Morgunblaðið - 06.04.2020, Blaðsíða 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 6. APRÍL 2020
✝ Róbert JónJack fæddist á
Akureyri 15. sept-
ember 1948. Hann
lést á krabbameins-
lækningadeild
Landspítalans 18.
mars 2020. For-
eldrar hans voru
Robert John Jack,
prestur frá Skot-
landi, f. 5.8. 1913,
d. 11.2. 1990, og
Sigurlína Guðjónsdóttir hús-
móðir, f. 15.2. 1908, d. 2.3. 1952.
Stjúpmóðir hans er Guðmunda
Vigdís Jack, húsmóðir og bóndi,
f. 24.3. 1929.
Alsystkini Róberts: Davíð
Wallace, f. 25.6. 1945, d. 30.6.
2017, María Lovísa, f. 28.8. 1946,
d. 17.1. 2020, Pétur William, f.
21.12. 1950, d. 31.10. 1983. Hálf-
systir sammæðra: Hildur Ólöf
Eggertsdóttir, f. 24.11. 1930, d.
28.4. 1988. Hálfsystkini sam-
feðra: Ella Kristín, f. 14.6. 1954,
Anna Josefin, f. 25.7. 1958, Jón-
ína Guðrún, f. 3.3. 1960, Sig-
urður Tómas, f. 12.9. 1963, og
Sigurlína Berglind, f. 2.2. 1965.
Stjúpbróðir: Erlingur Jóhannes
Ólafsson, f. 20.4. 1950, d. 12.8.
1967.
Börn Róberts með Sigrúnu
Jónu Baldursdóttur, f. 3.4. 1951:
1) Vigdís Linda Jack, sjúkraliði
og kennari, f. 13.1. 1970, eigin-
systkinin urðu eftir á Íslandi í
fóstri. Hann kom heim til Ís-
lands með fjölskyldunni árið
1955 og fluttist á Tjörn á Vatns-
nesi í Vestur-Húnaþingi vorið
1956 þar sem systkinin samein-
uðust á ný. Barnaskólanám hans
fór fram hjá farkennara í sveit-
inni og kláraði hann síðasta
barnaskólaveturinn á Akranesi
þar sem hann dvaldi hjá stjúp-
afa sínum og -ömmu. Hann
stundaði gagnfræðanám á
Reykjaskóla veturinn 1962/63
og næstu tvö árin á Hlíðardals-
skóla í Ölfusi. Hann lærði hjá
Bræðrunum Ormsson og lauk
sveinsprófi í rafvirkjun frá Iðn-
skólanum í Reykjavík 1972 og
síðan rafvirkjameistaranámi á
Akranesi 1981.
Róbert bjó í Reykjavík öll sín
fullorðinsár frá 18 ára aldri.
Hann starfaði sem rafverktaki,
byggingaverktaki og bygg-
ingastjóri ásamt því að reka
veitingastaðinn Geitafell á
Vatnsnesi í Vestur-Húnaþingi.
Róbert var mikill stuðnings-
maður Manchester United og
stofnaði safn þeim til heiðurs á
Geitafelli. Hann var einn stofn-
enda Drúídareglunnar á Íslandi.
Tengsl Íslands og Skotlands og
saga vesturfara til Kanada voru
Róberti mjög hugleikin.
Útför Róberts Jóns hefur far-
ið fram að viðstöddum nánustu
ættingjum vegna óvenjulegra
aðstæðna í þjóðfélaginu. Minn-
ingarathöfn mun fara fram
síðar.
maður hennar er
Björgvin Ibsen
Helgason viðskipta-
fræðingur, f. 1.7.
1957. Börn hennar:
a) Sigrún Ruth Lo-
pez Jack, f. 1993. b)
Róbert Alejandro
Lopez Jack, f. 1997.
2) Baldur Þór Jack
rafverktaki, f.
31.10. 1976, sam-
býliskona hans er
Kolbrún Lís Viðarsdóttir
sjúkraþjálfari, f. 12.5. 1978.
Börn: a) Birkir Hrafn Jack, f.
2012. b) Bjarni Þór Jack, f. 2016.
3) Heiða Hrund Jack landslags-
arkitekt, f. 5.11. 1978. Börn: a)
Snæbjörn Helgi Arnarson Jack,
f. 1996. b) Arnþór Bjartur
Andrason Jack, f. 2001.
Róbert kvæntist Sigrúnu
Jónu Baldursdóttur, sjúkraliða
og fótaaðgerðafræðingi, 25.9.
1969.
Þegar Róbert fæddist bjó fjöl-
skylda hans í Grímsey. Hann
missti móður sína 1952 og fóstr-
aði Guðrún Brynjólfsdóttir
vinnukona hann þá. Nokkrum
mánuðum seinna kom Vigdís,
stjúpmóðir hans, á heimilið sem
ráðskona. Hún tók að sér hús-
móðurhlutverkið og giftist í
kjölfarið pabba Róberts. Árið
1953 fluttist Róbert til Kanada
með fjölskyldu sinni. Tvö eldri
Pabbi naut þess að vera pabbi,
hugsa um litlu stelpuna sína, fara
með bænirnar fyrir svefninn,
kenna henni að spila ólsen ólsen
og að tefla, fara í ýmsa leiki, fara í
göngutúra, fara niður að Tjörn að
gefa öndunum brauð, kaupa ís,
fara í sumarbústað og kanna
svæðið í kring, fara í bíltúr. Hann
kunni að hræra skyr og steikja
fisk á pönnu (sem hann gerði í
neyð ef mamma var ekki heima).
Hann þreyttist aldrei á því að lesa
alltaf sömu bækurnar um Snúð og
Snældu og Stúf sem fór til tungls-
ins. Þolinmæðin var hans helsti
kostur og kímnigáfan og að geta
sagt skemmtilega frá og átti hann
þá það til að ýkja til að gera frá-
sögnina skemmtilegri og til að ná
athygli hlustandans. Pabbi var
mjög gestrisinn og bætti mamma
þar við með gestrisninni sinni.
Það var því oft mikið af gestum á
heimilinu og var oft setið saman
yfir kaffibolla og meðlæti, og
spjallað. Pönnukökur voru það
sem oftast var bakað og voru þær
líka vinsælastar. Pabbi skammaði
okkur systkinin aldrei og þegar
hann gerði það á sinn milda hátt
brá okkur svo mjög að við pöss-
uðum okkur á því að hlýða og
hegða okkur vel. Hann hvatti okk-
ur systkinin til að stunda nám.
Hann var mjög stoltur af okkur
fyrir það sem við höfðum áorkað
og var okkar stoð og stytta í gegn-
um allt unglings- og fullorðins-
bröltið. Hann var þessi klettur
sem var alltaf til staðar til að
styðja við okkur, til að grípa okk-
ur og til að koma okkur á fætur
aftur. Slíkt gaf honum lífsfyllingu.
Pabbi var mikill athafnamaður.
Hann naut þess að koma hlutun-
um í verk og helst stórum hlutum,
eins og að byggja blokkir á höf-
uðborgarsvæðinu eða einbýlis- og
raðhús og stofna veitingastað á
hjara veraldar. Hann naut einnig
einfaldleikans, þess að eiga góða
stund með sínum nánustu, hvort
heldur á heimili sínu í Reykjavík, í
sumarbústaðnum í Skorradal eða
á Geitafelli. Undanfarin ár hef ég
staðið mig að því að finnast eitt af
því besta í lífinu að fá að sitja hjá
pabba, inni í stofu eða við eldhús-
borðið, og hlusta á hann tala um
alls konar og segja frá hinu ýmsu.
Ég sit þá yfirleitt hljóð og hlusta
og nýt stundarinnar sem verður
tímalaus, eins og ég sitji í eilífð-
inni, engin fortíð né framtíð, að-
eins núið og að njóta. Pabbi sagði
mér eitt sinn að hann hefði beðið
Guð þegar hann var um 10 ára
gamall að gefa sér bestu og falleg-
ustu eiginkonu af öllum. Það er
skemmtilegt frá því að segja að
Guð heiðraði pabba með því að
svara bæn hans. Pabbi kynntist
Reykjavíkurmeynni, henni
mömmu, þegar hún kom í sveitina
til að vera í vist á næsta bæ við
hann. Hún var fegurst allra
stúlkna í sveitinni og varla fannst
myndarlegri húsmóðir og betri
kokkur þó að víða væri leitað.
Pabbi var dáður af barnabörnum
sínum. Hann elskaði þau eins og
sín eigin börn og var þeim enda-
laus stuðningur, hvatning og fé-
lagi. Að fá að vera þar sem afi var
voru forréttindi fyrir þeim og
Guðs gjöf. Ég er þakklát Guði fyr-
ir að hafa átt svona góðan pabba.
Ég er svo þakklát pabba fyrir allt
það sem hann gerði fyrir mig,
með verkum, með orðum og með
nærveru sinni. Hans verður sárt
saknað.
Vigdís Linda Jack.
Elsku pabbi er kominn í partíið
hinum megin. Þar biðu hans
bræður, móðir, faðir, frændur og
vinir. Nú situr hann þar og segir
sögur og brandara, brallar ýmis-
legt.
Þegar ég hugsa um pabba fyll-
ist ég þakklæti. Hann var styrkur
minn og klettur. Hann elskaði
allt, fyrirgaf allt, reiddist ekki,
umbar allt, var langlyndur og
góðviljaður. Gjafmildur og ást-
ríkur. Hann var birtingamynd
kærleikans og þvílíkt lán að hafa
fengið að alast upp hjá þannig
pabba.
Hann var mér mikill kennari
og fyrirmynd og ég mun búa að
því alla ævi. Hann kenndi mér að
standa með sjálfri mér og láta
ekki bugast. Hann kenndi mér að
njóta hverrar stundar og sjá húm-
orinn í öllu. Hann kenndi mér að
allt er hægt og mótlæti er bara til
að leika sér að. Hann kenndi mér
að dreyma og framkvæma, upp-
fylla draumana og njóta svo af-
rakstursins.
Með honum voru jól alla daga.
Söknuðurinn verður mikill en
ég gleðst yfir því að vita að hann
býr í hjarta mér og í strákunum
mínum.
Ég bið almættið um að geyma
hann og að við munum hittast á
ný. Það verður gleðistund. Ég bið
að ég megi vera fyrirmynd eins og
hann var og að ég öðlist þá eigin-
leika sem hann hafði. Þá verður
heimurinn örlítið betri.
Elsku pabbi, njóttu þín hinum
megin. Við söknum þín hér en
vitum að þú ert alltaf með okkur í
hug og hjarta. Hlakka til að hitta
þig næst.
Takk fyrir allt. Þín dóttir,
Heiða.
Höfðingi er fallinn. Pabbi var
maður sem átti engan sinn líka;
örlátur, gestrisinn, þolinmóður,
hjálpfús, yfirvegaður, iðinn, fram-
kvæmdaglaður, lífsglaður, já-
kvæður, óbilandi jafnaðargeð, úr-
ræðagóður, brosmildur, húmor-
isti, ævintýramaður, fjölskyldu-
maður, frændrækinn og margt
fleira.
Skrýtið að pabbi sé ekki lengur
hérna með okkur, hann hafði svo
gaman af lífinu og að hafa fólk í
kringum sig eins og sást best þeg-
ar hann hélt upp á sextugsafmæl-
ið sitt á ættaróðalinu Geitafelli.
Þetta var eitt rosalegasta partí Ís-
landssögunnar. Veislugestir
þurftu bara að fara niður á Um-
ferðarmiðstöð og stökkva upp í
rútur sem pabbi hafði leigt og
þegar á Geitafell var komið tók
pabbi á móti gestunum í skotapilsi
og harmonikkuleikur ómaði úr
kastalaturninum ofan í regluleg
fallbyssuskot sem bergmáluðu
um sveitina á meðan lambalærin
grilluðust á teinum. Ræðuhöld,
hljómsveitir, kvæðamannafélagið
í sveitinni, matur og drykkir af
öllu tagi sem nægt hefði fyrir
heila herdeild í viku. Hann vildi
alltaf hafa fjör í kringum sig.
Pabbi hafði alltaf áhuga á fót-
bolta en hann átti ekki langt að
sækja fótboltaáhugann því pabbi
hans, afi, séra Róbert Jack, lagði
mikla áherslu á að hafa fótbolta-
æfingar í kringum messurnar
sínar.
Við fórum saman nokkrum
sinnum á Old Trafford og upplifð-
um frábærar stundir. Við horfð-
um á óteljandi leiki með Man-
chester United saman. Pabbi var
einstaklega mikill aðdáandi Alex
Ferguson en eins og margir vita
þá gengur Manchester United
best þegar Skotar eru við stjórn-
völinn. Þetta sagði hann alltaf við
gesti sem heimsóttu Manchester
United-safnið hans í skoska
kastalaturninum. Pabbi gleymdi
aldrei skoska upprunanum.
Ég og pabbi fórum alltaf í veiði
í Tjarnará á hverju sumri. Í eitt
skiptið þegar ég var kominn með
lax á öngullinn og missti hann þá
tók pabbi sig til og króaði laxinn
af í ánni og sparkaði honum eins
og Beckham upp á bakkann. Því-
lík tilþrif! Þetta er skemmtilegt
dæmi af því að vera samtímis úr-
ræðagóður og með góðan húmor.
Pabbi var rafverktaki og ég
lærði hjá honum en margir aðrir
voru lærlingar hjá honum í gegn-
um tíðina. Pabbi var góður kenn-
ari. Við unnum mikið saman í
gegnum tíðina og betri sam-
starfsmann get ég ekki ímyndað
mér og hef ég góðar minningar
um þennan tíma. Hann var líka
byggingaverktaki og bygginga-
stjóri og eftir hann standa marg-
ar blokkir og alls konar önnur
húsnæði.
Pabbi var frábær afi og var í
miklum samskiptum við barna-
börnin og var tilbúinn að gera allt
fyrir þau. Það var alltaf fjör og
dekur þegar krakkarnir fengu að
gista hjá afa og ömmu. Mamma
og pabbi ferðuðust mikið saman
útum allan hnött. Það var frábært
að fylgjast með mömmu og pabba
hvað þau áorkuðu miklu saman,
eins og t.d. sumarbústaðurinn og
Geitafell.
Þvílík gæfa að vera sonur hans
pabba og fá að vera samferða
honum í gegnum lífið. Hann lifði
lífinu með reisn.
Takk fyrir allt elsku pabbi
minn, ég mun alltaf sakna þín.
Baldur.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Nú er Róbert loksins búinn að
fá hvíldina. Hvílík barátta í 20 ár
við krabbann. Hann fékk að vísu
8 góð ár, en síðan var hann meira
og minna á sjúkrahúsi. Þetta síð-
asta ár var ein þrautaganga, en
alltaf stóð hann upp aftur, þar til
að lokum, hann gat ekki meir. Nú
eru þau farin öll fimm eldri börn-
in. Alsystkinin fjögur (stjúpbörn-
in mín) og stjúpbróðir. Ég leit
alltaf á þau sem mín börn.
Róbert var bara þriggja ára
þegar ég tók við honum. Ég var
einungis búin að vera í mánuð
þegar hann og yngri bróðir hans,
Pétur, voru farnir að kalla mig
mömmu. Hann var ákaflega ljúf-
ur sem barn. Í gegnum árin man
ég aldrei eftir að hann skipti
skapi. Hann var ótrúlega jákvæð-
ur og alltaf með hugann fullan af
hugmyndum sem hann þurfti að
koma í framkvæmd.
Hann var ekki orðinn tvítugur
þegar hann giftist henni Sigrúnu
sinni sem hefur staðið við hlið
hans eins og klettur í öll þessi ár.
Og síðasta ár vissi hún raunar
aldrei hvort hann myndi vakna
næsta morgun.
Róbert lærði rafvirkjun og var
með sitt eigið fyrirtæki. Hann
byggði m.a. hús og tvær blokkir í
Sóleyjarima með Davíð eldri
bróður sínum.
Hann keypti jörðina Geitafell.
Hún átti að verða draumastaður í
ellinni. Byrjað var á því að byggja
draumaíbúðarhúsið og fallegt
gróðurhús. Þá var súrheys-
turninn tekinn í gegn, sett í hann
milliloft og gluggar. Einnig var
opnað upp á þak til að fá útsýni.
Að lokum var hann klæddur með
fjörugrjóti. Í dag hýsir hann lítið
safn.
Þá lét hann hlaða upp gamalt
kvíaból. Það er að öllum líkindum
það eina á landinu í upprunalegri
mynd.
Þá var það hlaðan. Hvað var
hægt að gera við hana? Var ekki
upplagt að breyta henni í kaffi-
hús? Og það var gert. Þar hefur
verið rekinn með prýði matsölu-
staður í nokkur ár.
Róbert var óskaplega hrifinn af
barnabörnunum sínum, prinsun-
um fimm og prinsessunni. Þau
munu sakna hans sárt.
Nú eru systkinin öll fjögur
komin saman með foreldrum
sínum.
Drottinn sem að lífið léði,
líka hinsta hvílu bjó,
dýrð sé yfir dánarbeði,
dreymi þig í friði og ró.
(Bjarni Kristinsson)
Hvíldu í friði, kæri sonur.
Mamma.
Elsku besti Róbert minn, sorg-
in hefur barið á dyr og ég kveð þig
með miklum söknuði en með
þakklæti í huga fyrir að hafa feng-
ið að njóta þeirra forréttinda að
eiga þig að í allan þennan tíma.
Ég á svo góðar minningar frá
uppvaxtarárum mínum þar sem
þú varst stóri bróðir minn og
fyrirmynd. Ég var mikið hjá þér
og Sigrúnu þegar ég kom til
Reykjavíkur og alltaf varst þú
tilbúinn að vera mér innan handar
og leiðbeina mér. Þú fórst með
mig í fyrsta skipti á skemmtistað
hér í Reykjavík sem var mikil
upplifun, hjálpaðir mér að kaupa
minn fyrsta bíl og aðstoðaðir mig
út í lífið. Ég vissi það að ég gat
ávallt leitað til þín og beðið um að-
stoð og komst þú mér oft til hjálp-
ar þegar þörfin var mest og fyrir
það er ég þakklát.
Róbert var mikill sögumaður
og menn lögðu ávallt við hlustir
hvort heldur það var á Geitafelli
eða í Reykjavík. Róbert var mikill
húmoristi og hárbeittra og mein-
fyndinna sagna hans, sem voru
stundum vel kryddaðar, verður
sárt saknað, en hann bar þó alltaf
virðingu fyrir skoðunum annarra
og gaf sér tíma til að hlusta. Hann
átti mjög auðvelt með að koma öll-
um til að hlæja.
Ég fékk að heyra svo margar
sögur og frásagnir um ævintýri
lífsins, bæði gamlar og nýjar, og
frásagnir af þínu lífi. Þú varst svo
jákvæður og horfðir á björtu hlið-
arnar á lífinu. Eitt sinn sagðir þú
við mig að undirstöðu bjartsýn-
innar væri að finna í því hvernig
við hugsuðum og fegurðina sást
þú víða þrátt fyrir að ég hafi sagt
þér að fegurðin væri bara hugtak.
Fallegt umhverfi er forsenda fyr-
ir góðu samfélagi sagðir þú mér
þá. Aðdáunarvert var að hlusta á
lýsingu þína á fegurðinni í
Skorradal og síðan á Vatnsnesinu,
sem ég hafði aldrei veitt sérstak-
lega eftirtekt þrátt fyrir að hafa
verið alin þar upp fyrr en þú sýnd-
ir og sagðir mér frá fegurðinni og
sagðir að alltaf hefði fegurð verið
okkur mannfólkinu nauðsynleg,
við yrðum bara að sjá það fallega.
Börnum hans og barnabörnum
sem voru honum svo dýrmæt og
Sigrúnu votta ég mína dýpstu
samúð sem og öðrum aðstandend-
um. Ég og dætur mínar biðjum
þess að Guð gefi ykkur styrk í
sorginni.
Elsku Róbert, þú varst alveg
einstakur, hafðir hjartað á réttum
stað og varst stór persóna.
Margir minnast þín af mikilli virð-
ingu og væntumþykju og er ég af-
ar stolt af því að hafa átt þig fyrir
bróður. Minningin um þig mun
lifa í hjarta mínu og verma mig
um ókomin ár. Blessuð sé minn-
ing þín.
Þótt sólin nú skíni á grænni grundu
er hjarta mitt þungt sem blý.
Því burt varst þú kölluð á örskammri
stundu,
í huganum hrannast upp sorgarský.
Fyrir mér varst þú ímynd hins göfuga og
góða,
svo gestrisin, einlæg og hlý.
En örlög þín ráðin - mig setur hljóða,
við hittumst ei framar á ný.
Megi algóður Guð þína sálu nú geyma,
gæta að sorgmæddum, græða djúp
sár.
Þó komin sért yfir í aðra heima
mun minning þín lifa um ókomin ár.
(Sigríður Hörn Lárusdóttir)
Jónína Guðrún Jack.
Símtalið sem ég var búinn að
eiga von á með ansi reglulegu
millibili undanfarin fimm til sex ár
kom loksins í síðustu viku, þegar
mér var tilkynnt lát Róberts
mágs míns. Nærri því 20 ára bar-
áttu við krabbamein var loks lokið
með ósigri vinar míns, stríðið
tapað.
Við vitum að svona endar þetta
hjá okkur öllum, en satt best að
segja var maður eiginlega hættur
að reikna með því að fá þetta sím-
tal. Róbert var svo oft búinn að
vinna orrusturnar sem hann háði
við sjúkdóminn og oft hafði hlakk-
að í manni þegar hann hjarnaði
við eftir erfið veikindi. Orrusturn-
ar háði hann með jafnaðargeði,
æðruleysi og jákvæðni. Skæðasta
vopnið held ég nú samt að hafi
verið leiftrandi húmor, lúmskur á
köflum en aldrei niðrandi gagn-
vart nokkurri persónu, góðlátlegt,
gáskafullt og saklaust grín. Þar
spiluðu sögustundir hans stóran
sess, og ef í söguna vantaði smá
krydd, nú þá var því bara bætt við
á húmorískan og einfaldan hátt,
og svo var hlegið, bætt aðeins í og
hlegið meira.
Vinskapur okkar hófst fyrir
rúmum fjörutíu árum þegar við
störfuðum saman í vinnubúðum
úti á landi. Báðir ungir og þrótt-
miklir, þá var nú oft gaman. Svo
höguðu forlögin því þannig til að
ég kvæntist Önnu systur hans og
urðum við því samferða í gegnum
þessa áratugi fram á þennan dag.
Lífsreynsla hans sem hann öðlað-
ist í baráttunni við sjúkdóminn
gerði hann víðsýnni og næman á
mannlegt eðli, ég býst við því að
það sé að mörgu leyti eðlilegt þeg-
ar dauðinn er einhvern veginn
alltaf handan við hornið.
Alltaf var eins og maður væri
nýbúinn að hitta Róbert, þegar
við hittumst, þrátt fyrir að liðið
hefðu margir mánuðir á milli sam-
tala okkar. Það var þessi
áreynslulausa nærvera sem mað-
ur upplifir hjá allt of fáum sem
maður kynnist á lífsleiðinni.
Um tíma vorum við ekki á
sömu skoðun í pólitík, þá var það
umræðuefni einfaldlega tekið af
dagskrá og svo tekið upp aftur
þegar skoðanir okkar lágu nær
hver annarri. En eitt vorum við
sammála um alla tíð og það var
hver væri flottasti klúbburinn í
enska fótboltanum; það var Man-
chester United. Gekk hann nú
öðrum lengra og setti upp Man-
chester United-safn í gömlum
súrheysturni á höfuðbóli sínu á
Geitafelli á æskustöðvum á
Vatnsnesinu. Ég leyfi mér að full-
yrða að þetta sé eitt frumlegasta
United-safn í heiminum. Þarna
var kjörið að fara með gesti frá
veitingastaðnum og segja sögur,
og tækifærin til þess óspart notuð
á meðan heilsa leyfði.
Ég veit af Róbert horfði til
baka yfir lífsstarfið að mörgu leyti
sáttur. Hann taldi það sérstaka
gjöf að hafa náð að lifa í nærri því
20 ár, með krabbameinið, en hon-
um hafði verið gefin lífsvon um
nokkur ár í upphafi. Hann var af-
ar stoltur af fjölskyldu sinni og
því hvernig til tókst við uppbygg-
inguna á Geitafelli á Vatnsnesi,
þar sem hann og Sigrún byggðu
upp glæsilega aðstöðu og veit-
ingastað.
Þar var alltaf gott að koma og
höfðinglega veitt. Maður á eftir að
sakna þess að geta ekki lengur
heimsótt Skotann í United-safnið
í súrheysturninum og hlýtt á
nokkrar kímilegar sögur af sam-
ferðamönnunum.
Ég votta Sigrúnu og fjölskyldu
mína dýpstu samúð.
Guðmundur Sigþórsson.
Ég hef verið það heppinn í líf-
inu að missa fáa frá sem hafa
skipt mig máli. Það var afi minn
séra Róbert Jack sem lést þegar
ég var ungur og Ásgeir Elíasson
minn fyrrverandi þjálfari, báðir
stórir menn með mikla sögu sem
ég sakna mikið.
Báðir menn sem gerðu líf ann-
arra betra. Báðir menn sem miss-
ir er að. En þessir menn eru ekki
Róbert Jón Jack