Harmonikublaðið - 01.05.2018, Page 22

Ólafur Bessi Friðriksson (Óli Bessi), var einn af þessum
snillingum sem margir minnast sem honum kynntust.
Ólafur hafði heldur dapra sjón og notaði jafnan gleraugu.
Eitt sinn þurfti hann að fá sjónvottorð hja Ara Jónssyni
lækni og mætir á stofuna. Svo stóð á að Ari var
kófdrukkinn þá stundina en tók þó Ólaf í viðtal. Ólafur
tjáir Ara erindi sitt og Ari bendir þá á spjald með stöfum
sem hékk á veggnum og spyr hvort hann sjái stafina.
Ólafur sá engan þeirra þrátt fyrir ítrekaðar bendingar
Ara. Ari hugsar sig um örlitla stund og segir svo: „Sérð
þú mig?“ „Já,“ svarar Ólafur. „Þá sérð þú vel, ....ég sé
þig ekki!“ Með þeim orðum afgreiddi Ari sjónvottorðið.

Einu sinni var kona ^ ^^dslu þegar
daginn var hún að baka ^ideigið. j* þú
páfagaukurinnflaugy r gaka ,g af þér aUar
skítur aftur 6 áfagaukurinn aftur
?S5aÞáStanafhonumf)aðtitnarog
lokaði fuglinn inni í ^ “öllóttur karl hjá
Unakvöldiðívetslunn^i ^
ogpáfagaukunnnskræk .,
™ kyss „,,;en v™”;" 8=n íyrr. M„„J
spenntireftirkvernieviðb ^ við °S bi<
Páii miðar en ekkerf VÍð sk°tin
snöggt við með byssuna ál ^ýr PáJi s,
kerna?“ spyr hann og fitiar Um l” ^ ' Þetl
vistfingrinum. Fáttvarðum eið Vlð gikkinn me
á liðið. Um SvorH ákafur flótti bras
Jokulsárhlíðin er þekkt fyrir sín hvössu veður sem geta
geisað þar ofan úr skörðunum og fykur þá flest sem
Jokið getur. Eitt sinn í slíku veðri ætlaði Eiríkur í
Hliðarhúsum að sæta lagi að komast gangandi i fjárhúsin.
i hvert sinn sem hann hætti sér frá íbúðarhúsinu kom
hviða og skellti honum um koll. Var farið að síga í Eirík
°g haf3i hann ýmis ófögur orð um þann sem veðrinu
stjornar. Akveður hann að láta lítið á sér bera og gægist
annað slagið laumulega fyrir húshornið til að taka
stöðuna. Skyndilega dúrar í og Eiríkur tekur sprettinn
aleiðis ul fjárhúsanna. Hann sagði svo frá síðar: „Þegar
eg var um það bil hálfnaður þá kom hann auga á mig
°g skellti mér flötum með það sama.“
Þau Brennistaðarhjón, Magnús ^atmsson og
Guðbjörg Sigutbjornsdottit v &g
saman lambfé og gpUc hr0SUgle J VJu Jsleppa.
sumarærnarvorumeðoþæg , hamsi vig
Var þeim hjónum fan strekkjast fyrir
innreksturinn. Magnus num. Guðbjörg
pungurinn!
Dýralæknir einn í framhaldsnámi í Noregi hitti
gamla vinkonu sína sem var þar í framhaidsnámi
í kennslu- og uppeldisfræðum, en hún kvaðst enn
vera óiofuð og barnlaus. Þá sagði dýralæknirinn:
„Ekkert skil ég í þér að vera að læra uppeldisfræði
og átt hvorki mann né börn.“ Þá sagði konan:
„Ekkert skil ég í þér að vera að læra dýralækningar
og hafa ekki einu sinni fengið júgurbólgu hvað
þá meira.“
22