Spássían - 2012, Blaðsíða 25

25
„
að reyna að finna hvað þær segja
manni. Svona eins og fartölvan sé
kristalskúla.“
Auður hefur einnig fengist við að
þýða leikrit og segir að þessi glíma
við leikritaformið hafi haft sín áhrif
á skáldsöguskrifin. „Mér fannst líka
gaman að taka þátt í uppsetningunni
á Fólkinu í kjallaranum af því þetta
er alveg nýr heimur, mjög gefandi
og skemmtilegur, og maður er ríkari
fyrir vikið. Sem skáldsagnahöfundur
áttar maður sig ekki alveg á því hvað
þetta er ríkt form og heldur jafnvel að
þetta sé eitthvað sem maður fiski fram
úr erminni á einni viku. Þetta virðist
vera eitthvað svo létt og laggott.
Svo reynist þetta mikil og skemmtileg
áskorun. Þetta er nýr jafnvægisdans;
maður þarf að segja svo mikið í svo
fáum orðum. Það hjálpar mér núna
þegar ég skrifa samtöl. Og ég held
að þetta losi um hjá manni. Maður er
ekki alveg eins stífur; er með opnari
huga gagnvart textanum. Formið
verður ljóðrænna og að mörgu leyti
gerist það ósjálfrátt og án áreynslu.
Það er eins og þetta ferli hafi breytt
mér dálítið. Ég vona bara að það skili
sér í leikhúsið líka.“
Núna er Auður hins vegar algjörlega
á kafi í „þessari skrítnu kvennabók“
eins og hún kallar hana. „Hún er búin
að taka öll völd. Svo eignaðist ég
barn og það kemst ekki fleira fyrir í
veruleikanum í bili.“
AÐ VERA EÐA VERA EKKI
KVENRITHÖFUNDUR
Áður en ég sleppi Auði frá löngum
vinnudegi við tölvuna beini ég talinu að
kynjaumræðu í í bókmenntaheiminum
og spyr hvernig hún upplifi hana. „Ég
hef aldrei gert hana almennilega upp
við mig. Ég er til dæmis ekki alveg viss
um hvað mér finnst um Fjöruverðlaunin,
hvort þau séu góð eða slæm, og sömu
sögu segja nokkrar vinkonur mínar sem
eru rithöfundar líka. Tengdamamma
mín var með í því að setja þau af stað
en hún er úr allt öðrum veruleika en ég.
Þegar hún byrjaði að skrifa þá voru
bara „skrítnar“ konur sem skrifuðu,
konur eins og Ásta Sigurðar. Þetta
þótti hreinlega ekki fara konum vel,
ekki fremur en að reykja úti á götu. En
í dag vill maður bara vera rithöfundur
með stóru R-i og ég hef aldrei vitað
almennilega hvort það sé gott að vera
kvenrithöfundur. Ein af kveikjunum
að þessari bók var að þegar ég
var ólétt fannst mér skrítið að vera
óléttur rithöfundur, því rithöfundur er
svo karlkyns orð. Í bókinni sem ég
vinn að núna velti ég einmitt fyrir
mér orðum eins og skáldkona og
rithöfundur. Skáldkona er oft notað á
niðrandi hátt; móðursjúkar skáldkonur
mótmæla Kárahnjúkavirkjun á meðan
rithöfundurinn er jarðbundinn og
yfirvegaður. Stundum er eins og
hugarheimur konunnar eigi að vera
eins og skvísubók meðan karlinn er
heimspekilegur. Ég varð til dæmis
mjög hissa þegar einhver skildi
Tryggðarpant, sem er mjög pólitískt
verk, sem skvísusögu. En þarna er ég
að tala algjörlega huglægt og þetta
myndi ekki standast mjög fræðilega
skoðun. Í bókmenntaheiminum held ég
að þetta fari eftir því hvernig maður
upplifir sig. Þegar maður er yngri reyni
maður að vera töff en með aldrinum
þorir maður hreinlega að vera kona.“
Við reynumst sammála um að þær
konur sem eru að skrifa á Íslandi
núna hafi sterkan lesendahóp og að
það virðist eftirspurn eftir þeirra sýn
á heiminn. „Það er mikið af sterkum
skáldkonum núna og þær hafa allar
sínu sérstöku rödd og sérstaka heim.
Og sem betur fer eru til lesendur líka
til að taka við þeim. Ég finn alveg
að það eru lesendur þarna og mér
þykir mjög vænt um það. Kannski
er íslenskur kvennaveruleiki dálítið
spes og við sem erum að skrifa erum
margar að gera honum skil. Það
er vonandi einhver speglun þarna,
sannleikur og pælingar sem tala til
lesenda. En ég var reyndar einmitt
að hugsa síðast í gær að það hefur
eiginlega engin kona skrifað bækur
um gamla bændur að ríða rollum eða
einhverja karla í sjávarplássum.“
Yngri kynslóðir virðast þó ekki
skila sér jafnsterkt í skáldsagnaskrifin.
„Þegar ég var að byrja að skrifa voru
forlögin mjög meðvituð um að hjálpa
ungum höfundum. Mál og menning
stóð þá til dæmis frekar styrkum fótum
og Bjartur blómstraði út á það að
Það hefur eiginlega
engin kona skrifað
bækur um gamla
bændur að ríða rollum
eða einhverja karla í
sjávarplássum.