Feykir - 28.02.2018, Blaðsíða 9

Nú sit ég fyrir framan
arineldinn með tölvuna í
kjöltunni og velti því fyrir
mér hvernig Þóra náði að
plata mig til þess að taka
áskoruninni um að setjast
niður og skrifa í blaðið.
Það brýst um í huga mínum
hvað ég eigi nú að skrifa
tek svo ákvörðun um að
skrifa um nýlega flutninga
fjölskyldunnar til Danmerkur.
Það er nú ekki langt síðan
að við fjölskyldan tókum
þá ákvörðun að svala
ævintýraþránni og flytja til
annars lands. Við fórum nú
svo sem ekkert mjög langt
í burtu.
Danmörk hefur átt hug minn
og hjarta síðan ég var lítil
stelpa, en þá ferðaðist ég til
Danmerkur með mömmu,
Fjólu heitinni, systur minni
og fleirum. Við gengum
niður Strikið, fórum í Tívolí
og dýragarða og ferðuðumst
í lest. Í minningunni var
Danmörk björt, hlý og hlaðin
af fallegum og góðum
minningum. Karlinn fór á
undan ásamt dætrunum, því
ef að honum líkaði ekki vistin
þarna þá var ekki til neins
að hafa rifið alla fjölskylduna
upp bara til þess eins að
flytja heim aftur. Ótrúlegt
en satt þá líkaði honum vel
þarna úti og núna erum við
flutt til Danmerkur. Eitthvað
sem ég hefði ekki trúað að
hefði verið möguleiki áður
fyrr.
Þetta er eins og í öllu,
það gengur vel og svo
misvel. Þegar ég og yngsti
meðlimurinn komum út,
erum við nýbúin að festa
kaup á einbýlishúsi í litlum
yndislegum bæ á Jótlandi í
Billund kommúnu. Karlinn
búinn að rífa allt úr úr risinu
og byrjaður að einangra
þakið. Við eyddum mörgum
stundum í að skiptast á
skoðunum yfir skipulagningu
rýmisins í risinu og eftir
miklar bollaleggingar og
pælingar komumst við að
sameiginlegri niðurstöðu
(þ.e.a.s ég fékk að hafa
lokaorðið í þeim rökræðum
eftir að ég sagði við karlinn
minn að þetta myndi ekki
verða eins og þegar ég
var spurð út í það hvernig
hænsnabúrið í Húnaveri
ætti að vera sem ekki var
svo farið eftir). Síðan var
farið í að byggja upp og fékk
karlinn dygga aðstoð frá
restinni í fjölskyldunni.
Gólf voru einangruð, lagðar
gólfplötur, veggir reistir,
sparslaðir og málaðir. Það
má segja að ég hafi orðið
sérfræðingur í að skrúfa
skrúfur, saga, rétta af gólf
og svo mætti lengi telja. En
guð hvað þetta voru margar
skrúfur og sparslvinnan
og rykið við að lemja niður
múrveggina, pfffff.
Hjólhýsi og hallir
Þegar við svo byrjuðum á
neðri hæðinni þá bjuggum
við í hjólhýsi í rúma
fjóra mánuði. Undir það
síðasta var aðeins farið að
reyna á samskiptahæfni
fjölskyldumeðlima auk
þess sem það var orðið
svolítið kalt (þá var kominn
nóvember).
Á meðan við bjuggum í
hjólhýsinu voru reglulega
þrumur og eldingar seinnipart
dags og langt fram á nóttina,
þá stóð mér nú ekki alveg
á sama, verandi í einhverju
þunnu gímaldi. Börnunum
líður vel en auðvitað kemur
heimþráin í heimsókn öðru
hverju. Þetta hefur kannski
verið erfiðast fyrir Þórhalla
Gunnar, yngsta barnið okkar,
en hann kunni ekkert í
dönsku þegar hann kom út
og hann saknar vina sinna
og kennara í Húnavallaskóla.
Ég veit þó að þetta er „once
in a lifetime experience“
fyrir börnin og ég vona að
þau þakki okkur fyrir síðar á
lífsleiðinni.
Stelpurnar eru komnar með
vinnu í Legolandi, önnur í
hótelþrifum og hin í sjálfum
garðinum. Lego er með tvo
daga í janúar þar sem allir
geta komið og kynnt sér
þau störf sem eru í boði og
sótt um. Það sem mér þótti
fyndnast var að hægt var að
sækja um að vera prinsessa,
prins og fleiri skemmtilegar
Lego fígúrur. Karlinn
vinnur sem smiður hjá litlu
smíðafyrirtæki og ég er að
vinna á öldrunarheimilinu
hér í bænum. Við erum
einnig að upplifa í fyrsta
skiptið skólaferðalög
framhaldsskólanema, en í
mörgum skólum hér úti fara
krakkarnir einu sinni á ári
í ferðalag með skólanum.
Það getur verið til Noregs,
Þýskalands, Bandaríkjanna,
Kína, Skotlands og fleiri
landa. Það finnst mér alveg
ótrúlega flott.
Um daginn upplifði ég
það í fyrsta skiptið hvað
konunglega fjölskyldan
skiptir miklu máli fyrir marga
Dani. Krónprinsinn var búinn
að vera veikur og nýgreindur
með alzheimer og búinn
að vera á milli tannanna
á fólki þar sem hann stóð
fastur á því að vilja ekki
láta grafa sig hjá eiginkonu
sinni auk þess sem hann var
óánægður með titilinn sinn
sem krónprins og vildi vera
titlaður konungur.
Margir Danir voru ósáttir
við karlinn þá. Síðan deyr
karlanginn og útförin
sýnd í beinni útsendingu
í sjónvarpinu. Allir íbúar
öldrunarheimilisins (þ.e.a.s
þeir sem gátu það) sátu
fastir fyrir framan sjónvarpið
og tóku þátt í sorginni og
eingöngu falleg og góð orð
látin falla um karlinn.
Skemmtileg heimsókn
En nóg um konunglegu
fjölskylduna. Ég skemmti
mér oft vel við að sýna
Dönunum myndir að heiman,
sérstaklega þegar það
snjóar. Því hér úti þá fellur
snjórinn jafnt og þétt niður
og allt er hvítt en korteri síðar
er snjórinn farinn (það er
allavega mín reynsla hér).
Þá tek ég upp símann og
sýni þeim myndir að heiman.
Sjálf er ég fegin að vera laus
við snjóinn, það má segja
að ég hafi verið orðin svolítið
þreytt á honum. Hins vegar
grínumst við mikið með það
að við búum í Rainmark en
ekki Denmark því hér rignir
mjög mikið. Í september,
október, nóvember og
desember má segja að hafi
rignt stanslaust.
Ég sakna vina minna og
fjölskyldu heima á Fróni en
það hefur sýnt sig að það
er ekki langt til okkar en við
fengum nýlega heimsókn
frá vinum okkar. Við vissum
ekkert af því að þeir væru
að koma út og því kom
þetta okkur sannarlega
skemmtilega á óvart. En ég
verð að biðja þau afsökunar
á að hafa skellt hurðinni á
þau. Mér til varnar hélt ég
að ég væri endanlega orðin
rugluð. Þetta var yndislegur
tími sem við áttum með
þeim, en allt of stuttur.
ÁSKORENDAPENNINN
Turid Rós Gunnarsdóttir brottfluttur Húnvetningur
Af flutningum til Danmerkur
UMSJÓN
palli@feykir.is
Allt í vellukkunnar standi í Danaveldi. MYND ÚR EINKASAFNI
Nú er ég farin að taka eftir
því að lífið er að vakna í
náttúrunni. Það er meiri
fuglasöngur, einstaka fluga
er á flugi hér og þar og
blessaðir maurarnir eru að
vakna og koma sér upp á
yfirborðið. Á meðan ég sé
ekki mítil á hundinum eða
risa vespu fljúgandi um þá
er þetta í lagi, en ég er farin
að undirbúa mig undir það.
Hundurinn fær reglulega
töflu fyrir mítlum og flóm en
því miður verð ég að reyna
að sættast við vespurnar,
já og þetta blessaða mý
en við fjölskyldan vorum
mikið veisluborð fyrir þær
síðastliðið haust.
Ég hlakka samt til hlýnandi
veðurfars og er glöð
með þessa ákvörðun
okkar að víkka aðeins
sjóndeildarhringinn.
- - - - - - -
Turid Rós skorar á Bjarka
Benediktsson á Breiðavaði
að koma með pistil.
Einmunatíð var næstum að kalla
allt árið, þó að nokkuð harðnaði
tvo síðustu mánuðina. Snjólaust
mátti heita um veturinn frá
nýári til vors, á útkjálkum sem í
góðsveitum. Frost voru sjaldan
og jafnan lin. Sauðfé gekk víða að
mestu sjálfala, jafnvel í sveitum,
þar sem slíkt var áður óþekkt. Í
fyrstu sumarviku skall skyndilega
á stórhríðarbylur, er stóð aðeins
tvö dægur, en olli slysum og tjóni
eigi að síður.

Tún reyndust snemmsprottin og
töðufengur mikill. Um haustið þótti
skurðarfé óvenjuvænt. Málnyta varð
samt í lakara lagi, því að gras spratt úr
sér. Bændur settu mun meira á fóður en
vant var, þar eð heybirgðir voru miklar.
Fiskafli var með besta móti. Hrogn-
kelsaafli um vorið hinn mesti, en net
spilltust mjög í hríðarskotu þeirri, sem
áður er getið; misstu sumir jafnvel flest
net sín.
Veturinn frá haustnóttum fram til
áramóta mátti heita sæmilegur, þótt
hann reyndist sums staðar nokkuð
umhleypingasamur og frostharður
með köflum.
Skagfirskur annáll Kristmundar Bjarnasonar 1847–1947
Árið 1847
09/2018 9