Víðförli - 15.12.1990, Page 24

Sigurður Árni Þórðarson
Opinn faðmur í Skálholti
Skálholtsvinir
Skálholt vekur sterkar kenndir,
svo svipmikið og ávirkt. Skeytingar-
leysi þrífst vart gagnvart þessum
margslungna söguþykka stað. Og
Skálholt hefur lifnað vegna vina
sinna, sem mikið lögðu í sölur. Fyrst-
ir voru allir þeir, sem lögðu á sig
vinnu við uppbyggingu um og eftir
miðja öldina. Nokkra þeirra sjáum
við koma á Skálholtshátíðir, hljóð-
lát vitni um grónar götur vináttunn-
ar við staðinn. Fjöldi fólks hefur
tengst sumartónleikum. Nemendur
Skálholtsskóla koma í pílagríms-
ferðir til að snerta sögu sína og vini
sína, skólann, staðinn og heima-
fólkið.
Vortími
Ég þekki ekki söguna alla og hef
aðeins sterka skynjun gagnvart
breytingum fjögurra síðustu ára.
Sérstæð þróun hefur orðið síðasta
árið, sem kannski mætti nefna vina-
tímann. Á fjórða þúsund manns
kom á síðasta ári til starfa, náms eða
í heimsókn i Skálholtsskóla. Það,
sem hefur glatt hjörtu okkar sem er-
um í miðju skólastarfsins, er hversu
Skálholtsvinum hefur fjölgað. Síð-
asta árið hefur verið eins og vortími.
Það er er eins og Skálholt sé skreytt
fjölbreytilegum blómum vináttunn-
ar. Margir hafa komið í skólann,
?4
hafa lifað einhverja sterka heima-
kennd, skotið rótum og koma aftur
og aftur. Við lifum orðið nánast
hvern dag, að bíll kemur í hlaðið,
fólk kemur í gættina og kallar: Ég er
kominn. Gæluóp kveða við, bros eru
í augum — og það er eins og Skál-
holtsbörnin komi í foreldrahús eftir
nokkra útivist.
Vináttufrjósemi
Flverju sætir þessi vináttufrjó-
semi? Það var mikið happaskref að
breyta skólahaldi Skálholtsskóla.
Nú þjónar skólinn þúsundum en
ekki nokkrum sálum. En breyting á
starfsháttum hefði orðið einber
formbreyting ef ekki hefði komið til
ýmislegt fleira. Áhersla hefur verið
lögð á að fegra og hlúa að í hinu ytra.
Og mannahald hefur breyst. Skólinn
hefur notið óvenjulegra starfs-
manna, ekki síst í mötuneyti, sem
hafa gert velferð stofnunarinnar að
eigin velferð. Það er enginn svo illa
laminn á sálinni, að ekki sé griðland
í eldhúskróknum. Það er enginn svo
aðkrepptur að hlátursgusurnar laði
ekki. Það hefur mótast sérstakur
still stórfjölskyldu. Allir, sem komið
hafa til starfa við námskeið og ráð-
stefnur, hafa getað fallið í faðm ó-
svikins áhuga og umhyggjusemi.
Starfsmennirnir eru á annað hundr-
að á ári. Síðan eru þessir hópar
fólks, sem koma aftur og aftur. Skál-
holt er allt í einu orðinn eftirsóttur
bílstjórastaður. Það er eins og boð-
skapur sálmsins, sem sunginn hefur
verið nokkur hundruð sinnum í
Skálholti í haust, hafi verkað: Meðal
bræðra minna mín þú leitar Guð.
Blómstrun mennskunnar
Karlinn í brúnni og kona hans eru
glöð, þakklát fyrir þlómstrun
mennskunnar. Það gleður, þegar
ungir menn um tvítugt koma orðið í
tómstundum sínum til að vera, af því
þeir eru fallnir fyrir Skálholti! Pró-
fessorinn í heimspekideild H.Í., sem
var í nokkrar vikur í haust við skrift-
ir, iðar í skinni og þarf að fara að
koma. Presturinn með fermingar-
hópinn sinn er orðinn heimamaður:
Það væri gaman að fá að eiga heima
í Skálholti. Og svo koma þau á
kyrrðardagana, þau sem hafa reynd-
ar verið að slíta sér út við fermingar-
fræðsluna, blandast hópi hinna
reyndari kyrrðardagaþátttakenda,
sem þurfa reglulega að koma i
Skálholt.
Opinn faömur
Skálholt, stórmóðirin, gefur og
gefur af gnægtum sínum, en þarfn-
ast vináttunnar. Vinalaust veslast
Skálholt upp. En nú bætast stórir
hópar við. Það er spennandi tími,
vortími, tími nýrra vináttubanda.
Með slíkan stækkandi frændgarð er
Skálholt ekki á vonarvöl. Skóla-
starfið, kirkjustarfið, tónlistarstarf-
ið, sálusorgunin, hlátrarnir, allt er
þetta á vegum hans, sem í kórnum
breiðir út faðm mót öllum. Það verð-
ur enginn Skálholtsvinur án þess að
eiga líka þann faðm að.
Sigurður Árni Þórðarson