Morgunblaðið - 04.12.2019, Side 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 4. DESEMBER 2019
✝ Vilborg Jóns-dóttir fæddist
í Reykjavík 27.
maí 1964. Hún lést
á blóðlækn-
ingadeild Land-
spítalans 22. nóv-
ember 2019 eftir
árslanga baráttu
við hvítblæði.
Foreldrar henn-
ar eru Jón Freyr
Þórarinsson skóla-
stjóri, f. 5. apríl 1936, og Matt-
hildur Guðný Guðmundsdóttir
kennari og kennslufulltrúi, f.
27. júlí 1935. Bróðir Vilborgar
er Þórólfur landslagsarkitekt,
f. 23.12. 1958, kvæntur Sig-
rúnu Valgarðsdóttur, f. 16.
september 1959.
Vilborg giftist hinn 4. nóv-
ember 2000 Össuri Geirssyni
hljómsveitarstjóra úr Kópa-
vogi, f. 22.11. 1961. Foreldrar
hans eru Geir Friðbergsson
hjúkrunarfræðingur, f. 2.1.
1932, d. 19.2. 1997, og Hólm-
fríður Geirdal Jónsdóttir
hjúkrunarfræðingur, f. 29.4.
1936. Bróðir Össurar er Berg-
ur, f. 7.8. 1970.
Börn Vilborgar og Össurar
eru: 1) Saga, f. 22.3. 1986,
sambýlismaður hennar er
listarskóla árið 2004. Vilborg
hóf þegar árið 1984 kennslu
meðfram námi sínu og kenndi
alla tíð málmblásaranemum,
lengst við Tónmenntaskóla
Reykjavíkur en einnig í Skóla-
hljómsveit Laugarnesskóla,
sem þá hét, og Tónskóla
Sigursveins.
Eftir námið í Kennarahá-
skólanum sá Vilborg um tón-
listartíma leikskólans Álfa-
bergs í tvö ár og var einnig
umsjónarkennari í Kársnes-
skóla 1999 til 2004. Frá unga
aldri var Vilborg lausamaður í
margs konar hljóðfærahópum
– frá kammerverkum og stór-
sveitatónlist til sviðs- og sin-
fóníuverka. Vilborg var skóla-
stjóri og aðalstjórnandi
Skólahljómsveitar Austurbæjar
frá árinu 2004 til dánardags.
Félagsstörf Vilborgar innan
starfsgreinar sinnar voru um-
talsverð. Formannsstöðu hjá
Lúðrasveitinni Svaninum
gegndi hún árin 1994-2000, hjá
SÍL (Sambandi íslenskra lúðra-
sveita) árin 1998-2006 og hjá
SÍSL (Samtökum ísl. skóla-
lúðrasveita) 2012-2015. Við
gerð aðalnámskrár tónlistar-
skóla var Vilborg hópstjóri
fyrir hljóðfærin túbu, barí-
tónhorn og althorn og hún hef-
ur einnig verið fulltrúi Íslands
í NoMU (Nordisk Musik Union)
síðan 1998.
Útför Vilborgar verður gerð
frá Hallgrímskirkju í dag, 4.
desember 2019, klukkan 13.
Anders Olsen
Setså, f. 19.9.
1979. Dóttir þeirra
er Freyja Matt-
hildur, f. 23.11.
2018. 2) Freyþór,
f. 14.6. 1993, unn-
usta hans er Sop-
hie Louise Webb,
f. 11.12. 1993.
Vilborg ólst upp
á Hjallavegi í
Reykjavík og gekk
í Laugarnesskóla og Lauga-
lækjarskóla. Hún fékk fyrstu
tónlistartilsögn sína árið 1973
hjá Páli P. Pálssyni í Barna-
lúðrasveit Reykjavíkur. Þaðan
lá leiðin í Lúðrasveitina Svan
og síðan Tónlistarskólann í
Reykjavík þar sem hún stund-
aði nám á básúnu og baríton
hjá Birni R. Einarssyni og
Oddi Björnssyni samhliða námi
í Menntaskólanum í Hamrahlíð
en þaðan lauk hún stúdents-
prófi árið 1984. Að loknu blás-
arakennaraprófi frá Tónlistar-
skólanum í Reykjavík árið
1988 hóf Vilborg nám í Kenn-
araháskóla Íslands og lauk
þaðan B.ed.-gráðu árið 1991
með tónmennt sem valgrein.
Vilborg öðlaðist prófdóm-
araréttindi prófanefndar tón-
Það var erfitt að fá fréttirnar af
yndislegu Vilborgu frænku minni.
Við ólumst upp saman, hún ári
yngri en ég. Vilborg svo skemmti-
leg og sæt, mikill fjörkálfur, glöð
og kát. Ég leit upp til hennar, ég
vildi gjarnan gera eins og hún. Við
dönsuðum og spiluðum og lékum
okkur saman. Við lékum báðar á
hljóðfæri og ég man eftir því þeg-
ar að ég fékk að mæta á hljóm-
sveitaræfingu með henni, það var
mikill heiður fyrir mig. Við vorum
góðar vinkonur alla tíð og ég gat
alltaf leitað til hennar. Við vorum í
góðu sambandi þó að við værum
ekki alltaf á sama stað. Stundum
vorum við á sitthvoru landshorn-
inu og stundum í sitthvoru land-
inu. Við hugsuðum til hvorrar
annarrar á ýmsum stundum og
höfðum þá gjarnan samband.
Þegar ég spilaði í Strømsgodset
musikkorps, marseraði um götur í
Drammen, þá var Villa frænka
með mér í anda. Ég sagði við fólk-
ið mitt, Vilborg ætti að sjá mig
núna, hún yrði stolt af mér. Það
skipti mig máli.
Við lékum okkur saman í móan-
um í Kleppsholtinu í Reykjavík og
á Ásbrautinni í Kópavogi hjá
ömmu og afa. Við vorum gjarnan
klæddar eins, vorum saman í Ís-
aksskóla og í þjóðdönsunum í ís-
lenskum þjóðbúningi. Seinna þeg-
ar við eignuðumst börnin okkar
studdum við hvor aðra, skiptumst
á ráðum varðandi barnauppeldið
og skiptumst á reynslusögum og
hlógum saman. Við höfðum báðar
áhuga á hestamennsku, það var
skemmtilegt og við hittumst á
hestamannamótum. Það var ynd-
islegt þegar Saga dóttir Villu kom
til okkar og keppti á hestbaki á
Hellu.
Það var gaman að koma á fal-
legt heimili fjölskyldunnar að
Marbakka. Listamannaheimili,
músík og dans. Tónlist sköpuð og
kennd áfram til yngri kynslóða.
Þið hjónin svo samhent og metn-
aðurinn mikill. Gaman að fylgjast
með syni ykkar og tengdadóttur í
dansinum á meistarastigi. Árang-
urinn ævintýri líkastur. Dóttir
ykkar dýralæknir í Noregi og litla
barnabarnið svo yndislegt og
tengdasonurinn. Missir ykkar er
mikill, megi góður guð styrkja
ykkur.
Ég kveð sorgmædd Vilborgu
frænku mína og vinkonu, minning
þín lifir. Megir þú hvíla í friði í
draumalandinu.
Sigríður Pálína Arnardóttir.
Elsku Villa.
Þetta er svo mikil sorg. Þetta
er svo mikill missir. Fyrir mánuði
sátum við saman í okkar árlega
fyrsta vetrardagsboði og bolla-
lögðum samspil. Drauminn okkar
beggja um að kalla aftur saman
brasskvintett. Og búa líka til 20
manna brassband eins og við spil-
uðum í uppi í Tónó. Ég að draga
fram Es-túbuna og þú barítóninn
góða sem þú lést hljóma svo ein-
staklega vel. Þegar ég hugsa til
baka held ég að við höfum bolla-
lagt þetta sama öll síðustu árin.
Held að við höfum árlega síðustu
tvo áratugi tekið svona spjall. En
því miður varð ekkert úr. Vissu-
lega hittumst við og spiluðum
saman hér og þar. Fyrr og síðar.
Oft og mikið. Í alls konar hljóm-
sveitum, litlum og stórum. Það er
eftirminnilegt þegar við spiluðum
brasskvintett á svölum Gröndals-
húss við Þingholtsstræti fyrir
nokkrum árum. Það er ekki síður
eftirminnilegt þegar við örkuðum
fram og aftur Laugardalshöllina
og Broadway með þeirri ótrúlegu
uppfinningu sem Dixie-bandið var
á þessum tíma. Þegar við lékum
dixie um hánótt í Vestmannaey-
jabæ á Landsmóti og teymdum
allt ballið út úr húsinu. Þegar við
spiluðum fyrir heilu balli í
Hreyfilshúsinu klassíska dixie-
land-músík. Kvintettinn í öllum
brúðkaupunum. Sátum saman
dag eftir dag á æfingum úti í
Hagaskóla með Sinfóníuhljóm-
sveit æskunnar. Ef ég gæti lagt
saman alla taktana og tónana sem
við spiluðum saman í gegnum öll
árin er ég eiginlega alveg viss um
að með engum hef ég spilað fleiri í
gegnum tíðina. Bræðralag
túbunnar og barítónsins í kjallar-
anum er sérstakt og þar slógu
hjörtu okkar í takt. En nú verður
ekki spilað meira saman að sinni.
Barítóninn er stundum kallaður
fagurhljómi enda honum ætlað að
setja mark sitt á lúðrahljóminn
með sinni fögru rödd og fallegu
laglínum sem fyrir hann eru skrif-
aðar. Þinn fagri hljómur mun svo
sannarlega áfram óma.
Elsku Villa. Takk fyrir samleið-
ina og allt samspilið. Elsku Össur,
Saga, Freyþór, Matthildur og Jón
Freyr. Mínar innilegustu samúð-
arkveðjur til ykkar allra. Minning
um einstaka eiginkonu, einstaka
móður, einstaka dóttur og ein-
stakan vin mun lifa.
Sigurður Smári Gylfason.
Fyrirmyndin mín, Vilborg
Jónsdóttir, er nú fallin frá langt
um aldur fram. Um leið og ég átta
mig á því hversu stutt og ósann-
gjarnt lífið er get ég ekki annað en
verið óendanlega þakklát fyrir að
fá að tilheyra þeim hópi fólks sem
fékk að komast í kynni við hana.
Vilborg lífgaði upp á tilveru hvers
og eins sem hún talaði við. Stutt
samtal við hana gat gjörbreytt
hverjum degi til hins betra og ég
kvaddi hana ávallt með gleði í
hjarta.
Þær ótalmörgu ferðir sem við í
hljómsveitinni fórum með Vil-
borgu munu ætíð standa upp úr
sem hluti af gleðilegustu minning-
um barnæsku minnar. Allar æf-
ingabúðirnar í Þorlákshöfn, þá
sérstaklega þegar við spiluðum
lag með íþróttalegu þema, og Vil-
borg tók upp á því að seilast eftir
bolta og sparka honum upp í loftið
sem svo lenti á nónastatífi eins
saxófónleikarans. Í þeirri ferð var
vægast sagt mikið fjör. Auk
beggja Katlagilsferðanna, sér-
staklega í þeirri sem hún splæsti
ís á alla línuna sem vakti mikla
lukku.
Ítalíuferðar hljómsveitarinnar,
sem farin var sumarið 2017, mun
ég ætíð minnast með hlýju í
hjarta. Til dæmis þegar hljóm-
sveitin spilaði hálft lag inni í Aren-
unni í Verona áður en við vorum
rekin út, og síðar í 3.000 metra
hæð á Sas Pordoi-fjallinu í Suður-
Týról, og svo auðvitað þegar við
skelltum okkur í rússíbana í
Gardalandi, mikið var það góður
dagur.
Vilborg var sá besti leiðbein-
andi sem ég hef kynnst. Metnaður
hennar og eldmóður skein ræki-
lega í gegn í hverju einasta verk-
efni sem hljómsveitin tók sér fyrir
hendur, sem skilaði sér til okkar
hinna. Þá skipti ekki máli hvort
verkefnið fólst í að æfa fyrir
næstu vortónleika í Langholts-
kirkju, kvikmyndatónleika í
Hörpu eða bara jólaföndur í
Breiðagerðisskóla.
Ég mun sakna þess að mæta á
æfingar þar sem alltaf skein í
gegn hve mikið þér þótti vænt um
starfið þitt, að sitja á jóla- og vor-
tónleikum í Langholtskirkju full
eftirvæntingar og sjá þig brosa
þínu breiðasta til okkar, árlegu
ræðunnar þinnar um hóflegt
magn af sælgæti í æfingaferðum
og auðvitað hlýrrar og mannbæt-
andi nærveru þinnar.
Blessuð sé minning þín.
Sólrún Dögg Jósefsdóttir.
Við samstarfsfélagar Vilborgar
á vettvangi stjórnunar hjá Skóla-
hljómsveitum Reykjavíkur kveðj-
um góða konu. Vilborg var öflugur
og hlýr samstarfsmaður. Hún
trúði á tónlist og lífsgæðin sem fel-
ast í tónlistariðkun. Hún helgaði
líf sitt tónlistarstarfi með börnum
og ungmennum og kom víða við í
þeim efnum. Metnaður hennar og
kraftur í starfi var einstakur og
nutu nemendur hennar og sam-
starfsfólk forystu hennar. Undir
hennar stjórn blómstraði starfið í
Skólahljómsveit Austurbæjar í 15
ár. Þar snerti hún við lífi margra,
tók alla nemendur undir sinn
væng og hlúði að og hvatti af mik-
illi umhyggju. Hún laðaði þannig
að sér bæði nemendur og foreldra
og úr varð þétt samfélag hjálp-
semi, virðingar og hlýju.
Vilborg elskaði starfið með
samkennurum og nemendum og
lagði allt undir alla daga til að það
væri þeim líka gjöfult og gott.
Hún var traust, fagleg og fram-
sækin. Vilborg tók að sér verkefni
úr ýmsum áttum og steig hún oft-
ar en ekki fram með hugmyndir
sem hún svo framkvæmdi af mikl-
um móð. Þannig fór hún með
hljóðfærahópa og hljómsveitir um
allt hverfi skólahljómsveitarinnar,
lék á hátíðum og uppákomum í
skólum og leikskólum. Hún keyrði
áfram þróunarverkefni í hljóm-
sveitarstarfinu og var í samstarfi
við ýmsa aðila með þátttöku og oft
nýbreytni að leiðarljósi. Hljóm-
sveitirnar voru undir hennar
stjórn sýnilegar og mjög virkar.
Tónleikar skólahljómsveita eru
alltaf fjölsóttir og Vilborg lagði sig
mjög fram um að verkefnavalið
væri krefjandi og líka skemmti-
legt fyrir bæði nemendur og
áheyrendur. Undir hennar stjórn
komu hljómsveitir fram víða, léku
með Sinfóníuhljómsveit Íslands,
með öðrum tónlistarhópum og á
Barnamenningarhátíð. Vilborg
hlaut Hvatningarverðlaun skóla-
og frístundasviðs árið 2013 fyrir
framúrskarandi starf með skóla-
hljómsveit sinni.
Vilborg lagði sig fram um að
rækta tónlistarmanninn í hverju
hjarta í nemendahópnum og steig
mörg aukadanssporin til að nem-
endur upplifðu tónlist sem nauð-
synlegan og ríkulegan hluta af lífi
sínu. Margir nemendur og for-
eldrar minnast samspilshópanna
sem hún stóð árum saman fyrir
með þeim nemendum sem voru á
fermingarári. Æfði hún upp
smærri hópa og fór með þeim á
milli fjölskylduboða þar sem þau
léku saman fyrir gesti.
Skólahljómsveit Austurbæjar,
nemendur, foreldrar og sam-
starfsfólk var önnur fjölskylda
Vilborgar. Þegar Vilborg veiktist
bað hún um að fá að fylgjast með
starfinu og var þeim sem leystu
hana af ómetanlegur stuðningur
og góður vinur. Andlát Vilborgar
Jónsdóttur var okkur öllum
harmafregn. Að missa samstarfs-
félaga í blóma lífsins er mikið
áfall. Vilborg var sterk stoð í
starfinu og dýrmæt fyrirmynd.
Við færum félaga okkar Össuri
Geirssyni, skólahljómsveitar-
stjóra og eftirlifandi eiginmanni
Vilborgar, og börnum þeirra og
ungu barnabarni okkar dýpstu
samúðarkveðjur. Einnig viljum
við færa foreldrum Vilborgar,
Matthildi og Jóni Frey, samúðar-
kveðjur. Þakkir færum við allri
fjölskyldunni fyrir einlægan
áhuga og stuðning við starf Vil-
borgar á vettvangi Skólahljóm-
sveitar Austurbæjar.
Einar Jónsson, Ingi Garðar
Erlendsson, Lárus Halldór
Grímsson, Sandra Rún Jóns-
dóttir, Snorri Heimisson og
Sigfríður Björnsdóttir.
Það er þyngra en tárum taki að
skrifa þessi fátæklegu kveðjuorð á
slíkri sorgarstundu. Lúðrasveitin
Svanur sér á bak Vilborgu Jóns-
dóttur eða Villu, einum kröftug-
asta liðsmanni sínum síðustu ára-
tugina. Blásarasveitin handan
móðunnar miklu hefur fengið
ómetanlegan liðsstyrk.
Við Villa gengum í unglinga-
deild Svansins árið 1976 ásamt
stórum hópi krakka, sem margir
hverjir eru enn í dag perluvinir og
sálufélagar. Hópurinn stækkaði,
þéttist og efldist í starfi á næstu
árum og Villa lék jöfnum höndum
á básúnu og barítónhorn, hvort
tveggja af mikilli list. Þessi hópur
myndaði síðan sterkan kjarna í fé-
lagsstörfum Svansins og átti Villa
þar einna stærstan hlut að máli.
Auk þess að spila með sinnti hún
nefndar- og stjórnarstörfum,
gegndi formennsku árin 1994-
2000, stjórnaði sveitinni af og til
og svo mætti lengi telja.
Villa átti auðvelt með að miðla
af þekkingu sinni og reynslu og
því var stjórnandahlutverkið við
skólalúðrasveitir henni í blóð
borið. Margir nemenda hennar
hafa komið í Svaninn í gegnum
tíðina og blásið enn meira lífi í
starf okkar. Hún sáði með starfi
sínu mörgu tónlistarfræinu, sem
mun án efa bera enn frekari ávöxt
um ókomna tíð.
Svanurinn hefur misst einn
sinn ötulasta félaga. Villa starfaði
fyrir sveitina af mikilli alúð og
atorku í yfir 40 ár og var ávallt
reiðubúin að hlaupa undir bagga,
þegar á reyndi. Fallinn er góður
félagi.
Svanurinn sendir Össuri, Sögu,
Freyþóri, Jóni Frey, Matthildi og
fjölskyldunni allri innilegar sam-
úðarkveðjur á þessari erfiðu
stundu.
F.h. Lúðrasveitarinnar Svans,
Snorri Valsson.
Það var okkar gæfa að Svan-
urinn stofnaði unglingadeild árið
1976. Sá félagsskapur mótaði
okkur á unglingsárunum og vin-
átta og kærleikur sem aldrei hef-
ur borið skugga á varð til. Lúðra-
sveitaræfingar, tónleikar, utan-
landsferðir, landsmót, útilegur,
árshátíðir og partí. Þegar við svo
þroskuðumst sem hljóðfæraleik-
arar varð til Big Band og Dixie
Band sem gerðu garðinn frægan.
Í þessari miklu nánd, samvinnu
og samveru varð til ótrúlega öfl-
ugur og samheldinn vinahópur
sem hefur haldið saman alla tíð
síðan. Villa var einn af hornstein-
um þessa hóps.
Minningarnar um Villu eru
margar á svona löngum tíma.
Hún var einn allra besti hljóð-
færaleikarinn í hópnum og þó víð-
ar væri leitað. Spilaði jöfnum
höndum á básúnu og barítónhorn.
Hún bjó yfir mikilli leikni á barí-
tóninn og tónninn hennar alveg
einstaklega fallegur. Atli
Magnússon segir enda í 50 ára af-
mælisriti Svansins um jöfn kynja-
hlutföll í Svaninum á þessum
árum: „Flestar leika þær á klarin-
ett og flautur, þótt hins gerist
einnig dæmi að þær hafi tekið sér
umfangsmeiri hljóðfæri í hönd,
eins og Vilborg Jónsdóttir sem
leikur á barytonhorn og það af
snilld sem margur mætti öfund-
ast yfir!“
Við minnumst Villu fyrir henn-
ar einstöku hláturmildi. Skelli-
hlátur hennar hljómar nú í eyrum
okkar sem aldrei fyrr. Villa var
frábær dansari enda skipulagði
hún dansæfingar hjá Dansskóla
Sigurðar Hákonarsonar í nokkur
ár og það var tími sem gerði okk-
ur að betra fólki og að miklu betri
vinum. Við gengum í Toskana á
Ítalíu. Við gengum um Aðalvík og
á Straumnesfjall með fjölskyldum
okkar. Við höfum gert svo ótrú-
lega margt saman.
Sextán talsins höfum við hist
yfir mat og drykk fyrsta vetrar-
dag ár hvert frá árinu 1993. Síð-
asti fundur okkar var einmitt 2.
nóvember sl. Og mikið var gam-
an. Og mikið var hlegið. Og mikið
var borðað og drukkið. Ekki
grunaði okkur þá að aðeins 20
dögum síðar mundi fækka í hópn-
um. Við vissum vel að Villa væri
mikið veik þó svo að hún bæri það
sko ekki með sér eins og hún
geislaði af fegurð og gleði þessa
yndislegu kvöldstund. Öll trúðum
við því að hún mundi ná sér.
Ekkert okkar grunaði að svona
færi. Svona hratt!
Það verður með eftirsjá og það
verður öðruvísi þegar við hitt-
umst að ári, þá aðeins 15 talsins.
Það verður samt lagt á borðið
fyrir Villu og hennar dillandi
hlátur mun áfram hljóma við
matarborðið alveg eins og henn-
ar undurfagri barítónhljómur
mun óma svo lengi sem við drög-
um andann.
Elsku Össur. Mikill er þinn
harmur. Elsku Saga og Freyþór,
elsku Jón Freyr og Matthildur.
Mikill er ykkar missir. Minningin
um alveg einstaka manneskju,
frábæran vin, frábæra mömmu,
frábæra ömmu, einstakan hljóð-
færaleikara og umfram allt
frábæra manneskju mun ylja
Vilborg
Jónsdóttir
Frímann & hálfdán
Útfararþjónusta
Frímann
897 2468
Hálfdán
898 5765
Ólöf
898 3075
Sími: 565 9775
www.uth.is
uth@uth.is
Cadillac 2017