Víðförli - 15.12.1990, Side 22

Orn Bárður Jónsson
Safnaðarbygging:
Tveggja heima sýn
Gleðilegt nýtt ár!
Aðventan markar upphaf nýs
kirkjuárs og er dásamlegur tími. Á
aðventunni skapast sérstakt andrúm
gleðiblandinnar eftirvæntingar þeg-
ar við bíðum komu hátíðarinnar
miklu. Jólin eru staðfesting þess að
við lifum milli tímanna og í senn
milli tveggja heima.
Á jólum fögnum við því að Guð
gerðist maður í Jesú Kristi. Hann
varð einn af okkur, játaðist lífinu á
jörðu í öllum sínum fjölbreytileika.
Hann játaðist þér og mér.
Lífið hér og nú getur oft verið
harla erfitt en það er líka dásamlegt
fyrir margra hluta sakir. Við höfum
svo margt að þakka fyrir, en það er
meira í vændum. Þess vegna er að-
ventan svo sérstök. Við bíðum þess
enn að Guðs ríki komi í fyllingu
sinni, að fullkomið réttlæti verði, að
böl og þjáning hverfi og hamingju-
sólin renni upp.
Á meðan við bíðum er um nóg að
sýsla. Kirkjan gengur öruggum,
hægum skrefum til verks í samtím-
anum. Mylla Guðs malar hægt en
öruggt.
Aðventan og efling
safnaðarstarfs
Einn mikilvægra þátta í safnaðar-
uppbyggingu er skipulag og mark-
miðssetning, nýting allrar þekkingar
og tækni sem samrýmanleg er starfi
kristinnar kirkju. Tækni og skipulag
er þó aldrei nema önnur hlið safnað-
aruppbyggingar. Hin hliðin er ákall
til Guðs um hjálp og leiðsögn —
bænastarf. Þess vegna er safnaðar-
uppbygging gjarnan rædd erlendis á
sérstökum kyrrðardögum þar sem
starfsfólk safnaðar kemur saman til
þess að biðja, leita og skipuleggja.
Þetta tvennt þarf ekki að haldast í
hendur; bæn og starf. Starf kirkj-
unnar byggir því ekki á aðferðum
einum saman heldur á því að undir-
búa komu Guðs ríkis (Bonhoeffer).
Adventus/Futurum
Það er háttur nútímamanna að
gera áætlanir um framtíðina. Menn
leitast við að horfa fram á veginn og
byggja áætlanir sínar á þeim mögu-
leikum sem nútíminn býður uppá.
Framtíðin (á latínu: futurum) er því
sprottin af nútíðinni og hefur af
þeim sökum lítið nýtt fram að færa
sbr. orð Prédikarans: Ekkert er nýtt
undir sólinni. Á hinn bóginn höfum
við annað orð, aðventa (á latínu: ad-
ventus) sem vísar til þess sem kemur
inn í nútíðina. Adventus er því ekki
sprottin úr nútiðinni heldur eitthvað
sem kemur að utan. Latneska orðið
adventus er þýðing griska orðsins
parouisia sem táknar komu persónu
eða atburðar sem vænst var en er
ekki á valdi nútíðarinnar, m.ö.o. við
getum ekki ráðið því hvenær persón-
an kemur eða atburðurinn gerist.
Orðið parousia er notað í Nýja testa-
mentinu um komu Messíasar og það
vísar ennfremur til endurkomu
Krists. Koma Krists er „aðventa“.
Hann er nálægur og birtir vilja Guðs
og áætlun varðandi heiminn
(Moltmann).
Við lifum milli tveggja heima,
þess sem er og þess sem kemur. Jó-
hannes guðspjallamaður talar í Op-
inberunarbók sinni um Krist sem var
og er og kemur. í starfi okkar í kirkj-
unni eigum við vísa hjálp hans sem
var og er og við væntum ennfremur
hjálpar hans sem kemur. Þess vegna
er safnaðaruppbygging samtvinnun
tveggja mikilvægra þátta: futurum
og adventus. Við gerum áætlanir um
eflingu starfsins og byggjum þær á
þekkingu og reynslu nútiðar og for-
tíðar en um leið lítum við í bæn og
tilbeiðslu til hans sem kemur.
Örn Bárður Jónsson
22