Skessuhorn - 23.08.2020, Blaðsíða 18

MIÐVIKUDAGUR 23. SePTeMBeR 202018
Allt frá því kórónaveiran breiddist
út um heimsbyggðina í byrjun árs
fór áhrifa hennar að gæta hjá fólki
í fjölmörgum atvinnugreinum, úti
um allan heim. Þeirra á meðal er
sviðslistafólk, til dæmis tónlistar-
fólk sem aflýsa þurfti öllu sem það
var vant að gera til að hafa í sig og
á. Í þeim hópi er Reynir Hauksson
gítarleikari frá Hvanneyri. Hann
hefur um árabil búið og starfað í
Granada á Spáni þar sem hann hef-
ur unnið fyrir sér sem Flamenco
gítarleikari. Þekktur fyrir orku-
mikinn og tilfinningaríkan flutn-
ing í bland við skemmtilegar sög-
ur og spjall á milli laga um líf hans
í Andalúsíu. Undir lok síðasta árs
gaf hann út sóló plötu með tónlist
sinni; el Reino de Granada. Til að
fylgja plötunni úr hlaði var á fyrri
hluta þessa árs fyrirhugað heilmik-
ið tónleikaferðalag með hljómsveit
og dönsurum til að kynna plötuna,
en því var frestað vegna Covid.
Árið hefur því heldur betur ver-
ið óvenjulegt fyrir tónlistarmann-
inn. eftir margra vikna einangrun
á Spáni fyrri hluta árs, komst hann
til Íslands í lok maí. Þegar önnur
bylgja faraldursins hófst síðsum-
ars sá hann sína sæng út reidda og
fór að leita sér að vinnu við eitt-
hvað allt annað. Tilviljun réði því
að hann ákvað að fara hressilega út
fyrir þægindarammann. Þrátt fyrir
að hafa aldrei stigið fæti inn í slátur-
hús sótti hann um starf í haustslátr-
un dilka hjá Kjötafurðastöð Kaup-
félags Skagfirðinga á Sauðárkróki,
þar sem hann mun verða út þessa
sláturtíð. Skessuhorn sló á þráð-
inn til tónlistarmannsins á Krókn-
um. Fróðlegt að heyra hljóðið í
atvinnu gítarleikara sem nú vinnur á
kjötsög á Króknum.
Júlí mánuður hinna
stóru blekkinga
„Þetta er búið að vera skrítið ár og
allar áætlanir mínar ruku út í veð-
ur og vind þegar kórónaveiran fór
að breiðast út. Ég er því líkt og
fjöldi tónlistarfólks búinn að vera
atvinnulaus megnið af árinu. Við
höfðum ráðgert heilmikið tónleika-
ferðalag með söngvurum, döns-
urum og hljóðfæraleikurum til að
kynna nýju plötuna mína, en þær
fyrirætlanir runnu allar út í sand-
inn. Frá því í lok mars og út apríl
var útgöngubann á Spáni. Úti á
götum sá maður bara hermenn sem
gættu þess að allir færu að settum
reglum. Ég nýtti þann tíma til æf-
inga og náði að fínslípa ýmislegt
sem ég hafði ekki náð fyrr. Svo
komst ég loks til Íslands í lok maí.
Fyrst í stað var lítið að gera fyr-
ir mig hér heima en júlímánuð-
ur var eiginlega tími hinna stóru
blekkinga. Var kominn með tutt-
ugu bókanir á ýmsa tónleika, en svo
var öllu skellt í lás aftur um versl-
unarmannahelgina. Ég sá því mína
sæng út reidda og fór að skoða með
önnur verkefni, ég yrði að reyna að
vinna fyrir mér. Fyrir tilviljun las
ég svo frétt í einhverjum fjölmiðli,
líklega í Bændablaðinu, um að það
vantaði fólk í sláturhúsin. Nýsjá-
lendingar sem höfðu mannað stöð-
ur farandverkafólks við haustslátrun
komu ekki, vildu ekki stóla á ferða-
lög því þeirra biði inngöngubann
í landið sitt færu þeir í burtu. Það
sárvantaði því fólk í sláturhúsin.
Hér í þetta stærsta sláturhús lands-
ins, á Sauðárkróki, vantaði marga
og ég sótti um. Óli á Hvítárvöllum
er umboðsmaður KS í Borgarfirði.
Hann kom mér í samband við for-
svarsmenn sláturhússins fyrir norð-
an og þeir voru tilbúnir að taka
óvanann mann,“ segir Reynir.
Heimtökustjórinn
Aðspurður segir Reynir að það sé
gaman að starfa í sláturtíð á Sauð-
árkróki. „Ég var í fyrstu mátaður
inn í nokkur störf hér í sláturhús-
inu áður en það rétta fannst. Próf-
aði m.a. úrbeiningu, var um tíma að
hengja framlappirnar á bandið fyrst
eftir að skrokkarnir koma úr bana-
klefanum og svo var ég um tíma í
fláningunni. Ég var síðan fenginn í
að sjá um heimtökukjöt fyrir bænd-
ur sem leggja hér inn lömb. Líklega
var það niðurstaðan í ljósi þess að ég
er Íslendingur og get því haft sam-
skipti við bændurna. Við sem störf-
um í heimtökunni mætum fyrstir á
morgnana, eða klukkan fimm. Okk-
ar hlutverk er að taka skrokkana úr
kælingunni; saga og pakka kjötinu
eftir óskum bændanna. Bændurnir
svo ýmist sækja kjötið til okkar eða
við komum því á bíla sem flytja það
heim til þeirra.“ Aðspurður segist
hann ekki óttast um fingurna, at-
vinnutækin sín, í ljósi þess að hann
er að vinna við kjötsögun. „Míró
vinur minn er mest í að saga. Þrátt
fyrir langan starfsaldur hefur hann
haldið öllum sínum fingrum,“ segir
Reynir og eyðir þar með kjötsagar-
umræðunni um gítarleikarann.
Míró er manískur
vinnuþjarkur
„Hér líkar mér mjög vel að vera og
það er alltaf mikið í gangi. Samt er
ég ekki búinn að kynnast nærri öllu
fólkinu sem hér starfar, enda eru
vegna smitvarna settar hömlur á að
við séum að umgangast alla. Hér í
heimtökunni starfa ég með aldeil-
is frábærum samstarfsfélaga. Hann
heitir Míró og kom fyrst hingað
á Krókinn frá Serbíu fyrir nítján
árum. Míró er karl á sjötugsaldri og
hreint út sagt manískur til vinnu.
Hann mætir hingað í kjötsalinn
tveimur tímum áður en hann á að
mæta, raðar verkfærum upp fyrir
sig og gerir allt klárt fyrir vinnu-
daginn. Svo er hann bókstaflega á
hlaupum allan daginn. Hann er svo
duglegur að yfirmennirnir hér leyfa
honum að hafa frjálsar hendur með
vinnufyrirkomulagið og alla skipu-
lagningu. Hann vinnur svo hratt að
það er alveg ævintýralegt að fylgjast
með honum. Hann er bókstaflega
gull til vinnu og yfirmennirnir sýna
mikla kænsku að leyfa honum að
sjá um skipulagninguna. Míró hef-
ur eiginlega gengið mér í föðurstað
hér norðan heiða,“ segir Reynir og
er hæstánægður með selskapinn.
Túlkar spænskuna
Reynir segir að langflestir starfs-
menn í sláturhúsinu nú í haust
komi frá Póllandi. „Ætli það sé ekki
um 80% af starfsfólkinu Pólverjar,
nokkrir Rúmenar og einnig Írar,
auk okkar Íslendinganna sem eru
aðeins fleiri en hér hafa verið und-
anfarin haust. Þótt Míró sé Serbi,
er hann búinn að vera hér svo lengi
að hann er búinn að læra pólsku
og túlkar því fyrir mig þegar Pól-
verjarnir skilja mig ekki. Hann tal-
ar svona blöndu af pólsku og rúss-
nesku. Svo komu hingað spænskir
eftirlitsdýralæknar í haust og þá var
ég fenginn sem túlkur þegar þeir
voru að fara yfir allar nýju reglurn-
ar vegna Covid.“
Slegið á létta strengi
á kvöldin
Aðspurður segist Reynir taka upp
gítarinn þegar vinnudeginum lýkur.
„Ég hef verið að spila fyrir fólkið í
verbúðinni þar sem ég bý. Það eru
nokkrir aðrir Íslendingar og auðvi-
tað tekur maður upp gítarinn. Ég
hef verið að kenna þeim að slá Fla-
mengótaktinn og er þannig kominn
með meðleikara. Þetta er því bara
mjög skemmtilegt hjá mér en vissu-
lega allt, allt öðruvísi en allt sem ég
hef prófað í lífinu fram að þessu.“
Hann kveðst reikna með að slátur-
tíðin verði út október eða jafnvel
fram í byrjun nóvember. „Það er svo
mikið af óvönu fólki í þessari slátur-
tíð núna, þannig að menn þora ekki
að reikna með að slátrun ljúki á sama
tíma og önnur haust.“ Reynir segir
launin í sláturtíðinni vera þokkaleg.
„Allavega kvarta ég ekki.“
Lifi sláturhúsin!
„Ég er alveg að fíla þetta starf, fólk-
ið hér og bæinn. en vissulega sakna
ég pínulítið flamengólífsins úti á
Spáni. en það er eitthvað spírítískt
við að vinna í sláturhúsi. Dauðinn
er náttúrlega allt umlykjandi; lömb-
in þagna, skrokkarnir flæða um færi-
bönd, hver hönd á línunni vinnur
ákveðin handtök, smám saman að-
skilur skrokkurinn sig og deilist í
innmat, blóð, gærur og kjötskrokka.
Úr verður næring fyrir okkur fólkið.
Þessi vinna er árstíðavinna sem alltaf
hefur verið unnin á haustin. Það er
spírítískt að finna hvernig líf lambs-
ins slokknar og upplifa að afurðir
þess verða til að viðhalda lífi í okkur
mannfólkinu. Þess vegna, þrátt fyr-
ir ljótleikann, er þetta fallegt þegar
upp er staðið. Ég segi því „Lifi slát-
urhúsin“,“ segir tónlistarmaðurinn
og heimtökumeistarinn Reynir að
endingu .mm/ Ljósm. úr einkasafni.
Reynir í sínu náttúrlega umhverfi; að spila Flamengo tónlist. Dansarinn heitir
Alejandra P. De Àvila.
Tónlistarmaður án verkefna í kóvid ákvað að fara hressilega út fyrir þægindarammann
„Það er skemmtilegt að starfa í sláturhúsi“
Mættur í morgunsárið til vinnu, hér framan við Kjötafurðastöð KS á Sauðárkróki.
Reynir ásamt Miró sem gekk honum í föðurstað norðan heiða.
Þeir félagar, Reynir og Míró, í salnum þar sem þeir saga og pakka heimtökukjöti
fyrir bændur.