Dagfari - okt. 2017, Blaðsíða 15

15
Ávarp frá friðarmálþingi
Húmanistaflokkurinn hélt málþing um heim án
kjarnorkuvopna í Þjóðarbókhlöðunni í septembermánuði.
Ingibjörg Haraldsdóttir var fengin til að flytja setningarræðu
þess fyrir hönd Samstarfshóps friðarhreyfinga og Samtaka
hernaðarandstæðinga. Erindi hennar fylgir hér á eftir.
Góðir áheyrendur
Ég vil byrja á að þakka Húmanistaflokknum fyrir að bjóða mér að
ávarpa þetta málþing sem hefur yfirskriftina:
ER HEIMUR ÁN KJARNORKUVOPNA MÖGULEGUR?
Ég veit að við sem hér erum inni höfum mörg hver glímt við þessa
spurningu í áraraðir. Hún hefur reyndar verið á dagskrá alls friðelskandi
fólks frá því að fyrstu kjarnorkuvopnunum var beitt gegn saklausum
íbúum borganna Hírósíma og Nagasaki í Japan fyrir rúmlega sjötíu
árum.
Kjarnorkuógnin í Kalda stríðinu og þá einkum á níunda áratugnum
þegar stórveldin settu upp meðaldrægar kjarnaflaugar á meginlandi
Evrópu opnaði augu margra fyrir mikilvægi baráttunnar fyrir heimi án
kjarnorkuvopna. Eftir hrun Berlínamúrsins og upplausn Sovétríkjanna
töldu reyndar ýmsir að kjarnorkuógninni hefði verið bægt frá en því
miður reyndust þeir ekki hafa rétt fyrir sér. Stórveldin afvopnuðust ekki,
fleiri ríki útveguðu sér kjarnorkuvopn og á undanförnum árum hefur
kjarnorkuógnin aftur orðið sýnilegri og hættan á kjarnorkustríði meiri.
Íslenskir friðarhreyfingar voru mjög virkar í baráttunni gegn
kjarnorkuvopnum á níunda áratugnum og hef ég tekið þátt í þeirri
baráttu í rúma þrjá áratugi bæði innan Samtaka herstöðvaandstæðinga
sem nú heita Samtök hernaðarandstæðinga en einnig í Samstarfshópi
friðarhreyfinga sem var stofnaður formlega 1986. Hópurinn stendur
fyrir friðargöngu á Þorláksmessu og kertafleytingum í byrjun ágúst
árlega. Í upphafi voru hreyfingar eins og læknar og eðlisfræðingar
gegn kjarnorkuvá virkar í hópnum en eftir að Kalda stríðinu lauk
lögðust þær hreyfingar af og nú standa að hópnum auk Samtaka