Bæjarins besta - 22.08.2001, Blaðsíða 6

6 MIÐVIKUDAGUR 22. ÁGÚST 2001
Sigrún Pálmadóttir óperusöngkona úr Bolungarvík ráðin að Óperuhúsinu í Bonn
Syngur hlutverk Næturdrottningar-
innar í Töfraflautunni eftir Mozart
Hlutverk Næturdrottingarinnar í
Töfraflautu Mozarts er draumur marg-
ra sópransöngvara – að fá að líða um
sviðið líkt og persóna úr ævintýrunum
og töfra fram ótrúlega tóna sem aðeins
fáir ná.
Sá draumur hefur nú ræst hjá Sigrúnu
Pálmadóttur, sem er fædd og uppalin í
Bolungarvík en hefur verið ráðin að
Óperuhúsinu í Bonn, borginni sem var
höfuðborg Vestur-Þýskalands á meðan
þýsku ríkin voru tvö.
Sigrún er elst þriggja systkina en
foreldrar hennar eru Steinunn Guð-
mundsdóttir og Pálmi Á. Karvelsson.
Unnusti hennar er Birgir Örn Birgisson
körfuboltamaður frá Ísafirði. Hann fór
með Sigrúnu út til Þýskalands fyrsta
árið hennar í skólanum en fór síðan
heim að spila með körfuboltaliði Kefla-
víkur.
Söngelskt barn
„Það var mjög gaman að
alast upp í Bolungarvík“, segir
Sigrún. „Það er mikil tónlist í
fjölskyldunni, allir syngja og
spila á hljóðfæri og alltaf hefur
verið mikið sungið heima.
Pabbi spilar á gítar og á kvöld-
in sungum við María, María
og fleiri svipuð lög. Ég hef
hreinlega verið syngjandi frá
því að ég var fjögurra ára, til
dæmis söng ég Aravísurnar
hástöfum á þeim tíma. En ég
vildi alltaf fá undirleik með
söngnum og ef enginn vildi
spila, þá gerði ég það sjálf.
Ég lærði á píanó í nokkur ár
sem barn í Tónlistarskólanum
í Bolungarvík þannig að ég
hafði dálítinn grunn áður en
ég byrjaði fyrir alvöru á söng-
num.
Ég hef sem sagt sungið síð-
an ég var krakki. Reyndar er
ég komin út í óperutónlist
núna en mér fannst það mjög
óspennandi tónlist þegar ég
var ung. Í mínum huga voru
það bara einhverjar jarmandi
kellingar sem sungu óperur
og mér fannst það ekki vera
nein tónlist, langt því frá. En
svo breytist það auðvitað þeg-
ar maður fer að læra.“
Hafnarfjörður
og Akureyri
„Ég bjó í Bolungarvík
þangað til ég fór í mennta-
skóla. Þá fór ég í Flensborgar-
skólann í Hafnarfirði. Það var
mjög fínt og mjög góður skóli
en ég mæli ekki með því að
fara svona snemma að heim-
an. Það er aðeins of snemmt
að fara 16 ára, þótt að maður
komi heim í öllum skólafríum.
Ég held samt að ég hafi samt
sem áður haft mjög gott af
þessu. Í Flensborgarskóla fór
ég í skólakórinn sem var þá
undir stjórn Margrétar Pálma-
dóttur. Þessi tími minn í kórn-
um varð til þess að ég byrjaði
að læra að syngja.
Eftir að ég útskrifaðist úr
Flensborg flutti ég í eitt ár til
Akureyrar og var þar með
kærastanum mínum, Birgi
Erni Birgissyni. Fyrir tilstilli
Margrétar Pálmadóttur kór-
stjóra í Flensborg fór ég svo í
fyrstu söngtímana í Tónlist-
arskólanum á Akureyri hjá
Hólmfríði Benediktsdóttur.“
Söngskólinn
í Reykjavík
„Eftir árið á Akureyri flutt-
um við til Keflavíkur og þá
byrjaði ég í Söngskólanum í
Reykjavík þar sem ég lærði í
þrjú ár. Vorið 1999 tók ég burt-
fararpróf frá Söngskólanum.
Þar voru kennarar mínir Ólöf
Kolbrún Harðardóttir og Iw-
ona Ösp Jagla sem var einmitt
undirleikarinn minn á tónleik-
unum sem ég hélt í Bolungar-
vík 8. ágúst sl. Í Söngskólan-
um í Reykjavík lærði ég sitt
lítið af hverju, þar fékk ég
undirbúning að öllu sem til-
heyrir söng og hefur nýst mér
vel. Ég lærði margt og var
mjög ánægð þennan tíma. Á
námsárunum í Söngskólanum
var ég líka félagi í Kór Ís-
lensku óperunnar undir stjórn
Garðars Cortes.“
Skylmingar og söngur
„Síðustu tvö ár hef ég verið
við nám í Tónlistarháskólan-
um í Stuttgart. Þar byrjaði ég
í óperudeildinni og bætti svo
við mig ljóðadeildinni. Það
var mjög skemmtilegt að vera
í Stuttgart. Þetta var auðvitað
miklu sérhæfðara nám heldur
en hafði verið í Söngskólan-
um. Aðalmunurinn á skólun-
um var sá, að úti var ég aðeins
að vinna með eina grein. Það
má líkja þessu við það þegar
læknar sérhæfa sig. Úti var ég
að sérhæfa mig í óperusöng
og bætti síðan við ljóðasöngn-
um.
Til að byrja með var ég bara
í fögum sem tengdust óperu
og óperusöng. Síðan bættust
við óperusaga, leiklist og
senutímar sem byggðust á því
að maður var með píanista og
leikstjóra og var þá að vinna
við einhverja litla söngsenu
úr óperu. Svo komu inn í þetta
skylmingar til að fá góða og
glæsilega líkamsstöðu. Það
getur líka komið sér vel því
það kemur fyrir að fólk þurfi
að skylmast í óperum. Þá var
líka kennt Tai Chi sem er kín-
versk leikfimi. Það er mjög
skemmtilegt og áhugavert,
svipað og jóga þar sem að þú
ert að vinna með eigin kraft
og innri hugarorku þína og
nærð jafnvægi á líkamann.“
Ljóðasöngur
persónulegri
„Ljóðadeildin byggist upp
á því að nemendurnir læra að
túlka ljóð. Þar er þér kennt að
syngja ljóð með tilfinningu
en ekki bara að raula í gegum
lagið án þess að hugsa um
innihald textans. Mér finnst
ljóðasöngurinn eiginlega per-
sónulegri heldur en óperan er.
Óperan snýst alltaf um stóra
sögu og þar ertu bara hluti af
heild. Í ljóðasöngnum er mað-
ur annað hvort með stakt ljóð
sem segir heila sögu eða heil-
an ljóðaflokk sem segir sögu,
eins konar framhaldsþáttur.
Áherslurnar í ljóðasöng eru
líka aðrar en í óperunum og
því finnst mér nauðsynlegt
fyrir söngvara að læra þetta
líka. Fyrir mig er þetta stund-
um hálfinnhverft form því
maður þarf að kafa djúpt inn í
sálartetrið til að geta túlkað
tilfinningarnar í ljóðinu. Það
var mikil reynsla að læra
þetta.“
Munur á tónlist-
armenningu
„Þýskaland hefur miklu
rótgrónari tónlistarmenningu
en Ísland. Okkar menning er
svo ung en þarna úti bjuggu
mörg þessara tónskálda og því
er fólkið miklu tengdara þess-
um verkum heldur en við. Fyr-
ir mörg okkar eru þessi tón-
skáld bara einhverjir gamlir
kallar sem sömdu klassíska
tónlist. Þessi þýska tónlistar-
menning færðist nær manni
við það að búa þarna úti.
Þar eru líka stór tónlistar-
bókasöfn þar sem þú getur
farið og leigt þér nótur, geisla-
diska og videóspólur og upp-
lýsingar um tónlist og margt
fleira. Þannig geturðu kynnt
þér betur óperuheiminn og svo
er náttúrlega hægt að fara í
óperuna á hverju kvöldi.
Þar finnst mér liggja aðal-
munurinn á löndunum hvað
óperuna varðar. Á Íslandi eru
kannski settar upp tvær óperur
á ári í Íslensku óperunni, það
er ekkert tónlistarbókasafn,
enginn staður þar sem þú getur
gengið að öllu vísu. Í Þýska-
landi geturðu farið inn og
fundið nánast hvaða óperu
Andstæðingurinn skotinn með málningarkúlu
Litboltastríð á túni
á Skeiði á Ísafirði
Um helgina mátti sjá
menn í felulitabúningum
hlaupa innan um uppblásn-
ar keilur með byssur í hendi
á túninu fyrir neðan Bónus
á Ísafirði. Byssurnar skutu
ekki blýkúlum heldur litl-
um plaskúlum fullum af
málningu. Ekki voru menn
í landvinningastríði heldur
í byssuleik sem nefnist lita-
bolti. Leikurinn gengur út
á að merkja menn úr and-
stæðu liði með málninga-
klessu og telst hann þá úr
leik. Svo þarf að ná fána
hins liðsins en til þess þurfa
menn að yfirstíga nokkrar
hindranir og „drepa“ nokk-
ra andstæðinga.
„Þetta gekk þokkalega“,
segir Vilhelm Bernhöft hjá
fyrirtækinu Engli ehf. sem
bauð Ísfirðingum og nær-
sveitamönnum upp á þennan
leik. „Aðsóknin hefði þó mátt
vera betri. Ég held að fólk átti
sig ekki á því hvað þetta er
skemmtilegt fyrr en það hefur
prófað, enda sáum við oft
sömu mennina koma aftur og
aftur. Margir sóru þess dýran
eið að koma aftur að spila ef
við komum á ný á næsta ári“,
segir Vilhelm.
Nokkuð var um að vinnu-
staðahópar lékju sér saman
með þessum hætti. Leikurinn
býður óneitanlega upp á tals-
verða útrás og gefur mönnum
tækifæri á því að ná sér niður
á vinum, ættingum eða vinnu-
félögum. Að sögn Vilhelms
Bernhöft er mjög líklegt að
völlurinn verði aftur á
Ísafirði á næsta sumri.
Frá litboltastríðinu á Ísafirði.
Fjórir félagar í felulitabúningum tilbúnir í stríðið.
34.PM5 19.4.2017, 09:406