Morgunblaðið - 13.07.2020, Side 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 13. JÚLÍ 2020
tekið vel á móti þér og eitt lag
læt ég hér fylgja eftir þann
merka mann.
Ágústnótt á Akureyri
Nú er gamla Akureyri
eins og suðræn borg,
litir haustsins fleiri og fleiri
fegra garða og torg.
Úti er dagsins önn og kliður
óðum birtan dvín
yfir bæinn færist friður
fölur máninn skín.
Inni í Fjöru, úti við Tanga
aldan vaggar rótt.
Brekkur roðna, bjarkir anga
blíða ágústnótt.
Norðrið lýsir langur dagur
ljóma á fjörðinn slær.
Akureyri er þá fagur,
unaðslegur bær.
(Tryggvi Þorsteinsson)
Ég mun sakna þess að fá afak-
núsin góðu en þú sparaðir þau
aldrei og áttir meira en nóg af.
Takk fyrir allt elsku afi, þín
afastelpa,
Margrét.
Ó elsku afi minn. Mikið er
skrítið að þú sért farinn frá okk-
ur, finnst það ofboðslega sárt að
fá hvorki að sjá þig né ömmu aft-
ur en er ævinlega þakklát fyrir
allar góðu minningarnar sem við
áttum og ylja mér við þær.
Þú kenndir mér svo margt og
gleymi ég aldrei öllum stundun-
um sem við áttum í sveitinni þeg-
ar við lágum uppi á lofti í Stekk
og lásum þjóðsögurnar saman og
man ég þá sérstaklega eftir
„Garún, Garún“ og Reynistaðar-
bræðrum. Sögurnar sem þú
sagðir mér fyrir svefninn voru
alltaf svo skemmtilegar og ég
beið alltaf spennt eftir þeim og
einnig held ég mikið upp á ljóðin
sem þú ortir fyrir okkur systur.
Þú varst alltaf svo klár og það
var alltaf svo gaman að fara með
þér í göngutúr í sveitinni því þú
vissir hvað öll fjöllin hétu og
deildir með mér alls kyns
fróðleiksmolum á meðan þú labb-
aðir eins og prófessor með hend-
ur fyrir aftan bak. Þú nenntir
alltaf að koma með mér út í Lund
að búa til drullukökur eða fara í
ísleik og það var svo gaman að
spila við þig manna eða ólsen ól-
sen því þú leyfðir mér alltaf að
vinna. Það var alltaf svo gott að
vera í pössun hjá ykkur ömmu,
þú vékst alltaf úr rúmi fyrir mig
og leyfðir mér að sofa uppí hjá
ömmu á meðan þú svafst í gesta-
herberginu á svefnsófanum. Þau
skipti sem þú labbaðir á vídeó-
leiguna á Grensásvegi og leigðir
fyrir mig Emil í Kattholti og
fleiri Astrid Lindgren-myndir
eru mér svo dýrmæt því stund-
irnar sem við áttum saman
heima í Búðó á föstudags- og
laugardagskvöldum voru svo
yndisleg og ógleymanleg. þú
leyfðir mér að sitja í græna
hægindastólnum þínum á meðan
þú lást á gólfinu, amma sat þá í
sófanum að prjóna og við horfð-
um öll saman á bíómyndirnar
sem þú leigðir og borðuðum
popp og súkkulaðirúsínur.
Ég mun sakna þín svo mikið,
elsku afi. Söknuðurinn er svo sár
en ég get huggað mig við það að
þú ert loksins kominn til ömmu í
blómabrekkuna fögru og þið bíð-
ið eftir okkur öllum með heitt á
könnunni og pönnukökur.
Ég lofa að fara varlega eins og
þú sagðir alltaf við okkur og ég
hlakka til að sjá ykkur ömmu á
ný.
Þótt döpur sé nú sálin,
þó mörg hér renni tárin,
mikla hlýju enn ég finn
þú verður alltaf afi minn
(Höf. ók.)
Sofðu rótt elsku afi skafi.
„Lovy lovy“.
Þín,
Snædís Birta.
Í dag er kvaddur Viðar
Tryggvason, kær vinur minn og
samstarfsmaður í nærfellt hálfa
öld.
Með honum er genginn einn af
þeim mönnum sem hafa markað
djúp spor í samtíð sína og verið
fyrirmynd í leik og starfi.
Viðar hóf störf í hlaðdeild
Flugfélags Íslands h/f á vordög-
um árið 1955. Hann vann þar all-
an sinn starfsaldur. Vorið 1958
hóf störf í hlaðdeildinni ung
stúlka austan úr Laugardal,
Margrét Sveinbjörnsdóttir. Þau
felldu hugi saman og gengu í
hjónaband 7. maí 1960. Samband
þeirra var alla tíð farsælt og var-
aði í 58 ár. Margrét lést árið
2017. Blessuð sé minning henn-
ar. Þau hjón voru afar samhent,
enda voru þau bæði unnendur ís-
lenskrar náttúru. Þau reistu sér
og fjölskyldu sinni bústað austur
í Laugardal á æskuslóðum
Maddýjar þar sem fjölskyldan
átti góðar stundir.
Viðar gekk ungur í skáta-
hreyfinguna enda faðir hans
Tryggvi Þorsteinsson, kennari
og skátahöfðingi og afi hans Þor-
steinn Þorsteinsson mikill ferða-
frömuður. Viðar minntist oft á
veru sína í skátahreyfingunni
með miklu stolti.
Viðar átti við vanheilsu að
stríða síðustu ár. Hann lést á
hjúkrunarheimilinu Mörk 29.
júní sl.
Góður drengur er fallinn frá.
Ég þakka Viðari alla vináttu og
tryggð. Rakel, Ragnheiður og
Drífa: Innilegar samúðarkveðjur
til ykkar.
Veri hann að eilífu Guði falinn.
Aðalsteinn Dalmann
Októsson.
Í dag kveð ég góðan dreng,
vin og félaga, Viðar Tryggvason.
Ótal minningar leita á hugann
þegar kveðjustundin rennur upp.
Okkar fyrstu kynni voru tengd
fluginu en á þeim tíma unnum
við báðir á Reykjavíkurflugvelli.
Forlögin höguðu því þannig að
hann varð seinna tengdafaðir
minn. Viddi og kona hans Maddý
áttu fallegan bústað í landi
Snorrastaða í Bláskógarbyggð
og þar áttu þau sínar bestu
stundir í faðmi fjölskyldunnar.
Oft var þar glatt á hjalla þegar
allir voru þar saman við leik og
söng. Viðar var ótrúlega þolin-
móður og einstakt ljúfmenni, og
alltaf var hann með ráð undir
hverju rifi þegar við félagarnir
vorum við smíðar og viðgerðir.
Að loknu dagsverki var gjarn-
an farið í gömlu gufuna á
Laugarvatni og látið líða úr sér
með kaldan í hönd og sagðar sög-
ur um löngu liðna tíð.
Fræg varð ferð okkar vakt fé-
laganna á Naustbarinn til að
hlýða á írsku þjóðlagasveitina
Mulligans. Settumst við niður á
fremsta borð og tókum undir af
raust en Viðar þó sýnu mest og
ekki leið á löngu þar til söngvari
sveitarinnar kom til okkar og
vildi vita deili á þessum kröftuga
og fjörmikla forsöngvara.Viðar
svaraði að bragði að hann væri
skipstjóri á aflahæsta skipi
landsins til margar ára og tók
jafnframt fram að hann væri
vanur því að honum væri hlýtt
möglunarlaust. Tók Viðar nú öll
völd á staðnum og stjórnaði
fjöldasöng við undirleik þeirra
Mullinganna sem kunnu vel að
meta þetta framtak og sögðu í
upphafi laganna… „here is anot-
her song for our captain“. Voru
okkur færðar ómældar veitingar
og strákar sem þarna voru sóttu
fast að komast í skipspláss hjá
Vidda, sem skoðaði á þeim hend-
urnar og fussaði…þetta eru
„Barbý“-hendur, farið og vinnið
á leikskóla, aumingjarnir ykkar.
Svona var Viddi, alltaf stutt í
húmorinn og stríðnina.
Ég á eftir að sakna Vidda,
gleðinnar og hlýjunnar sem alltaf
fylgdi honum. Nú kveð ég þig,
farðu vel bróðir og vinur, við
munum hittast aftur í blóma-
brekkunni og taka saman lagið
eins og forðum í kvöldkyrrðinni.
Jón Bragason.
✝ Sigríður Ingi-björg B. Kol-
beins fæddist í
Brekkubæ í Nesjum
í Hornafirði 13. júlí
1927. Hún lést 6.
júlí 2020 á Hrafn-
istu í Hafnarfirði.
Foreldrar Sigríð-
ar Ingibjargar voru
Bjarni Bjarnason, f.
10.5. 1897, d. 12.3.
1982, bóndi, organ-
isti og fræðimaður, fæddur á
Brunasandi í Vestur-Skaftafells-
sýslu, og Ragnheiður Sigjóns-
dóttir, f. 11.4. 1892, d. 22.12.
1979, húsfreyja, fædd á Fornu-
stekkjum í Nesjum. Bræður Sig-
ríðar Ingibjargar voru Sigjón
Bjarnason, f. 16.6. 1931, d. 18.7.
2017, bóndi og söngstjóri, og
Baldur Bjarnason, f. 13.8. 1936,
d. 19.5. 2010, vélstjóri og út-
gerðarmaður.
Sigríður giftist 30.6. 1951
Gísla H. Kolbeins, f. 30.5 1926, d.
10.6. 2017. Foreldrar Gísla voru
Halldór Kristján Kolbeins, f.
16.2. 1893, d. 29.11. 1964, prest-
ur, og Lára Ágústa Ólafsdóttir
Kolbeins, f. 26.3. 1898, d. 18.3.
1973, húsfreyja.
Sigríður og sr. Gísli hófu bú-
skap í Sauðlauksdal, en árið
1954 fluttu þau að Melstað í Mið-
firði og bjuggu þar í 23 ár. Árið
1977 fluttu þau í Stykkishólm og
bjuggu þar til 1992 er þau fluttu
á höfuðborgarsvæðið.
Börn sr. Gísla og Sigríðar
Ingibjargar eru 1) Bjarnþór, f.
17.6. 1952, stærðfræðingur og
Nesjum í Hornafirði og hlaut
hefðbundna menntun heima fyr-
ir auk þess að stunda tónlistar-
nám hjá föður sínum. Veturinn
1949-1950 stundaði Sigríður
nám við Tónlistarskólann í
Reykjavík, meðal annars hjá
píanókennaranum Lansky-Ottó.
Veturinn1950-1951 stundaði hún
nám við Húsmæðraskólann í
Reykjavík. Sigríður sótti mörg
organistanámskeið Þjóðkirkj-
unnar í Skálholti. Hún fór einnig
í námsferðir til útlanda á vegum
Söngmálastjóra Þjóðkirkjunnar.
Ásamt því að reka stórt heim-
ili með vinnufólki og sumar-
krökkum var frú Sigríður
organisti í kirkjum í Melstaðar-
prestakalli frá árinu 1955 og
kenndi á píanó heima. Stofnaði
hún kirkjukórinn við Melstaðar-
kirkju. Einnig stjórnaði hún
samsöng og kenndi píanóleik í
barnaskólanum á Laugarbakka.
Kaflaskil urðu í lífi hennar þeg-
ar þau hjónin fluttu í Stykkis-
hólm árið 1977 og hún hóf að
kenna á píanó og orgel í Tón-
listarskóla Stykkishólms á ár-
unum 1978 til 1992. Af þessu
hafði hún mikla ánægju og sinnti
hún starfi sínu af mikilli alúð og
ástríðu. Í Stykkishólmi sinnti
hún líka organistastarfi við
Stykkishólmskirkju í hlutastarfi
og sem organisti í sveitakirkj-
unum. Þá söng hún með kirkju-
kór Stykkishólmskirkju. Eftir að
þau fluttu til Reykjavíkur árið
1992 hélt hún áfram að taka að
sér píanónemendur í tíma á
heimili sínu. Sigríður starfaði
einnig sem orgelleikari við at-
hafnir á Droplaugarstöðum og
tók þátt í kórastarfi á höfuð-
borgarsvæðinu.
Útförin fer fram frá Háteigs-
kirkju í dag, 13. júlí 2020, klukk-
an 15.
kennari. 2) Anna
Lára, f. 3.10. 1954,
sjúkraliði, gift Hall-
dóri Bergmann
pípulagningameist-
ara. Börn þeirra
eru: 0 a) Arnar Már,
f. 1977, kvæntur
Ýri Hnikarsdóttur,
þau eiga þrjú börn.
b) Þorbjörg, f. 1982.
c) Gísli, f. 1984. 3)
Ragnheiður, f. 18.8.
1957, húsfreyja, gift Svavari
Haraldi Stefánssyni bónda. Börn
þeirra eru: a) Ingibjörg Fanney,
f. 1979, gift Helga Rafni Gunn-
arssyni, þau eiga þrjú börn. b)
Stefán Gísli, f. 1985, kvæntur
Unni Gottsveinsdóttur, þau eiga
tvö börn. c) Ólafur Bjarni, f.
1986, sambýliskona hans er Wio-
leta Zelek. d) Óskar Smári, f.
1992, unnusta hans er Hugrún
Þorsteinsdóttir. e) Baldur Ingi, f.
1993, sambýliskona hans er Sig-
rún Andrea Gunnarsdóttir, þau
eiga eitt barn. f) Bryndís Rut, f.
1995, sambýlismaður hennar er
Alex Már Sigurbjörnsson. 4)
Halldór, f. 28.12. 1965, ljósmynd-
ari. Börn hans eru: a) Steinar
Ingi, f. 1997, móðir hans er Elín
Hjálmsdóttir. b) Sigríður Björk,
f. 2000, móðir hennar er Unnur
Ármannsdóttir. 5) Eyþór Ingi, f.
3.10. 1971, tónlistarskólastjóri,
kvæntur Dagnýju Marinósdóttur
tónlistarkennara. Börn þeirra
eru: Helga Sigríður, f. 2004, Þór-
ey María, f. 2008, og Sigrún
Ásta, f. 2013.
Sigríður ólst upp í Brekkubæ í
Elsku tengdamamma, kallið er
komið.
Minningarnar eru margar og
góðar enda samveran mikil á
þessum 20 árum sem ég hef verið
svo heppin að fá að tilheyra fjöl-
skyldunni. Þú tókst mér opnum
örmum og góð og traust vinátta
myndaðist okkar á milli. Fyrstu
sambúðarár okkar Eyþórs áttum
við heima í nágrenni við ykkur og
var mikill samgangur á milli.
Minningar um heitar pönnukök-
ur og heimsins bestu skonsur
koma upp í hugann. Þú varst
mikill húmoristi og það var alltaf
stutt í grín og glens hjá þér. Þú
varst hrein og bein en á sama
tíma afar hlý.
Við gátum spjallað um allt
milli himins og jarðar og áttum
ýmis sameiginleg áhugamál, m.a.
tónlistina. Ég minnist þeirra
stunda með hlýju þegar við spil-
uðum saman á hljóðfærin okkar.
Tónlistaráhuginn var einlægur
fram á síðustu stundu og alltaf
gladdi það þig mikið þegar stelp-
urnar spiluðu fyrir þig á píanóið
á Hrafnistu. Þú lygndir aftur
augum og hlustaðir. Oftar en
ekki komu upp í huga þinn minn-
ingar um það þegar þú varst í pí-
anónámi og spilaðir verk eftir
meistarana. Þið Helga Sigríður
gátuð talað tímunum saman um
píanóverkin og hvernig lífið var
þegar þú varst í tónlistarnámi.
Stundirnar þegar þú settist
við píanóið og við fjölskyldan
sungum með voru líka dásamleg-
ar. Ótrúlegt var að fylgjast með
þér á tíræðisaldri spila, ef sama
lagið var sungið tvisvar var und-
irspilið hjá þér ekki eins, alltaf
voru einhver tilbrigði sem sýndi
hversu músíkölsk þú varst.
Elsku besta tengdamamma,
takk fyrir allt. Minningarnar lifa
í hjörtum okkar.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(Valdimar Briem)
Þín tengdadóttir,
Dagný Marinósdóttir.
Ein er upp til fjalla,
yli húsa fjær,
út um hamrahjalla,
hvít með loðnar tær,
(Jónas Hallgrímsson)
Óhræsið eftir Jónas Hall-
grímsson er líklegast mín fyrsta
minning um ömmu mína, Sigríði
Ingibjörgu Bjarnadóttur Kol-
beins. Þarna sat ég undir eldhús-
borðinu í Lágholti 5, líklegast
ekki nema 5 ára og hlustaði á
frænda minn þylja hvað eftir
annað þetta fallega ljóð. Aldrei
ætlaði drengurinn að læra ljóðið
og allra síst þegar litla gerpið
undir borðinu þuldi fyrsta erind-
ið án hnökra. Ég er ekki viss um
að elsku frændi minn sé enn bú-
inn að fyrirgefa mér lærdóminn
en minningin er falleg engu að
síður. Hún lýsir vel þeirri þraut-
seigju og þolinmæði sem amma
bjó yfir. Sem prestfrú og organ-
isti í þeim kirkjum sem afi þjón-
aði hafði hún nóg fyrir stafni alla
tíð enda æði oft gestagangur á
heimili þeirra hjóna. Hvort sem
um var að ræða embættismenn,
kirkjugesti eða börn úr Reykja-
vík send í vist yfir sumarið var
öllum gestkomandi tekið opnum
örmum. Amma var sérlega barn-
góð og voru þau ófá börnin í stór-
fjölskyldunni sem hún tók inn á
sitt heimili, hvort sem það var á
Melstað eða í Stykkishólmi.
Sumrin fyrir vestan voru sem
ævintýri, bátsferðir um eyjarnar
með afa, dorgað á bryggjunni eða
leikið um holtin með félögunum.
Dagurinn endaði þó alltaf eins,
kvöldkaffi í eldhúskróknum með
ömmu. Þar var boðið upp á dýr-
indisveitingar, rúllutertur og
jólakaka voru sérgrein ömmu og
næsta víst að aðrar eins veitingar
gat lítill drengur vart óskað sér.
Eitt er það þó sem ég tengi um-
fram allt þetta við ömmu mína,
hún átti alltaf til kandís. Þessi
grjótharði sykurmoli var í miklu
uppáhaldi hjá henni og sjaldan sá
maður ömmu með bolla nema
einn eða tveir molar væru nærri.
Aldrei að vita nema nokkrir mol-
ar fylgi henni þennan seinasta
spöl fram undan.
Arnar, Ýr og börn.
Elsku amma.
Takk fyrir alla gleðina, hlát-
urinn, knúsin og minningarnar.
Það var fátt skemmtilegra en að
heyra sögurnar þínar frá því í
gamla daga með fullan munninn
af heilögu Mozartkúlunum, eins
og þú kallaðir þær alltaf. Einnig
voru ófá skiptin sem við fengum
að spila fyrir þig á píanóið, þér
fannst það alltaf svo gaman og
söngst jafnvel með. Minningarn-
ar með þér eru óteljandi og munu
alltaf fá okkur til að brosa.
Tilhugsunin að þú sért ekki
lengur hérna hjá okkur er nánast
óbærileg en samt sem áður vitum
við nú að þið afi eruð loks sam-
einuð á ný og það gleður okkur.
Þín verður sárt saknað, elsku
amma en þú munt ávallt lifa í
hjörtum okkar.
Við elskum þig til tunglsins og
til baka.
Helga Sigríður,
Þórey María og
Sigrún Ásta.
Sigríður Ingibjörg
B. Kolbeins
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda
Morgunblaðinu greinar eru vin-
samlega beðnir að nota inn-
sendikerfi blaðsins. Smellt á
Morgunblaðslógóið í hægra
horninu efst og viðeigandi liður,
„Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum.
Einnig er hægt að slá inn slóð-
ina www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar
en á hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef út-
för er á mánudegi eða þriðju-
degi).
Þar sem pláss er takmarkað
getur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skila-
frestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu
ekki lengri en 3.000 slög. Ekki
er unnt að senda lengri grein.
Lengri greinar eru eingöngu
birtar á vefnum. Hægt er að
senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur.
Ekki er unnt að tengja viðhengi
við síðuna.
Formáli | Minningargreinum
fylgir formáli sem nánustu að-
standendur senda inn. Þar
koma fram upplýsingar um
hvar og hvenær sá sem fjallað
er um fæddist, hvar og hvenær
hann lést og loks hvaðan og
klukkan hvað útförin fer fram.
Þar mega einnig koma fram
upplýsingar um foreldra, systk-
ini, maka og börn. Ætlast er til
að þetta komi aðeins fram í for-
málanum, sem er feitletraður,
en ekki í minningargreinunum.
Undirskrift | Minningargreina-
höfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stutt-
nefni undir greinunum.
Myndir | Hafi mynd birst í til-
kynningu er hún sjálfkrafa not-
uð með minningargrein nema
beðið sé um annað. Ef nota á
nýja mynd skal senda hana
með æviágripi í innsendikerf-
inu. Hafi æviágrip þegar verið
sent er ráðlegt að senda mynd-
ina á netfangið minning@mbl.is
og láta umsjónarmenn minn-
ingargreina vita.
Minningargreinar
Frá Bridsfélagi
Kópavogs
Kristmundur og
Gróa voru yndisleg-
ar manneskjur og
miklar félagsverur. Kristmund-
ur var formaður BK 1977-80 og
Gróa var formaður 1984-1987.
Sjálfsagt hafa þau bæði verið í
stjórn félagsins í mörg ár á
þessu tímabili. Sjálfur byrjaði
ég að venja komur mínar í BK á
þessum árum. Þarna fór ég í
mína fyrstu heimsókn til vina-
klúbbs okkar í Klakksvík í Fær-
eyjum, þá var Þórir Sveinsson
formaður (1980-84) en Gróa var
mjög virk í samskiptum okkar
við vini okkar í Klakksvík. Man
Gróa
Jónatansdóttir
✝ Gróa Jónatans-dóttir fæddist
25. maí 1940. Hún
lést 18. júní 2020.
Útför Gróu fór
fram 1. júlí 2020.
að makker minn
gisti hjá Friðálfi
sýslumanni en ég
hjá Karen. Minnir
að Gróa og Krist-
mundur hafi fengið
gistingu hjá Åslu
og manni hennar,
Steingrími lækni.
Þetta var dásamleg
ferð, rausnarlegar
móttökur vina okk-
ar. Bridsfélögin
hittust á tveggja ára fresti þ.a.
tveimur árum seinna fengum við
Færeyinga til okkar í Kópavog-
inn.
Og aftur hitti ég þau eðla
hjón í Gullsmáranum þegar ég
fór að sækja spilamennsku eldri
spilara þar og voru það fagn-
aðarfundir. Fyrir hönd BK og
félaga þakka ég yndislega sam-
veru og færi aðstandendum
samúðarkveðju.
Jörundur Þórðarson,
formaður BK.