Morgunblaðið - 11.11.2020, Blaðsíða 25

Örlygur var alltaf reiðubúinn
til að gera bækurnar, þar undir
myndskreytingar, sem bestar úr
garði. Sama gilti um t.d. Ensk-
íslensku orðabókina sem hefði
mátt styrkja betur.
„Vegleg hljóta verkin þín
virðing þjóðarinnar.“
Jón Ögmundur Þormóðsson.
Örlygur Hálfdanarson var öt-
ull hugsjóna- og atorkumaður og
verka hans mun lengi sjá stað.
Örlygur var ekki lítilþægur og
kraup ekki fyrir neinum en löng-
un til góðra verka var honum í
blóð borin. Hann var kominn af
harðgerðu fólki og má vitna til afa
hans austur í Skaftafellssýslu.
Hann var sendur í illviðri til
læknis eftir meðölum fyrir sjúk-
ling á bæ í sveitinni og varð hold-
votur. Þegar hann sneri aftur,
rennandi blautur eftir farsælan
leiðangur, var honum vísað til
gistingar í köldu útihúsi og við
það fékk hann lungnabólgu sem
varð honum að bana.
Örlygur ólst upp í glaðri
bernsku í þorpinu á Sundbakka í
Viðey. Á fullorðinsárum var hann
brautryðjandi og í forystu fyrir
því að varðveita minjar og fróð-
leik um það fjöruga mannlíf sem
þreifst þar.
Bókaútgáfan Örn og Örlygur
var stofnuð 1964 og 1966 kom út
Landið þitt, uppsláttarverk um
Ísland, sögu og sérkenni. Höf-
undur máls og mynda var Þor-
steinn Jósepsson blaðamaður.
Árið 1968 kom svo út seinna bindi
verksins, eftir Steindór Stein-
dórsson skólameistara. Önnur út-
gáfa, Landið þitt Ísland, sex
bindi, kom síðan út 1980-1985.
Árið 1980 hófst vinna hjá
Bókaútgáfunni Erni og Örlygi að
því grundvallarverki sem að lok-
um varð Ensk-íslensk orðabók
með alfræðilegu ívafi, að stofni
þýðing Sörens Sörensonar á
bandarískri orðabók fyrir mið-
skóla/menntaskóla. Það verk
varð mikið að umfangi, 1.241
blaðsíða í stóru broti. Orðabókin
er ómetanlegt verk enn í dag og
verður framvegis. Fullyrða má að
enginn getur fyllilega unnið með
enskan og íslenskan texta án þess
að nýta sér hana. Örlygur Hálf-
danarson segir í formála: „Ég
hefi allt frá unglingsárum dáðst
að víðfeðmi enskunnar og fegurð
en hef jafnframt lært því meir
sem á ævina leið að meta „ást-
kæra, ylhýra málið“ og gert mér
grein fyrir að líf okkar sem sér-
stæðrar og jafnvel sjálfstæðrar
þjóðar byggist á því að það haldi
áfram að hljóma, haldi áfram að
vera lifandi og sæki styrk í upp-
runa sinn og lagi sig með eðlileg-
um hætti að breyttum tímum.“
Vinna við Íslensku alfræði-
orðabókina hófst 1987 og hún
kom út 1990, þrjú bindi í stóru
broti, alls 606 blaðsíður. Lögð var
til grundvallar Fakta, alfræði-
orðabók frá Gyldendal-bókaút-
gáfunni í Danmörku. Fimmtán
manna ritstjórn var að starfi og
105 sérfræðingar sem þýddu er-
lenda efnið og sömdu íslenskt við
hæfi. Örlygur Hálfdanarson segir
í formála: „Alfræðiorðabókin er
fyrsta íslenska bók sinnar teg-
undar og veitir upplýsingar á ís-
lensku jafnt um íslenskt efni sem
alþjóðlegt. Með henni er lagður
grunnur að íslenskri alfræðiorða-
bókagerð.“
Hér hefur aðeins það stærsta
verið nefnt í starfi Örlygs Hálf-
danarsonar. Margir ágætir bóka-
útgefendur hafa starfað á Íslandi,
gefið út vönduð afbragðsverk á
flestum sviðum lífs og lista. Tveir
þeirra skara fram úr að mínu
mati, annar starfaði nærri upp-
hafi prentlistar og þeirri miðlun
menningar sem hún hafði í för
með sér, hinn stóð nærri breyt-
ingum sem sér ekki fyrir endann
á, í inntaki og miðlun menningar-
innar. Ég nefni hinn fyrri, Guð-
brand Þorláksson, hinn – Örlyg
Hálfdanarson.
Helgi Magnússon.
Meira: mbl.is/andlát
MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 11. NÓVEMBER 2020
✝ Baldur Hall-dórsson Aspar
prentari fæddist 8.
desember 1927 á
Akureyri og ólst
þar upp. Hann lést á
Landakoti 2. nóv-
ember 2020.
Foreldrar hans
voru Halldór
Hjálmars Guð-
mundsson Aspar, f.
25. maí 1894 í Stað-
arsveit á Ströndum, d. 22. febr-
úar 1935, framkvæmdastjóri á
Akureyri, og kona hans Krist-
björg Torfadóttir, f. 5. maí 1902
í Asparvík í Bjarnarfirði, d. 22.
maí 1987, húsmóðir og verka-
kona á Akureyri og síðar í
Reykjavík.
Systkini Baldurs voru Björn
Kristinn H. Aspar, f. 7.3. 1920, d.
18.11. 1951, verslunarmaður á
Akureyri; Guðrún H. Aspar, f.
2.1. 1922, d. 25.7. 2014, húsmóðir
á Akureyri; Anna H. Aspar, f.
7.1. 1923, d. 1.9. 1999, húsmóðir
á Skagaströnd; Kristín H. Aspar,
f. 25.12. 1923, d. 21.5. 2014, hús-
móðir í Reykjavík; Jón Eymund-
ur H. Aspar, f. 24.1. 1925, d.
þar síðan. Hann vann við iðn
sína í ýmsum prentsmiðjum í
borginni, m.a. hjá Ísafold, Her-
bertsprenti og Prentsmiðjunni
Leiftri, en lengst starfaði hann
hjá Prentsmiðjunni Eddu á sjö-
unda og áttunda áratugnum og
síðan aftur á þeim tíunda, alls í
hálfan annan áratug.
Baldur hóf snemma afskipti
af verkalýðsmálum og sinnti
þeim af brennandi áhuga. Hann
starfaði í Hinu íslenska prent-
arafélagi, átti m.a. sæti í trún-
aðarmannaráði HÍP, var vara-
maður í prófnefnd og varaend-
urskoðandi og aðalendur-
skoðandi Lífeyrissjóðs prentara.
Eftir stofnun Félags bóka-
gerðarmanna (FBM) árið 1980
átti hann sæti í varastjórn og að-
alstjórn þess félags og var
starfsmaður á skrifstofu félags-
ins um skeið. Hann ferðaðist
einnig á vegum FBM bæði innan-
lands og utan.
Bálför Baldurs verður gerð
frá Fossvogskirkju í dag, 11.
nóvember 2020, klukkan 13, að
viðstöddum aðeins nánustu að-
standendum og vinum. Athöfn-
inni verður streymt á slóðinni:
https://youtu.be/WbqQJHMGbpQ
Virkan hlekk á slóð má nálg-
ast á
https://www.mbl.is/andlat
18.11. 2010, skrif-
stofustjóri á Ak-
ureyri; Baldur H.
Aspar, f. 4.10. 1926,
d. 22.5. 1927.
Baldur kvæntist
1. október 1949
Þóru Guðnadóttur,
f. 17.2. 1931, hús-
móður og fyrrver-
andi móttökuritara
í Reykjavík. For-
eldrar hennar voru
Guðni Jónsson, f. 22.7. 1901, d.
4.3. 1974, prófessor og ættfræð-
ingur í Reykjavík, og Jónína
Margrét Pálsdóttir, f. 4.4. 1906,
d. 2.10. 1936, húsmóðir. Barn
þeirra var Guðni, f. 4.3. 1950, d.
8.7. 2017, viðskiptafræðingur í
Reykjavík og fyrsti formaður
Samtakanna ’78. Maki hans var
Helgi Viðar Magnússon, f. 11.3.
1955, d. 17.12. 2003.
Baldur hóf nám í prentiðn í
Prentsmiðju Björns Jónssonar á
Akureyri árið 1945 og tók
sveinspróf í þeirri iðn árið 1951.
Hann vann síðan hjá Birni Jóns-
syni um eins árs skeið eftir
sveinsprófið en fluttist þá til
Reykjavíkur og starfaði og bjó
Árið er 1982. Frá Skagaströnd
brunar brúndröppuð Lödubifreið
og beygjan er tekin út á mölina til
norðurs út á Skaga. Í gegnum
rykmökkinn sem þyrlast upp má
greina Baldur og Þóru, samrýnd
hjón á leið til veiða í Skagaheið-
inni. Það er eftirvænting í loftinu
enda veiðin með því skemmtilegra
sem þau taka sér fyrir hendur.
Ladan er vel aftursigin enda full
af alls konar dóti, stígvélum, búss-
um, veiðistöngum, maðka- og
nestisboxum, anorökkum, ullar-
sokkum og torkennilegum flösk-
um í brúnum bréfpokum. Innan
um allt dótið má, ef betur er að
gáð, greina ljósan 10 ára gamlan
glókoll sem er örugglega spennt-
astur af öllum í bílnum. Baldur og
Þóra eru komin norður til að veiða
og þá er sko gaman.
Ferðinni er því heitið út að
Tjörn til þess að fá leyfi hjá honum
Sveini bónda. Fyrir ungan dreng
tekur spjallið við Svein óþarflega
langan tíma enda um frátafir frá
veiðum í hans huga um að ræða.
Flöskurnar í brúnu pokunum eru
teknar upp og jafnvel sígarettur
reyktar. Loksins kemur Baldur
aftur inn í bílinn og veiðiskapurinn
getur hafist von bráðar. Stöngin
er þrædd, flotholtið og krókurinn
græjaður og álitlegur maðkur
þræddur á. Fyrir drenginn er síð-
an fátt betra en sitja í rólegheitum
á milli þúfna og fylgjast með flot-
holtinu. Svo þarf auðvitað að fá sér
kaffi og meðlæti og ekki sakaði ef
amma hafði stungið súkkulaði, eða
bolsíum eins og hún sagði, með í
nestistöskuna. Drengurinn í þess-
ari sviðsmynd er auðvitað sá sem
ritar þessa grein. Baldur og Þóra
voru mér nánast eins og afi og
amma. Þessar stundir okkar voru
dásamlegar og fyrir þær verð ég
ævinlega þakklátur.
Eðlilega hefur veiðiferðunum
norður hin síðari ár fækkað og því
miður ekki verið mögulegar í
nokkuð mörg ár af hálfu Baldurs
og Þóru. Í heimsóknum til þeirra
hefur þó verið ljóst hvar hugurinn
dvaldi. Það kom alltaf blik í auga
Baldurs frænda þegar veiðiskap-
ur barst í tal og skipti þá ekki máli
hvort það var silungur, rjúpa eða
handfæraveiðar. Yfir elsku Þóru
færðist alltaf dásamleg gleði þeg-
ar henni var færður silungur úr
Skagaheiðinni. Nú væri sko hægt
að bjóða til veislu. Það hefur verið
okkur feðgum sönn ánægja og
gleðiefni að geta séð Baldri og
Þóru fyrir jólarjúpunum í gegnum
árin. Hefur þessi hefð í raun færst
á milli þriggja kynslóða. Fyrst
pabbi, svo ég og svo hann Páll son-
ur minn. Hefðin hefur auðvitað
skapað fjölmargar ánægjulegar
heimsóknir til þeirra hjóna í des-
ember ár hvert.
Það er skrítið til þess að hugsa
að nú sé Baldur farinn frá Þóru
sinni. Í mínum huga og hjarta
verðið þið alltaf eitt. Samrýndari
hjón hefur verið erfitt að finna
enda fetað veginn saman yfir 70
ár. Missir Þóru hlýtur að vera
mikill. Ástin og hlýjan sem hefur
streymt frá þeim hjónum í garð
minn, barna minna og fjölskyldu
er ómetanleg. Fyrir það allt vil ég
þakka. Ég er hins vegar þess full-
viss að Baldri var vel tekið á nýj-
um stað enda margir sem taka
honum fagnandi. Bleikjan á himn-
um er örugglega gráðug allt árið
um kring og margt sem þarf að
ræða.
Þangað til næst.
Kveðja, þinn
Halldór Gunnar Ólafsson.
Elskulegur móðurbróðir okkar
Baldur Aspar hefur nú lagt í sigl-
inguna miklu. Kannski inn á sum-
arheiðarnar þar sem allt er fullt af
veiðivötnum og fiskurinn tekur í
hverju kasti sem ætti vel við minn
mann. Baldur frændi og Þóra
voru sumargestirnir á æskuheim-
ili okkar og sjaldan var annað
þeirra nefnt öðruvísi en hitt fylgdi
með enda afar samrýnd hjón. Kær
minning um að síminn í Stórholti
hringi og önnur okkar svarar.
„Halló frænka mín, hvað segirðu
gott?“ segir glaðleg rödd Baldurs
frænda og hann spjallar og spyr
frétta af unglingnum sem færir þá
upplifun að hann sé áhugaverð
manneskja. Spjallað er í smá
stund en svo kemur „jæja vinan,
takk fyrir spjallið, en hefurðu
nokkuð hana systur mína eða mág
hjá þér?“ Eftir símtalið koma
fréttirnar sem gleðja alla, „Baldur
og Þóra eru að koma og ætla í
veiði út á Skaga í nokkra daga“.
Baldur var þá að forvitnast um
hvernig Skagavötnin kæmu und-
an vetri og ekki leið á löngu þar til
Ladan birtist í Bankastrætinu og
glaðbeitt hjónin stíga úr yfirhlöðn-
um bílnum og nú skyldi sko veitt.
Við eldhúsborðið var rætt um í
hvaða vatn ætti fyrst að fara og
eftirvænting á hástigi. „Ég er með
maðkinn,“ upplýsir Baldur sem
var búinn að koma sér upp
ákveðnum stöðum í höfuðborginni
til maðkatínslu og þarna skreið
hann, um miðja nótt, með vasaljós
og dollu, rígfullorðinn maðurinn
og tíndi maðka upp í silunga norð-
ur í Skagavötnum sem fúlsuðu
ekki við góðgætinu. Móðursystkin
okkar, Asparkrakkarnir, ásamt
Kristbjörgu ömmu þurftu virki-
lega að standa saman því árið 1935
misstu þau föður og eiginmann úr
berklum á besta aldri, aðeins 41
árs og frá sex börnum. Elsta barn-
ið Björn um 14 ára og yngstur var
Baldur um 8 ára og við teljum
vandfundinn sex barna systkina-
hóp og einstæða móður sem vorur
eins náin og þau voru út allt líf sitt.
Amma hélt hópnum sínum saman
af einstökum dugnaði og allir
hjálpuðust að í Þingvallastræti 6
og þar ríkti umhyggja, hlýja, gest-
risni, gleði, smá stríðni og stöku
karp sem minnkaði ekki sam-
heldnina. Baldur frændi óx upp úr
þessum jarðvegi og var alla tíð
einstaklega jákvæður, skemmti-
legur og hjálpsamur maður með
sterkar skoðanir á málefnum og
lét þær heyrast. Það var gott
veganesti fyrir okkur að hafa
fæðst inn í þessa samheldnu og
sterku Asparfjölskyldu og lán að
hafa átt góða samleið með öllum
móðursystkinum okkar og fjöl-
skyldum þeirra. Mikill var missir
þeirra hjóna þegar Guðni einka-
sonur þeirra lést og fundum við
mikið til með þeim. Elsku Þóra,
við systur og fjölskyldur okkar
vottum þér og fjölskyldu þinni
innilega samúð með þökkum fyrir
allar góðu og gefandi stundirnar
með þér og Baldri frænda.
Halla, Þórunn (Tóta) og
fjölskyldur.
Baldur frændi minn og fóstri er
nú kominn í sumarlandið þar sem
veiðileyfin eru ókeypis og alltaf er
gott veiðiveður. Ég var sautján
ára þegar þau Þóra og Baldur
tóku mig inn á heimili sitt og hjá
þeim bjó ég í þrjá vetur. Þau komu
alltaf fram við mig eins og ég væri
annar sonur þeirra og ólu mig upp
á þessum tánings- og mótunarár-
um mínum. Að því hef ég búið alla
tíð síðan.
Baldur var afskaplega ljúfur
maður og hjálpsamur en stóð fast
á sínum skoðunum. Eftir að ég
stofnaði fjölskyldu hér á Skaga-
strönd komu þau hjón oft í heim-
sókn. Það var alltaf tilhlökkunar-
efni, ekki síður hjá börnunum
mínum og barnabörnum, sem litu
á Baldur og Þóru sem svona auka
afa og ömmu. Þegar þau renndu í
hlaðið á drekkhlaðinni Lödunni
var hrópað: „Þau eru komin“ og
rokið út til að taka á móti þeim.
Baldur hafði yndi af að veiða.
Rjúpnaveiði, fara á sjó með mér á
trillunni minni, bæði til að veiða
þorsk í soðið og til að skjóta svart-
fugl, og stöku sinnum fórum við
saman í lax. Silungsveiði var þó
Baldurs ær og kýr. Að eyða deg-
inum á bakkanum við eitthvert
vatnið á Skaganum var hans
mesta gleði og hann var svo hepp-
inn að Þóra hafði gaman af þessu
líka og var með honum í veiðinni.
Okkur sem fórum með honum í
veiði fannst það afar gott því hann
var alltaf til í að eiga það sem við
veiddum líka því honum og Þóru
fannst silungur herramannsmat-
ur. Ekki þurfti að hafa áhyggjur
af risnu þeirra vegna í þessum
heimsóknum, því þau komu alltaf
með bílinn hlaðinn af nesti sem
Þóra útbjó á kvöldin fyrir næsta
veiðidag.
Baldri tókst að smita veiði-
áhuganum yfir í tengdafjölskyldu
sína og í mörg sumur kom stór-
fjölskyldan norður til veiða og
gisti þá í skíðaskálanum í Spá-
konufellinu. Þar var oft glatt á
hjalla í lok góðs veiðidags enda
þar mikið gleðifólk á ferð.
Um leið og ég kveð Baldur
frænda minn og vin langar mig að
þakka honum fyrir allt sem hann
gaf mér og kenndi. Takk fyrir að
taka mig, sveitastrákinn, með á
völlinn, takk fyrir þolinmæðina við
mig óreyndan á flestum sviðum.
Takk fyrir sundlaugaferðirnar
okkar og fyrst og fremst takk fyr-
ir að taka mér eins og öðrum syni í
ykkar fjölskyldu.
Þóra mín. Hugur minn er hjá
þér á þessum erfiða tíma þegar
huggunin felst í að rifja upp minn-
ingar um góðan mann.
Ólafur Bernódusson
(Óli Benna).
Baldur mágur minn er fallinn
frá á 93. aldursári. Hann lést á
Landakoti eftir skammvinna bar-
áttu við kórónuveiruna sem herjar
nú á landið. Eftir erfið veikindi
Baldurs síðustu tvö ár var viðbúið
að veiran hefði betur. Eftir situr
Þóra og saknar lífsförunautar síns
til meira en sjö áratuga. Við í fjöl-
skyldu Þóru söknum góðs vinar og
litríks fjölskyldumeðlims.
Baldur og Þóra kynntust ung
að árum, þau trúlofuðu sig á
gamlaárskvöld 1947, hún 16 ára
og hann tvítugur, og giftu sig
tveimur árum síðar. Þau hófu bú-
skap á Akureyri en fluttu til
Reykjavíkur 1952 og bjuggu þar
æ síðan. Fyrstu árin leigðu þau á
ýmsum stöðum í borginni og lífs-
baráttan var oft hörð, en 1963
eignuðust þau eigin íbúð í Sól-
heimum 25 og þar hefur heimili
þeirra staðið síðan. Þóra og Bald-
ur voru einstaklega samrýnd hjón
alla tíð og því er örðugt að minnast
annars án þess að geta hins um
leið. Allt frá mínum fyrstu árum
man ég ekki eftir þeim öðruvísi en
saman. Það verður því erfitt og
einmanalegt fyrir Þóru systur að
vera án Baldurs.
Þóru og Baldri fæddist einka-
sonurinn Guðni árið 1950. Hann
var fyrsta barnabarnið í fjölskyldu
Þóru og augasteinn foreldra sinna
frá fyrstu tíð. Ég tel mig vita að
þau óskuðu sér þess að eignast
stóra fjölskyldu, enda bæði alin
upp í stórum systkinahópi, en
þannig æxlaðist líf þeirra ekki og
Guðni varð þeim eitt og allt. Hann
varð með aldrinum brautryðjandi
og baráttumaður fyrir mannrétt-
indum samkynhneigðra og varð
fyrsti formaður Samtakanna ’78,
sem barðist ötullega fyrir mál-
staðnum. Þáttur hans í réttinda-
baráttu og sýnileika samkyn-
hneigðra á Íslandi hefur þegar
skipað honum sess í Íslandssög-
unni. Baldur og Þóra studdu son
sinn með ráðum og dáð í þeirri
baráttu. Guðni lést fyrir aldur
fram 2017 og var þeim mikill
harmdauði.
Baldur og Þóra voru einstak-
lega frændrækin og höfðu alla tíð
mikið samband við systkini sín og
afkomendur þeirra. Þau tóku
systkinabörn Baldurs utan af
landi í fóstur meðan á skólagöngu
stóð og fóstruðu einnig börn vina
sinna ef svo bar undir. Heimili
þeirra stóð öllu frændfólki þeirra
opið og þar áttu ýmsir úr fjöl-
skyldunni árvisst heimboð á að-
fangadagskvöld.
Ekki er hægt að minnast Bald-
urs án þess að geta um sterkar
skoðanir hans á stjórnmálum,
einkanlega verkalýðsmálum sem
áttu hug hans allan. Hann var eld-
heitur baráttumaður fyrir réttind-
um stéttar sinnar og starfaði fyrir
stéttarfélag prentara í áratugi.
Hann gaf lítið eftir ef þessi mál
bar á góma og svo harður var
hann í horn að taka að flestir í fjöl-
skyldunni létu vera að rökræða
þau við hann í fjölskylduboðum.
Baldur var heiðarlegur og hjálp-
fús, ljúfur í viðmóti og léttur í
lund, gamansamur og gestrisinn.
Það var alltaf ánægjustund að
vera með þeim Þóru og alltaf var
manni tekið fagnandi. Fjölskylda
mín naut þess að þau kenndu okk-
ur fyrir mörgum árum að skera
laufabrauð að norðlenskum sið og
áttum við saman árvissa ánægju-
stund við þá iðju á jólaföstu í ein
þrjátíu ár. Þeirra stunda verður
minnst með gleði og söknuði.
Við Nenni vottum Þóru systur
okkar dýpstu samúð.
Jónína Margrét Guðnadóttir.
Lífsljós Baldurs Aspar er
slokknað. Hann hafði átt við veik-
indi að stríða um skeið, en hann
lést 2. nóvember sl. Við hjónin
kynntumst Baldri og Þóru Guðna-
dóttur þegar við fluttum í Sól-
heima 25. Það leið ekki langur tími
þar til myndaðist mikil og farsæl
vinátta okkar á milli. Sú vinátta
varir yfir landamæri lífs og dauða.
Baldur var fæddur fyrir seinni
heimsstyrjöldina, á Akureyri.
Faðir hans, Halldór Aspar, lést
þegar Baldur var sjö ára árið 1935
og ólst hann því upp í skjóli móður
sinnar.
Það hlýtur að hafa verið erfitt
að vera sonur einstæðrar móður,
yngstur sex systkina eftir fráfall
föður hans. En drengurinn var
kjarkmikill og duglegur og tókst á
við það sem hann stóð gagnvart.
Hann fór í sveit í nokkur sumur og
var þar að auki sendisveinn á Ak-
ureyri.
Hann óx úr grasi og lærði
prentiðn og starfaði við hana æ
síðan. Hann var verkalýðssinni og
barðist fyrir hagsmunum sinnar
stéttar. Eitt sinn var honum sagt
upp starfi og þá fór hann í mál við
sinn vinnuveitanda. Og hann vann
auðvitað málið.
Sannast sagna er ekki hægt að
skrifa um Baldur án þess að Þóra
sé nefnd um leið. Þau gengu í
hjónaband 1. október 1949 og voru
því gift í 71 ár. Aldrei höfum við
kynnst jafn mikilli gagnkvæmri
virðingu og hjá þeim hjónum.
Baldur og Þóra eignuðust einn
son, Guðna, og var hann umvafinn
ást þeirra alla tíð. Hann lést langt
fyrir aldur fram árið 2017. Minn-
ingu hans er alltaf haldið á lofti hjá
þeim hjónum, fjölskyldu og vinum
hans.
Við hjónin eigum margar minn-
ingastundir frá samvistum við
Baldur og Þóru. Bílferðir um
Vesturbæinn þar sem Þóra minnt-
ist gamalla tíma, ferð á Stokkseyri
þar sem komið var við Í fjöruborð-
inu og borðuð humarsúpa og
sannast sagna er ekki til neinn
kynslóðamunur á milli okkar þó að
aldursmunurinn sé töluverður.
Baldur og Þóra voru töluvert fyrir
útivist á árum áður og fóru í veiði-
ferðir og til berja fram á níræð-
isaldur. Frændur hans á Skaga-
strönd voru oft með í för. Þá eru
ekki mörg ár síðan Baldur hætti
að fara reglulega í sund.
Oft fórum við og nutum gest-
risni þeirra hjóna heima í Sól-
heimum. Það voru alltaf ljúfar og
skemmtilegar stundir. Einu sinni
var eitthvert ólag á sjónvarpinu
hjá þeim, þegar söngvakeppni
sjónvarpsstöðva stóð yfir. Þá
komu þau yfir til okkar og kvöldið
varð ógleymanlegt fyrir okkur og
vini okkar sem voru með okkur á
þessu kvöldi. Glettni og létt lund
þeirra féll vel að hópnum. Níræð-
isafmælisveisla Baldurs var ævin-
týralega skemmtileg og þar
kynntumst við mörgum ættingj-
um þeirra hjóna. Og þar var fjör
eins og alltaf í kringum þau. Börn
okkar og barnabörn nutu einnig
velvildar þeirra.
Við höfum alltaf talað um Bald-
ur og Þóru. Þau eru í raun ein
órjúfanleg heild. Og enda þótt
Baldur sé kominn á annan stað er
dagljóst að þau eigi eftir að hittast
aftur í öðrum heimi. Við munum
styðja Þóru eins vel og okkur er
unnt.
Öllum ættingjum hans sendum
við hugheilar samúðarkveðjur.
Guð blessi Baldur. Ljós hans mun
lifa.
Anna og Sigurður.
Baldur H. Aspar