Vinnan - 01.09.1945, Side 27

þú verður að fara heim til Fontamara, og það strax
í kvöld.
Peppino vissi, að margir af fangelsisnautum hans
höfðu orðið að velja um þessa tvo kosti. Þess vegna
var hann fús á að snúa sér að „pólitíkinni“. Hann fékk
fimmtíu lírur í forgreiðslu, og síðan var honum skipað
að ganga um stræti og torg og hrópa: „Lifi Nitti. Niður
með Fiume!“ Einkum var honurn lagt á hjarta að hrópa
þessi orð hátt og snjallt á Feneyjatorginu.
— Fimmtíu lírur aðeins fyrir að hrópa? greip Mic-
hele Zompa fram í, og þar með sagði hann það, sem
okkur bjó öllum í brjósti.
— Ekki að grípa fram í, sagði falsspámaðúrinn. —
Þú berð ekki skyn á pólitík. .. . Þetta kvöld var fjöldi
fólks á Feneyjatorgi, og þar voru einnig vinir Peppinos
úr fangelsinu. Peppino hrópaði: „Lifi Nitti. Niður með
Fiume!“ Rólkið tvistraðist samstundis, en Peppino sá
hermannasveit nálgast. En hann vildi inna starf sitt
samvizkusamlega af hendi og hélt því áfram að hrópa.
Svo umkringdu hermennirnir hann og skömmu seinna
missti hann meðvitundina. Þegar hann raknaði við, var
hann í San Giacomospítalanum. . . .
— Voru þá hermennirnir andvígir lögreglunni?
Hvernig á að skilja þetta? spurði Baldissera hershöfð-
ingi, sem hafði háar hugmyndir um agann í hernum.
— Ekki að grípa fram í fyrir mér , sagði falsspámað-
urinn. — Þú botnar ekki heldur neitt í pólitík. . . . Þeg-
ar Peppino var orðinn heill heilsu aftur, hélt hann áfram
að taka þátt í pólitík, það er að segja: láta lúberja sig,
þegar lögreglunni þóknaðist. Ails staðar, þar sem hann
hrópaði orðin, sem lögreglan lagði honum í munn, var
hann barinn. Oftast var hann einn um hituna, því að
félagar hans flýðu, þegar þeir sáu hermennina nálgast.
— En af hverju flýði Peppino ekki líka? spurði
Marietta.
— Svo að ekki yrði dregið af kaupinu, sagði spá-
maðurinn. — Hann fékk fimm lírur á dag hjá lögregl-
unni og tuttugu og fimm lírur í viðbót, þegar hann
þurfti að fara á sjúkrahúsið. Það var náttúrlega ekkert
sældarbrauð, en vinna hefur aldrei verið neitt sældar-
brauð. Reyndar verð ég að bæta því við, að hann var
ekki alltaf látinn hrópa sömu orðin. Þegar hann hafði
hrópað: „Lifi Nitti“ í hálft ár, var hann látinn hrópa:
„Niður með Nitti“ í heilt ár. En afleiðingarnar urðu
alltaf þær sömu, sem sé barsmíð og misþyrmingar.
Þegar Peppino hafði sýslað við pólitíkina í hálft annað
ár, var hann orðinn eins og Kristur á krossinum, þegar
Pílatus sagði: „Ecce homo“. Peppino var sannur póli-
tískur píslarvottur. Engin ítali hefur lagt eins mikið á
sig og hann fyrir pólitíkina. Hann var ekki einn af þeim,
sem sitja heima og senda aðra út á götuna. Hann bar
sjálfur ábyrgð á orðum sínum. Þeir voru margir, sem
börðust fyrir hugsjónum sínum, en þeir þola ekki sam-
SAMBANDS-
tíðindi
V______________________________________y
Lausn Vestmannaeyjadeilunnar
Eins og frá var skýrt í síðasta hefti Vinnunnar, var gerð
bráðabirgðasætt í verzlunarmannadeilunni í Eyjum þann 5. júli
s.l. og því ágreiningsefni skotið undir úrskurð Félagsdóms
„hvort Verzlunarmannafélag Vestmannaeyinga sé stéttarfélag
með rétti til þess, samkvæmt lögum nr. 80 frá 1938, að semja
um kaup og kjör meðlima sinna við alvinnurekendur og gera
kröfur um slíka samninga.“
Félagsdómur kvað úrskurð upp þann 17. júlí og féll hann á
þá leið, sem vænta mátti, að félagið væri stéttarfélag með öll-
um réttindum slíkra félaga.
Kaup- og kjarasamningur var síðan undirritaður þann 20. júlí.
Samkvæmt samningnum er kaup kvenna við afgreiðslu- og
skrifstofustörf frá kr. 175.00—300.00 á mánuði (grunnkaup),
og eru konur 24 mánuði að hækka upp í fullt kaup. Kaup karla
við sömu störf er frá kr. 400.00—550.00, og eru þeir 36 mán-
uði að hækka upp í fullt kaup. I slysatilfellum fær fólk fullt
kaup í 7 daga og þeir, sem unnið hafa hjá sama atvinnurek-
anda samfleitt eitt ár eða lengur, fá greidda 14 veikindadaga á
anburð við Peppino, því aS hann barSist fyrir hugsjón-
um allra. Hann úthellti blóSi sínu fyrir lýSræSiS og
þjóSernisstefnuna, sósíalismann og kirkjuna. ÞaS er
eitthvaS gott til í öllum stefnum. Og þetta góSa fann
Peppino, sem sé fimm lírur á dag og tuttugu og fimnt
aS auki, þegar hann varS aS fara í sjúkrahús.
En þegar aldur tók aS færast yfir Peppino, fór honum
aS geSjast illa aS misþyrmingunum. Hann vildi fara
aS drag sig út úr pólitíkinni. Og pólitíkin varS líka
stöSugt hættulegri og hættulegri. Hún var farin aS
verSa banvæn. Menn voru hættir aS henda grjóti og
farnir aS skjóta.
—- En hvers vegna skutu þessir menn? spurSi Mari-
etta Sorcanera.
-— Ég er búinn aS vera þrjátíu og fimm ár í Róm
og veit þaS ekki enn þá. Og svo kemur þú, fáfróSa
manneskja, sem aldrei hefur veriS annars staSar en í
Fontamara, og ferS aS inna mig eftir þessu, sagði
maSurinn. Svo hélt hann áfram: —— Þetta var bara
pólitík. . . . Loks hætti Peppino aS hlýSa. Eftir skamma
hríS var hann sóttur, fariS meS hann á lögreglustöS-
ina, og þar var sagt viS hann: AnnaS hvort gerirðu
eins og við segjum þér, eSa þú ferS strax í kvöld heim
til Fontamara. Auk þess var nú ekki lengur um þaS aS
ræSa aS láta misþyrma sér. Nú var komin ný pólitík.
Hann fékk tuttugu lírur á dag, ókeypis farmiða með
strætisvögnunum, var skyldaSur til að misþyrma öSr
um, en mátti ekki láta misþyrma sér....
Framhald.
VINNAN
201