Morgunblaðið - 11.12.2020, Blaðsíða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 11. DESEMBER 2020
✝ Ásmundur Jó-hannsson fædd-
ist í Borgarnesi 17.
apríl 1941. Hann
lést á Hrafnistu 2.
desember 2020.
Foreldrar hans
voru Jóhann Krist-
inn Jóhannesson, f.
10.11. 1914, d. 2.11.
1995, og Ragnheið-
ur Ingibjörg Ás-
mundsdóttir, f.
23.8. 1920, d. 21.11. 2007. Bræður
Ásmundar eru Jóhannes Gylfi, f.
16. maí 1943, Ragnar Björn, f.
13.10. 1944, Jóhann Már, f. 18.10.
1946, Gísli Margeir, f. 20.11.
1949, og Tryggvi, f. 17.10. 1952.
Eftirlifandi eiginkona Ás-
mundar er Rúna Didriksen, f. 21.
febrúar 1950. Þau gengu í hjóna-
band 3. júní 1978. Foreldrar
hennar eru Schumann Didriksen,
f. 16.11. 1928, d. 22.1. 2000, og
Dagmar Didriksen, f. 20.7. 1929,
frá Færeyjum.
Fyrri kona Ásmundar er Íris
E. Arthúrsdóttir, f.
21. júlí 1941. Börn
Ásmundar og Írisar
eru: 1) Jóhann, f.
1961, maki Sigrún
Júlía Kristjáns-
dóttir, börn Auður
Elísabet, Ásmundur
og Ragnar Pétur. 2)
Eva, f. 1964, maki
Jóhann Smári, börn
Árni, Íris Elísabet
og Erna. 3) Sif, f.
1972, maki Sigurjón Örn Ólason,
börn Óðinn Örn, Daði Snær,
Selma Viktoría.
Dætur Ásmundar og Rúnu: 1)
Dagmar, f. 1980, maki Geir
Brynjar Hagalínsson, börn Daní-
el Hagalín, Tómas Darri og Una
Rún. 2) Ragnheiður, f. 1989,
maki Áslaugur Andri Jóhanns-
son, börn Lára Marín og Jón-
atan.
Stjúpbörn Ásmundar, börn
Rúnu, eru: 1) Hanna Kristín Di-
driksen, maki Ovidius Zilinskas,
börn Ingvar og Rúna Dögg. 2)
Finnst eins og ég ætti að vera
meira tilbúin að setjast niður og
skrifa þessi orð um hann pabba
minn en ég er það ekki, sökn-
uðurinn og sorgin er mikil og ég
hef enga hugmynd um hvernig
ég á að haga mér þegar ég á
engan pabba og sé ekki fyrir
mér lífið án hans. Lagið Bíddu
pabbi er alltaf að koma upp í
hugann á mér, kannski af því að
hann tók alltaf svo stór skref og
ég þurfti eiginlega að hlaupa
þegar ég labbaði með honum
sem krakki (btw takk pabbi,
þetta erfði ég og fæ stundum að
heyra það) og svo vantar mig
svo að hann hefði beðið aðeins
með að fara frá okkur, en á
sama tíma er ég svo þakklát fyr-
ir að hans stríði sem var langt
og erfitt sé lokið og hann er
kominn á góða staðinn þar sem
allt okkar fólk sem er farið tek-
ur á móti honum á prikinu eins
og við segjum stundum. Pabbi
minn var hrókur alls fagnaðar
þegar þau mamma buðu fólki
heim, svo gestrisinn að fólk átti
það til að rúlla út með fulla
maga og gleði í hjarta og stund-
um af því að það reyndi að
drekka í takt við hann sem gekk
aldrei upp og fólk rúllaði út af
þeim sökum en hann rúllaði
aldrei.
Rólegur og með yfirburða-
geðslag sem aldrei verður topp-
að, þannig muna flestir ef ekki
allir eftir honum.
Pabbi minn var sá sem vakti
mig á morgnana sem var mjög
erfitt verkefni, smurði nestið
mitt sem var stundum nett
myglað brauð en hann skóf að-
eins af því og málið dautt, hann
var sá sem við leituðum til að
láta stoppa í götin á sokkunum
okkar eða smá göt í flíkum, laga
og gera að öllum sköpuðum
hlutum og teikna fyrir okkur all-
ar heimsins pælingar, hann
kunni allt. Hann skutlaðist út
um allan bæ fyrir okkur og
notalegar stundir í vöfflum og
kaffi voru bestar. Afahlutverkið
var honum í blóði borið og sinnti
hann þeim sem sóttu í hann af
hinni mestu list og mætti allt til
hins hinsta í það sem þau stund-
uðu.
Klassískt símtal við pabba
sem var daglegt og stundum oft
á dag áður en hann veiktist: Hæ
pabbi, hvað segirðu gott? Svar
pabba: Uuu, Dagmar mín, ég
segi bara allt það sama og ég
sagði þér þegar við töluðum
saman síðast fyrir klukkutíma
bara allt gott , hérna talaðu við
mömmu þína.
Hann þurfti ekki mikið þessi
elska en með okkur öll fékk
hann allt sem hann þurfti og
rúmlega það.
Ég elska svo mikið fyrir hvað
ég var heppin með foreldra,
mestu og bestu fyrirmyndir fyr-
ir mig sem foreldri sjálf.
Þú tókst veikindum þínum
eins og þér var einum lagið af
auðmýkt og hetjudáð, ég dáði
þig og dýrkaði fyrir allt sem þú
varst og hvernig þú tókst örlög-
um þínum, hetjan mín hann
pabbi minn svo sterkur og stór.
Takk, elsku pabbi, fyrir ómet-
anlegar minningar sem komast
ekki allar hér að í þessum orð-
um til þín.
Ég lofa þér því að ég mun
skála í ákavíti og volgum bjór
þér til heiðurs alltaf við tæki-
færi.
Eins og þú sagðir alltaf:
„Pass, penge og billet, over and
out.“
Elska þig, þín dóttir
Dagmar.
Mér finnst frekar fyndið að
hugsa til þess að strákarnir í
bekknum voru hræddir við
pabba, reyndar voru þeir bara
11 ára og pabbi var jú mjög há-
vaxinn, þögull og oft alvarlegur
á svip þegar hann kom til dyra
þegar spurt var eftir mér, en við
sem þekktum hann vissum að
hann var einstakt góðmenni út í
gegn. Þessi hræðsla entist svo
sem ekki lengi þar sem ég
heyrði einn segja að hann hætti
að vera hræddur eftir að hann
heyrði hann tala.
Þegar ég var yngri fannst
mér pínu vandræðalegt að eiga
„svona gamlan“ pabba, fólk hélt
víst stundum að hann væri afi
minn en fljótlega breyttist það
yfir í að monta mig á því hvað
hann væri gamall af því hann
leit alltaf svo vel út og var svo
hress.
Pabbi sagði kannski ekkert
voða mikið alltaf, ég held að við,
konurnar í lífinu hans, höfum
séð um það en ég á yndislegar
minningar af matarboðum með
mömmu og pabba þar sem ég og
kærastinn minn fengum að vita
allt um hvernig hlutirnir voru í
„gamla daga“. Ég man líka hvað
ég og pabbi áttum frábærar
stundir í heitapottinum uppi í
bústað þegar ég var krakki.
Þegar það var stjörnubjart lág-
um við heillengi og störðum á
stjörnurnar og hann kenndi mér
að finna Karlsvaginn, belti
Óreons og hvað þetta heitir allt.
Pabbi var mikill tónlistarkall,
elskaði að hlusta á fallega tón-
list. Ég rifja upp þau skipti þeg-
ar við horfðum saman á Americ-
an Idol, allt í botni og pabbi með
tárin í augunum þegar einhver
var að brillera. Líka þegar hann
spilaði á hljómborðið með einni
hendi eftir að hann lamaðist al-
veg vinstra megin.
Það var alltaf hægt að
treysta á pabba, hann var að-
alreddarinn. Hvort sem það var
pössun, skutl eða hjálp við elda-
mennskuna.
Algjörlega ómetanlegt hafa
átt pabba sem gat allt. Það sem
ég held að ég muni sakna mest
er að vita af honum heima við
tölvuna eða að elda kvöldmat-
inn, auðvitað eldaði hann alltaf
ofan í fleiri en bara hann og
mömmu enda gerði maður
sjaldan boð á undan sér, það
vissi kallinn.
Ég átti eftir að gera svo
margt með þér, fleiri matarboð
í nýja eldhúsinu mínu sem var
hannað með matarboðin ykkar
mömmu í huga. Svo langaði mig
að hafa þig í brúðkaupinu mínu.
Eftir heilablóðfallið var ljóst að
þú gætir ekki gengið með mig
að altarinu en ég hafði séð fyrir
mér að mamma myndi ýta þér
og við þrjú eiga þetta flotta mó-
ment saman. Ég þarf aðeins að
aðlaga þann draum en ég veit
að þegar minn dagur kemur
mun þig ekki vanta frekar en í
önnur góð partý.
Ragnheiður
Ásmundsdóttir.
Hverjum hefði dottið í hug
þegar ég kynntist henni Dag-
mar minni að í kaupbæti myndi
fylgja heil fjölskylda – uppfull
af ást og hlýju með Ása tengda-
pabba minn fremstan í flokki?
Elsku tengdapabbi minn,
hann Ási, lést 2. desember sl.
Eftir langa og erfiða sjúkra-
legu.
Ási var höfuð fjölskyldunnar
og passaði vel upp á okkur öll.
Hann var rólyndismaður og
alltaf tilbúinn að hjálpa okkur
öllum og skipti þá engu máli
hvert verkefnið var.
Frá þeirri stundu er við Ási
hittumst fyrst urðum við vinir
og sá vinskapur hélst og styrkt-
ist með árunum. Hann fylgdist
líka vel með manni og það var
sama hvar í heiminum ég var að
vinna – alltaf sýndi hann því
áhuga sem ég var að gera og
þegar ég kom heim úr þessum
vinnuferðum lá leiðin oftar en
ekki á Hraunteiginn þar sem
hann spurði og hlustaði af
áhuga. Já, hann var sannur vin-
ur hann Ási og það er sko ekki
sjálfgefið að eignast tengda-
pabba eins og hann.
Elsku Ási. Það er þungbært
að geta ekki sest hjá þér aftur,
spjallað og fengið ráð frá þér.
Þú átt nú samt eftir að heyra
frá mér því ég mun halda áfram
að tala við þig – því ég veit að
þú fylgist áfram með okkur öll-
um. Haltu áfram að hlusta á
okkur og haltu áfram að vísa
okkur rétta leið. Ég mun ávallt
sakna þín, elsku Ási.
Hvíldu í friði. Elska þig.
Geir Brynjar Hagalínsson.
Ási, okkar albesti vinur til
áratuga, er fallinn frá eftir erfið
veikindi síðastliðin þrjú ár. Þeg-
ar símtalið barst í síðustu viku
kom það ekki á óvart. Við vorum
undirbúin. Fyrir tveimur vikum
þegar við fengum að heimsækja
Ása á Hrafnistu sáum við hvert
stefndi.
Ljúfar minningar streyma
fram þegar við hugsum um okk-
ar góða vin. Ási var hár og bar
sig vel. Hvers manns hugljúfi og
einstaklega glaðlyndur. Alltaf
jákvæður, skipti aldrei skapi,
einstaklega bóngóður og alltaf
til staðar ef þörf var á.
Rúna og Ási voru höfðingjar
heim að sækja. Ási tilbúinn með
staup fyrir gesti við innganginn
og síðan hófst gleðin. Okkar
hópur hefur átt margar góðar
stundir saman. Jazzinn var aldr-
ei langt undan þar sem Ási var.
Mezzoforte-kvöldin á loftinu hjá
ARKO á Laugavegi 41 eru öll-
um sem upplifðu ógleymanleg.
Dýrmætar minningar eru frá
ferðalögum með Lionsklúbbnum
Tý, sem Ási var stofnandi að, frá
afmælisveislum, matarklúbbum
og mörgum öðrum samveru-
stundum. Alltaf var jafn gaman
að hittast sama hvert tilefnið
var.
Við minnumst Ása sem ein-
staklega hugljúfs og gefandi
manns sem vildi öllum vel.
Innilegustu samúðarkveðjur
til Rúnu og fjölskyldu frá mat-
arklúbbnum.
Guðný, Lúðvík,
Sigrún, William,
Steinunn, Reidar.
Ási vinur minn og samstarfs-
maður til fjölda ára er fallinn frá
eftir langvarandi og erfið veik-
indi. Kynni okkar Ása hófust
fyrir rúmum 50 árum í Kaup-
mannahöfn þar sem við vorum
við nám í húsahönnun ásamt
Jóni Kaldal o.fl. Þegar heim var
komið fórum við að vinna saman
og árið 1969 var ARKO teikni-
stofa stofnuð af okkur Ásmundi,
Jóni Róbert og Jóni Kaldal og
unnum við saman sem einn mað-
ur. Jón Kaldal lést árið 2003, nú
kveður Ásmundur. Vinátta okk-
ar var bæði í vinnu sem og utan.
Ásmundur var maður ljúfur sem
vildi öllum vel. Áhugamaður um
tónlist, spilaði á píanó og harm-
oniku. Eiginkona Ása, Rúna Di-
driksen, syrgir nú mann sinn,
þau voru mjög samrýnd og góðir
vinir.
Lífið óskiljanlegt er
engin veit æfi manns
fyrr en öll er.
Gleði og sorg
bera allir með sér
sorg þegar ástvinur
fellur frá gleði þegar
allt springur út.
Hvern dag ber að njóta
í lífi manns
Rúna mín, við Hlíf vottum þér
og börnum ykkar Ása hluttekn-
ingu á sorgarstund, það er alltaf
sárt að missa ástvin. Ási var
okkur kær. Lífsneisti Ása lifir í
minningunni, þar verður hann
alltaf tær. Ykkur styrki góður
Guð.
Hlíf og Jón Róbert.
Kveðjur frá samstarfs-
mönnum við Iðnskólann í
Reykjavík
Enn fækkar í samhentum
vinahópi sem kenndi saman í
Iðnskólanum í Reykjavík. Ás-
mundur Jóhannsson sem við nú
kveðjum var sterkur hlekkur í
þeirri keðju sem tengdi okkur
saman.
Kennarar skólans komu úr
ýmsum áttum. Þar voru reyndir
iðnmeistarar, alls konar fræð-
ingar, listamenn og lífskúnstner-
ar. Í þessu einkennilega mengi
má segja að Ási hafi verið einn
stærsti samnefnarinn enda var
hann allt í senn, iðnmeistari,
fræðingur og listamaður.
Þegar hann var ráðinn að
skólanum 1968 hafði hann lokið
húsasmíðanámi 1960, meistara-
námi 1963 og byggingafræði frá
Byggetekniske Höjskole í Kaup-
mannahöfn 1964. Við bættist góð
starfsreynsla bæði við smíðar og
á teiknistofum. Hann var því vel
undirbúinn fyrir kennslustarfið.
Auk þess að kenna iðnnemum
húsateikningar kenndi hann við
Meistaraskóla Reykjavíkur og
Tækniteiknaraskólann sem voru
þá undirskólar Iðnskólans. Aðal-
kennslugrein hans varð svo
húsateikningar tækniteiknara.
Hann náði góðum tengslum við
nemendur sína enda einstakt
ljúfmenni með mjög góða þekk-
ingu í kennslugreinum sínum og
mikla hæfileika til að koma efn-
inu vel til skila.
Ásmundur tók virkan þátt í
félagslífi iðnskólamanna og var
kallaður til formennsku í kenn-
arafélagi skólans fljótlega eftir
að hann réðst þangað. Það var
gott að njóta samvista við Ása á
kennarastofunni og hann átti
stóran þátt í því að skapa það
skemmtilega andrúmsloft sem
þar ríkti. Tónlistargáfan olli því
líka að Ási varð sannkallaður
gleðigjafi í skólanum. Hann lék
listavel bæði á píanó og harm-
onikku. Hann þurfti aðeins að
heyra raulað lag til að geta leik-
ið það óaðfinnanlega. Jóla-
skemmtanir barna og gleðskap-
ur fullorðinna fengu nýja vídd
þegar Ási settist við píanóið eða
dró upp nikkuna.
Ási var ekki einhamur maður.
Starfsþrek hans var með ólík-
indum. Árið 1973 stofnaði hann
teiknistofu með tveimur félögum
sínum úr byggingafræðinni. Þar
sinnti hann afar fjölbreyttum
verkefnum. Með miklum dugn-
aði hélt hann öllum þessum bolt-
um á lofti og sló hvergi af.
Um árabil var það fastur við-
burður að vinir úr hópi starfs-
manna fóru haustferð í Mun-
aðarnes í sumarhús Kennara-
sambandsins. Ási var ómissandi
í þessum ferðum og þegar þær
lögðust af hafði hann frumkvæði
að því að hluti hópsins byggði
sameiginlega sumarbústaði fyrir
austan fjall. Hann reddaði land-
inu og teiknaði hagkvæm og
reisuleg hús í burstabæjarstíl
sem risu í fallegum lækjar-
hvammi. Bygging bústaðanna og
ræktun landsins var sannkallað
ævintýri sem styrkti vináttuna
og ánægjustundirnar voru
margar í þessum sælureit.
Ásmundur lét af störfum þeg-
ar Iðnskólinn var lagður niður
enda kominn á eftirlaunaaldur.
Hann hafði þá starfað þar í fjóra
áratugi og skilað drjúgu ævi-
starfi. Hann hélt þó áfram
teiknistörfunum um hríð en svo
gjörbreyttu alvarleg veikindi lífi
hans á svipstundu. Hann tókst á
við þá þraut með því æðruleysi
og karlmennsku sem hafði ein-
kennt hann alla tíð. Í þeirri bar-
áttu reyndi ekki aðeins á hann
heldur líka á alla fjölskylduna og
Rúna eiginkona hans og fjöl-
skyldan stóðu þétt að baki hon-
um og börðust á aðdáunarverð-
an hátt fyrir bættum aðbúnaði
og aðstoð.
Við vinnufélagarnir og vinir
sendum Rúnu og fjölskyldunni
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur. Margs er að minnast og við
kveðjum Ása með þakklæti fyrir
samveruna og allar góðu stund-
irnar. Farðu í friði kæri vinur.
Frímann I. Helgason.
Takk fyrir komuna var það
síðasta sem Ási sagði við okkur
þegar við fengum að kveðja
hann skömmu fyrir andlátið.
Þakklæti og fallegt bros var
hans aðalsmerki allt hans líf í
leik og starfi. Það er svo margt
sem rifjast upp á stundu sem
þessari, allar skemmtilegu sum-
arbústaðaferðirnar þar sem við
fórum í heita pottinn og virtum
fyrir okkur stjörnubjartan him-
ininn og ræddum um lífsins til-
gang og allt milli himins og jarð-
ar. Það er ekki hægt að tala um
sumarhús án þess að segja frá
Ásabrauðinu sem allir elskuðu,
Ási hnoðaði deig sem síðan fékk
að hefast og á meðan fóru
krakkarnir út og tíndu greinar
sem deiginu var síðan vafið utan
um eins og gormur og bakað á
grillinu, þetta var síðan borðað
með smjöri, og oft voru krakk-
arnir orðnir vel saddir þegar
kom að aðalmáltíðinni, svo mikið
var þetta gott.
Allar utanlandsferðirnar sem
við fórum með þeim hjónum og
nutum samverunnar hvert við
annað. Þar eru Færeyjar ofar-
lega á lista en þangað fórum við
nokkrum sinnum og var okkur
tekið eins og við værum ein af
fjölskyldunni.
Alltaf var gaman að koma við
hjá Ása áður en við fórum á
fund hjá Lions aðra hverja viku
og rifja upp alls konar ferðir
sem við fórum saman í og
skemmtileg atvik sem tengdust
þeim.
Þegar við þurftum að láta
teikna fyrir okkur hvort sem
það var eitt stykki sumarbústað-
ur eða lítil íbúð á baklóðinni á
Óðinsgötunni þá var það
minnsta málið, Ási einfaldlega
gekk í verkið og skilaði því með
mikilli sæmd.
Þegar maður kom heim til
þeirra hjóna Rúnu og Ása var
manni tekið opnum örmum, og
Ási breiddi gjarnan út faðminn
og spurði: „Hvað má bjóða ykk-
ur?“ Enginn fór svangur eða
þyrstur frá þeim heimsóknum.
Í veikindum hans var aðdáun-
arvert hvað fjölskyldan og vinir
stóðu þétt við bakið á honum og
gerðu honum lífið auðveldara
eins og hægt var. Að öllum öðr-
um ólöstuðum standa þeir Geir
og Áslaugur upp úr þegar flytja
þurfti Ása á milli húsa, alltaf til-
búnir að gera og græja, þökk sé
þeim.
Takk fyrir allt sem þú hefur
gefið okkur í gegnum lífið elsku
Ási okkar.
Anna og Gunnar.
Í dag kveðjum við góðan fé-
laga, Ásmund Jóhannsson,
hinstu kveðju. Ásmundur var
einn stofnfélaga Lionsklúbbsins
Týs vorið 1973 og hefur verið
einn ötulasti félaginn í starfi
klúbbsins alla tíð. Í þá daga vor-
um við ungir og sprækir, en nú
erum við fæstir ungir lengur og
varla mjög sprækir, enda ým-
islegt farið að banka upp á. Við
höfum séð á bak mörgum fé-
lögum, en í endurminningunni
erum við allir ungir og sprækir
og lifandi ennþá.
Okkur félaga í Lionsklúbbn-
um Tý langar til að minnast
stuttlega allra þeirra margvís-
legu stunda, sem við höfum átt
með Ásmundi í leik og starfi.
Hann átti margsinnis þátt í
trúnaðarstörfum og stjórn
klúbbsins og var atkvæðamikill
hvort sem var í ýmiskonar fjár-
öflun, vinnuverkefnum í al-
mannaþágu eða öðrum samveru-
stundum, enda sæmdur Melvin
Jones-viðurkenningarorðu
Lionshreyfingarinnar fyrir vel
unnin störf. Á gleðistundum
greip hann ósjaldan í píanóið af
snilld, ýmist í undirleik við söng
á fundum, sem þó var ekki oft,
eða á skemmtikvöldum með eig-
inkonum og í ferðalögum innan-
lands og utan, sem skilja eftir
ljúfar minningar. En síðustu
tímar voru Ásmundi erfiðir
vegna veikindaáfalla og mikið
hefur mætt á Rúnu, eiginkonu
hans, og fjölskyldunni. Við vilj-
um að leiðarlokum þakka allar
þær ánægjustundir sem við höf-
um átt saman og sendum inni-
legar samúðarkveðjur til Rúnu
og barnanna.
F.h. Lionsklúbbsins Týs,
Björn Þorvaldsson.
Ásmundur
Jóhannsson
Ingvar Arnarson, f. 1970, d. 1987.
Ásmundur eða Ási eins og
hann var alltaf kallaður nam
húsasmíði í Borgarnesi og lauk
námi í iðnskóla þar í bæ. Hann
fór í framhaldsnám til Kaup-
mannahafnar í byggingarfræði.
Eftir heimkomu vann hann á
teiknistofu Gísla Halldórssonar
arkitekts.
1968 var Ásmundur skipaður
kennari við Iðnskólann í Reykja-
vík af Gylfa Þ. Gíslasyni, þáver-
andi menntamálaráðherra. Hann
kenndi húsasmíði og tækniteikn-
un. Lítið var um kennslugögn á
fyrstu árunum og bjó hann þá til
kennslubók í grunnteikningu, sem
enn er notuð.
Í samvinnu við Jón Kaldal og
Jón Róbert Karlsson stofnaði
hann svo teiknistofuna ARKO og
þeir áttu farsælt samstarf í tugi
ára.
Ásmundur var stofnfélagi
Lionsklúbbsins Týs í Reykjavík
1973.
Jarðarför Ásmundar verður
frá Áskirkju í Reykjavík í dag,
11. desember 2020, klukkan
16.00. Útförinni verður streymt á
slóðinni
https://youtu.be/Kb6Bs-kq9Eo
Virkan hlekk má nálgast á:
https://www.mbl.is/andlat