Morgunblaðið - 22.05.2020, Side 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 22. MAÍ 2020
✝ Baldur Jónssonfæddist á
Freyshólum 16.
október 1933. Hann
lést 13. maí 2020 á
Sjúkrahúsinu í Nes-
kaupstað.
Foreldrar hans
voru Jón Björgvin
Guðmundsson frá
Hryggstekk í
Skriðdal og Hildur
Stefánsdóttir frá
Ketilsstöðum á Völlum. Þau
hófu búskap á Freyshólum árið
1927.
Systkini Baldurs: 1) Stefán
Jónsson, f. 1927, d. 2015. 2) Guð-
mundur Jónsson, f. 1930, d.
1992, kona hans er Heiðrún
Valdimarsdóttir, sonur þeirra
er Jón Kristinn Guðmundsson,
maki Magnea Vilborg Þórs-
dóttir, börn þeirra eru Ásta
Svandís, Íris Mjöll og Heiðar
Þór, barnabörnin
eru 5. 3) Hulda Jóns-
dóttir, f. 1931, d.
2004, maki Gunn-
steinn Stefánsson,
látinn. 4) Bragi Jóns-
son, tvíburabróðir
Baldurs, f. 1933.
Baldur fór ásamt
bróður sínum Braga
í smíðanám á Laug-
um veturinn 1953-
54. Þeir hafa búið á
Hallormsstað frá 1977.
Baldur vann brot úr ári hjá
Símanum og svo 50 ár hjá Skóg-
ræktinni á Hallormsstað.
Jarðað verður 22. maí 2020 kl.
14. Vegna aðstæðna verður að-
eins nánasta fjölskylda viðstödd.
Streymt verður frá athöfninni á
Youtube/Egilsstaðakirkja. Stytt
slóð á streymið: https://
n9.cl/8di9. Slóðina má nálgast á
www.mbl.is/andlat.
Mannlífsflóran á Hallormsstað
er mun fátækari við andlát Bald-
urs Jónssonar. Hann var fæddur
á Freyshólum rétt utan við skóg-
inn, starfaði starfsævina út í
skógræktinni á Hallormsstað
eins og tvíburabróðir hans Bragi.
Baldur bjó í áratugi í skóginum í
glæsilegu húsi sem þeir bræður
gáfu nafnið Laufland. Baldur var
virtur í hópi skógræktarfólks og
hlaut ýmsar viðurkenningar fyrir
framlag sitt til skógræktar.
Hugurinn reikar rúma þrjá
áratugi til baka er við hjónin tók-
um þá ákvörðun að flytja úr
Reykjavík og austur á Hallorms-
stað. Fljótsdalshérað var okkur
með öllu ókunnugt. Þetta sem átti
einungis að vera eins árs tilbreyt-
ing frá höfuðborginni reyndist
verða hátt í tveggja áratuga bú-
seta í faðmi Hallormsstaðaskógar
og ekki síður þess fólks sem þar
bjó og býr margt hvert enn. Okk-
ur var vel tekið. Baldur Jónsson
var ekki sá fyrsti sem við kynnt-
umst. Okkur fannst hann örlítið
dulur. Hann vann líka í skógrækt-
inni en við í skólanum. Smátt og
smátt tókst með okkur og Baldri
og auðvitað Braga bróður hans
traust vinátta sem við metum
mikils. Þær voru ófáar samveru-
stundirnar sem við nutum með
Baldri er við vorum nágrannar á
Fjósakambinum. Ýmist komu
bræður til okkar eða skotist var
yfir götuna í spjall eða til að biðja
um hjálp eða aðstoð við ólíkleg-
ustu verkefni. Minnisstæðar eru
heimsóknir Baldurs og Braga eft-
ir utanlandsferðir þeirra fjöl-
margar. Baldur kom með bunka
af ljósmyndum og hverri mynd
fylgdi stutt frásögn. Þá var gam-
an. Baldur Jónsson var skemmti-
legur maður og glettinn. Hann
kunni ógrynni af vísum. Þegar vel
lá á Baldri kom hver vísan á fætur
annarri og eftir fylgdi þessi
hnellni smitandi hlátur. Baldur
var líka hagleiksmaður. Þeir eru
margir munirnir sem okkur hafa
áskotnast úr hans smiðju.
Eftir að við fluttum suður
fækkaði samverustundum.
Baldur kom heldur ekki til
Reykjavíkur til að skemmta sér.
Hann kom til að leita sér lækn-
inga og tók fyrstu flugvél austur
eftir að hafa lokið erindi sínu.
Samt gáfust stundir til að fara í
bíltúra t.d. austur fyrir fjall,
skjótast í Handverkshúsið eða
heimsækja ýmis umboð fyrir vél-
ar og tæki því Baldur kunni að
meta góðar græjur. Baldur kom
alltaf færandi hendi. Gaf okkur
plöntur í sumarbústaðalandið og
aðstoðaði við plöntun. Ekki má
gleyma rabarbaranum og berjun-
um sem þeir bræður hafa gaukað
að okkur á hverju hausti. Hin
seinni ár hafa heimsóknir okkar
til bræðra á Hallormsstað verið
einstakar gæðastundir. Þá er
dreypt á eðalveigum og spjallað,
stundum grillað. Já, það er margs
að minnast.
Nú er Baldur Jónsson allur,
blessuð sé minning hans. Við
sendum Braga og ættingjum öll-
um okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Jón Guðmundsson og
Kristín Björk Gunnarsdóttir.
Freyshólar í Skógum höfðu
sérstakan sess í huga mínum á
æskuárum. Þar bjó kjarnafjöl-
skylda við lítil efni í torfbæ með
fjósbaðstofu fram undir 1950, býl-
ið fyrrum hjáleiga frá Hafursá.
Guðmundur og Sigurbjörg höfðu
tekið við jörðinni 1906, hann
fæddur 1857, og spjallaði ég við
hann þar sem hann lá í kör á bað-
stofuloftinu. Jón sonur þeirra var
þá bóndinn ásamt Hildi Stefáns-
dóttur og eignuðust þau fimm
börn: Stefán, Huldu, Guðmund og
tvíburana Baldur og Braga. Þar
var þröngt í búi á kreppuárum
fjórða áratugarins og var Jóni
bónda eitt sinn á jólaföstu neitað
um úttekt í kaupfélaginu á Reyð-
arfirði. Frekar en snúa tómhent-
ur heim leitaði hann til Kristins
kaupmanns sem tók hann í við-
skipti.
Öll urðu Freyshólasystkin góð-
ir vinir okkar barna sem þá ól-
umst upp á Hallormsstað, m.a.
lágu leiðir sumra þeirra saman
með okkur í farskóla sem starf-
ræktur var í nokkrar vikur á Haf-
ursá veturna 1944 og 1945.
Klukkutímagangur var þangað í
skólann frá Hallormsstað en að-
eins 20 mínútna labb frá Freys-
hólum. Við Gunnar tvíburabróðir
minn urðum eðlilega nánastir
þeim Baldri og Braga, sem báðir
gerðust starfsmenn skógræktar-
innar á Hallormsstað vorið 1953.
Þótt ekki væru þeir eineggja var
samheldni þeirra mikil alla tíð,
jafnt í starfi og tómstundum.
Engir geta með meiri rétti talist
skógarhöggsmenn, þar sem þeir
byrjuðu með öxina áður en vélsög-
in tæki við.
Alla tíð var Hallormsstaður
starfsvettvangur þeirra tvíbura
og þar komu þeir sér upp fallegu
húsi undir Fjósakambi 1978, sem
átti eftir að verða eins konar lista-
smiðja, þar eð báðir voru prýði-
lega hagir og vandvirkir. Á Hall-
ormsstað staðfestist einnig
Guðmundur eldri bróðir þeirra
ásamt með Heiðrúnu Valdimars-
dóttur. Heimsókn til tvíburanna á
Lauflandi hefur verið fastur liður
í árlegri komu okkar Kristínar á
staðinn og margir góðir gripir úr
smiðju þeirra bræðra farið um
okkar hendur. Minningin um
Baldur Jónsson lifir í margra
huga og bróðurnum Braga send-
um við innilegar samúðarkveðjur.
Hjörleifur Guttormsson.
Farsæl ævi öðlings er á enda
runnin. Baldur Jónsson skilur
eftir sig minningar um natni og
notalegheit, fagurt handbragð og
tryggð. Hann ólst upp á Freys-
hólum á Völlum ásamt foreldrum
sínum og systkinum. Baldur og
tvíburabróðir hans Bragi hófu
störf hjá Skógrækinni á Hall-
ormsstað árið 1953 og urðu þann-
ig órjúfanlegur hluti af tilveru
okkar systkina sem varð að ævi-
langri vináttu. Þar unnu þeir báð-
ir óslitið til ársins 2003 þegar þeir
hættu fyrir aldurs sakir.
Baldur var framúrskarandi
verkmaður, samviskusamur og
notalegur í allri umgengni,
snyrtimenni fram í fingurgóma.
Hann var einstakur hagleiksmað-
ur og smíðaði óteljandi fallega
hluti, stóra og smáa. Baldur vann
þau störf í skógræktinni sem
vinna þurfti; skógarhögg, plönt-
un, smíðar og hvers konar véla-
vinnu. Hægur í fasi en kíminn og
hafði gaman af því að spjalla um
heima og geima enda hafði hann
skoðanir á mönnum og málefnum
þó ekki væri hann stóryrtur.
Þeir bræður reistu sér hús á
Hallormsstað og bjuggu sér þar
fallegt heimili. Gólfið úr íslensku
lerki, lagt með síldarbeinam-
unstri. Arinninn klæddur með ís-
lensku grjóti sem þeir höfðu safn-
að, skorið og slípað. Baldur hafði
sérstakt auga fyrir fallegu grjóti
og kom auga á álitlega steina í
vegarköntum svo gjarnan varð að
stoppa og kanna málið. Hann var
náttúruunnandi og skógræktar-
maður og plantaði heilmiklu í
landið ofan við Freyshóla, þar
sem nú er myndarlegur skógur.
Lóðin fyrir framan Laufland,
heimili þeirra bræðra, er falleg og
þar er fyrir komið miklu af grjóti
sem þeir hafa fundið á ferðum
sínum.
Baldur var gleðimaður og
skemmti sér vel á samkomum.
Hann hafði gaman af því að dansa
og syngja og mætti á þorrablót á
Iðavöllum og nágrannasveitunum
allt fram á síðasta ár.
Baldur var tryggur bakhjarl
Húsmæðraskólans á Hallorms-
stað, nú Hallormsstaðaskóla, og
nýtur skólinn handbragðs Bald-
urs og Braga í formi útibekkja og
margskonar mataríláta sem voru
rennd í bílskúrnum á Lauflandi.
Það er skrítið að hugsa til þess
að einhver, sem hefur alltaf verið
hluti af tilverunni, hafi nú kvatt.
Eftir stendur þakklæti fyrir
tryggð Baldurs Jónssonar og
greiðvikni, bæði við foreldra okk-
ar og okkur systkinin. Vinátta
hans og elskulegheit í okkar garð
verða seint þökkuð.
Við vottum Braga bróður hans
og öðrum ástvinum innilega sam-
úð. Blessuð sé minning Baldurs
Jónssonar.
Benedikt Blöndal, Sigrún
Blöndal, Sigurður Björn
Blöndal og fjölskyldur.
Í dag er borinn til hvíldar Bald-
ur Jónsson en hann lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á Norðfirði
hinn 13. maí. Langar mig að
minnast Baldurs vinnufélaga
míns til 16 ára og nágranna á
Hallormsstað.
Bræðrunum Baldri og Braga
kynntist ég þegar ég hóf störf hjá
Skógrækt ríkisins á Hallorms-
stað fyrir einum 33 árum en þeir
bræður unnu hjá Skógræktinni í
yfir 50 ár. Baldur upplifði miklar
breytingar í þróunarsögu skóg-
ræktar á Íslandi. Verkfærin sem
hann vann með fyrstu árin voru
sög og exi til skógarhöggs en það
var ekki fyrr en 1963 sem hann
handlék fyrstu keðjusögina. Ég
var svo heppin að fá að fara með
Baldri í söluferðir á þeim árum
meðan garðplönturækt og sala
var á Hallormsstað. Var farið
með fullan vörubílinn af plöntum
á Vopnafjörð og alla leið á Horna-
fjörð. Stærri hluti plantnanna var
fyrirfram pantaður en einnig vor-
um við með plöntur sem við seld-
um á staðnum og stóð salan í eina
til tvær klukkustundir á hverjum
stað og restinni síðan pakkað á bíl
og haldið heim á leið. Þetta voru
skemmtilegar ferðir, mikið skraf-
að og mikið hlegið. Í þessum ferð-
um kynntist ég Baldri betur þar
sem dags daglega unnum við ekki
svo mikið saman en hann vann
meira í skógarvinnunni og á tækj-
unum. Baldur var handverks-
maður og smiður góður og smíð-
aði nær eingöngu úr timbri úr
skóginum. Skálar, pennar, staup
og margt fleira var bardúsað í
skúrnum sem ratað hefur í jóla-
pakkann eða tækifærisgjafir.
Baldur hafði gaman af öllum gleð-
skap og sá gjarnan spaugilegar
hliðar við flest sem fyrir hann
bar. Hér er eitt af þínum uppá-
haldsljóðum, Hríslan og lækur-
inn:
Gott átt þú hrísla á grænum bala
glöðum að hlýða lækjarnið.
Það megið saman aldur ala
unnast og sjást og talast við.
Það slítur aldrei ykkar fundi,
indæl þig svæfa ljóðin hans.
Vekja þig æ af blíðum blundi
brennandi kossar unnustans.
Svo þegar hnígur sól til fjalla
sveigir þú niður limarnar
og lætur á kvöldin laufblöð falla
í lækinn honum til ununar.
Hvíslar þá lækjar bláa buna
og blossandi kyssir laufið þitt.
„Þig skal ég ætíð, ætíð muna
ástríka, blíða hjartað mitt.“
(Páll Ólafsson)
Takk, kæri vinur, fyrir sam-
fylgdina þessi ár og elsku Bragi,
innilegar samúðarkveðjur við frá-
fall bróður þíns.
Bergrún Arna Þorsteins-
dóttir, Akurgerði.
Baldur Jónsson
✝ Hulda fæddistað Brandagili í
Hrútafirði 21.
ágúst 1922. Hún
lést í Oklahoma 1.
maí 2020. For-
eldrar hennar voru
þau Erlendur Þor-
valdsson bóndi, f. 4.
nóv. 1890, d. 11.
maí 1924, og Stef-
anía Guðmunds-
dóttir ljósmóðir, f.
20. apríl 1895, d. 3. feb. 1973.
Systkini Huldu: Ingibjörg Er-
lendsdóttir, f. 17. október 1919,
d. 22. júní 2001, Salómon G. Er-
lendsson, f. 16. maí 1921, d. 5.
sept. 1997 og Erlendur Jónsson
kennari, f. 8. apríl 1929.
Hulda giftist Jack Hudson
arkitekt, f. 19. apríl 1916, d. 6.
desember 1989, þann 25. nóvem-
ber 1945. Synir Huldu og Jacks
eru: 1) John, f. 17. desember
1946, kvæntur Anitu, dóttir
þeirra er Kirsten. 2) Richard, f.
6. maí 1949, kvæntur Patriciu,
sonur þeirra er Glendon, dóttir
er Ryki. 3) Rex, f. 11. ágúst 1953,
kvæntur Michelle, dóttir er
Lauren.
Hulda ólst upp í Brandagili og
síðar Geitaskarði og
gekk í Héraðsskól-
ann að Reykjum og
lauk þaðan prófi.
Hún bjó svo hjá Guð-
nýju móðursystur
sinni og Magnúsi
manni hennar í
Reykjavík og starf-
aði þar við sauma-
skap á stríðsárun-
um. Þar kynntist
hún Jack Hudson
sem var liðsforingi í bandaríska
hernum. Hulda giftist Jack þeg-
ar hann sneri heim til Ameríku
25. nóvember 1945. Hún og Jack
bjuggu upp frá því í Tulsa Okla-
homa. Hún var húsmóðir á sínu
heimili og sá um uppeldi sona
sinna. Hún var mjög virk í safn-
aðarstarfi í biskupakirkjunni,
vann þar við verslun með notaða
muni og sá um að afhenda fötl-
uðu og öldruðu fólki mat til síns
heima. Þau Jack áttu sumar-
bústað sem þau dvöldu í þegar
færi gafst. Hulda var stolt af
þjóðerni sínu, ætt og uppruna og
rifjaði það upp fyrir afkomendur
sína. Enda hafa þeir haldið
tengslum við móðurland hennar.
Útför Huldu hefur farið fram.
Fyrsta minning mín um Huldu
móðursystur mína var brúðkaups-
mynd sem hékk í stofunni heima.
Ekki skemmdi nú aldeilis fyrir að
Jack var í officerabúningi með riff-
il sér við hlið. Svo komu stórir
pakkar um hver jól sem hlakkað
var til 364 daga. En ég sá hana þá
fyrst er ég var kominn í mennta-
skóla og hún kom í heimsókn í ann-
að sinn eftir næstum 20 ára hlé.
Þegar við Regína fórum til
náms ákváðum við að heimsækja
Huldu í sumarhléi. Það var
tveggja daga akstur um sveitavegi
Suðurríkjanna þar sem fyrir augu
bar fanga við vegavinnu í röndótt-
um búningum og vopnaða verði á
hestum. Við Mississippi-ána var
skilti fyrir vörubílstjórana í kaffi-
húsinu þar sem á stóð að ljótt orð-
bragð varðaði afgreiðslubanni.
Þegar til Huldu kom var hún að
verða sextug og veisla stóð fyrir
dyrum. Ekkert hafði hún haft orð
á því. Þessi heimsókn varð til þess
að við urðum mestu mátar þrátt
fyrir 30 ára aldursmun. Ekki sak-
aði nú að Reagan var tekinn við
okkur Jack til mikillar ánægju.
Við fórum í sumarbústaðinn
með þeim og í square dans-
kennslustund svo fátt eitt sé nefnt.
Í ljós kom að riffillinn á myndinni
hafði raunar bara verið arinsópur.
En mest munum við hversu mikið
var hlegið í þessari ferð. Þau heim-
sóttu okkur svo til Tallahassee oft-
ar en einu sinni. Þar áttum við
Hulda reyndar nána ættingja og
urðu miklir fagnaðarfundir. Jack
og Hulda komu svo í heimsókn til
Íslands og Hulda nokkuð oft eftir
að Jack lést. Minningarnar um þau
rifjum við oft upp og þetta að aldur
þarf ekki að drepa húmorinn.
Þegar Jack hafði farið til her-
þjónustu á meginlandi Evrópu í
stríðinu varð að ráði að hún flytti
til Bandaríkjanna að bíða hans
þar. Faðir Jacks kom til New York
og sótti hana til skips. Hulda hafði
gaman af að segja frá því að verð-
andi tengdafaðir hennar fór með
henni í fínar búðir að fata hana upp
áður en haldið yrði heim á leið.
Hann ætlaði sko ekki að sýna hana
í íslenskum sveitafötum. Þau
sögðu okkur af því þegar gamli
herflokkurinn kom saman til að
minnast Íslandsdvalarinnar.
Þegar ein konan hitti Huldu sagði
hún við mann sinn fremur súr í
bragði: „En þú sagðir að íslensku
stelpurnar hefðu allar litið út eins
og fiskhausar.“ Hulda hafði gaman
af og neitaði að tala við þennan
kavaler með þeim orðum að hún
væri nú bara fiskhaus.
Í huga okkar verða Jack og
Hulda eilíflega tengd við þá góðu
tíma sem við áttum á skólaárum
okkar í Bandaríkjunum. Það var
bjart yfir Vatnajökli daginn eftir
andlát Huldu. Eins bjart er yfir
minningu þeirra hjóna sem nú
hafa sameinast að nýju.
Einar og Regína.
Mig langar að minnast með
nokkrum orðum Huldu frænku,
sem kvatt hefur okkur í hárri elli.
Hulda var sérstaklega léttlynd og
hló mikið og gantaðist. Þegar ég
var lítil var alltaf spenningur um
jól að fá flottar gjafir frá Huldu í
Ameríku, því þær voru vel valdar
og eitthvað sem ekki fékkst hér á
landi og jafnvel eitthvað flott sem
hún hafði saumað á mig. Ég var
svo heppin að vera eina stelpan
hjá þeim systrum, mömmu og
Huldu, á móti sjö strákum.
Á þeim árum var fylgst með
fjölskyldunni í bréfum og á mynd-
um sem sendar voru, hún alltaf
jafn sæt og fín, svo elegant eins og
sagt er. Hún kom ekki í heimsókn
til Íslands eftir að ég man eftir
mér fyrr en 1972 þegar ég var
unglingur og fór ég með henni
heim og dvaldi hjá henni í einn og
hálfan mánuð í dekri og var þar á
fimmtugsafmælinu hennar. Á Ís-
landi var heimsmeistaramótið í
skák á þessum tíma og var tekið
blaðaviðtali við okkur út af því
þegar við komum til Tulsa, sem
mér fannst hálfkjánalegt þar sem
ég er engin skákmanneskja, en
frænku fannst þetta bara
skemmtilegt.
Við gerðum margt skemmti-
legt, þar á meðal að dvelja í
sumarhúsi fjölskyldunnar á falleg-
um stað við vatn, þar sem við
keyrðum á malarvegum eins og
tíðkast á Íslandi, en ég hélt að
þetta væri ekki í henni stóru Am-
eríku. Einnig fórum við á indíána-
slóðir og villtumst á heimleiðinni,
sem gerði ferðina bara ennþá
skemmtilegri. Frænka mín var
ólöt að þvælast í búðir með ung-
linginn og skoða endalaust föt sem
ekki voru í boði hér heima.
Seinna fór ég svo með mann-
inum mínum að hitta Huldu
frænku þegar hún var orðin ekkja
og dvöldum við hjá henni í nokkra
daga og hittum hluta af fjölskyld-
unni. Alltaf stóð til að fara einu
sinni enn áður en það væri of seint,
en ekki varð þó af þeirri ferð. Ég
heyrði nokkuð reglulega í henni í
síma og alltaf var hugurinn heima
á Íslandi, hún talaði alltaf um hvort
hún kæmi ekki einu sinni enn í
heimsókn til landsins. Ég þakka
elskulegri frænku minni samfylgd-
ina og alla góðmennskuna í minn
garð og óska henni góðrar ferðar í
sumarlandið, að hitta mömmu og
alla aðra sem á undan eru gengnir.
Innilegar samúðarkveðjur sendi
ég fjölskyldu hennar.
Guðrún.
Hulda Hudson
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
BJARNFRÍÐUR ODDNÝ
VALDIMARSDÓTTIR,
Grímsstöðum, Mývatnssveit,
sem lést laugardaginn 9. maí, verður
jarðsungin frá Reykjahlíðarkirkju
laugardaginn 23. maí klukkan 15.
Vegna gildandi reglna um fjölda á samkomum er athöfnin
aðeins opin boðsgestum.
Örn Arnar Hauksson Þóra Ottósdóttir
Ellert Aðalgeir Hauksson Kristín A. Sigurðard. Hammer
Birgir Valdimar Hauksson Steinunn Ósk Stefánsdóttir
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsam-
lega beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Smellt á Morgunblaðs-
lógóið í hægra horninu efst og
viðeigandi liður, „Senda inn
minningargrein,“ valinn úr felli-
glugganum. Einnig er hægt að
slá inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar
en á hádegi tveimur virkum dög-
um fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað get-
ur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skilafrestur
rennur út.
Minningargreinar