við elsku pabba,
Bjarna Eyjólf Guðleifsson. Hann
var stoð okkar og stytta, góð fyr-
irmynd og besti vinur. Pabbi áork-
aði miklu um ævina og var mikill
frumkvöðull. Hann var mikill
náttúruunnandi og útivistarmað-
ur. Okkur er minnisstætt þegar
við vorum vaktar snemma á sum-
armorgni á Möðruvöllum og sagt
að nú værum við að fara í fjall-
göngu. Ekki fannst okkur þetta
alltaf spennandi, að þurfa að rífa
sig upp í stað þess að fá að sofa að-
eins lengur. En mikið sem við er-
um þakklátar fyrir þessar ferðir
okkar núna. Pabbi var alltaf að
fræða okkur systkinin, þá sérstak-
lega um náttúruna svo sem
plöntur, skordýr og fugla. Stund-
um þurftum við hvatningu til að
klára að klífa tindinn, þá sagði
pabbi alltaf: „Það er bara smá
brekka eftir, svo erum við komin á
toppinn“ en svo birtist bara ný
brekka, sem þurfti að sigra.
Alltaf var gott að lauma hend-
inni sinni í hlýju höndina hans
pabba, sem veitti öryggi og hvatn-
ingu fyrir lúna fætur. Á seinni ár-
um, þegar við vorum að mennta
okkur, gátum við alltaf leitað til
pabba eftir aðstoð. Hvort sem það
var í frönsku eða lífeðlisfræði, þá
var hann alltaf með svörin.
Síðustu ár pabba voru honum
erfið sökum heilsuleysis. Hann
gafst ekki upp og barðist hetju-
lega við hverja hindrun sem varð á
vegi hans, enda vanur að klífa erf-
ið fjöll. Hann var mikill húmoristi
og húmorinn var aldrei langt und-
an, þó aðstæður væru erfiðar.
Pabbi var maður orðsins og ís-
lenskunnar. Hann hafði mikið dá-
læti á Jónasi Hallgrímssyni.
Hraun í Öxnadal, fæðingarstaður
Jónasar, var pabba mjög kær.
Sjötugur að aldri kleif hann
Hraundranga, elstur manna til að
afreka það.
Hann var besti afi sem hægt
var að hugsa sér. Alltaf var mikið
fjör í kringum hann og fylgdist
hann grannt með því sem barna-
börnin tóku sér fyrir hendur. Oft
var farið í „Jósep segir“ og hann
tók krakkana í „Gamla Ford“ og
hló hæst af öllum. Öll þrettán
barnabörnin fengu fallega vísu í
eins árs afmælisgjöf sem pabbi
Bjarni Eyjólfur
Guðleifsson