Skessuhorn - 20.05.2020, Page 30

MIÐVIKUDAGUR 20. MAí 202030
Eitt af markmiðum mínum í sum-
ar er að skoða fallega landið okk-
ar. Markmið sem eflaust margir ís-
lendingar hafa sett sér.
Æskuvinkona mín, Maja, og ég
vorum búnar að ræða þetta laus-
lega, að fara og skoða eitt og annað
á landinu í sumar en engin föst plön
komin. Eftir stutt símtal á mánudag
í síðustu viku, ákváðum við hins
vegar að keyra af stað á Snæfells-
nesið á fimmtudeginum og koma
heim á laugardeginum. Það gerð-
um við.
Keyrt af stað
á Snæfellsnes
Við lögðum af stað seinni part
fimmtudags í súld og frekar köldu
veðri. Fyrsta stopp var Landbrota-
laug sem var oft lýst á samfélags-
miðlum sem „Romantic Hot Pot.“
Við Maja vissum ekkert við hverju
mátti búast, ég get samt með vissu
sagt að við bjuggumst við stærri
heitum potti en þeim sem við svo
loksins fundum. Þetta er lítið gat í
jörðinni með þægilega heitu vatni,
líklega svona 36 gráðum. Ekki of
heitt né of kalt. Þvermálið er varla
stærra en 170 cm svo þessi vinsæli
rómantíski heiti pottur tekur ekki
við mikið fleiri en tveimur einstak-
lingum, (raunar ekki nema einum
ef tveggja metra reglunni er fylgt).
Við létum okkur hafa það í súld-
inni að léttklæða okkur í sundföt og
dýfa okkur í pottinn. í ljósi þess að
sundlaugar landsins hafa verið lok-
aðar vegna Covid-19, þá er erfitt að
stunda eitthvað alvöru tan-session á
íslandi. Það var því sláandi að fara
í gegnum myndirnar sem við tók-
um af okkur í sundfötunum. Ég tala
allavega fyrir mig – Maja hefur allt-
af haft svona eilífðar tan á sér – en
ég, ég meina, hversu hvítur getur
maður orðið?
Landbrotalaug var virkilega
notaleg og eflaust ennþá meira næs
að fara þangað þegar veðrið er gott.
Laugin hefur verið mjög vinsæll
áningastaður fyrir ferðamenn sem
eiga leið á Snæfellsnesið en það var
enginn þarna á meðan við vorum
í lauginni sem einkenndi svolítið
ferðalagið okkar. Það var stundum
eins og við værum einar í heimin-
um. Engir túristar, engir bílar, eng-
inn nema ég og Maja.
Allt það besta skoðað
Á föstudeginum skoðuðum við allt
það helsta sem Snæfellsnes hef-
ur upp á að bjóða. Byrjuðum á að
keyra í Stykkishólm og tókum svo
Snæfellsnesið eins og það legg-
ur sig. Efst á lista Maju yfir „hvað-
skal-skoða“ var Kirkjufell. Þegar við
komum að fjallinu blasti við okk-
ur þetta splunkunýja, fína og risa-
stóra bílastæði. Ég, sem bílstjóri,
fékk skyndilegan valkvíða yfir hvar
væri nú best að leggja bílnum. Það
var bókstaflega enginn á svæðinu
sem hefur verið svo svakalega vin-
sælt stopp og oft ekki hægt að þver-
fóta fyrir ferðamönnum. Það hafð-
ist svo á endanum að leggja bílnum
og við skoðuðum okkur um í róleg-
heitunum.
Næst var farið áleiðis til Ólafs-
víkur og komið við á Sker Restaur-
ant sem er einstaklega flottur og vel
hannaður staður. Það er þægilegt
og hlýlegt að sitja þar, spjalla, skoða
myndir sem teknar voru á Kirkju-
felli og sötra kaffi. Mæli með að
koma þar við.
Hellissandur er algjört „must-
stop“. Maja hafði aldrei skoðað
vegglistaverkin sem þar leynast og
notuðum við tækifærið og tókum
allskonar myndir með listaverkin
sem bakgrunn. Ótrúlega gaman að
ganga þarna um og skoða litagleð-
ina.
Eftir Hellissand tókum við smá
krók út á tánna á nesinu og beygð-
um í átt að Öndverðarnesi. Stopp-
uðum líka aðeins í Skarðsvík á leið-
inni þarna úteftir. Áfram héldum
við svo að Saxhólabjargi og Ská-
lasnagavita. Það var eitt af mínum
uppáhaldsstoppum. Nei sko, útsýn-
ið þarna!
Því næst brunuðum við á Arnar-
stapa, með örstuttu stoppi á Hellnum,
pöntuðum okkur gistingu þar eins og
drottningar. Þrátt fyrir að hafa tjald
í skottinu þá höfðum við hvorugar
áhuga á að sofa í næturfrostinu sem
veðurfræðingar gerðu ráð fyrir, svo
við splæstum á okkur einu herbergi.
Eftir kvöldmatinn röltuðum við svo
um Arnarstapa. Loksins, loksins
fann ég steinbrúnna sem var á mín-
um „hvað-skal-skoða“ lista. Ég sendi
Maju á brúnna sem stóð þar á meðan
ég tók myndir og skreið svo til baka
skjálfandi af lofthræðslu.
Góð ferð að baki
Á lokadegi ferðalagsins vöknuðum
við snemma og keyrðum til baka á
Djúpalónssand áður en við komum
svo við á Búðum. Þar skoðuðum við
ströndina í þvílíkri veðurblíðu og var
erfitt að setjast aftur upp í bíl og keyra
heim.
Ég get ekki mælt nóg og mikið
með að fara á Snæfellsnesið, nóg er af
ótrúlega fallegri náttúru að skoða og
það svona nálægt þar sem maður býr
í Borgarnesi. Hversu heppin erum
við?
Gunnhildur Lind Hansdóttir
Höf. er ljósmyndari og byrjar sem
blaðamaður á Skessuhorni eftir hlé í
dag.
Steinbrúin á Arnarstapa.
Einar í heiminum
á Snæfellsnesi
Vinkonurnar Gunnhildur og Maja í Landbrotalaug á Snæfellsnesi.
Nýja bílastæðið við Kirkjufell í Grundarfirði. Það var valkvíði að velja.
Maja stillir sér upp við vegglistaverk á Hellissandi.