Íþróttablaðið - 01.10.1965, Qupperneq 10

eðlilegt að leitað hefur verið á
náðir tækninnar, til þess að
hjálpa svig- eða brunmanninum
að yfirvinna hæðarmuninn.
Skíðalyftur eru víða fram-
leiddar í heiminum og í notkun
á mörgum stöðum. Hér eigum
við tvær skíðalyftur. Önnur er
við skála K.R. í Skálafelli en
Þorsteinn Einarsson, íþróttafulltrúi
JÆKNi
Einhverntíma heyrði ég sagt
frá ritgerðarkeppni þar sem
viðfangsefnið var: „Lýsið hugs-
unum þess, sem leggur á bratt-
ann og klífur hæsta tindinn".
Sá sem vann hafði aðeins skrif-
að: ,,Ég vildi ég væri kominn
upp.“
Tvær af skíðaíþróttunum,
fyrir utan ferðalag á skíðum,
eru brun og svig. Vegna þess-
ara íþróttagreina þarf, fyrir ut-
an snjóinn, bratta. Sá, sem vill
iðka þessar tegundir skíða-
íþrótta, verður oft að leggja á
brattann og klífa upp. Ósk hans
verður því oft sú í brekkurót-
unum, að hann væri kominn upp
á brúnina.
Vegna þessarar mannlegu
óskar hafa skíðalyfturnar orðið
til. Til eru þeir, sem segja að
þær ættu ekki að vera til. Iðk-
andinn sæki styrk og þrek í að
halda upp brattann — en þar
sem brun og svig verður ekki
iðkað nema af brekkubrúninni
eða hæðarkollinum og færnin
fæst með aukinni iðkun, það er
að segja fleiri ferðum niður og
í hvert sinn sem óþreyttastur,
þá hefur það ekki verið nema
190