Kópavogsblaðið - 27.10.2016, Blaðsíða 6

KÓPAVOGSBLAÐIÐ6 Fimmtudagur 27. október 2016
Paul McCartney Kópavogs
lítur yfir farinn veg
KÓPAVOGSSAGAN
Tilefnið var fundur Sögufélags Kópavogs um síðustu helgi sem fram fór í MK. Helgi var
þar beðinn um að fara yfir æskuár
sín frá Digranesheiði en hann ólst
þar upp á árunum eftir 1955. Digra-
nesið og Víghólasvæðið lifnuðu við
í frásögn Helga; barnaskarinn sem
þarna var, prakkarastrikin, ómalbik-
uðu göturnar, nágrannar og vinir.
Alltaf kallaður Helgi píka
„Við kölluðum okkur Holtara á þess-
um árum, krakkarnir sem ólust upp
á svæðinu í kringum Víghól,“ sagði
Helgi í ávarpi sínu. „Svæðið var einn
hæsti punktur höfuðborgarsvæðis-
ins og á mörkum hins byggilega
heims. Þegar við fluttum þarna
uppeftir árið 1956 var þarna ótrúleg-
ur berangur og varla stingandi strá.
Fyrst bjuggum við á Digranesvegi 53,
síðan á Digranesvegi 75 og að lokum
á Digranesvegi 117. Þó var þetta allt-
af sama húsið. Þróunin var svona.
Nú heitir þetta Digranesheiði en ekki
vegur,“ sagði Helgi og uppskar hlátur.
„Það voru mörg börn og margir líka
sem hétu Helgi eins og ég. Til að-
greiningar var ég alltaf kallaður Helgi
píka og það nafn festist við mig, illu
heilli. Það var ekki fyrr en ég var
kominn í Kennaraháskólann sem
ég bað fólk að hætta að kalla mig
þetta, sem gekk sem betur fer eftir.“
Nágrannasamvinna
„Mér er það mjög minnistætt að
þarna hjálpuðust allir að. Það þótti
ekkert tiltökumál að hjálpa nágranna
sínum að grafa grunn fyrir húsið sem
hann var að byggja. Svona gekk þetta.
Menn voru langt fram á kvöld með
haka og skóflu að grafa grunna hvor
fyrir aðra,“ segir Helgi en nágrannar
hans voru í minningunni karlar í
krapinu. „Þarna bjuggu merkilegir
og duglegir menn sem voru á svip-
uðum aldri og sinntu mjög mismun-
andi störfum. Þeir áttu allir helling
af börnum og ég man varla annað
en alls konar uppátæki með fullt af
krökkum, frá morgni til kvölds. Þessir
menn, feður hverfisins, störfuðu sem
sjómenn og bílstjórar sem þótti mjög
flott. Þarna var líka rafvirki og versl-
unarmenn sem störfuðu hjá Fálkan-
um og Ellingssen. Í hverfinu bjó
líka Andrés Kristjánsson, ritstjóri
Tímans. Það þótti mjög mikil upp-
hefð að ritstjórinn sjálfur bjó í
hverfinu. Þorbjörn Sigurgeirsson,
prófessor og heimsþekktur vísinda-
maður í kjarneðlisfræði, og Þórdís,
kona hans, eru mér mjög minni-
stæð og auðvitað drengir þeirra
fimm sem ég lék mér oft við.“
Haglabyssa og pólitík
Konurnar á Digranesheiði voru
flestar heimavinnandi með brenn-
andi áhuga á stjórnmálum. „Ég
man að þær komu oft í heimsókn
til mömmu og ég þurfti að fara út
því það var svo mikill hávaði í þeim
þegar þær ræddu pólitík. Þetta voru
framsóknarkonur, kratar og kommar.
Ég held að ég hafi verið 18 ára þegar
ég sá fyrst sjálfstæðismann. Ég horfði
á hann eins og hann væri eitthvað
veikur. Svona var nú uppeldið og
umræðan í kringum mig. Stöðug
innprentun um fyrirlitningu á sjálf-
stæðismönnum,“ sagði Helgi og
kímdi. „Við krakkarnir nutum mikils
frelsis og fengum að vera nánast
sjálfala. Samúel, vinur minn, hafði
aðgang að haglabyssu og þegar við
vorum einir heima fórum við að
skjóta lóur út um stofugluggann.
Auðvitað komst upp um okkur því
húsið fylltist allt af púðurreyk. Við
sluppum þó við mestu skammirnar
enda orðnir rígfullorðnir, tíu ára.“
Dökkir flekkir af rottum
Strákarnir voru sendir til vinnu um
leið og þeir höfðu aldur til og Helgi
fékk það starf að keyra traktor í
frystihúsinu. „Ég var auðvitað ekki
með nein réttindi, 12-14 ára gamall,
og einhverntímann ók ég beint í
gúanóhauginn þar sem maðkur og
drulla hrundi yfir mig. Mamma tók á
móti mér langt úti á götu og skipaði
mér að fara úr öllum fötunum nema
nærbuxunum því fnykurinn af mér
var rosalegur. Það var nú reyndar
dálítið áhugavert atvinnulíf þarna í
dalnum nálægt þar sem Dalvegurinn
er nú. Í næsta húsi við frystihúsið
var lakkrísgerð og skammt þaðan
frá var plastverksmiðja. Úrgangurinn
úr þessum fyrirtækjum lak út í
Kópavogslækinn. Sorphaugar voru
þarna rétt hjá og þegar þeir voru
að fyllast komu bæjarstarfsmenn
og kveiktu í. Þá urðu kellingarnar í
hverfinu brjálaðar því þær þurftu að
rífa inn þvottinn því lyktin lagðist yfir
allt. En við strákarnir fylgdumst með
rottunum sem þarna voru. Það voru
stundum dökkir flekkir af rottum
hlaupandi þarna um sem var auðvit-
að algjörlega stórfenglegt,“ sagði
Helgi og ekki laust við að margir í
salnum könnuðust við þessar lýsing-
ar.
„Við vinirnir stóðum saman og
héldum hópinn. Við lékum okkur í
stillönsunum í Kópavogskirkju sem
var verið að byggja og leiddumst í
skólann töluverðan spotta í verstu
veðrunum. Það var líka vissara að
standa saman því annars gætu hel-
vítis vesturbæingarnir ráðist á okkur.
Það var nú ljóti skríllinn. En í heild
var þetta yndisleg bernska. Hér var
gott að alast upp. Það var frelsi til
allra athafna og sem betur fer lifir
þetta í minningunni í söng og gleði.
Síðar bættist músíkin við.“
„Helgi Pétursson er Paul McCartney Kópavogs og Kópavogsbragur er okkar Yester-
day,“ sagði fundarstjórinn áður en Helgi var kynntur í pontu. „Og malbikaði spottinn
á Kársnesbraut er okkar Penny Lane,“ glumdi þá í fundargesti sem uppskar hlátur.
Tónninn var sleginn enda sjaldnast húmorinn langt undan þegar Helgi Pétursson,
Helgi í Ríóinu, Helgi okkar er annarsvegar.
Vinirnir Samúel Guðmundsson, Ólafur heitinn Þórðarsson og Einar Magni.
Myndin er tekin um 1960 skammt við gamla Digranesbæinn.
Helgi Pétursson fyrir örfáum árum. Horft austur eftir Digranesvegi í áttina þar sem nú er íþróttahús HK.
Það var þétt setið á fundi Sögufélagsins þar sem Helgi Pétursson fór á kostum.
Helgi Pétursson rifjaði upp æskuár sín á Digranesheiði hjá Sögufélagi Kópavogs.
Helgi Pétursson við æskuheimili
sitt að Digranesvegi 117.