Austri - 16.12.1993, Qupperneq 3

Egilsstöðum, jólin 1993.
AUSTRI
3
' n’IHl
\vtyf
liV.íWii
:\'u Pb
Strtrt komajóí
Pað eru efifá attir sáttir við jótin áns og pau eru orðin á
þessum síðustu tímum. Sumumfinnst að sannarfegt kristni-
haíttfari fmr þverrantti, en önnur öft séu þar smám saman að
takayfir. Svo mikið er víst að jótin eru atttaf í samrœmi við
fiugsunarfiátt og menningu fivers tima, og fiað er þannig sem
við siijum uppi með þau fivort sem okkur tíkar betur eða
verr. Attt okkar jótahattt ber myntt okkar róttausu tima, entt-
urspegta okkur sjáttf og sáfarástantt okkar. En jafnvet í fpeirri
afskrcemttu myntt virðast fpau vera mjög nauðsyrtteg.
Eins og er virðast jótin vera ein af máttarstoðunum í hag-
kerfi okkar. Verstunarfyrirtceki stantta ogfatta með fví hvem-
ig jótavertíðin qengur. Hvemig gcetum við verið án þessarar
fjörefnissprautu í verstun og viðskiptum? Pað er við kassa
verstananna á aðventunni sem mörg efnahagsteg örtög ráð-
ast.
Jótaannríkið sjáíft er tíka einskonar eðalginseng í tífmargra
einstaktinga. Um stuttan en merkitegan árstíma gefur fað
tífi okkar heitmikinn titgang far sem annars vceri skamm-
ttegissten, tóm og titgangsteysi. Pað er svo margt sem fparf að
gera. Verkefnin hreintega spretta upp. Og fpað er einmitt
þama sem ég verð ottttt í einu mikitvceg persóna. Htutimir
gerast nefnitega ekki sjátfir, og fpama er förffyrir mig og
mitt framtag, minn ttugnað, svo að hátíðin beri fpann svip
sem fienni er cetfað.
Var einhver að tata um “erinttisteysu með ttugnaðarfasi?”
Hvað sem erinttinu tíður hressir ttugnaðarfasið upp á sjéttfsí-
mynttina, þótt ekki sé annað. Mikitvcegi fessa kann að entt-
astfram að ncestu uppákomu, hver sem hún kann að verða.
Kannski forrabtót! Og eftir að fporrinn er tiðinnfara vötn að
renna í átt tit páska og ferminga og annarra btessaðra tit-
breytinga.
Jótin tiggja vet við höggi í sinni núverantti myntt. Með réttu
er hcegt að gagnrýna margt í jótahattti okkar. Atttrei verða
gerviþarfimar gegnscerri og aumkunarverðari en þá.
Engu að síður yrði erfitt að afnema jótin, jajúvet í þeirri
grátbrostegu myntt manrttegs fáfengiteika sem þau birtast oft
í. Titstanttið, uppgerðarerinttin og ttugnaðarfasið gefa tífinu
tit. Ef ekki vcem jótin, vceri bara eitthvað annað sem menn
jynttu upp, og það síst betra.
Ncegjusemi samfara kröfuteysi er vafataust mikit ttyggð.
Hinn btessaði Bútttta sagði á sínum tíma að tausn attra
manrttegra vanttamáía vcerifótgin í því að hcetta að táta sig
tanga. Pað er ekkert efamátt að verötttin yrði að munfriðsam-
ari ef við gcetum tcert að tifa í sátt við þá tithugsun að við
þörfnumst ekki neins nema þess að vera. Pað er eins víst að
það sé vafasamur greiði við bömin að kenna þeim að sytipja:
“Mig tangar svo, mig tangar svo að tyfta mér á kreik.”
Eitt er hugsjón, og annað reyntt. Pað yrði erfitt að upprceta
þá manntegu titfinningu tit hátíðarhattta sem er samgróin
eðti okkar og mennsku. Yrði tífið ekki fátcektegra ef eftir-
vcenting og tithíökkun vcem ekki tengur tit? Pað er mikit tist
í manntegu tífi að kunna að gera sér ttagamun. Jótin með ött-
um sínum bamategu umsvifum höfða, þrátt fyrir aíít, tii
barnsins í okkur sjátfum. Hvað yrði um okkar sönnu
mennsku, ef við týnttum baminu úr hjarta okkar, baminu
sem kann að gteðjastyfir tjósi og fagnayfirfegurð?
En hvað um jótin og Jesúm Krist? Á Kristur ekki tengur
sinn stað í jótahattti okkar? Bara jótasveinninn með stna
autabranttara?
Eitthvað eru nú prestamir að reyna að tata um Krist t
kirkjunni. Og þráttfyrir attttt kemur í tjós að mörgumfinnst
enn að jótin séu ekki futíkomin nema Kristur komi þar við
sögu. Þegar ktukkumar hringja inn heitög jót stejha enn
margir tit kirkjunnar tit að heyra þar gamatkunna sögu og þá
söngva sem fáir gerast fegri. Eftir ött vafasömu erinttin og
ttugnaðarfasið er gott og nauðsyrttegt að eiga friðsceta stuntt
með 6aminu í eigin hjarta, og um teið stuntt með Kristi.
Pað kann að vera tafsamt að finna hinn raunverutega Krist
innan um aíít gjafaftóðið, gtysið og veistuhötttin. En jafnvet
þar er Hann tíka. Sem beturfer er það ekki komið unttir okk-
ar visku eða vanvisku hvort Kristur kemur eða hvar Hann er.
Hann er staðreyntt attra staðreyntta, sem engin manrtteg um-
sviffá útitokað. Gtaumurinn frá skessuteik fáfengiteikans
getur ekki hrakið Hann á braut, því aðjýrst og síðast er það
Hann sem er og verður. Þráttjýrir atít komumst við ekki hjá
því að verða Hans vör.
Mennimir munu atttaf hattta sín jót, og þau munu bera
merki tíðaranttans, hver sem hann er. En Kristur Jesús er þar
einnig. Vonancíi verður þú Hans var þegar ktukkumar kctttta
tit hetgra tíða, þegar tjósin kvikna, eða þegar ysinn þagnar
og þú situr eftir í kyrrðinni - einn með sjátfum þér, en
einnig með Honum.
Gteðitegjót.
Séra Kristján Róbertsson