Skessuhorn - 23.08.2020, Page 12

MIÐVIKUDAGUR 23. SePTeMBeR 202012
Heimili Guðmundar Sigurðssonar
og Hildar Þorsteinsdóttur stend-
ur á gróðurvaxinni og fallegri lóð
í Garðabænum. Þegar inn er kom-
ið má sjá fjölbreytt listaverk um alla
veggi eftir listamenn alls staðar að
úr heiminum. „endilega skoðaðu
þig um,“ sagði Guðmundur við
blaðamann um leið og hann rað-
aði kræsingum á bakka og hafði til
kaffi með aðstoð Hildar. Við feng-
um okkur sæti á litlu notalegu lofti
með yfirsýn yfir fallegu stofu þeirra
hjóna og ræddum um listina og líf-
ið. Guðmundur bendir á stórt mál-
verk í miðri stofunni og segir: „Ég
var einu sinni með þessa á sýningu
og það kom þangað kona með lít-
inn strák, svona 6-7 ára. Hann stóð
fyrir framan myndina og segir við
mömmu sína að hann hafi aldrei
séð svona fallega mynd áður. Og
ég trúði honum,“ segir Guðmund-
ur og hellir kaffi í bollana. erindi
heimsóknarinnar var myndlistar-
sýning með verkum Guðmundar
í Hallsteinssal sem opnuð verður í
Safnahúsi Borgarfjarðar næstkom-
andi mánudag.
Kynntist listinni á
Hornafirði
Guðmundur ólst upp á Hornafirði
til átta ára aldurs. Þar bjó fjölskyld-
an í sama húsi og myndlistarmað-
urinn Höskuldur Björnsson. „Þetta
var á stríðsárunum og þá var afskap-
lega lítið til í verslunum. Höskuld-
ur málaði mjög mikið með vatnslit-
um sem voru í litlum ferköntuðum
dollum. Þegar það var bara smá eft-
ir af lit í hornunum á dollunum, og
hann nennti ekki að nota þær leng-
ur, gaf hann okkur krökkunum þær.
Hann gaf okkur líka pensla sem
voru orðnir of slitnir fyrir hann.
Við stóðum svo yfir honum og
fylgdumst með þegar hann var að
mála og svo reyndi maður að gera
eins, með alveg frábærum árangri
eins og hægt er að ímynda sér,“ seg-
ir Guðmundur og hlær.
Of mikill dreifbýlingur
fyrir blokkina
Móðir Guðmundar var mikið veik
þegar hann var lítill og man hann
lítið eftir henni öðruvísi. Sökum
veikindanna ákvað fjölskyldan að
flytja til Reykjavíkur þegar Guð-
mundur var átta ára. „Móðir mín
fór á undan og hún lést reynd-
ar áður en ég kom svo til Reykja-
víkur. en í Reykjavík þótti mér
aldrei gaman,“ segir hann. „Ég var
of mikill dreifbýlingur í mér fyrir
borgarlífið. Það var svo mikil frels-
isskerðing að koma beint af bryggj-
unni, þar sem maður hafði eytt tím-
anum í að veiða og leika sér, í blokk
í Reykjavík. en kannski má segja
að þetta hafi magnað upp föndur-
vinnuna hjá manni. Maður þurfi að
finna sér eitthvað að gera og ekki
var hægt að vera bara alltaf úti svo
maður var bara inni að mála,“ bæt-
ir hann við. Guðmundur er kennari
að mennt og kenndi hann í eitt ár
í Njarðvík sem ungur maður áður
en hann tók við stöðu skólastjóra í
Grindavík þar sem hann var í eitt
ár. „Skólastjórinn fór í árs frí og það
vantaði mann í hans stað. Ég var
svona kaldur og djarfur unglingur
sem treysti sér í hvað sem var og
ákvað að taka starfið að mér,“ segir
Guðmundur og hlær. Næst lá leið-
in í Borgarnes þar sem hann tók við
stöðu kennara í Grunnskólanum í
Borgarnesi og varð síðar skólastjóri.
„Við svona rétt skruppum í Borgar-
nes í 43 ár,“ segir hann kíminn.
Upphafsmaður körfu-
boltans í Borgarnesi
Guðmundur kunni vel við sig í
Borgarnesi og tók hann þar þátt í
uppbyggingu körfuboltans innan
Skallagríms en hann hafði einnig
komið af stað körfuboltanum bæði
í Njarðvík og Grindavík. „Ég hef
alltaf verið dálítið í íþróttum. Ég
tók meira að segja þátt í víðavangs-
hlaupi einu sinni. Ég stóð mig ekki
vel,“ segir Guðmundur og bros-
ir. „Svo tók ég eiginlega bara ást-
fóstri við körfuboltann og lét setja
upp körfuboltaspjöld í Krossin-
um í Njarðvík og byrjaði að kenna
þar. Þegar ég kom til Grindavíkur
gerði ég svo það sama en í Borgar-
nesi voru komnar upp körfur svo ég
þurfti ekki að koma þeim upp áður
en ég byrjaði að kenna,“ segir Guð-
mundur sem byrjaði að bjóða upp
á skipulagðar æfingar innan Skalla-
gríms fljótlega eftir að hann flutti í
Borgarnes.
„Það var mikill munur á skóla-
haldi í Borgarnesi og í Grindavík.
Borgarnes er iðnaðarbær og þar var
hugsun allra að það væri gott að læra
til að eignast betra líf. Í Grindavík
var sjórinn og frystihúsið og skól-
inn var bara að tefja fyrir. Krakk-
ar gátu farið beint í frystihúsið að
vinna og fengið gott kaup í staðinn
fyrir að hanga svona yfir bókum.
Þó voru vissulega inn á milli góð-
ir námsmenn sem vildu læra. Þetta
var bara allt öðruvísi en hugsunin í
Borgarnesi,“ segir Guðmundur.
Virkur í félagi
trérennismiða
Í Borgarnesi var Guðmundur virk-
ur í ýmsu félagsstarfi og var hann
um tíma formaður Ungmennasam-
bands Borgarfjarðar auk þess sem
hann tók þátt í sveitarstjórnarmál-
um og var lengi sóknarnefndarfor-
maður. „Ég var allt í öllu á þess-
um tíma og fékk líka eiginlega al-
veg nóg. Þegar ég flutti ákvað ég að
skrúfa alveg fyrir og halda mig frá
öllu félagabasli - og hef staðið við
það að mestu. Ég er reyndar með-
limur í tveimur félögum og hef ver-
ið lengi, annars vegar í Myndlistar-
félagi Garðabæjar og svo Trérenni-
smiðafélaginu,“ segir Guðmund-
ur. Aðspurður segist hann þó ekki
vera smiður að mennt. „Ég lenti nú
í söginni með fingurnar einu sinni.
Það var hægt að tjasla þeim svona
saman aftur þó þeir séu nú frek-
ar skrítnir núna og ekki mikið líf í
þeim. en þegar þetta gerðist sagði
mágur minn mér að ég væri nú
loksins orðinn smiður, svo kannski
er ég það bara,“ segir Guðmundur.
en hvernig endaði hann í félagi tré-
rennismiða? „Félagið fer alltaf í ár-
legar ferðir og í einni slíkri ferð var
farið í Borgarnes og var þá komið
á sýningu hjá mér þar sem ég var
að sýna verk sem ég málaði nán-
ast eingöngu á tré. Þeir sögðu mér
að ég ætti fullt erindi í félagið svo
ég gekk í það. Þetta er í sjálfu sér
mjög merkilegt félag en það telur
um 200 félagsmenn, þar af svona
6-8 konur. Þetta er fólk úr öllum
stéttum þjóðfélagsins, en þó mest
eldra fólk sem er komið á eftirlaun
og er að leita að dundi. Yfir vetrar-
tímann hittumst við einn laugardag
í mánuði og á hverjum fundi mæta
um 70-100 manns. Ég þekki ekkert
félag sem er jafn virkt,“ segir Guð-
mundur.
Uppáhalds listamaður-
inn alvöru snillingur
Við snúum spjallinu því næst að
myndlistinni. Hvað er það sem
Guðmundi þykir sjálfum skemmti-
legast að mála? „Það er ekkert ein-
falt að svara. Ætli það sé ekki bara
að gera alltaf eitthvað nýtt. Ég
er lítið fyrir að mála það sama í
mörgum útfærslum, þó vissulega
komi það fyrir að eitthvað festist
í manni,“ svarar hann. „Þegar ég
skoða sjálfur list eftir aðra horfi ég
á verkið og spái í því hversu mikil
hugsun og vinna fór í það. ef það
er eitthvað sem er málað á fimm
mínútum er ég ekki hrifinn en ef
ég sé að það er mikil vinna á bakvið
verkið finnst mér það mun áhuga-
verðara,“ segir hann og bætir við
að uppáhalds listamaðurinn hans sé
Spánverjinn Salvador Dalí. „Hann
gerir mjög sérstök verk sem að-
eins alvöru snillingur gæti gert,“
segir hann. Aðspurður segist hann
enn draga fram pensilinn ann-
að slagið þó skiptunum hafi fækk-
að með árunum. „Að vera í þessu
félagi myndlistarmanna í Garðabæ
heldur manni aðeins við efnið. Við
erum með sýningar á hverju vori og
hausti auk þess að við setjum upp
sýningu á Jónsmessunni við göngu-
stíg sem liggur hér með ströndinni
í Garðabæ. Ég reyni alltaf að eiga
verk til að setja upp á þessum sýn-
ingum,“ segir hann og bætir við að
á vor- og haustsýningunum fái hver
meðlimur félagsins pláss fyrir eitt
listaverk. „Á sýningunum er alltaf
eitthvað eitt þema ákveðið en hver
listamaður hefur svo frjálsar hend-
ur með að túlka það þema í sínu
verki,“ segir Guðmundur.
Sýningin opin
til 27. október
eins og fram hefur komið opnar
Guðmundur sýningu í Hallsteins-
sal í Safnahúsi Borgarfjarðar næst-
komandi mánudag en þar mun
hann sýna ýmis verk sem hann hef-
ur málað síðasta áratuginn. Sýning-
in nefnist „Síðasta sýningin“ en er
þetta í síðasta sinn sem hann ætlar
að setja upp einkasýningu í Borg-
arnesi. Guðmundur hefur í gegn-
um árin haldið ellefu einkasýningar
auk þess sem hann hefur tekið þátt
í fjölda samsýninga. „Ég hef ekki
tölu á öllum samsýningunum sem
ég hef tekið þátt í en ég hef sýnt
hér á Íslandi, í Danmörku, Noregi
og Svíþjóð.“
Sýningin er sölusýning og verð-
ur opin til 27. október. Í ljósi að-
stæðna í samfélaginu nú verður
engin formleg sýningaropnun.
arg
Síðasta sýningin verður opnuð
í Hallsteinssal á mánudaginn
Rætt við Guðmund Sigurðsson fyrrum skólastjóra og myndlistarmann
Guðmundur gerir ekki aðeins málverk. Hann hefur einnig gert fjölda fugla úr tré
og hér heldur hann á einum jaðrakan.
Guðmundur Sigurðsson tók vel á móti blaðamanni á heimili sínu í Garðabæ í síðustu viku.
„Ég var einu sinni með þessa á
sýningu og það kom þangað kona
með lítinn strák, svona 6-7 ára. Hann
stóð fyrir framan myndina og segir við
mömmu sína að hann hafi aldrei séð
svona fallega mynd áður. Og ég trúði
honum,“ segir Guðmundur og bendir á
verkið. Ljósm. aðsend.