Morgunblaðið - 26.11.2019, Page 16

16 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 26. NÓVEMBER 2019
✝ Ólafur BúiGunnlaugsson
fæddist á Akur-
eyri 5. september
1953. Hann lést á
gjörgæsludeild
Sjúkrahússins á
Akureyri 15. nóv-
ember 2019.
Foreldrar hans
voru Gunnlaugur
Búi Sveinsson, f.
24. febrúar 1932,
d. 23. janúar 2019, og Signa
Hallberg Hallsdóttir, f. 4.
ágúst 1933, dáin 2. nóvember
2019. Systur Ólafs Búa eru
Halla, f. 30. október 1954,
maki Haukur Harðarson, og
Helga, f. 22. febrúar 1963,
maki Stefán Birgisson.
1984, synir þeirra eru Zoph-
onías Búi og Sólbjartur Búi.
Ólafur Búi útskrifaðist frá
Menntaskólanum á Akureyri
árið 1974 og hóf fljótlega eftir
það störf hjá Slökkviliði Ak-
ureyrar og á skíðasvæði Ak-
ureyrar. Mestan tíma starfs-
ferils síns nýtti hann í þágu
menntamála á Akureyri. Fyrst
sem kennari við Gagnfræða-
skóla Akureyrar, en síðar
kennari og áfangastjóri við
Verkmenntaskólann. Lengst af
starfaði hann hjá Háskólanum
á Akureyri, fyrst sem fram-
kvæmdastjóri og síðar sem
forstöðumaður fasteigna.
Ólafur Búi var virkur í
skátastarfi á Akureyri á yngri
árum. Hann sat í stjórn Golf-
klúbbs Akureyrar um árabil.
Ólafur Búi var meðlimur í
Oddfellowreglunni á Akureyri.
Útför Óla Búa fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag, 26.
nóvember 2019, og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Ólafur Búi
kvæntist Agnesi
Jónsdóttur 26.
ágúst 1978. For-
eldrar hennar eru
Jón Heiðar Krist-
insson, f. 18. sept-
ember 1928, d. 30.
október 1987, og
Sonja Emma
Kristinsson, f. 4.
september 1931.
Synir Ólafs Búa og
Agnesar eru: 1) Gunnlaugur
Búi, f. 2. október 1979, maki
Eydís Unnur Jóhannsdóttir, f.
12. ágúst 1980, börn þeirra
eru Arna Sigríður, Karen Lilja
og Elvar Búi. 2) Ólafur Búi, f.
16. júní 1984, maki Ingibjörg
Zophoníasdóttir, f. 4. apríl
Í desember 2006 veiktist Óli
Búi bróðir minn fyrst alvarlega.
Hann fékk hjartaáfall en náði sér
fljótt og allir voru bjartsýnir en
tæpu ári síðar greindist hann með
krabbamein. Það leit ekki vel út
og í nokkurn tíma var ólíklegt að
hann hefði það af. Á sama tíma
leit fyrsta afabarnið hans dagsins
ljós og mynd af stúlkunni var
strax hengd á vegg í sjúkrastofu
Óla. Ég trúi því að það hafi gefið
honum kraft til að lifa og hann
hresstist á ný. Síðan hefur hann
oft verið mjög veikur og ég hef
ekki tölu á þeim skiptum sem
elsku Agnes var honum við hlið í
veikindum bæði heima, á sjúkra-
húsum og í flugi á leið þangað.
Það vandist aldrei að fara til
mömmu og pabba til að bera þeim
fréttir af því að nú hefði Óli verið
fluttur suður eða kominn á
sjúkrahús í útlöndum. Það reynd-
ist þeim alltaf afar þungbært.
Auðvitað höfðu þau áhyggjur og
óttuðust mjög að missa hann. Ég
hef beðið Guð á hverju kvöldi frá
fyrstu veikindunum að Óli fengi
að lifa mömmu og pabba og hann
bænheyrði mig. Ekkert er verra
en að missa barnið sitt. En Óli dó
nánast um leið og mamma og inn-
an við tíu mánuðum á eftir pabba
og söknuðurinn er svo mikill.
En margs er að minnast. Óli
gaf mér t.d. fyrsta hjólið mitt; fal-
legt rautt þríhjól sem ég var mjög
ánægð með. Mér þótti virkilega
gaman fyrstu jólin sem ég fékk að
velja jólagjafirnar til fjölskyld-
unnar alveg sjálf. Handa Óla
keypti ég öskubakka; ljómandi
fallegan, blásanseraðan, og hann
bjó yfir þeirri tækni að það þurfti
bara að ýta ofan á pinna á honum
miðjum, þá fór lokið að snúast,
þrýstist niður og askan hvarf ofan
í bakkann. Ég var gríðarlega stolt
af þessari gjöf. En þegar Óli opn-
aði pakkann frá mér varð hann
skrítinn á svipinn, stóð upp og fór
þegjandi niður í herbergið sitt og
sást ekki meira þetta aðfanga-
dagskvöld. Hvernig átti ég, tæp-
lega fimm ára krakkinn, að átta
mig á því að Óli stóð í þeirri mein-
ingu að enginn í fjölskyldunni
vissi af þessum ósið hans. Hvað
þá smábarnið á bænum.
Ég var líka heppin að fá að
kynnast Óla sem kennara. Hann
var góður kennari og mér gekk
vel að læra hjá honum. Honum
tókst að gera námið áhugavert og
skemmtilegt og koma öllu til skila
á forsendum okkar nemendanna.
Hann kenndi mér íslensku, bók-
færslu og fleira. Mér gekk aldrei
vel að læra ensku og dönsku en
varð að velja annað fagið fyrir
samræmdu prófin. Óli hélt það nú
ekki vera vandamál og eyddi
mörgum klukkustundum í að
troða enskunni í mig. Ég komst í
gegn, þökk sé þrautseigju Óla
bróður.
Þrátt fyrir veikindi Óla síðast-
liðin ár tókst honum og fjölskyldu
hans að njóta stundanna sem
best. Þau voru dugleg að ferðast
og fóru víða og Óli lét ekkert aftra
sér í þeim efnum. Hann notaði
þau hjálpartæki sem til þurfti svo
sem göngugrind og ellinöðru og
skammaðist sín ekkert fyrir. Auð-
vitað þurfti hann að prófa sjúkra-
húsin í mörgum þeirra landa sem
þau ferðuðust um.
Agnes eiginkona Óla Búa bróð-
ur, synir þeirra og fjölskyldur eru
mér afar kær. Guð styrki þau og
blessi.
Þín litla systir,
Helga.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þótt svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Takk fyrir allt. Hvíl í friði.
Þín tengdadóttir,
Eydís.
Það er þyngra en tárum taki að
kveðja sinn besta vin. Við hitt-
umst fyrst á gamla Moldarvellin-
um á Akureyri. Hann níu eða tíu
ára og ég árinu yngri. Hann bjó á
ytri Brekkunni og var í Brekku-
skólanum, en ég bjó á Eyrinni og
var í Oddeyrarskólanum. Hann
keppti með Þór en ég var í KA.
Við áttumst oft við í fótbolta og
könnuðumst vel hvor við annan
en vináttan kom síðar. Á ung-
lingsárunum vorum við báðir
bensíntittir, hann hjá BP við
Tryggvabraut og ég á Þórshamri
hjá Esso. Við vorum ekki í sama
liði fyrr en í Menntaskólanum á
Akureyri, en við útskrifuðumst
þaðan 17. júní 1974.
Í maí 1975 fór ég með Óla Búa
til Reykjavíkur til að kaupa bíl.
Bíllinn vel útlítandi en dekkin slit-
in. Til öryggis keyptum við lím,
bætur og pumpu fyrir heimferð-
ina. Lagt var af stað síðdegis og
áætlað að koma til Akureyrar um
kvöldið. Í Borgarfirði sprakk í
fyrsta sinn í ferðinni. Eftir það
keyrðum við hægar, en það dugði
ekki til. Í Öxnadalnum sprakk
(punkteraði) í sjötta og síðasta
skiptið í þessari ferð, en þá var
morgunsólin komin upp. Við kom-
um til Akureyrar eftir fimmtán
tíma ferð. Þessar klukkustundir
var margt rætt og reyndi ferðin
mjög á þolrif okkar beggja en
ferðin innsiglaði lífstíðarvináttu.
Á háskólaárunum skemmtum við
okkur mikið og sáum allar kvik-
myndir sem komu í bíó á höfuð-
borgarsvæðinu.
Akureyri togaði alltaf fast í Óla
Búa. Hann fór að kenna við Gagn-
fræðaskólann á Akureyri og í
einni norðurferðinni kynnti Óli
Búi mig fyrir Agnesi Jónsdóttur
(Öggu). Um leið og ég sá Öggu
var ég viss um að Óli Búi hafði
hitt sinn lífsförunaut. Þau pöss-
uðu svo vel saman og var ánægju-
legt að fylgjast með þeim þroska
ást sína og hefja búskap saman.
Síðan fæddust synirnir Gulli Búi
og Óli Búi.
Þrátt fyrir barnauppeldi og
húsbyggingar rofnuðu aldrei
tengslin. Hin síðari ár hafa alltaf
þrjár persónur verið heimsóttar í
öllum Akureyrarferðum,
mamma, tengdamamma og Óli
Búi.
Óli Búi og Agga spiluðu mikið
golf meðan heilsa hans leyfði og
kynntu golfið fyrir okkur Huldu.
Síðasta golfhringinn spiluðum við
saman á Akranesi fyrir nokkrum
árum. Óli Búi minntist oft á þenn-
an dag eftir að ljóst var að hring-
irnir yrðu ekki fleiri. Við hittumst
á Jaðarsvelli 2018 á Norðlinga-
mótinu, þegar Óli Búi kom á raf-
skutlunni og fylgdist með okkur
spila nokkrar holur, okkur til
mikillar ánægju.
Óli Búi átti við heilsuleysi að
stríða síðustu misserin en þrátt
fyrir það var hann alltaf bjart-
sýnn á bata og lét veikindin ekki
aftra sér og Öggu frá því að
ferðast og skipuleggja ferðalög.
Óli Búi var réttsýnn, rökfastur,
traustur, ábyrgur, heiðarlegur,
minnugur húmoristi og góður vin-
ur.
Ég veit að þú ert hvíldinni feg-
inn eftir erfið veikindi. Hvíl í friði,
kæri vinur, og megi lífið fara
mildum höndum um Öggu og fjöl-
skylduna í sorginni.
Haukur og Hulda.
Leiðir okkar Óla Búa lágu
snemma saman. Foreldrar okkar
voru vinir og samgangur var milli
heimilanna þó þau væru á sitt
hvorum staðnum í bænum. Við
Óli Búi kynntumst því á unga
aldri. Liðlega tvítugir urðum við
svo samstarfsmenn á Slökkvistöð
Akureyrar, sem sumarstarfs-
menn, og þar unnum við saman í
nokkur ár. Fáeinum árum seinna
var Óli Búi orðinn kennari við
Gagnfræðaskólann á Akureyri og
ég var þar stundakennari vetrar-
langt. Í framhaldinu varð nokkurt
hlé á samstarfi okkar því Óli Búi
vann á næstu árum ötullega að
stofnun Verkmenntaskólans á
Akureyri og varð þar kennari.
Margir, þar á meðal Óli Búi,
voru á þessum árum miklir
áhuga- og baráttumenn fyrir
stofnun háskóla á Akureyri og svo
fór að háskólakennsla hófst á Ak-
ureyri haustið 1987. Stuttu síðar
kom Óli Búi til starfa við þessa
nýju menntastofnun sem skrif-
stofustjóri. Fyrsta hálfan annan
áratuginn eða svo var allur rekst-
ur HA í hans höndum og tæpast
ofmælt að hann hafi verið vakinn
og sofinn yfir verkefninu.
Upp úr síðustu aldamótum var
rekstur ört stækkandi háskóla þó
ekki lengur á færi eins manns og
Ólafur Búi
Gunnlaugsson✝ Ólafur Thorla-cius fæddist í
Hákoti á Álftanesi
16. ágúst 1929.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun
Suðurlands, Sel-
fossi, 17. nóv-
ember sl.
Foreldrar hans
voru Anna Thorla-
cius, húsmóðir, f.
14. ágúst 1905, d.
14. maí 1981 frá Strýtu í Ham-
arsfirði og Erlingur Thor-
lacius, bifreiðarstjóri, f. 15.
apríl 1906, d. 1. febrúar 1981
frá Búlandsnesi í Hamarsfirði.
Eftirlifandi systkini Ólafs eru
Ragnhildur Thorlacius, f. 21.
maí 1936, og Egill Thorlacius,
Runólfur Sigursveinsson, f. 3.
maí 1958, ráðunautur hjá Ráð-
gjafarmiðstöð landbúnaðarins
á Selfossi. Börn þeirra eru
Dagný f. 26. október 1974, Jó-
hanna, f. 25. september 1991,
og Guðrún, f. 2. september
1994. Langafabörnin eru tvö:
Mikael, sonur Guðrúnar, og
Salka, dóttir Jóhönnu.
Ólafur var stúdent frá
Menntaskólanum í Reykjavík
1950. Námi í lyfjafræði frá Há-
skóla Íslands lauk hann árið
1958 og hóf störf að námi
loknu hjá Apóteki Austur-
bæjar. Síðustu árin vann Ólaf-
ur hjá lyfjaframleiðslufyrir-
tækinu Delta í Hafnarfirði.
Ólafur og Guðrún áttu heimili í
Reykjavík fram til ársins 1998
að þau fluttu austur á Selfoss.
Ólafur verður kvaddur á
Hótel Örk, 2. hæð, í dag, 26.
nóvember 2019, klukkan 15.
f. 16. nóvember
1942.
Eftirlifandi kona
Ólafs er Guðrúnu
Jónsdóttur, f. í Vík
í Mýrdal 16. júní
1931, doktor í fé-
lagsráðgjöf. For-
eldrar hennar voru
Jónína Magnús-
dóttir frá Giljum í
Mýrdal, f. 23. jan-
úar 1907, d. 30.
desember 1997, og Jón Pálsson
frá Litlu-Heiði í Mýrdal, f. 10.
apríl 1904, d. 1. september
2000.
Dóttir Ólafs og Guðrúnar er
Ragnheiður Thorlacius, f. 3.
ágúst 1954, héraðsdómari á
Suðurlandi. Hennar maður er
Ólafur Thorlacius lyfjafræð-
ingur, eða Óli eins og hann var
gjarnan kallaður í okkar vina-
hópi, náði níræðisaldri og gott
betur.
Ég minnist Óla með mikilli
virðingu. Hann gat virst hæglát-
ur en glettnisvipurinn var sjaldan
langt undan. Það er ekki ofsagt
að hann var öðlingur og afar
greiðvikinn. Hann var fróðleiks-
maður, hafði einlægan áhuga á
þjóðfélagsmálum, var glögg-
skyggn og fylgdist vel með at-
burðum innanlands og utan. Óli
hafði gaman af því að rýna í hlut-
ina, spyrja spurninga og rök-
ræða. Þegar um smærri eða
stærri nýjungar var að ræða átti
hann til að þráspyrja og hætta
ekki fyrr en hann skildi í þaula
hvað var á ferð. Þetta gátu verið
stórmál, enda var Óli róttækt
þenkjandi, en ég minnist lítils
skondins dæmis úr samræðum
okkar. Óli segir: „Hvað eru þess-
ar strikamerkingar og hvernig
virka þær?“ Ég var þá ekki búin
að setja mig inn í þessa hluti og
varð því svaravant. Næst þegar
við hittumst vissi Óli allt um
þessa tækninýjung enda búinn að
fylgja málinu eftir. Ég minnist
líka góðlátlegrar stríðni Óla frá
fyrri árum. Gat hann átt til að
vera forvitinn og áhugasamur um
líf vinanna og mátti maður þá
sitja undir nokkurri eftirgrennsl-
an. Óli var afburða hagur í hönd-
um og var bílskúrinn mikið nýtt-
ur meðan heilsan leyfði. Einnig
má nefna ferðagleði þeirra hjóna
en Ólafur var lipur og laginn bíl-
stjóri. Þau hjónin Guðrún og Óli
notuðu mikið tjaldvagn í útileg-
urnar, þar var öllu afar hagan-
lega fyrir komið. Nú til skamms
tíma létu þau af tjaldvistinni og
tóku að ferðast um á „rúgbrauði“
sem var innréttað sem ferðabíll.
Þótti sumum vinum orðið nóg um
nægjusemi þeirra hjóna en vildu
slást í hópinn og tóku sér gistingu
á hóteli í grenndinni því að
ferðast skyldi!
Ég minnist margra góðra
stunda á fyrri árum með þeim
merkishjónum, Óla og Guðrúnu, í
Heiðargerðinu og Sólheimum í
Reykjavík auk útivistar og mikils
gamans og glens í sumarbústaðn-
um í Mýrdalnum. Þakka ég inni-
lega fyrir þá samveru. Á síðari
árum var gaman að koma í heim-
sókn á fallegt heimili þeirra á Sel-
fossi, alltaf sömu hlýlegu móttök-
urnar.
Það var afar ánægjulegt að fá
að vera með á níræðisafmæli Óla
í ágúst síðastliðið sumar í fjöl-
skyldu- og vinahópi. Þrátt fyrir
að dregið væri af Óla tók hann
þátt og var gaman að hitta fjöl-
skylduna, unga sem gamla, og þá
meðal annars systkini hans.
Ég þakka fyrir áratuga hlýja
vináttu, fróðlega, skarpa og
skemmtilega samveru sem aldrei
bar skugga á, svo og hjálpsemi í
minn garð.
Innilega samúð votta ég fjöl-
skyldunni allri, Dagnýju, Ragn-
heiði og Runólfi, barnabörnunum
og systkinum Óla, þeim Ragn-
hildi og Agli, og þá ekki síst þér,
elsku Guðrún mín.
Guðrún Kristinsdóttir.
Ólafur Thorlacius
✝ Heinz TheodorJoachim Oster-
horn fæddist 13.
desember 1936 í
Berlín og lést 18.
nóvember 2019 í
Kópavogi.
Foreldrar hans
voru Louis T.W.
Osterhorn, f. 26.
maí 1899, d. 21.
nóvember 1980, og
Olga M.C. Oster-
horn, f. 31. október 1905, d. 12.
júní 1969. Hann átti tvö yngri
systkini, Gerhard Osterhorn, f.
31. október 1939, d. 26. ágúst
2011, og Silvia C. Osterhorn, f.
22. apríl 1944. Joachim kvæntist
Þórdísi H. Jónsdóttur Osterhorn,
f. 8. maí 1941 en hún lést 1.
nóvember 2013. Þau áttu tvær
dætur: 1) Svanhildur Björk
Gilles, f. 2. janúar 1968, gift
Björn Stefan Gilles, f. 17.
september 1970, og
eiga þau þrjú börn:
Liv Marie Gilles, f.
18. júlí 2000, Thor-
ben Fabian Gilles, f.
22. desember 2001,
og Solvey Elin Gil-
les, f. 7. mars 2006,
og 2) Kristjana Os-
terhorn, f. 28. maí
1970, gift Jan Stefan
Meier-Osterhorn, f.
26. apríl 1978.
Joachim var tannlæknir og
rak tannlæknastofu í Berlín með
vini sínum Olaf Trümper.
Joachim og Þórdís bjuggu í Berl-
ín til 1996, þá fluttu þau til Mal-
lorca þar sem þau bjuggu til árs-
ins 2005 en það ár fluttu þau til
Íslands þar sem Joachim bjó
fram á síðasta dag.
Útförin fer fram frá Fossvogs-
kapellu í dag, 26. nóvember
2019, klukkan 11.
Fyrir þrem árum héldum við
upp á áttræðisafmæli þitt með
skyldfólki og vinum hér á Íslandi
en einnig vinum sem lögðu á sig
langt ferðalag frá Þýskalandi til
að gleðjast með þér. Þú áttir
mjög viðburðaríkt og gefandi líf.
Í seinni heimsstyrjöldinni varst
þú ungur drengur og eftirstríðs-
árin voru ekki auðveld sem ung-
lingur. Skólaganga var óregluleg
og því laukst þú seint stúdents-
prófi. Þú lærðir tannlækningar í
Berlín og bjóst þá í lítilli íbúð í
Hinterhof í Bezirk Kreuzberg,
vannst fyrir þér með því að spila
á trompet og leika. Eftir náms-
árin lagðir þú af stað í þitt
stærsta ævintýri sem fæstir í
dag vita eitthvað um, nema að
þar voru heitavatnshverir, álfar
og tröll. Eftir að hafa borðað
mikinn fisk og skemmt þér á
Hótel Sögu, lært að fljúga og
keyrt á VW-bjöllu um landið þá
kynntist þú mömmu. Þú tókst
hana með þér til Berlínar og þar
eignuðust þið okkur tvær og átt-
uð góðar stundir saman. Allir
voru velkomnir inn á heimili ykk-
ar og ógleymanlegar voru veisl-
urnar sem haldnar voru þar. Ís-
lenskir námsmenn í Berlín fengu
alltaf hjálp frá ykkur og stuðn-
ing. Sérstaklega minnumst við
þess þegar við héldum upp á 17.
júní á hverju ári. Sumarfríunum
okkar eyddum við á Krisva, skip-
inu okkar, og með vinum sigldir
þú oft um Miðjarðarhafið. Þar
fékkst þú köfunarskírteinið þitt.
Á þessum tíma varðst þú afi og
afabörnin þín heimsóttu þig á
Mallorca og áttu þar yndislegar
stundir. Björn og Jan kynntust
þér yfir góðu viskíi og þótti afar
vænt um þig og það var gott að
finna að þeir voru alltaf velkomn-
ir hjá þér. Árið 2005 fluttuð þið
mamma til Íslands. Stuttu eftir
það byrjaði sorglegur tími þegar
mamma varð veik og yfirgaf okk-
ur meira og meira með hverju ári
þar til hún fann loks frið 2013.
Við áttum mjög góð æskuár og
þið gáfuð okkur yndislegt heim-
ili. Við hugsum oft um öll þau
ævintýri sem við upplifðum og
minnumst allra dásamlegu
stundanna með ykkur. Nú ert þú
farinn úr þessari jarðvist og við
munum ætíð sakna þín. Í þakk-
læti geymum við ykkur í hjart-
anu.
Svanhildur og Kristjana.
Joachim Osterhorn
Morgunblaðið birtir minningargreinar
endurgjaldslaust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri grein-
ar eru eingöngu birtar á vefnum.
Minningargreinar