Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.03.1992, Qupperneq 25

má gleyma lækninum mínum hér,
honum Jóhanni Gunnari — með
geislabauginn — segi ég. Þjálfunin
hér er afskaplega góð og árangursrík.
Eg fer í æfingar snemma á morgnana
til að liðka mjöðm og fót og eftir
hádegið er önnur lota tekin. Það var nú
áætlað að ég yrði hér 6 vikur, en ýmis
atvik urðu þess valdandi að dvölin er
orðin þetta löng m.a. eitrun sem ég
fékk um áramótin.
3. Arangurinn er undraverður. Ég
hefði hreinlega ekki trúað því að svona
fullorðin kona fengi svo mikla bót
eftir svona slæmt brot. Fóturinn hefur
að vísu sty tzt um 2 cm, en hvað er það.
Ég vil að lesendur geri sér ljóst
hvílíkt lán það er að eiga heimili eins
og þetta. Hér er virkilega unnið
heillastarf til hjálpar.
4. Ég er einmitt nú að fara heim og
ætla að reyna að spjara mig sem bezt.
Ég fæ hjálp frá borginni enda bý ég
uppi á þriðju hæð. Hins vegar eru
góðar svalir hjá mér og þar ætla ég svo
sannarlega að fara í góðar gönguferðir
nú og æfa mig sem allra bezt. Þó ég
hafi hugsaðsvonamikið um himnaríki,
þegar ég slasaðist, þá ætla ég að una
sem lengst við þetta jarðlíf, fyrst mér
hefur verið hjálpað svo rækilega.
Þetta var hún Unnur undrahress og
bjartsýn.
Eins og alþjóð veit tekur umferðin
sinn átakanlega toll í slysum og dauða
ár hvert.
Sumir sleppa við ævilöng örkuml,
aðrir ekki. En alvara þessara slysa er
ærin og alltof margir fá það að reyna.
Næsti viðmælandi minn er einn
þeirra. Raunar er hann gamall
nemandi minn, Marinó Grétar
Scheving fæddur 1944 og uppalinn á
Reyðarfirði, en fluttist ungur maður
til Reykjavíkur. Hann er kranastjóri
að atvinnu og er með lítið fyrirtæki
með öðrum á því sviði.
1. Églenti íafaralvarlegubifreiða-
slysi og má eflaust þakka fyrir að vera
ekki lamaður eða hreinlega dauður.
Þetta gerðist rétt hjá heimili mínu, og
sýnir að hvergi er maður óhultur í
umferðinni og það þó farið sé með
fyllstugát. Varaðmætabíl,enbflstjóri
hans missti stjórn á honum og af varð
harður árekstur. Ég mjaðmargrindar-
brotnaði báðum megin, ristarbrotnaði
og annað lungað lagðist saman og því
var ég á fimmta sólarhring í gjörgæzlu.
Slysið varð 19. nóvember sl. og á
Borgarspítalanum var ég til mánaða-
móta nóv.-des.
2. Hingað kom ég 1. des. og hef
fengið mikla og árangursríka þjálfun
hér. Ég fer á morgnana niður í æfinga-
sal og fæ þar heldur betur þjálfun og
hvers kyns meðhöndlun sem mérgetur
að gagni komið. Sjúkraþjálfarinn kann
sitt fag. það máttu bóka.
Öll liðamót eru liðkuð sem bezt
fyrir framtíðarnotkun. Eftir hádegið
fer ég sjálfur og einn í alls kyns tól og
tæki til æfingar og liðkunar og hef svo
á mér svo mikla hreyfingu sem unnt
er.
3. Dvölin hér hefur sannarlega
verið til góðs og ég á ekki önnur orð
um framfari rnar hjá mér en að þær eru
framar öllum vonum. Ég er orðinn
rólfær á hækjum og reyni að ganga
sem mest. Eftireinhvern viðbótartíma
hér þá fer ég heim og held áfram
æfingum þar eftir megni, en verð hér
fyrst í þjálfun daglega.
4. Ég ætla að vona að ég verði
starfs- og verkfær á ný, þó máske sé
það mikil bjartsýni að búast við því að
maður verði jafngóður. Vinnan bíður
mín og þó margt fylgi eflaust í kjölfar
svo alvarlegs slyss, þá vona ég að ég
verði á ný liðtækur í mínu starfi og
megi halda sem mestu af fyrri hreysti.
Þetta sagði Grétar Scheving og
þrautseigjuna þekki ég.
essu næst ræddi ég við annað fórn-
arlamb umferðarinnar, Birnu
Björgvinsdóttur, sem fædd er 1939.
I Vestmannaeyjumerhúnfæddog
uppalin og stofnaði þar heimili, en
hingað til Reykjavíkurflutti hún ásamt
fjölskyldu sinni í gosinu 1973 og hér
hefur hún átt heima síðan.
Ég var lítillega kunnugur Birnu,
enda kona mín og hún bræðradætur.
1. Ég var á leið yfir gangbraut á
Sæbrautinni á grænu ljósi auðvitað,
því ég hef alltaf verið varkár í
umferðinni. Ég stóð á eyjunni og
aðgætti til beggja handa þó græna
ljósið gilti, því allur er varinn góður.
Eins og hendi væri veifað kom bíll á
ofsaferð, hreif mig með þarna uppi á
eyjunni og kastaði mér eitthvað út í
loftið. Bæði hnén mölbrotnuðu,
liðbönd slitnuðu áöðrum fæti. Vinstri
handleggur brotnaði illa og hægri öxlin
fór hreinlega í mél. Svo fóru einhver
rifbein í viðbót. Ég var flutt beint á
Borgarspítalann og var þar í 11 daga.
Það var Rögnvaldur Þorleifsson sem
tók mig í aðgerð. 5 tíma í fyrra skiptið
og 21/2 tíma í það síðara. Slysið varð
11. október á liðnu ári.
2. Nú hingað kom ég eftir 11 daga
vist á Borgarspítalanum og hér hefur
allt gengið afar vel. Ég er í raun alveg
forviða á því hversu langt ég er komin
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS